‘Young Pope’: Είδαμε τη νέα υπερπαραγωγή του ΗΒΟ, από το σκηνοθέτη της ‘Grande Bellezza’
Είδαμε στο Φεστιβάλ Βενετίας τα 2 πρώτα επεισόδια του πολυαναμενόμενου θρησκευτικού δράματος με τον Jude Law στο ρόλο του νεαρότερου Πάπα στην ιστορία.
- 9 ΣΕΠ 2016
Η πρώτη σκηνή που βλέπουμε είναι ένας τείχος από μωρά στην πλατεία του Αγίου Πέτρου. H κάμερα κατεβαίνει προς το έδαφος και από τη βάση του τείχους, ανάμεσα από τα μωρό, ξεπροβάλει ο Jude Law.
Ο χαρακτήρας του, o Lenny Belardo, δηλαδή ο Πίος ο 13ος, είναι ο νέος (και νεότερος στην ιστορία) Πάπας που μόλις έχει ενθρονίσει το Βατικανό. Το πώς και το γιατί συνέβη κάτι τέτοιο θα το μάθουμε σύντομα ύστερα από μια βολικά επεξηγηματική σύσκεψη των άλλων ισχυρών παιχτών της παπικής αυλής, με φράσεις όπως “μπορούμε εύκολα να τον μανιπουλάρουμε”, φυσικά με άπταιστα ξενική αγγλική προφορά. Δε θα εκπλήξει κανέναν αν μάθει πως η σειρά έχει ήδη αποκτήσει στους διαδρόμους του Φεστιβάλ Βενετίας, το παρατσούκλι ‘House of Cardinals’.
Και σίγουρα, όλα αυτά τα πολιτικά στοιχεία που θα περίμενε κανείς είναι εκεί, και μάλιστα γραμμένα με τον ίδιο συχνά χονδροειδή τρόπο. Μαθαίνουμε ποιος ήταν να γίνει Πάπας και τι λάθος έκανε, ποιος τράβηξε τις ψήφους προς ποιον, ποιο κενό δημιουργήθηκε πού, και ναι, όλα αυτά. Όμως για όλες τις αισθητικές μανούβρες του Paolo Sorrentino και για όλες τις σεναριακές του επεξηγήσεις για ένα, μάλλον, πολιτικό ατύχημα, οι στιγμές που η σειρά μοιάζει πραγματικά να ζωντανεύει, είναι όταν εστιάζει πάνω στον κεντρικό της ήρωα.
Ο Lenny / Πίος 13ος είναι μια ενδιαφέρουσα φιγούρα γιατί ζει και θριαμβεύει μέσα στις αντιθέσεις του. Μετά το παραπάνω όνειρο, που ανοίγει τη σειρά, βλέπει άλλο ένα. Στη διάρκεια μιας εντυπωσιακής σκηνής τίτλων αρχής, ο Νεαρός Πάπας οδηγείται στο μπαλκόνι του διαγγέλματός του, μόνο για να αρχίσει δίχως σταματημό να εκστομίζει το ένα μετά το άλλο κάθε αδιανόητη λέξη και έννοια-τζιζ για την καθολική εκκλησία, από τον αυνανισμό και το απροστάτευτο σεξ μέχρι την ομοφυλοφιλία και την έκτρωση.
Αν περιμένεις κάποια πιο λεπτεπίλεπτη ματιά στην ηθική του καθολικισμού, εδώ δε θα τη βρεις – τουλάχιστον όχι στα 2 πρώτα επεισόδια. Είναι γουρλωμένα μάτια στις ακρότητες και τις εκκεντρικές επιθυμίες του νέου Πάπα, και είναι κάτι καρδινάλιοι που ποθούν κάτι αγάλματα χιλιάδων ετών (μη ρωτάς), και κάτι άλλα τέτοια. Ο Sorrentino δεν αποφεύγει το φλερτ με την καρικατούρα σε πολλά σημεία της σειράς, πάντα φυσικά σε συνάρτηση με τους περιφερειακούς χαρακτήρες.
Διότι ο κεντρικός του, παραμένει ένα -καλοδεχούμενο- αίνιγμα.
Έχει τις μικρές του εμμονές, για παράδειγμα αντί ενός παραδοσιακά πλουσιοπάροχου δείπνου ζητά απλώς μια Cherry Coke. Και αντί να αποδεχθεί τις υπάρχουσες δομές διακυβέρνησης, φέρνει για δεξί του χέρι την καλόγια που τον μεγάλωσε (η Diane Keaton, πάντα ευχάριστο να υπάρχει στις οθόνες μας). Κι ενώ φλερτάρει με πολλές ριζοσπαστικές ιδέες, από την Cherry Coke ως μια εσωτερική αναζήτησή του για το κατά πόσο είναι καν Χριστιανός, την ίδια στιγμή παρουσιάζει μια βαθύτατα συντηρητική στροφή σε πολλές άλλες περιπτώσεις, μια ιδέα που δείχνει προς τις βαθιά ριζωμένες προκαταλήψεις με τις οποίες μεγαλώσαμε. Για να το πούμε αλλιώς, πόσο ριζοσπαστικός μπορεί ποτέ να είναι κάποιος που θα του επιτραπεί από το σύστημα να βρεθεί σε θέση ισχύος;
Θα έχουμε περισσότερα να πούμε καθώς η σειρά θα βρει το δρόμο της προς τις οθόνες μας. Πρόκειται για μια μίνι σειρά 8 επεισοδίων σε συμπαραγωγή ΗΒΟ, Sky και Canal+, που θα αποτελούσε γεγονός μόνο και μόνο για το μέγεθος της παραγωγής και για το εξαιρετικό της καστ (Jude Law, Diane Keaton, James Cromwell, Ludivine Sagnier, και Cecile de France σε φουλ Isabelle Huppert εκδοχή) ή ακόμα και για το προβοκατόρικό της θέμα- μια οποιαδήποτε εκσυγχρονισμένη ματιά στο καθεστώς του Βατικανού δε μπορεί παρά να αφορά τους δυτικούς θεατές.
Αλλά στα δικά μου μάτια αποτελεί γεγονός πάνω απ’όλα επειδή ο Paolo Sorrentino είναι ένας ακόμα σε μια σειρά μεγάλων σκηνοθετών που στρέφονται στην τηλεόραση, και όχι για να κολλήσουν το όνομά τους σε ένα επεισόδιο και μετά να κάνουν τη δουλειά τους όπως πριν. Αλλά ιδρώνοντας τη φανέλα. Ο Sorrentino πήρε Όσκαρ και το επόμενο που έκανε ήταν να γράψει και να σκηνοθετήσει 8 επεισόδια τηλεόρασης.
Δεν είμαι πεπεισμένος ακόμα για το κατά πόσο έχει να πει κάτι διαφορετικό (ή αν αυτό είναι όντως ένα μέσο που ταιριάζει στις δυνάμεις του), και το ‘Young Pope’ σε σημεία έμοιαζε να δυσκολεύεται σε ζητήματα τόνου ή εστίασης στο κείμενο, όμως ο ίδιος ο νεαρός αυτός Πάπας είναι από μόνος του αρκετά ενδιαφέρουσα προσωπικότητα ώστε να αξίζει τον κόπο. Είμαι περίεργος να μάθω από πού ήρθε, πώς μεγάλωσε, ποιο γεγονός διαμόρφωσε αυτό τον αντιφατικό χαρακτήρα. Είμαι περίεργος να δω τον Jude Law να παίζει κι άλλο έναν τέτοιο χαρακτήρα τον οποίο εμφανέστατα απολαμβάνει να παίζει. Και είμαι περίεργος να δω τι θέλει να επιχειρήσει τελικά να πει ο Sorrentino -και- για αυτή τη μεγάλη, διεφθαρμένη ομορφιά.
Το PopCode θα γράφει καθημερινά από τη Βενετία μέχρι και το τέλος του Φεστιβάλ, στις 10 Σεπτεμβρίου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
