Υπάρχει καλύτερο Your Face Sounds Familiar; Και το θέλουμε;

Δεν χρειάστηκαν πάνω από έξι επτά λεπτά για να σκαρφαλώσει το hashtag #Yfsf_Ant1 στην κορυφή των trending topics του Twitter. Όποια κι αν ήταν η αιτία πίσω απ’ τον αχό της πρεμιέρας, είτε κάποιος ήθελε να τρολάρει δηλαδή, είτε να διασκεδάσει, είτε να απλά να γίνει κοινωνός της οικογένειας του Twitter, ο ντόρος συνέβη και το show συζητήθηκε.

Ποια είναι τα χαρτιά του Your Face Sounds Familiar που έρχεται για τρίτη χρονιά στους δέκτες; Εν πρώτοις, οι μεταμφιέσεις. Αυτό θα ‘πρεπε να είναι, τουλάχιστον. Ένα στοίχημα που φαίνεται να χάνεται με την πάροδο των σεζόν είναι το ποιοι κάνουν τις μεταμφιέσεις. Γούστο έχει να βλέπεις μια πολύ γνωστή φάτσα να μεταμφιέζεται σε κάποιον άλλο. Να πεις δηλαδή, “ωχ κοίτα ρε πώς κάνανε τον Καμπουράκη”.

Οι μεταμφιέσεις της πρεμιέρας του YFSF 3 λοιπόν ήταν από κακές μέχρι συμπαθητικές, αλλά το βασικό τους πρόβλημα είναι ότι δεν ξέραμε πλέον ποιος τις κάνει. Ζητώ συγγνώμη από τους ΟΝΕ, αλλά δεν γνώριζα τον Δήμο Μπέκε. Επιπλέον, γνώριζα εξ όψεως τις κυρίες Καρακάση και Κουρούπη και τον κύριο Μεταξά, ενώ είχα ακουστά για έναν Γιάννη Κρητικό, αλλά δεν μπορούσα να συνδέσω πρόσωπο και όνομα.

Το κράμα των συμμετεχόντων του φετινού show είναι ένα περίεργο κράμα. Δεν ξέρω πού αρχίζει και πού τελειώνει η συζήτηση για την ανάγκη για νέες φάτσες στην τηλεόραση. Όσοι γκρινιάζουμε για την επιστροφή της Ρούλας Κορομηλά, δεν θα ‘πρεπε να είμαστε εντάξει με το να βλέπουμε shows να στελεχώνονται από όχι και τόσο γνωστούς celebrities; Θα έπρεπε. Γιατί γκρινιάζουμε λοιπόν; Μάλλον, γιατί όλο αυτό προσπαθεί να καλύψει (μάταια) μια προχειρότητα και μια ομοβροντία από προτάσεις σε πιο γνωστούς celebrities που έπεσαν στο κενό.

Αν οι παραγωγοί του show λειτούργησαν στρατηγικά και όχι με λύσεις ανάγκης, απολογούμαι. Βέβαια, το ‘να έχουμε και τον Γαρδέλη, πιάσε και έναν Βαλάντη, ε δεν βάζουμε και μια Καρακάση’ δεν μου μοιάζει και τόσο στρατηγικό. Μπορεί να κάνω λάθος. Το βέβαιο είναι ότι και οι δέκα διαγωνιζόμενοι έκαναν (και θα κάνουν) το καλύτερο που μπορούν. Θα ήταν άδικο να τους καταλογίσει κανείς το παραμικρό.

Φτωχές, τουλάχιστον στην πρεμιέρα, ήταν οι περισσότερες επιλογές μεταμφιέσεων. Πρεμιέρα με μεταμφίεση Δέσποινας Στυλιανοπούλου; Με Νταλάρα και Παπακωνσταντίνου από live; Με Catherine Zeta-Jones απ’ το ‘Chicago’; Με Αλέκα Κανελλίδου; Ας συμφωνήσουμε ότι τον πρώτο γύρο μεταμφιέσεων τον διάλεξαν οι παίκτες για να μπουν πιο εύκολα σε ρυθμό και ας συνεχίσουμε τη μέρα μας.

Η Μαρία Μπεκατώρου συνεχίζει να είναι ο πιο χαμογελαστός άνθρωπος της τηλεόρασης που το εννοεί στο ακέραιο, τα σκηνικά του show είναι ίδια, απαράλλαχτα και καθόλου φαντασμαγορικά και η έμφαση φέτος έχει πέσει ξεκάθαρα στον τελευταίο άσο στο μανίκι των παραγωγών. Στην κριτική επιτροπή, η οποία λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα απήλαυσε και το ολόδικό της teaser trailer στον ΑΝΤ1.

Αυτό με τους κριτές στο YFSF θυμίζει αυτό με τους προπονητές στο NCAA. Αυτοί είναι οι πραγματικοί σταρ. Και αν αυτή η συνθήκη είναι απόλυτα δίκαιη για το κολεγιακό μπάσκετ, για την ελληνική τηλεόραση εγείρει ενστάσεις. Οι εκπτώσεις έχουν γίνει προ πολλού και είναι αμετάκλητες. Θα μιλούσαμε για το ίδιο (μέτριο) show αν στη θέση των διαγωνιζομένων ήταν οι Φιλιπππίδης, Φασουλής, Παπουτσάκη και Μουτσινάς; Όχι, θα μιλούσαμε για κάτι διαφορετικό και με a priori αξιόλογες περγαμηνές.

Το αυτοάνοσο της ελληνικής τηλεόρασης λοιπόν, είναι ότι δεν πρόκειται να ξαναδούμε μεγάλα ονόματα σε αντίστοιχα shows. Το πώς κατασκευάζει, το πώς αναδεικνύει και το πώς διαχειρίζεται αυτό που χαρακτηρίζουμε ‘μεγάλο όνομα’ είναι μια σπουδή, που ανεξαρτήτως του χαμηλού πια επιπέδου της, υπάρχει εκεί έξω για να γίνει.

Από την άλλη, όσον αφορά εμάς τους απέναντι και την ελιτίστικη τάση μας να μην ασχολούμαστε με την ‘ποταπή’ πια ελληνική TV, θα ήταν συνετό αφενός να χαλαρώσουμε λίγο και αφετέρου, να σεβαστούμε ότι ένα κραταιό κομμάτι της κοινωνίας τη βλέπει ακόμα. Έστω και για να σπάει πλάκα. Σίγουρα δεν βλέπει την τηλεόραση που του αξίζει, αλλά αυτή είναι μια δεύτερη κουβέντα.

Χαζεύοντας στο hashtag του show, δεν έβρισκες μόνο haters και ανήλικους. Έβρισκες και πολλούς που το συζητούσαν ή ήταν εκεί για να σπάσουν πλάκα. Τι πιο ειλικρινές και θεμιτό; Η ενοχοποίηση του τι βλέπει και τι δεν βλέπει κάποιος είναι πολύ 2000 για να την κάνουμε σήμερα. Την πρώτη σεζόν του συγκεκριμένου show την παρακολούθησα με αυταπάρνηση, τη δεύτερη καθόλου και στην τρίτη, είδα την πρεμιέρα. Για να γελάσω, να κράξω, να γκρινιάξω, να περάσει η ώρα. Ομολογώ ότι δύσκολα θα επανέλθω κάποια Κυριακή, αλλά αν πραγματικά υπέφερα χτες, θα άλλαζα κανάλι. (Το κάναμε δυο φορές στις διαφημίσεις).

Προσπαθώντας να καταλήξω σε έναν βαθμό αξιολόγησης για την πρεμιέρα του Your Face Sounds Familiar 3, δεν μπορώ να μιλήσω ούτε για έκτρωμα (η επίδοση της Ματθίλδης Μαγγίρα ως Αλέκα Κανελλίδου ήταν φανταστική) ούτε για αριστούργημα (δεν θα μπορούσα να μιλήσω για αριστούργημα). Αυτό που κάνει εντύπωση είναι ότι το show καταφέρνει να συζητιέται.

Είναι για τις ενδυματολογικές κορώνες της Κατερίνας Παπουτσάκη; Είναι για μια επίδοση επιπέδου Μαγγίρα; Είναι γιατί ο ήχος του χθεσινού live ήταν χειρότερος από την εικόνα του καναλιού όταν δείχνει Ευρωμπάσκετ; Είναι γιατί ο Νίκος Μουτσινάς είναι τόσο true ώστε να λέει στον αέρα “καλησπέρα κι από μας, ήρθαμε να κάνουμε τους ευχάριστους”;

Δυστυχώς, η ελληνική τηλεόραση έχει περάσει και με τα δύο πόδια στην εποχή του “το θέμα, παιδιά, είναι να μας συζητάνε, κι ας μας θάβουνε”. Η κουβέντα για το αν αυτό το πετυχαίνει με περικοπές στην ποιότητα ή στο ύφασμα των ρούχων των κριτών είναι κάτι που ποσώς την απασχολεί.

Σύμφωνα με το κανάλι, η πρεμιέρα του YFSF 3 έφτασε το 39,7% ενώ στο δυναμικό κοινό 15-44 προηγήθηκε με 42,2%.