Ζητήσαμε από 5 συγγραφείς να μας περιγράψουν την αγαπημένη τους παραλία

Μια αμμουδιά. Μια ξαπλώστρα ή ακόμα καλύτερα, μια πετσέτα και μια ομπρέλα για προστασία από τον ήλιο. Και ιδανική συντροφιά, στα διαλείμματα από τις βουτιές, ένα καλό βιβλίο. Κακά τα ψέμματα, για πολλούς αναγνώστες, οι καλοκαιρινές διακοπές αποτελούν την ιδανική εποχή για διάβασμα.

Ελπίζουμε πάντα, να μην είναι και η μοναδική. Και για τους συγγραφείς βέβαια, οι καλοκαιρινές διακοπές αποτελούν μια καλή ευκαιρία για ένα διάλειμμα από το γράψιμο. Εμείς τους το χαλάσαμε λίγο, ζητώντας τους να περιγράψουν για εμάς, την αγαπημένη τους παραλία στην Ελλάδα.

Το ‘Μπλε λιμανάκι’ στην Αστυπάλαια, για την Ρούλα Γεωργακοπούλου

Η ωραιότερη ακτή είναι εκείνη που δεν μπορώ να πάω από τότε που σακάτεψα το μετατάρσιό μου. Αλλά σάμπως μπορούσα και πρωτύτερα;  Ούτε δεκαπέντε τετραγωνικά όλα κι όλα δεν είναι το εμβαδόν της καθαρής  παραλίας, όποιος πρόλαβε έτρωσε πετσέτα. Οι υπόλοιποι θα καραδοκούν ψηλοκρεμαστοί σαν τους κόνδορες στα βράχια που την περικλείουν, προστατεύοντάς  την από τα βλέμματα των περαστικών κι από τα τραμπαλίσματα των κουτσών όπως εγώ. Το όνομά της είναι μάλλον τουριστικό, πράγμα που μαρτυράει ότι οι ντόπιοι άργησαν πολύ να την εκτιμήσουν ως hot spot του νησιού τους. ‘Μπλε λιμανάκι’ γράφουν οι χειρόγραφες ταμπέλες στην παραλιακή ατραπό της Μαλτεζάνας, με τα γαϊδουράγκαθα. Μάλιστα κυρίες και κύριοι παραθεριστές, καλά το καταλάβατε.  Βρισκόμαστε στην πεταλουδόμορφη Αστυπάλαια, δέκα ώρες με το καράβι από την Αθήνα και μπαίνουμε με κατάνυξη και απόλυτη σιωπή στα true blue νερά μιας φυσικής πισίνας. Μη φανταστείτε τίποτα το κλειστοφοβικό και το ανάλατο. Στις τέσσερις πέντε απλωτές έχεις κιόλας βγει στο πέλαγος, έχεις καβατζάρει τα βράχια  κι από ‘δω και πέρα, ο,τι δεις είναι δικό σου. Δεν το’χει ξαναδεί κανείς.  Έτσι, μυστικοπαθείς και βαφτισμένοι θα μπούμε ξανά στα αυτοκίνητα και θα πάμε στη χώρα για τσίπουρα, σίγουροι ότι δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για να τα’χουμε πει όλα.

Το βιβλίο ‘Δέντρα, πολλά δέντρα’ της Ρούλας Γεωργακοπούλου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις.

Η παραλία του Κάμπου στην Πάτμο, για τον Δημήτρη Σίμο

Περσινό καλοκαίρι και η απόφαση να πάω στο νησί της Αποκάλυψης, την Πάτμο, με ανταμείβει με ένα φανταστικό τοπίο, ένα υπέροχο μοναστήρι και ίσως την πιο ατμοσφαιρική ‘χώρα’ που έχω επισκεφτεί. Το πλοίο σαλπάρει βραδάκι από Πειραιά και φτάνει πρωί-πρωί στο λιμάνι. Ευτυχώς το ξενοδοχείο είναι δυο βήματα από εκεί, ώστε η πρώτη σκέψη μου να είναι και άμεσα υλοποιήσιμη. Ξεφορτώνω μηχανή, αφήνω βαλίτσα, βάζω μαγιό, ρωτάω την κοπέλα στην υποδοχή για παραλία και ακολουθώ την οδηγία της. Η οδηγία της λοιπόν για, παραλία Κάμπου, με βρίσκει ύστερα από 15 λεπτά να απολαμβάνω το απόλυτο και σπάνιο φαινόμενο της άδειας ξαπλώστρας, καθώς 09:30 το πρωί, το νησί ακόμα κοιμάται-και λογικό και αφήνει εμένα και την παρέα μου να απολαμβάνουμε σαν μέσα από όνειρο τα γαλάζια νερά, τα αταραξία του νερού και του μέρους- και έναν ήλιο που ακόμα δεν έχει αρχίσει να καίει. Η εμπειρία σε αυτή την παραλία συνοδεύεται και από ένα χαλαρωτικό beach bar πίσω σου και πάνω στην άμμο, όχι από αυτά που παίζουν ‘τραγούδια για γαρύφαλλα’ συνοδεία σφηνακίων τεκίλα, αλλά από αυτά που σε ταξιδεύουν με μουσική από πνευστά, από εκείνα που φτιάχνουν μόνο 3 πιάτα ημέρας, το ένα πάντα με ντόπιο ψάρι και που ακόμα σερβίρουν φραπέ χωρίς να σε κοιτάνε με ύφος σνομπ. Και κάπως έτσι η παραλία και τα νερά της μπαίνουν στις αγαπημένες μου παραλίες με αποτέλεσμα να γίνομαι γραφικός και για όλες τις επόμενες μέρες μου στο νησί και να μην θέλω να δω άλλη!

Το βιβλίο ‘Τοξικά Μάτια’ του Δημήτρη Σίμου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bell/Χαρλένικ Ελλάς

Οι Μηλιές στο Πήλιο, για τον Αλέξη Σταμάτη

Η αγαπημένη μου παραλία βρίσκεται πολύ κοντά στο εξοχικό μας στο Πήλιο και συγκεκριμένο στις Μηλιές, τον τόπο καταγωγής μου. Λέγεται Καλαμάκι και απέχει είκοσι λεπτά από το κέντρο του χωριού με αυτοκίνητο. Αυτό άλλωστε είναι το υπέροχο με τις Μηλιές, ότι μπορεί να έχεις είσαι και στο βουνό και στη θάλασσα σε πολύ λίγο χρόνο. Η παραλία είναι βοτσαλωτή με υπέροχα νερά. Ένας κολπίσκος να τον πιεις στο ποτήρι. Εκεί μαζεύονται πολλοί φίλοι μας και υπάρχει ένα άτυπο ραντεβού για μπάνιο και κουβέντα. Έχουμε ζήσει πολύ όμορφες εμπειρίες τις οποίες περιμένουμε να ζήσουμε φέτος και με το γιο μας Ερμή!

Το βιβλίο ‘Μελίσσια’ του Αλέξη Σταμάτη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σοκόλη.

Τα Γυάλια στην Αλόννησο για την  Νατάσα Παυλίτσεβιτς

Αγαπώ το καλοκαίρι, αλλά με την κολύμβηση δεν το έχω. Πλατσουρίζω με τη χάρη ενός τσιουάουα στα ρηχά, αποφεύγω να βουτήξω από βράχια, και μόλις πάρω μια δροσιά, αράζω έξω με βιβλίο. Κι όμως η ζωή με πήγε πολλές παραλίες: στη Σαντορίνη, την Κρήτη, και φυσικά στην Χαλκιδική που ως Θεσσαλονικιά τιμάω σε κάθε ευκαιρία. Κι όμως μου έχει μείνει πιο πολύ απ’ όλες τους μια μοναχική παραλία στην Αλόννησο.

Οικογενειακές διακοπές, τρία παιδιά να σκοτώνονται στο πίσω κάθισμα, οι γονείς μας μπροστά οπλισμένοι με αντηλιακό και ιώβεια υπομονή. Μετά από δέκα λεπτά οδήγησης από το Πατητήρι, την πρωτεύουσα του νησιού, φτάσαμε στα Γυάλια. Ο πατέρας μου ξεφόρτωσε ένα κανό που είχαμε νοικιάσει και πλησιάσαμε τα νερά. Ήμασταν μόνοι μας, η θάλασσα λάδι κι ο ουρανός απέραντος. Τα αδέρφια μου κι εγώ, πρώτη φορα από τότε που φύγαμε για  διακοπές, βγάλαμε το σκασμό και παρατηρήσαμε το θέαμα.

Τζιτζίκια. Κυματάκι. Ο παλιός ανεμόμυλος στη μία πλευρά της παραλίας και οι πολύχρωμοι θάμνοι συμπλήρωναν ένα ζωντανό πίνακα. Εξερευνήσαμε το τοπίο, βουτήξαμε, κι όσο πατώναμε ακόμα, προσέξαμε πέρα μακριά μια φώκια να χαίρεται το νερό. Μαγεία. Η παραλία είχε ψιλό βότσαλο και βάθαινε ομαλά. Πήρα το κανό με τον αδερφό μου και κωπηλατήσαμε γύρω-γύρω (“να σας βλέπω” φώναζε ο μπαμπάς), μέχρι που ο ήλιος χαμήλωσε. Ούτε ένας τσακωμός. Θαύμα.

Φυσικά έπαιξε ρόλο το ότι δεν έκανε αέρα τις προηγούμενες μέρες, καθώς η θαλασσα εκεί είναι εκτεθειμένη στο βόρειο άνεμο, κι έτσι τα νερά ήταν στα καλύτερα τους. Αν πάτε, ελπίζω να πετύχετε τις ίδιες συνθήκες. Επίσης, οι γονείς είχαν προνοήσει να έχουμε μαζί νερό, φρούτα, σταυρόλεξα κι ένα ταλαίπωρο φορητό tetris που ψήθηκε στον ήλιο. Όποιος κι αν ήταν ο λόγος που περάσαμε τόσο υπέροχα, ανυπομονώ να βρεθώ ξανά στα Γυάλια. Έστω για τα ρηχά.

Η Νατάσα Παυλίτσεβιτς έχει συμμετάσχει σε ανθολογίες με διηγήματα διακεκριμένα σε διαγωνισμούς και το 2020 θα κυκλοφορήσει το πρώτο της μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Bell.

Η παραλία του Λεφτού Γιαλού στην Αλόννησο, για τον Βαγγέλη Γιαννίση

Ξεκινάω με μία πρόβλεψη: η παραλία που θα διαλέξω θα είναι η πιο ‘ταπεινή’ και λιγότερο in της λίστας, γιατί μάλλον είμαι ο χειρότερος beach connoisseur της Νοτίου Ευρώπης, καθώς τα δυο μοναδικά μου κριτήρια για να μου αρέσει μία παραλία είναι να βρίσκεται δυο μέτρα από το μέρος που μένω και να είναι στοιχειωδώς καθαρή. Δεν είμαι από αυτούς που θα πάρουν το αμάξι και θα κάνουν 60 χιλιόμετρα για να κολυμπήσουν σε μια παραλία με γαλαζοπρασινομπορντοροδοκόκκινα νερά, με τις φώκιες στον ρόλο της Μπρουκ Σιλντς στη Γαλάζια Λίμνη, ούτε θα ακολουθήσω τη συμβουλή του μπαρμπα-Μητρούση που έχει το ψιλικατζίδικο στην πλατεία και θα μου πει για μία παρθένα παραλία, 90 λεπτά με τα πόδια μέσα από χαράδρες και φαράγγια. Ναι, είμαι μίζερος κι ευτυχώς δεν κάνετε διακοπές μαζί μου, οπότε deal with it.

Έχοντας λοιπόν στο παλμαρέ μου πασίγνωστες πεντάστερες παραλίες όπως το Σουτραλί Βόλου, την Πέρδικα στην Αίγινα (παρέα με το γειτονικό νησί Μονή), τα Αστέρια της Χαλκίδας και την παραλία του Μεγαλοχωρίου στο Αγκίστρι, την πρώτη θέση εύκολα καταλαμβάνει η παραλία του Λεφτού Γιαλού στην Αλόννησο. Τη μόνη παραλία που τη συγκρίνω με την απόλαυση του να τρως τιραμισού. Υπέροχα νερά: τσεκ. Υπέροχη τοποθεσία: τσεκ. Εύκολη πρόσβαση σε φαγητό: τσεκ. Η ομορφιά της κάνει τις φωνές των μικρών παιδιών να μοιάζουν με συναυλία των Slayer· μπορεί να φύγεις κουφός αν πας σε τίγκα τουριστική περίοδο, αλλά η εμπειρία σε αποζημιώνει.

Το βιβλίο ‘Η γυναίκα του Ίσνταλ’ του Βαγγέλη Γιαννίση κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.