13 φορές που η τέχνη το έριξε στο Zoom εν μέσω lockdown

«Μια εφαρμογή που κανείς άνθρωπος δεν είχε ακούσει πριν τον περασμένο Μάρτιο αλλά ξαφνικά μέσα σε ένα διάστημα 5 ημερών ένιωθες πως με κάποιο τρόπο είχε εμφυτευτεί στις αναμνήσεις μας και ήταν σα να είχαμε μεγαλώσει με αυτό στη ζωή μας. Εργασιακά μίτινγκ, πάρτι, συνεντεύξεις, βόλτα για καφέ- όλα γίνονται μέσω Zoom».

Σε αυτά πρόσθεσε και κάτι ακόμα: Το entertainment μας.

Ταινίες, σειρές, βιντεοκλίπ, λάιβ εμφανίσεις, ακόμα και απονομές βραβείων. Αστραπιαία, η οπτική γλώσσα του Zoom έγινε παγκόσμια σταθερά, μαζί με κάθε μικρό ή μεγάλο στοιχείο αυτού του είδους της επικοινωνίας. Το ανεπαίσθητο κενό στο ρυθμό της επικοινωνίας, η παντοτινή σκέψη του τι συμβαίνει εκτός του κάδρου που κάθε ομιλητής επιλέγει να παρουσιάζει, ακόμα και η εμφανής ψηφιακή χροιά της εικόνας: Ξαφνικά ακόμα κι η ίδια μας η καθημερινότητα έμοιαζε κινηματογραφημένη.

Τι θα σήμαινε λοιπόν αυτό για το σινεμά; Για το entertainment; Οπωσδήποτε δεν είναι τυχαίο που στη διάρκεια αυτού του ίδιου διαστήματος το σινεμά ως συζήτηση και συλλογικό ενδιαφέρον μοιάζει να έφτασε σε ιστορικά χαμηλά, όπως και φυσικά δεν είναι τυχαίο ότι αμέτρητες παραγωγές (τηλεοπτικές, μουσικές, ακόμα και Super Bowl-υπερθεαματικές) αν δεν μετρίασαν ευθέως την εξτραβαγκάνζα τους, την προσέγγισαν οπωσδήποτε μέσα από μια περισσότερο προσγειωμένη, relatable λογική.

Εξέχουσα θέση μέσα σε αυτή την τάση καταλαμβάνουν τα entertainment φτιαγμένα εξ ολοκλήρου μέσα σε ένα Zoom αισθητικό πλαίσιο. Ταινίες, επεισόδια σειρών, φιλμ μικρού μήκους, βιντεοκλίπ- τέτοιο είναι το επίπεδο συνήθειας σε αυτό το μοτίβο, που πλέον ακόμα και μεγάλα γκλαμουράτα βραβεία απονέμονται με αυτό τον τρόπο.

Στην μεγάλη λοιπόν έκθεση πάνω στο πώς βιώσαμε τον πρώτο χρόνο πανδημίας και λοκντάουν, στην πτέρυγα “Zoom”, τι εκθέματα θα τοποθετούσαμε; Εμείς ξεκινάμε από αυτά.

Host

Μια από τις ταινίες της χρονιάς γυρίστηκε μέσω Zoom και είναι ένα 55λεπτο εντελώς παραδοσιακής δομής θρίλερ. Από αυτά που μια παρέα αρχίζει να χάνει ένα-ένα τα μέλη της απέναντι σε μια απειλή που μοιάζει μακρινή από τον κατανοητό μας πολιτισμό, και την οποία απειλή αρχικώς είχαν πάρει πιθανώς στο ψιλό. Τα έχουμε δει αμέτρητες φορές όλα αυτά στο σινεμά τρόμου, αλλά τώρα τα είδαμε προσαρμοσμένα σε μια ταινία όχι απλά φτιαγμένη αλλά πλήρως προσαρμοσμένη πάνω στην Zoom αισθητική.

H Dua Lipa ερμηνεύει

Όταν έσκασε η καραντίνα δεν έμεινε πλάνο κυκλοφορίας και λανσαρίσματος ανέγγιχτο, και λογικά κιόλας. Μέσα όμως σε ένα καταιγισμό αναβολών, η Dua Lipa έκανε κάτι σχεδόν σοκαριστικό: Απολύτως τίποτα. Κυκλοφόρησε το Future Nostalgia τη στιγμή που όλοι κλεινόμασταν στα σπίτια μας κάτι που και τη φήμη του -έτσι κι αλλιώς φανταστικού- άλμπουμ  βοήθησε, όσο κι εμάς που χορεύαμε στο σαλόνι μας.

Ορμώντας απευθείας πάνω στις νέες ανάγκες και τα νέα δεδομένα της στιγμής, προσάρμοσε τα πάντα πάνω σε αυτή νέα αισθητική πραγματικότητα. Βγήκε με Zoom μπάντα στον James Corden, έκανε «ταξιδεύω με το background μου» στον Jimmy Fallon, πραγματικά relatable queen. Ακόμα και μετέπειτα live εμφανίσεις της όπως αυτή του Levitating στα ΑΜΑ, είχαν κάτι δροσιστικά μετριασμένο και old school στο στήσιμό τους.

RuPaul’s Drag Race: Ενα διαφορετικό φινάλε

Ο τελικός του Drag Race είναι συνήθως ένα κανονικό σόου, με δοκιμασίες των φιναλίστ μπροστά σε κοινό. Η υπόλοιπη σεζόν είχε γραφτεί, όμως όταν έφτασε η ώρα για το φινάλε εφαρμόζονταν τα λόκνταουν μέτρα που σημαίνει πως κάθε διαγωνιζόμενη έπρεπε να ερμηνεύσει σόλο, από το σπίτι. Το φορμάτ του τελικού προσαρμόστηκε καταλλήλως, με τα lip sync να πραγματοποιούνται από τα σπίτια, το ένα παράθυρο δίπλα στο άλλο. Το αποτέλεσμα είναι παράξενο, και περίεργα συναρπαστικό.

Mythic Quest: Quarantine

Είχαμε επεκταθεί πάνω στο πώς η αμερικάνικη τηλεόραση προσαρμόστηκε στο λόκνταουν, αλλά το Quarantine του Mythic Quest ήταν το καλύτερο από τα διάφορα “Zoom” επεισόδια που είχαν γυριστεί εκείνο το διάστημα. Ίσως, επειδή ήταν το μόνο που δεν έγινε εξ ανάγκης, αλλά ως ένα 100% έκτακτο επεισόδιο που γεννήθηκε από τις ίδιες τις συνθήκες.

To Last Call του Pablo Larrain

Το περασμένο καλοκαίρι το Netflix παρουσίασε μια συλλογή 17 μικρού μήκους φιλμς από διάφορους σημαντικούς δημιουργούς, όλα φτιαγμένα στη διάρκεια της καραντίνας της περσινής άνοιξης. Το πρότζεκτ λεγόταν Homemade και το ενδιαφέρον ήταν πως ανάμεσά τους, υπήρχε μόνο ένα που έκανε χρήση του Zoom φορμάτ- το Last Call του Pablo Larrain, ένα φαν, γλυκό short για έναν ηλικιωμένο άντρα που προσπαθεί να έρθει έτσι σε επαφή με τη χαμένη του αγάπη.

Thao and The Get Down Stay Down – Phenom

Ας μιλήσουμε για μουσικά βίντεο. Η μπάντα από το Όκλαντ ήταν έτοιμη να γυρίσει ένα βίντεο αλλά το λόκνταουν άλλαξε τα πλάνα τους. Προκειμένου να μην αφήσουν την προετοιμασία να πάει χαμένη, αποφάσισαν να γυρίσουν το βίντεο και το χορευτικό, αλλά με συμμετέχοντα, από τον χώρο του. Δε συναντήθηκαν ποτέ, αλλά το βίντεο έγινε πραγματικότητα.

Σε αυτό το πλαίσιο, ειδική μνεία αξίζει να γίνει σε μερικά βίντεο που δεν έπαιξαν ακριβώς με το Zoom aesthetic, όμως ήταν επίσης άμεσα αποτελέσματα του λόκνταουν. Το Over and Over με μια έρημη κυλιόμενη σκάλα να αποτυπώνει τη συλλογική μας υπαρξιακή επανάληψη, την Phoebe Bridgers να ταξιδεύει στο Kyoto μέσα από εναλλασσόμενα background (σαν αυτά που αλλάζουμε στο Zoom για να σπάμε πλάκα), και τους Twenty One Pilots να γράφουν το Level of Concern εν μέσω πανδημίας δημιουργώντας ένα βίντεο πάνω σε αυτήν ακριβώς τη διαδικασία. Enjoy:

To table read του Community

Τα table reads έγιναν μια φανταστική πρακτική πρόταση για reunions κατά τη διάρκεια του λόκνταουν, όπου καστ ταινιών και σειρών βρίσκονταν ξανά για να διαβάσουν το σενάριο σα να ήταν ξανά μαζί. Αυτό του Community είναι έξτρα χαριτωμένο, γιατί πάντα είναι απολαυστικό να βλέπεις τόση μεγάλη συλλογή ταλαντούχων ανθρώπων να διασκεδάζει τόσο. Σα να ξαναβρίσκεσαι με παρέα μέσω Zoom. Τα θυμάστε τα Zoom parties; Ε, κάπως έτσι.

Club quarantine

Μιλώντας για Zoom parties. Γενικά το ιντερνετικό DIY λάιφσταϊλ της ορίτζιναλ, αληθινής καραντίνας έχει πολλά συναρπαστικά κεφάλαια. Θυμάστε τα λάιβ στο minecraft; Τι έχουμε ζήσει! Μέσα από όλα, η ιδέα του Zoom party ήταν η πιο εύκολη και πιο αναγκαία. Βρισκόσουν με φίλους μέσω Zoom, έφτιαχνες ένα κοκτέιλ, έβαζες την αγαπημένη σας playlist, στην ανάγκη χρησιμοποιούσες ως background και κάποια instagram φώτο του αγαπημένου σας μπαρ, και κάπως περνάει το βράδυ.

Το καναδέζικο Club Quarantine ήταν το καλύτερο παράδειγμα επαγγελματικής δουλειάς πάνω σε αυτή την ανάγκη. Ξεκίνησε από ένα τέτοιο Zoom party μεταξύ φίλων DJ, σταδιακά όλο και περισσότεροι άνθρωποι άρχισαν να κάνουν join και γρήγορα αυτά τα κλαμπ ραντεβού έφτασαν στη μέγιστη Zoom χωρητικότητα των 1000 ανθρώπων, κλείνοντας μάλιστα και star DJ που έκαναν γκεστ εμφανίσεις παίζοντας μουσική κάποια βράδια. Να πω κάτι; Προτείνω να συνεχιστούν αυτά τα προτζεκτάκια και μετά το ‘22. Κάποιες φορές το θες το πάρτι σου αλλά δε θες να βγεις κιόλας. Ορίστε. Καμία ιδέα δεν πάει χαμένη.

Το remote δικαστήριο του All Rise

Πρέπει να αναφερθεί. Το δικαστικό All Rise ήταν το πρώτο σόου με σενάριο που εισήγαγε τον κορονοϊό ως κομμάτι πλοκής και, με το σχεδιασμένο κλείσιμο της 1ης σεζόν να πηγαίνει στα σκουπίδια λόγω της απότομης διακοπής των γυρισμάτων, η ομάδα σεναριογράφων σκέφτηκε έναν διαφορετικό τρόπο να ολοκληρώσει τον κύκλο. Το φινάλε εκτάκτου ανάγκης αφορά μια υπόθεση που, λόγω των συνθηκών, θα εκδικαζόταν μέσω βίντεο τεχνολογίας στη virtual αίθουσα δικαστηρίου της κεντρικής ηρωίδας, και γυρίστηκε στα σπίτια του κάθε ηθοποιού που ουσιαστικά αποτέλεσε one-person συνεργείο για τον εαυτό του.

Language Lessons

Μια απρόσμενα καλοφτιαγμένη και ανθρώπινη ιστορία δύο προσώπων, για μια δασκάλα Ισπανικών που αναπτύσσει έναν ισχυρό δεσμό φιλίας με έναν μαθητή της, μέσα από μια σειρά συνεδριών που γίνονται ονλάιν. Η ταινία αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο της ηθοποιού Natalie Morales και πρωταγωνιστεί η ίδια κι ο Mark Duplass, γυρισμένη προφανώς εξ ανάγκης μες στο λόκνταουν όμως καταφέρνοντας να βρει ένα αφηγηματικό πλαίσιο μες στο οποίο μπορεί να λειτουργεί με Zoom δεδομένα, αλλά χωρίς να αφορά την ίδια την πανδημία. Είναι σαν μια σχέση που αναπτύσσεται μέσα από μια σειρά επιστολών, αλλά αντί για επιστολές, έχουμε Zoom. Καλό φιλμ! (Δεν φαίνεται πως θα κυκλοφορήσει πουθενά άμεσα, αλλά αξίζει να το έχετε υπόψιν σας.)

What Do We Need to Talk About

Για τα τελευταία 10 χρόνια το θέατρο Public παρουσίαζε το οικογενειακό έπος The Rhineback Panorama, μια σειρά θεατρικών στα πρώτα εκ των οποίων πρωταγωνιστεί μια οικογένεια λευκών liberals, οι Apples. Η οικογένεια επέστρεψε φέτος μετά το 2014, στο Zoom θεατρικό What Do We Need to Talk About που τους ακολουθεί για μία ώρα καθώς επανενώνονται όχι πια στο σύνηθες οικογενειακό τραπέζι, αλλά μέσω Zoom. Μιλώντας για τις ζωές τους εν μέσω καραντίνας, για φίλους που έχασαν, για νέες ελπίδες, για τη θρυμματισμένη τους (μας) καθημερινότητα.

Coastal Elites

To πολιτικό dramedy του ΗΒΟ μάζεψε ένα γερό καστ ονομάτων (Bette Midler, Sarah Paulson, Issa Rae, Dan Levy) ακολουθώντας χαρακτήρες από τη Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες που προσπαθούν να τα φέρουν βόλτα εν μέσω πανδημίας, σε μια παραγωγή που συνέβη εξ ολοκλήρου εν μέσω καραντίνας.

Η Zoom δυστοπία των Χρυσών Σφαιρών

Και κλείνουμε με τι άλλο; Θες να το πεις τέχνη, θες να το πεις ανοσιούργημα, πάντως η πρόσφατη τελετή των Χρυσών Σφαιρών ήταν μια απίστευτα άβολη βραδιά αποτυχημένων ονλάιν μίτινγκ που έμοιαζε με Zoom δυστοπία. Με κόκκινο χαλί που κάθε σταρ έφερνε στο διαμέρισμά του, με αμήχανα γκρουπ τσατ συνυποψηφίων, με τεχνικές δυσκολίες. Μια βραδιά κατά την οποία οι μεγαλύτεροι σταρ του Χόλιγουντ έζησαν μια ονλάιν μέρα που όλοι μας έχουμε βιώσει. Κανένα απολύτως σόου δε θα ξαναγίνει έτσι, οπότε υπό αυτή την έννοια και μόνο, οι φετινές Χρυσές Σφαίρες είναι σίγουρα κάποιου είδους μοναδικό, ιστορικό αντικείμενο.