3 bartenders αποχαιρετούν τον Tomas Estes, τον θρύλο της τεκίλα

Δεν χρειαζόταν να φύγει για να αποδειχθεί ότι ο Tomas ήταν μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της βιομηχανίας. Αυτό όμως που επαληθεύτηκε, είναι ότι ο Tomas δεν ήταν μόνο εξαιρετικός επαγγελματίας, αλλά ένας υπέροχος, δοτικός και μοναδικός άνθρωπος.

Ποιος ήταν ο Tomas Estes

Ο Tomas μεγάλωσε στο Los Angeles, αλλά το 1976 άνοιξε στο Αμστερνταμ ένα μοναδικό μεξικάνικο bar restaurant. Αυτό ήταν το πρώτο, αφού κατά την διάρκεια της ζωής του ξεκίνησε άλλα 17 σε έξι χώρες του κόσμου. Το πιο διάσημο είναι το Café Pacifico στο Covent Garden του Λονδίνου το οποίο άνοιξε το 1982 και ήταν η πρώτη μεξικάνικη καντίνα στο νησί.

Το 2008, έφτιαξε μαζί με την οικογένεια Camarena την Tequila Ocho, η οποία κατευθείαν ξεχώρισε για την υπέροχη γεύση της. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει βει διανομή σε πάνω από 20 χώρες σε όλο τον κόσμο. Επίσης, το 2003 πήρε τον τίτλο του επίσημου πρεσβευτή του National Chamber of the Tequila Industry (CNIT) για τη δουλειά του στην διάδοσή της τεκίλα σε όλο τον κόσμο. Επίσης, είχε γράψει βιβλία γύρω από την τεκίλα. Όμως δεν ήταν μόνο οι γνώσεις του και η δουλειά του που τον έκαναν ιδιαίτερα αγαπητό. Ο Tomas ήταν ένας άνθρωπος που γινόταν αγαπητός από την πρώτη στιγμή που τον έβλεπες. Σε ενέπνεε, σε μαγνήτιζε και οι αναμνήσεις μαζί του σου έμεναν μοναδικές. Αυτός ήταν ο Tomas Estes.

Η σχέση του με την Ελλάδα

Για όλους εμάς που ασχολούμαστε με το ποτό και την μπαρ σκηνή, ήταν σχεδόν σίγουρο ότι μια φορά τον χρόνο και συνήθως κατα την διάρκεια του Athens Bar Show, ο Tomas Estes θα βρισκόταν στην χώρα μας. Οι ομιλίες του και τα workshop του, ήταν από αυτά που κανείς δεν ήθελε να χάσει. Εκεί όμως όπου έβλεπες τον πραγματικό Tomas, ήταν τα βράδια στα διάφορα guests και τα bar crawling που έκανε και έμπαινε πολλές φορές πίσω από την μπάρα. Το τρομερό με τον Tomas ήταν ότι σε έκανε να αγαπήσεις την τεκίλα, είτε βρισκόταν πίσω από ένα μικρόφωνο μιλώντας για αυτή, είτε βρισκόταν πίσω από μια μπάρα σερβίροντάς σου ένα ποτήρι Ocho. Επίσης δεν έμενε μόνο στην Αθήνα αλλά επισκεπτόταν σχεδόν όλες τις πόλεις της χώρας. Όπου υπάρχει καλό μπαρ έχει βρεθεί και εκείνος.

Σε μια από αυτές τις επισκέψεις του είχε μιλήσει και στο ΟΝΕΜΑΝ και τον Χρήστο Χατζηιωάννου. Ο Χρήστος είχε γράψει τότε κάτι πολύ χαρακτηριστικό: «Μιλάει για την τεκίλα και γεμίζει το στόμα του, φωτίζεται το πρόσωπό του. Τον σκέφτομαι στα ορεινά του Jalisco να κάθεται με τον Carlos Camarena και να πίνουν τεκίλα».

Ενώ έκλεινε το άρθρο λέγοντας «Ο Tomas Estes δεν είναι ένας άνθρωπος που θα δει το όνομά του να γράφεται ανεξίτηλα στις σελίδες της ιστορίας. Οι περισσότεροι πιονέροι του ποτού σε αυτόν και τον περασμένο αιώνα δεν είχαν την τύχη ή ακόμα περισσότερο την έπαρση για να ονομάσουν όσα δημιούργησαν με το όνομά τους όπως έκαναν τον προπερασμένο αιώνα. Και δεν νομίζω ότι θα τον νοιάξει τον συγκεκριμένο και πάρα πολύ. Για τους ανθρώπους όμως που αγαπούν την tequila, για εκείνους που πιστεύουν στους ανθρώπους με περηφάνια και ψυχή, ο Tomas Estes θα είναι ένα αιώνιο πρότυπο επαγγελματία και ανθρώπου».

5 χρόνια μετά και χωρίς τον Tomas να είναι πιο τριγύρω μας, όλα αυτά ισχύουν και με το παραπάνω με μία μικρή διαφορά. Ο Tomas Estes θα είναι ένα αιώνιο πρότυπο επαγγελματία και ανθρώπου, όμως το όνομά του θα γραφτεί ανεξίτηλα στις σελίδες της ιστορίας.

Για αυτόν τον επιδραστικό ρόλο που έπαιξε σε όλη την βιομηχανία, μιλήσαμε με τρεις bartenders, έτσι ώστε να καταλαβουμε και από εκείνους τι ήταν ο Tomas Estes για την τεκίλα αλλά και πώς ήταν ο ίδιος σαν άνθρωπος.

Γιώργος Μπάγκος – Tequila lover και συνιδρυτής των Premium αναψυκτικών Three Cents

«Κατά ένα περίεργο τρόπο πάντα μου άρεσε η τεκίλα. Ακόμα και όταν δεν ήξερα τίποτα για αυτήν και πριν ακόμα πιώ σοβαρές τεκίλες. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο με προσέλκυε κάτι σε αυτή. Οπότε και όταν το 2007 πήγα στο πρώτο μου bar show στο Λονδίνο είδα για πρώτη φορά τον Tomas ένιωσα κάτι πολύ οικείο. Τότε δεν κατάφερα να του συστηθώ αλλά το σεμινάριό του με έκανε να βάλω μια επίσκεψη στο Μεξικό στην κορυφή της λίστας επιθυμιών μου. Κάτι που κατάφερα το 2010 μέσω ενός διαγωνισμού.

Κατά την επίσκεψή μας στην πόλη της Tequila, ο ξεναγός πρόσθεσε στο πρόγραμμά μας μια επίσκεψη στο, όπως υποστήριζε, πιο παλιό μπαρ του Μεξικό απλά για να το δούμε. Πλησιάζοντας δεν φαινόταν σαν κάτι ιδιαίτερο και πίστευα πως ήταν κάποιο παραμύθι που λένε στους τουρίστες. Μέχρι που μπήκαμε μέσα όπου υπήρχε μια μικρή ομάδα άλλων τουριστών. Προσπαθώντας να βρω το μπαρ, το μάτι μου έπεσε πάνω στον Tomas. Δεν το πίστευα. Τον κοίταξα σαστισμένος. Μέχρι που ήρθε να μας συστηθεί αλλά πριν προλάβει να πει λέξη, ο ενθουσιασμός μου με πρόλαβε… “You are Tomas Estes”, του είπα, «σε είδα στο Λονδίνο σε ένα σεμινάριο αλλά δεν έχουμε γνωριστεί. Τι κάνεις εδώ»;

Μας καλωσόρισε στο La Capilla σαν να ήταν και δικό του, μας καλωσόρισε στο Μεξικό σαν να ήταν και δικό του… Εννοείται δεν φύγαμε από εκεί παρά πολύ αργά το απόγευμα (το La Capilla κλείνει με τη δύση του ηλίου) και φυσικά ο Tomas έμεινε μαζί μας παρότι η παρέα του έφυγε. Δεν χόρταινα να τον ακούω να μιλάει για τεκίλα και για τη ζωή. Το πάθος του και για τα δυο ήταν αστείρευτο.

Ο Tomas είχε μια αστείρευτη καλοσύνη, σαν να μην κράταγε κακία σε κανέναν. Σαν όλα να του είχαν πάει τέλεια στη ζωή αλλά και σαν να είχε ζήσει αρκετά ώστε να ξέρει να αντιμετωπίζει τα πάντα. Τον ρώταγα για τη ζωή, τις σχέσεις, τη δουλειά, για τα πάντα…Τους επόμενους μήνες και χρόνια φυσικά, τον βομβάρδιζα με email και ερωτήσεις. Τον ακολουθούσα παντού για να καθίσουμε ξανά σε ένα τραπέζι να πιούμε μπύρες (εγώ, του Tomas δεν του άρεσε η μπύρα) και τεκίλα και να μου πει ιστορίες από το Cafe Pacifico του Άμστερνταμ τη δεκαετία του 1970. Δεν κουραζόταν ποτέ να σου κάνει παρέα. Ήταν ο τελευταίος που θα έφευγε για να μην σε αφήσει μόνο σου.

Όταν το 2010 αποφάσισα να πάω στο bar show της Αυστραλίας και είδα το όνομα του στους καλεσμένους ομιλητές του είπα ότι σκέφτομαι να πάω αλλά δεν ξέρω κανέναν εκεί, μου είπε «μη σε νοιάζει θα στους γνωρίσω όλους». Το ραντεβού δόθηκε στο Cafe Pacifo του Σύδνεϋ. Μπαίνοντας μέσα έτυχε να συναντήσω τον συνέταιρό του, τον Phil Bayley. Του είπα είμαι ο Γιώργος από την Ελλάδα, και μου λέει: «Α και σε έψαχνα, ο Tomas δεν κατάφερε να έρθει αλλά μου είπε να σε προσέξω». Μέσα σε 2 μέρες όλο το Σύδνεϋ ήξερε ποιος ήμουν. Τέτοιος ήταν ο Tomas, σε πρόσεχε και όταν δεν ήταν εκεί.

Τέλος, δεν θα ξεχάσω ποτέ όλες τις φορές που ήρθε επίσκεψη στην Αθήνα. Αρχικά όταν πρωτοβγήκε η Ocho Tequila, αγοράζαμε φιάλες από το ίντερνετ και στο Dos Agaves βάλαμε σκοπό να βρούμε τρόπο να έρθει στην Ελλάδα για να μπορούμε να βλέπουμε τον Tomas όσο το δυνατόν περισσότερο. Και ο Tomas ήρθε πολλές φορές στην Ελλάδα. Δεν χόρταινα να τον γνωρίζω στους φίλους μου, πραγματικά δεν νομίζω να υπάρχει γνωστός μου, και όχι απαραίτητα μπάρμαν, που να μην του είχα γνωρίσει τον Tomas. Ήμουν περήφανος που ήταν φίλος μου. Ήταν μια αστείρευτη πηγή καλοσύνης, δοτικότητας και ευγένειας.

Φυσικά ήταν και party animal. Θυμάμαι στο πρώτο tequila festival του Dos Agaves. 2011. Ήμουν ακόμα φαντάρος. Και έπρεπε να οδηγήσω μετά το κλείσιμο πίσω στην Καρδίτσα για να μπω το ξημέρωμα στο στρατόπεδο οπότε δεν μπορούσα να πιω. Ο Tomas φυσικά ξεσάλωνε με τους υπόλοιπους (είχε ανέβει και χόρευε στο μπαρ εκείνο το βράδυ αν θυμάμαι καλά) αλλά με καθησύχαζε και μου έλεγε, μην στεναχωριέσαι θα περάσει και θα πιούμε μια άλλη φορά μαζί. Fast forward στο τελευταίο bar show μας ζήτησαν να μιλήσουμε για τον Tomas για ένα βίντεο που θα γινόταν για αυτόν. Εγώ είπα την ιστορία που γνωριστήκαμε και αυτός την ιστορία που δεν μπορούσα να πιώ επειδή έπρεπε να οδηγήσω. Δεν το πίστευα ότι τη θυμόταν μετά από τόσο ποτό. Δεν ξέχναγε ποτέ κανέναν. Κανείς δεν ήταν ασήμαντος για αυτόν. Η καρδιά του χώραγε όλο τον κόσμο. Η αγαπημένη του φράση στα ελληνικά άλλωστε, ήταν το «αδερφέ μου!» γιατί έτσι ένιωθε για όλο τον κόσμο.

Το ότι θα μου λείψει ο Tomas Estes είναι λίγο για να περιγράψει την απώλεια που νιώθω. Ο Tomas αντιπροσωπεύει ιδανικά και προτερήματα που δύσκολα θα βρει κανείς μαζεμένα και σε τόση αφθονία σε έναν άνθρωπο. Ήταν κεφάλαιο στο βιβλίο της φιλοξενίας. Από την άλλη είμαι πολύ τυχερός γιατί υπάρχουν τόσες ιστορίες, κατορθώματα, άνθρωποι και κληρονομιά που αφήνει πίσω του ώστε να μην μου λείψει ποτέ.

Καλή αντάμωση Tomas».

Αλέξανδρος Σουρμπάτης – Bar manager του Casablanca social club στη Θεσσαλονίκη και whisky brand ambassador της Tsaknakis premium brands

«Τον Θωμά δεν θυμάμαι πότε τον πρωτογνώρισα, νομίζω στην bar academy στην Αθήνα. Έκτοτε τον συνάντησα πολλές φορές σε διάφορες πόλεις του κόσμου και ήταν σαν τον μεγάλο αδερφό που ποτέ δεν είχα. Οι συζητήσεις μας ξεκινούσαν και δεν είχαν τελειωμό, ένιωθα ότι τον ήξερα από πάντα. Με συμβούλευε τόσο στωικά που με έκανε να νιώθω ξεχωριστός. Κι αυτή ήταν η μεγαλύτερη δύναμη του Θωμά, να σε κάνει να νιώθεις ξεχωριστός. Έτσι έκανε με όλους. Και τον αναφέρω ως Θωμά γιατί την πρώτη φορά που ήρθε Θεσσαλονίκη με ρώτησε πώς είναι το όνομά του στα ελληνικά. Μοιραστήκαμε πολλές στιγμές με την παντοτινή του αγάπη, την τεκίλα και όταν διάβασα το βιβλίο του κατάλαβα από πού πήγαζε όλο αυτό που εξέπεμπε.

Σε κάποια από αυτές τις στιγμές κανονίσαμε να δουλέψω στο cocktail bar που διατηρούσε στο Λονδίνο, το La Perla. Εκεί με φιλοξένησε με τη σύζυγό μου στο σπίτι του, την ambassador’s suite όπως την ονόμαζε. Αυτές οι 5 μέρες μαζί του στο Λονδίνο, θα μου μείνουν για πάντα αξέχαστες! Ένα τυπικό Λονδρέζικο μπαρ, γεμάτο με κόσμο να πίνει εξαντλώντας τα κοκτέιλ του καταλόγου, υποβρύχια με την λατρεμένη Pacifico που είχε παρεμπιπτόντως το ίδιο όνομα με το πρώτο του “παιδί” στο Covent Garden και φυσικά Ocho blanco.

Δεν μπορούσα να τον ευχαριστήσω αρκετά για τη σύσταση που έκανε τότε στον Steve Olson να με πάρει στη Νέα Υόρκη να κάνω το πρόγραμμα BAR 5 day. Αχ ρε Θωμά, “αδερφέ μου”, πόσο πολύ θα λείψεις στα μπαρ του κόσμου δεν το ξέρεις, αλλά το πόσο θα λείψεις ως άνθρωπος από τη ζωή μας σίγουρα θα το ένιωθες από την αγάπη και τις αγκαλιές που κάναμε!».

Βασίλης Κυρίτσης – bartender και συνιδιοκτήτης του The Clumsies και του The Hustler

Μία από τις τελευταίες του συνεντεύξεις στην Αθήνα στα πλαίσια του Ocho de Mayo του 2019 όταν και έκαναν πατέρας και γιος guest shift στο The Clumsies. 

«Ο Tomas Estes ήταν ένας απ’ τους θρύλους της Τεκίλας! Για μένα το πιο σημαντικό είναι όμως πως πάντα τον θυμάμαι για το ποσό δεκτικός, καλός και πάντα πρόθυμος ήταν να συζητάμε. Όπως και με πολύ κόσμο απ το industry μας.

Πόσο σπουδαίο είναι να είσαι θρύλος σε ένα industry γι΄ αυτό που ασχολείσαι αλλά όλοι να σε θυμούνται για τον χαρακτήρα σου και την ανθρωπιά σου».