5 πράγματα που φωνάζουν να μην μπεις να φας σε αυτό το μαγαζί
Ένας κώδικας αυτοπροστασίας πριν μπεις σε αυτό το μαγαζί που βρέθηκε στον διάβα σου αλλά κανείς ποτέ δεν σου πρότεινε.
- 27 ΙΟΥΝ 2020
Το παρακάτω κείμενο δείτε το σαν μια χείρα βοηθείας την ώρα που είστε βουτηγμένοι σε προτηγανισμένα λάδια και σε τουριστικούς μουσακάδες. Γενικά, είμαι σίγουρος ότι σε λίγα μαγαζιά να έχεις πάει, όλο και κάποιες εμπειρίες θα έχεις αποκόμισει ως προς το σε ποια μαγαζιά να πας και σε ποια όχι στο μέλλον. Αυτό που εμείς κάναμε, λοιπόν, είναι να τα κωδικοποιήσουμε και να τα προσφέρουμε ως συμβουλές σε ανθρώπους που μπορεί να μην έχουν φάει ακόμα ποτέ στη ζωή τους. Τι πρέπει, λοιπόν, να κινήσει τις υποψίες του ότι μάλλον δεν θα φας και πάρα πολύ καλά;
Σουβλατζίδικα με λογοπαίγνιο στον τίτλο
Έχει νόημα αυτή η παρατήρηση; Όλα τα σουβλατζίδικα έχουν στον τίτλο τους ένα λογοπαίγνιο. Εντάξει, εκτός από εκείνα που έχουν κάποιο λαϊκό αντρικό όνομα τύπου ‘Ο Βαγγέλης’ ή ‘Ο Βασίλης’ ή ‘Ο Θανάσης’. Οπότε είναι σαν να λέω μην πάτε ποτέ σε γήπεδο μπάσκετ που έχει μπασκέτες ή μην μπείτε ποτέ σε αγγλική πολή που έχει μπυραρίες. Σε κάθε περίπτωση, έχω παρατηρήσει ότι τον τελευταίο καιρό υπάρχουν κάποια σουβλατζίδικα με λογοπαίγνιο στο όνομα που, ρε παιδί μου, κάπως τρώγονται. Το χαρακτηριστικό τους είναι ότι είναι clean. Πολύ clean όμως. Σαν να τρως νερό τυλιγμένο σε αλάδωτη πίτα.
Μαγαζιά που έχουν φωτογραφίες φαγητών
Περπατάς φουλ πεινασμένος αλλά μιλάμε για φουλ πεινασμένος. Βλέπεις έναν κατάλογο που έχει διάφορα μαγειρευτά φαγητά. “Οκ”, λες “γιατί να μη φάω ένα πατσίτσιο με τηγανητές πατάτες;”. Famous Last Words. Εκεί, λοιπόν, που γυρνάει το βλέμμα σου βλέπει πεταμένη μια φωτογραφία μουσακά δίπλα σε μια φωτογραφία χωριάτικης και πάνω από φωτογραφία γεμιστών. Αλλά όλα αυτά σαν τα προαναφερθέντα φαγητά να είναι πρωταγωνιστές στο Bollywood. Συνεχίζεις να θες να μπεις να φας; Ναι, οκ πεινάς. Αλλά να ξέρεις ότι ένα είναι βέβαιο. Με αυτό που θα παραγγείλεις θα έχεις να κάνεις με πάρα μα πάρα πολλά λάδια.
Υπάρχει βέβαια ένας αστερίσκος. Αν έχει ορθογραφικά, θα είναι είτε ακόμα πιο άθλιο είτε φανταστικό. Δεν παίζει μέση λύση.
Εστιατόρια που έχουν μενού-μυθιστόρημα
Ας πούμε το χειρότερο σουβλάκι της ζωής μου το έχω φάει στην Κρήτη σε ένα μαγαζί που πούλαγε πιτόγυρα, κρέπες, παστίτσιο, μακαρόνια, πίτσες, γιομιστά και αρνί. Γουέλ. Είτε υπάρχει πραγματικά πάρα πολύς κόσμος στην κουζίνα είτε κάτι δεν παίζει καλά με την εξειδίκευση. Ορκίζομαι ότι ο γύρος σε εκείνο το μαγαζί που είχα φάει ήταν κάτι ήδη κομμένος και ίσως τηγανισμένος. Δεν ξέρω. Ήταν τόσο κακό που είχε προηγηθεί πεζοπορία 14 χιλιόμετρων και πάλι δεν το έφαγα όλο. Γενικά, αν ο κατάλογος είναι για να πάρεις καφεδάκι και να σταθείς στην εξοχή 2 μήνες για να τον διαβάσεις όλον, συνήθως, δεν θα περάσεις μετά την παραγγελία. “Μια μερίδα γιουβαρλάκια για την κυρία, ένα ριζότο με σαφράν και πικραμύγδαλο για τον κύριο και ένα cheeseburger για τη μέση”.
Είχαμε τολμήσει σε τέτοιο μαγαζί να ζητήσουμε τη μοσχαρίσια μας μπριζόλα medium. Μας άξιζε αυτό που μας επιφύλαξε η μοίρα.
Να έχουν μόνο έναν πελάτη αλλά στο πιο εμφανές σημείο
Και για να το συμπληρώσω. Αυτή η παρέα ενός ατόμου να μην τρώει αλλά να έχει ένα ποτήρι ρετσίνα και ελίτσες. Ο τύπος θα έχει αυτά τα πουκάμισα που φοράνε στα προποτζίδικα ή όταν κάνουν σκέιτ. Θα ατενίζει τον Nissan Almera που βρίσκεται περίπου 2 μέτρα μπροστά του αλλά το βλέμμα του θα είναι σαν ο κόσμος να του ανήκει.
Αν οι πιθανότητες να φας καλά σε ένα τελείως άδειο μαγαζί είναι μικρές αλλά υπαρκτές, εδώ η κατάσταση είναι αλλιώς. Συνήθως θα πρόκειται για ένα μαγειρείο που πραγματικά δεν ξέρεις πώς στο διάολο αντέχει τα τελευταία 20 χρόνια που περνάς από μπροστά του. Δηλαδή πόσο χρεώνει τη ρετσίνα του τύπου που κάθεται έξω σε όλα αυτά;
Κουτούκι που παίζει Αργυρό
Όλο και συχνότερο φαινόμενο. Μαγαζιά που έχουν φωτογραφίες τον Τσιτσάνη, δήθεν παλιακά πιάτα και τελικά μπαίνεις μέσα και παίζει Αργυρό, Ρέμο, Οικονομόπουλο. Συνέλθετε. Ήρθαμε εμείς στην παραλιακή να παίξουμε Slipknot; Μπήκαμε εμείς σε κωλοφτιαγμένο Citroen Xsara να παίξουμε Bαμβακάρη; Ακριβώς, λοιπόν, επειδή η λογική αυτών των μεζεδοπωλείων είναι να πιάσουμε από όλα, η μπριζόλα είναι σαν γάντι baseball. Θα έλεγε κάποιος κακεντρεχής.
