Αν το στιλ, το πάθος και το World Class ήταν άνθρωπος θα ήταν ο Ago Perrone

Το να περνάς επτά ημέρες παρέα με τον Agostino (Ago) Perrone είναι μία μικρή πρόκληση αλλά και μία τεράστια ευκαιρία. Πρόκληση γιατί έχεις δίπλα σου έναν απίστευτα κοψό και καλοντυμένο Ιταλό, που μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από τον Ευρωπαϊκό κινηματογράφο με τις μούτες, τις κινήσεις και το στιλ του. Και ευκαιρία γιατί μιλάμε για έναν από τα σημαντικότερα ονόματα στην παγκόσμια bartending σκηνή, head bartender του Connaught bar στο Λονδίνο. Αυτές οι επτά ημέρες ήταν γεμάτες από μικρά και μεγάλα μαθήματα ζωής.

Ακολούθησα, όπως θα έχεις ήδη αντιληφθεί από προηγούμενα κείμενα της κατηγορίας World Class, τον Ago Perrone και την Stephanie Jordan σε όλο το κυριολεκτικό και μεταφορικό ταξίδι τους στο judging της δεύτερης φάσης του World Class Bartender of the Year 2016 για την Ελλάδα. Ο Ago ήταν λοιπόν ένας από τους δύο κριτές, οι οποίοι είχαν την ευθύνη να επιλέξουν ποιοι θα ήταν οι έξι φιναλίστ της δεύτερης φάσης στο δρόμο προς τον Ελληνικό τελικό που έρχεται στις 30 και 31 Μαίου και το Oneman θα είναι φυσικά εκεί.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου Watkinson

Προς το τέλος αυτής της εβδομάδας που κάναμε ‘παρέα’, κάναμε μιά ωραία κουβέντα. Για το bar του, για την ελληνική σκηνή του bartending, για τα δικά του όνειρα και πάθη. Την τελευταία λέξη δεν την χρησιμοποιώ τυχαία. Κι αυτό γιατί αν έπρεπε να διαλέξω ένα ουσιαστικό για να περιγράψω αυτόν τον άνθρωπο θα διάλεγα τη λέξη πάθος. Για τη δουλειά του, για τη ζωή , ακόμα και για το χόμπι του την φωτογραφία. Ο Ago μιλούσε για κάθε τι με την χαλαρότητα που διακρίνει έναν Ιταλό, με τον επαγγελματισμό που διακρίνει κάποιον που δουλεύει τόσα χρόνια σε τόσο υψηλό επίπεδο αλλά και με μια άσβεστη φλόγα για εκείνα ου αγαπά πραγματικά.

Πολλοί δεν αντιλαμβάνονται ότι το bartending είναι μία πραγματικά σκληρή δουλειά πέρα από ένα κουλ επάγγελμα

Η πρώτη φορά που ήρθε ο Ago στην Ελλάδα ήταν πριν έξι χρόνια, με τον Τέλη Παπαδόπουλο στον παγκόσμιο θρόνο του World Class και τον Ago καλεσμένο στην Θεσσαλονίκη για ένα master class. “Θυμάμαι ότι ήμουν έκπληκτος από το πόσος κόσμος ενδιαφερόταν πραγματικά για το αντικείμενο. Έβλεπες το πάθος και την προσήλωση. Τους ίδιους ανθρώπους που γνώρισα τότε, τους παρακολουθώ ακόμα μέσα από τα social media και έχω την ευκαιρία να δω ότι ο πήχυς ανεβαίνει κάθε χρόνο όλο και περισσότερο στην Ελλάδα”. Τον ρωτάω για την αίσθηση που έχει για την ελληνική σκηνή, για τη δουλειά που γίνεται εδώ. “Η Ελλάδα είναι πλέον στον χάρτη του παγκόσμιου bartending. Οι Έλληνες bartenders βάζουν πολύ μεγάλη ενέργεια στο να μάθουν πράγματα, να ταξιδέψουν για να ανακαλύψουν νέες τεχνικές, να γίνουν ακόμα καλύτεροι. Είναι πραγματικά φανταστικά κάποια από τα πράγματα που έχω δει τώρα εδώ στην Αθήνα. Φίλοι και συνάδελφοι που είχαν ταξιδέψει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια μου μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια για την κοινότητα του bartending που έχει αναπτυχθεί εδώ. Χαίρομαι πάρα πολύ που είχα την ευκαιρία τώρα ως κριτής του World Class να ζήσω κι εγώ όσα μου έλεγαν”.

Μιλάμε λίγη ώρα για το πώς καταφέρνει ένα bartender να αναδειχθεί στη δουλειά αυτή εκτός συνόρων. Πώς καταφέρνει να δείξει τη δουλειά του μακριά από τα στενά όρια της πατρίδας του. “Οι διάφορες εταιρείες ποτών βοηθούν σημαντικά τους bartenders, τους εκπαιδεύουν, τους στέλνουν σε ταξίδια να γνωρίσουν άλλους bartenders και άλλους τρόπους δουλειάς, τους στηρίζουν σε νέα εγχειρήματα. Από την άλλη,  είσαι ο ίδιος το brand πολλές φορές, σαν bartender, όταν ταξιδεύεις σε διάφορες χώρες του κόσμου για να δείξεις τη δουλειά σου”. Μιλάμε για Έλληνες bartenders που ξέρει προσωπικά. Ανθρώπους που είναι πλέον δάσκαλοι για τα παιδιά που είδε να συμμετέχουν στο World Class. “Αυτό που αντιλαμβάνομαι για την Ελλάδα είναι ότι υπάρχουν κάποιες φιγούρες στην σκηνή που ο κόσμος ακολουθεί και σέβεται, φιγούρες που παίζουν μεγάλο ρόλο για την νέα γενιά. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να υπάρχει κοινότητα”.

Ο ίδιος περνά πολύ από τον χρόνο του σε ταξίδια, σεμινάρια, εκπαιδεύσεις. Περνά πολύ από τον χρόνο του μακριά από το bar του. Αλλά είναι και αυτό μέρος της δουλειάς. Τον ρωτάω αν είναι πλέον μέρος της δουλειάς και το να γράφεις βιβλία σαν bartender. Ομολογώ ότι θα ήθελα ένα βιβλίο του Ago Perrone στην βιβλιοθήκη μου. “Νομίζω είναι μέρος της δουλειάς. Αν και πρέπει να σου έρθει φυσιολογικά, πρέπει να νιώθεις έτοιμος να γράψεις ένα βιβλίο και να μοιραστείς τη δική σου γνώση, δεν πρέπει να βιαστείς για εμπορικούς σκοπούς. Εγώ θέλω να ξεκινήσω ένα βιβλίο, όχι κάτι πολύ τεχνικό, θέλω ένα βιβλίο στο οποίο να μπορώ να μοιραστώ τις ιστορίες και τις εμπειρίες μου σαν να κάθομαι πίσω από το bar μου και να μιλάω σε έναν πελάτη μου”.

Προσπαθώ να τον φανταστώ πίσω από το bar του. Έχω υποσχεθεί άλλωστε να πάω στο Λονδίνο να τον συναντήσω. Πόσο όμως διαφέρει η δουλειά σε ένα hotel bar όπως το Connaught από ένα απλό bar σε ένα στενό της πόλης; “Όταν ανοίξαμε το Connaught bar, τότε τα hotel bars πωλούσαν πολυτέλεια, τεχνικές από σεφ, ασημένια εργαλεία σερβιρίσματος και έναν πολύ δικό τους τρόπο εξυπηρέτησης για τον πελάτη. Εμείς θέλαμε να βάλουμε την δημιουργικότητα στα hotel bars με το Connaught. Αποδείξαμε ότι είναι εφικτό με πολλή εκπαίδευση, να αντιληφθείς το πώς πρέπει να αντιμετωπίζεις έναν πελάτη ξενοδοχείου κρατώντας αληθινά εκείνα τα οποία σε ξεχωρίζουν σαν bartender. Ο ίδιος πελάτης που πηγαίνει σε ένα hotel bar και σε ένα street bar, θέλει να τον αντιμετωπίσουν διαφορετικά. Αλλά οι διαφορές πλέον είναι μικρές ανάμεσα στα hotel bars και τα street bars. Σε κάθε περίπτωση, ο πελάτης αντιλαμβάνεται τη δουλειά που κάνεις στο bar και επιστρέφει για εσένα”.

Συζητάμε λίγο για εκείνα που εισπράττει από τους ανθρώπους που έρχονται στο bar του. “Υπάρχουν κυρίως ευχάριστα συναισθήματα σε αυτή τη δουλειά. Ακριβώς επειδή έρχεσαι σε επαφή με ανθρώπους, ανθρώπους που γνωρίζεις στο bar και όταν επιστρέφουν σου σφίγγουν το χέρι και σε παίρνουν αγκαλιά, αντλείς από τη δική τους χαρά. Άνθρωποι που δεν έχεις γνωρίσει ξανά, έρχονται να σε χαιρετήσουν γιατί άκουσαν για εσένα από φίλους τους”. Σίγουρα όμως δεν υπάρχουν μόνο αυτά τα συναισθήματα. Συζητάμε για τις απογοητεύσεις, για τον φόβο και την αγωνία να κυλήσουν όλα σωστά στη βραδιά, για το στρες. “Υπάρχει αρκετό στρες όταν δουλεύεις σε αυτό το επίπεδο αλλά το στρες δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Μπορεί να είναι φίλος σου αν ξέρεις πώς να το χρησιμοποιείς προς το συμφέρον σου”.

Το μόνο που δεν έβλεπα στο πρόσωπό του ήταν στρες, κάτω από τον ελληνικό ήλιο. Με την φωτογραφική του μηχανή περασμένη στο λαιμό, ο Ago έμοιαζε να θέλει να κρατήσει ζωντανή κάθε μικρή ανάμνηση από αυτό του το ταξίδι στην Ελλάδα. Τον παρατηρούσα να ρωτά για όσα δεν είχε ξανασυναντήσει, να μιλά με όλους τους συμμετέχοντες του World Class σαν να ήταν παιδιά που δούλευαν στο δικό του bar. Έβλεπα έναν άνθρωπο που είχε υψηλό αίσθημα ευθύνης απέναντι στους ανθρώπους που παρουσίαζαν τη δουλειά τους μπροστά σε εκείνον και τη Stephanie. “Το πιο δυνατό συναίσθημα αυτή τη στιγμή, είναι να βλέπω τους ανθρώπους μου, τα παιδιά στο bar, να εξελίσσονται χρόνο με τον χρόνο. Μου δίνει τεράστια ικανοποίηση αυτό. Χρειάζεται προσωπική επαφή αυτή η δουλειά. Είναι οι άνθρωποι που δίνουν την προσωπικότητα σε ένα bar και γι’ αυτό επενδύουμε τόσο πολύ στους ανθρώπους”.

Πριν κλείσουμε την κουβέντα, μιλάμε λίγο για την πατρίδα του, την λίμνη Como στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε. Μιλάμε για την προσπάθεια των bartenders να αξιοποιήσουν τα τοπικά προϊόντα ακριβώς όπως είδε τους συμμετέχοντες στο World Class να δημιουργούν με φρούτα, βότανα και λαχανικά της ελληνικής γης. “Στην Ιταλία υπάρχει πλέον συνεργασία των bartenders με πολλούς τοπικούς παραγωγούς ώστε να βρίσκουν σε κάθε περίπτωση τις καλύτερες πρώτες ύλες από τις διάφορες μεριές της χώρας. Από την άλλη στηρίζουμε πάρα πολύ κάτι που ονομάζουμε ‘Kilometer zero’. Μία προσπάθεια να χρησιμοποιούμε προϊόντα τα οποία μπορούμε να βρει ο καθένας στον τόπο του, χωρίς να διανύσει ούτε ένα χιλιόμετρο. Είναι σημαντικό να παρουσιάσεις ένα ποτό με τοπικά προϊόντα, να αναδείξεις τον τόπο σου”.

Δεν είμαι σίγουρος πότε θα ξανασυναντήσω αυτόν τον υπέροχο τύπο. Είτε θα είναι στο Connaught bar του Λονδίνου, είτε σε κάποιο άλλο ταξίδι του ανά τον κόσμο είτε σε ένα deck χαζεύοντας τη λίμνη Como, σίγουρα θα τον ξανασυναντήσω. Για μερικά ακόμα μικρά και μεγάλα μαθήματα (στιλ και) ζωής.