Αριστέα Ρέλλου, τι σε εμπνέει για τα foodie σκίτσα σου;

Η Αριστέα μεγάλωσε στην Αθήνα και ζει στο Λονδίνο. Ασχολείται πολλά χρόνια με τις τέχνες και έχει εργαστεί σε διάφορους τομείς του χώρου στην Ελλάδα, την Αγγλία και τις ΗΠΑ. Αυτήν τη στιγμή εργάζεται σε ένα κέντρο σύγχρονης τέχνης ως Υπεύθυνη Ανάπτυξης, έχει συνιδρύσει το Hekátē Studios (μια πρωτοβουλία που υποστηρίζει καλλιτέχνες με την δουλειά και την καριέρα τους), είναι εθελόντρια στο Thessaloniki Queer Arts Festival και περνάει όσο χρόνο της μένει φτιάχνοντας food illustrations και μαγειρεύοντας (ή, πιο συχνά, τρώγοντας). Η σχέση της με τη ζωγραφική μετράει σχεδόν 17 χρόνια, αλλά τα σκίτσα με τα φαγητά είναι αποτέλεσμα του lockdown. «Έτυχε να υπάρχει ένα drawing pad στο σπίτι, και δοκίμασα να το χρησιμοποιήσω για να φτιάξω ένα logo που μου ζητήθηκε. Αυτό συνέβη τον περασμένο Οκτώβριο, και από τότε δεν έχω σταματήσει να φτιάχνω illustrations!» λέει η ίδια για το ξεκίνημά της.

«Εδώ και μερικούς μήνες έχουμε φτιάξει στο Λονδίνο το Mandra Supper Club, μέσω του οποίου δημιουργούμε και προσφέρουμε bespoke μενού γευσιγνωσίας με συνοδεία ελληνικού κρασιού, και καθώς με έχουν ενημερώσει οι συνεργάτες μου ότι η μαγειρική δεν είναι το απόλυτο φόρτε μου, προσωπικά έχω επικεντρωθεί στο κρασί και ελπίζω να παρακολουθήσω προγράμματα εκπαίδευσης σομελιέ μόλις ανοίξουν τα πράγματα. Ανέκαθεν αλλά και ειδικά μέσα στην πανδημία, το φαγητό ήταν κάτι που μας συνόδευε καθημερινά και μας επέτρεπε να εξασκήσουμε τη δημιουργικότητα μας και να μάθουμε νέα πράγματα. Με άλλα λόγια, μέσα σε μια αναπάντεχα δύσκολη περίοδο μας βοήθησε να κρατήσουμε την ανθρωπιά μας. Για εμάς τους Έλληνες του εξωτερικού επίσης, το φαγητό είναι κάτι που οριοθετεί την ταυτότητα μας. Όλες απολαμβάνουμε να δοκιμάζουμε μια στο τόσο ελληνικές σοκολάτες, ελιές, τσουρέκια, ή να πίνουμε ένα ποτήρι Μαλαγουζιά ή έναν φρέντο εσπρέσο. Είναι πράγματα με τα οποία μεγαλώσαμε, και για εμένα ενέχουν μια ιδιαίτερη νοσταλγία όταν τα δοκιμάζεις μακριά από την Ελλάδα».

Τα σκίτσα για το φαγητό και η έμπνευση πίσω από αυτά

«Η έμπνευση μου για τα illustrations είναι κυρίως οι άνθρωποι που θαυμάζω και εμπιστεύομαι. Άνθρωποι που γνωρίζω ότι έχουν δώσει τη ζωή τους στο να εξελίξουν την “τέχνη” τους, και θέλω με τη σειρά μου να τιμήσω όσο μπορώ την επιρροή τους πάνω μου. Έχω κάνει κάποιες επαγγελματικές δουλειές πάνω στο illustration, και είναι κάτι που ευελπιστώ να μπορέσω να εξελίξω στο άμεσο μέλλον μέσω νέων συνεργασιών. Λίγα πράγματα με ενθουσιάζουν τόσο όσο το illustration, και το δουλεύω συνεχώς. Υπάρχουν διάφορες ιδέες στα σκαριά και ανυπομονώ να τις δω να υλοποιούνται. Ο γαστρονομικός χάρτης της Νέας Υόρκης έχει σχεδιαστεί από τους πολλούς πολιτισμούς και τις διαφορετικές κουλτούρες που πέρασαν ή έμειναν στην πόλη. Για αυτό και είναι τόσο ελκυστικός προορισμός. Το πάντρεμα των λαών και οι κοινωνικές ζυμώσεις που προκύπτουν έφτιαξαν κάτι πολύ ενδιαφέρον στη Νέα Υόρκη».

«Ωστόσο, μέσω των illustrations μου ελπίζω να αναδείξω όσο μπορώ την κουζίνα πόλεων και χωρών με μικρότερη – συγκριτικά – διεθνή αναγνώριση. Η ελληνική κουζίνα για παράδειγμα μας έχει προσφέρει φοβερές συνταγές που έρχονται τόσο από τη λαϊκή μας παράδοση όσο και από τις καινοτόμες δημιουργίες των νέων chef, αλλά δεν έχει λάβει εξίσου μεγάλη προσοχή από το διεθνές status quo του χώρου. Με ενδιαφέρει η “χαρτογράφηση” του φαγητού και της κοινωνίας που το δημιούργησε, και η εικαστική καταγραφή συνταγών που ξεχωρίζω, τόσο στις πόλεις που έχω ζήσει όσο και στα ταξίδια μου.

Πρώτο και κύριο στοιχείο που με κεντρίζει σε ένα μαγαζί είναι η αυθεντικότητα του: η δημιουργικότητα των ανθρώπων που το έφτιαξαν και η ποιότητα του φαγητού. Πέρα από την αισθητική και τη διακόσμηση και το κεφάλαιο που έχει μπει στο να τρέχεις κάτι τέτοιο, μπορείς να βρεις τρομερά μέρη που ξεχωρίζουν, είτε λόγω αυτού που φτιάχνουν είτε λόγω της ιστορίας τους. Είναι γοητευτικό να βλέπεις το μεράκι των ανθρώπων που απαρτίζουν ένα μαγαζί. Στην Αθήνα έχουμε πανέμορφα μαγαζιά (ελπίζω ο αντίκτυπος της πανδημίας να είναι μικρότερος από το αναμενόμενο στα μαγαζιά της πόλης), αλλά δεν περιορίζονται σε μια μόνο κατηγορία. Από παραδοσιακούς φούρνους σε ταράτσες με θέα, και από εστιατόρια με αστέρια Michelin στους κουλουράδες του κέντρου, για εμένα όλα βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο και αξίζουν τον ίδιο σεβασμό.

Είμαι λαίμαργος άνθρωπος, άρα καταλαβαίνετε τι συναισθήματα μου δημιουργεί ένα νόστιμο πιάτο. Πέρα από τα αστεία όμως, θεωρώ ότι η ομορφιά είναι κάτι πολύ υποκειμενικό και προσωπικό, που χτίζεται στο υποσυνείδητό μας μέσα από μια πληθώρα επιρροών που μας σχημάτισαν μέσα στα χρόνια. Νομίζω είναι σημαντικό να εξετάζουμε γιατί θεωρούμε κάτι όμορφο και γιατί όχι, καθώς και τι στερεότυπα ενδεχομένως επηρεάζουν τα αισθητικά μας κριτήρια. Με άλλα λόγια, είμαι πολύ ανοιχτή ως προς την εμφάνιση του φαγητού, αλλά τα πιάτα που με εντυπωσιάζουν με κάνουν να σκέφτομαι και να θαυμάζω τους/τις δημιουργούς τους και τις ιδέες που το έχτισαν: την παράδοση που οδήγησε στη δημιουργία τους, τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν, και φυσικά τις συνταγές – το πώς ενώθηκαν όλα αυτά τα στοιχεία – έτσι ώστε να δοκιμάσουμε να τα φτιάξουμε στο σπίτι προσθέτοντας τις δικές μας πινελιές».

Ένας μπακλαβάς με παγωτό φιστίκι Αιγίνης για το Oneman.gr

«Το σχέδιο αυτό είναι ένας μπακλαβάς με παγωτό φιστίκι Αιγίνης από το Έργον. Θαυμάζω πάρα πολύ τη δουλειά που έχουν κάνει τα παιδιά πίσω από το Έργον, και επειδή θέλω με τα σχέδια μου όπως είπα να χαρτογραφήσω το Ελληνικό φαγητό και τα τοπικά προϊόντα, αυτό το σκίτσο αποτελεί έναν μικρό φόρο τιμής στο έργο τους. Το Ergon έχει καταφέρει να χτίσει ένα δίκτυο από μικρούς, ανεξάρτητους παραγωγούς, και έχει προωθήσει και εκσυγχρονίσει την πρόσβαση που έχουμε σε ό,τι παράγουν. Το Εrgon Deli στο Mayfair του Λονδίνου είναι επίσης σταθερός προορισμός για όσα άτομα εργάζονται στο κέντρο, και είναι ένα μέρος που πάντα απολαμβάνω να επισκέπτομαι όποτε περνάω από την περιοχή. Εξάλλου, σε ποιον δεν αρέσει ο μπακλαβάς με ένα δροσιστικό παγωτό φιστίκι;».