Αυτοί που πάνε στα ίδια μπουζούκια κάθε εβδομάδα ζουν (ακόμα) ανάμεσά μας

Δεν ξέρω αν είναι μία από τις συνέπειες της κρίσης ή αν συνέβαινε και πιο παλιά. Το να πηγαίνεις δηλαδή, κάθε εβδομάδα στο ίδιο σχήμα στα ίδια μπουζούκια. Δεν έχω καταλάβει αν είναι θέμα λιγότερων επιλογών. Αν αναγκάζεσαι εκ των πραγμάτων να το κάνεις, εφόσον λιγότερα μπουζούκια είναι ανοιχτά, και μάλιστα μόνο δύο ημέρες την εβδομάδα.

Προσπαθώ πριν ξεκινήσω να ξετυλίξω το περίεργο αυτό κουβάρι, να κάνω πρώτα μια σκληρή αυτοκριτική και να θυμηθώ αν το έχω κάνει. Και ναι, θυμήθηκα μία φορά που έχω πάει δεύτερη φορά στο ίδιο σχήμα μέσα σε λίγες εβδομάδες. Ντρέπομαι λίγο που ενώ ξεκίνησα με φόρα το γράψιμο, συνειδητοποιώ ότι έχω υπάρξει κι εγώ μία από αυτούς, που μέχρι πριν λίγη ώρα πίστευα ότι ζούσα απλώς ανάμεσά τους, αλλά τελικά είμαι κι εγώ μία τέτοια. Μαϊντανός. Ή γαρύφαλλο, τέλος πάντων.

Προσπαθώ να βρω δικαιολογίες στο μυαλό μου, για με συγχωρέσω. Μάλλον η παρέα που δεν πρόλαβε να έρθει την πρώτη φορά μαζί μας και μας πίεσε να το ξανά κάνουμε. Ναι, ναι η παρέα φταίει πάντα, αυτή μας παρασέρνει, εμείς είμαστε πάντα αθώοι.

Και κάπως έτσι, ταπεινωμένη, το παραδέχομαι. Δεν είναι σοβαρή δικαιολογία αυτό. Θα μπορούσα να πω όχι. Δεν είπα όμως. Επίσης δεν θυμάμαι να πέρασα και ιδιαίτερα καλά τη δεύτερη φορά, βαρέθηκα λίγο. Ήξερα όλο το πρόγραμμα απ’έξω, τι παπούτσια φορούσαν οι τραγουδίστριες και θα ήθελα να αποκτήσω, σε ποιο σημείο βγαίνει ποιος καλλιτέχνης, θυμόμουν ακόμα και τις ατάκες που έλεγε κάθε φορά ο συγκεκριμένος αοιδός. Και δεν μου περίσσευαν και τα χρήματα. Γιατί το έπραξα τότε; Ποια παγανιστική δύναμη με έσπρωξε να πάω για δεύτερη φορά σε ένα μέρος που είχα ξανά πάει, ήξερα απ΄έξω και θα μου κόστιζε και πολύ;

Προς υπεράσπισή μου, δεν θυμάμαι να το έκανα ξανά, από τότε ειδικά σίγουρα. Γιατί; Γιατί το πάθημα μου έγινε μάθημα.

Ωστόσο αν εγώ το έκανα μία φορά, (μία ίσον καμία) τα social media φίλων μου δείχνουν ότι υπάρχουν σοβαρότερες περιπτώσεις από τη δικιά μου. Όχι μόνο πηγαίνουν δεύτερη φορά, αλλά και τρίτη και τέταρτη. Κάθε εβδομάδα. Στο ίδιο σχήμα. Η ίδια παρέα.

Να το δεχτώ ότι είσαι φαν του καλλιτέχνη. E πόσο φαν είσαι πια, δεν είσαι και δεκαπέντε χρονών, να μην συμμαζεύονται τα μυαλά σου. Δεν είσαι ούτε stikouder, ούτε aslanator, ούτε καν stanner. Τον είδες μια φορά τον καλλιτέχνη, άντε τον είδες και δύο. Χόρτασες, φτάνει. Άσε και άλλους να κλείσουν κανένα τραπέζι.

Ξανά γυρνάω στο θέμα κρίση. Πιστεύω ότι αυτή είναι η μοχθηρή αιτία που κρύβεται πίσω από όλα αυτά και ο κόσμος βγάζει αυτά τα περίεργα μπουζουκικά στερητικά σύνδρομα. Λίγα σχήματα, λίγες μέρες την εβδομάδα. Για παράδειγμα στην Θεσσαλονίκη, που κάποτε ξεκινούσες να πας μπουζούκια και είχες τουλάχιστον δέκα επιλογές σε σχήματα και τώρα όλο το καλοκαίρι δεν έχει ούτε ένα,  με το που έρθει ο Βέρτης ή ο Ρέμος, θα υπάρξει ένας μανιασμένος πόθος να τους δεις, μία παράκρουση να το πω, μία εξαλλοσύνη, ίσως, ένα κίνημα αγανακτισμένων μπουζουκόβιων καλύτερα, που κάθε Παρασκευή, με το που βραδιάσει, διψούν για μπουζούκια όπως τα στριγκόι το βράδυ για αίμα.

Ωστόσο, το ζήτημα «κρίση» έρχεται σε αντίθεση με την εβδομαδιαία παρουσία στις ίδιες πίστες. Κρίση έχουμε, πώς δίνεις κάθε εβδομάδα 150 το μπουκάλι για κάτι που έχεις δει μόλις έξι μέρες πριν; Κάποτε το πρώτο ‘Matrix’ το είδε ένας άρρωστος με την τριλογία, τρεις φορές στον κινηματογράφο. Ναι αλλά ήταν το ‘Matrix’, σύνολο κόστισε 24 ευρώ και ναι, ήταν το ‘Matrix’! Mία mindfucking cyber περιπέτεια, που δεν χόρταινες να βλέπεις “how deep is the rabbit hole”. 

Μια ταινία μπορεί να έχει τόσα επίπεδα, που να θέλεις να την εξερευνήσεις με δεύτερη και με τρίτη θέαση, μπορεί να κάνει το μυαλό να δουλέψει και να σηκώνει και δεκαπέντε θεάσεις. Θα δεις το ‘Fight Club’ εννιά φορές και την δέκατη θα ανακαλύψεις πράγματα που σου ξέφυγαν.

Στα μπουζούκια, τι νέα ανακάλυψη θα κάνεις την επόμενη εβδομάδα; Ούτε τα κοστούμια τους δεν αλλάζουν πια! Ούτε τις ατάκες τους! Με τις ίδιες καλησπερίζουν τον κόσμο κάθε εβδομάδα με τις ίδιες τους καλημερίζουν στο τελείωμα! Τι συνταρακτικό λοιπόν θα έχει αλλάξει τόσο; Το χρώμα στα γαρύφαλλα;