Big in Japan: Ένας Έλληνας μαθαίνει την τέχνη του sushi

Θυμάσαι έναν τύπο που πριν περίπου έναν χρόνο μας βοήθησε να φτιάξουμε έναν οδηγό για να φτιάχνεις sushi στο σπίτι σου; Αν όχι, θυμήσου τον τύπο που πριν περίπου έναν χρόνο μας βοήθησε να φτιάξουμε έναν οδηγό για να φτιάχνεις sushi στο σπίτι σου. Ο Αντώνης – κατά κόσμον @thalis – ήταν τότε ανάμεσα στους λίγους ανθρώπους που έφτιαχναν πραγματικά νόστιμο sushi και γι’ αυτό του είχα ζητήσει τότε να πάρει τον ρόλο του δασκάλου.

Βλέπεις πολλοί σε αυτή τη χώρα έχουμε έναν φίλο που ξέρει να φτιάχνει sushi. Που έχει μάθει είτε από κάποιον Ιάπωνα σεφ είτε ακόμα συνηθέστερα από έναν φίλο του να φτιάχνει maki sushi και να φωνάζει την παρέα του στο σπίτι να τυλίξουν τα φύκια τους παρέα. Είναι πραγματικά πολλοί οι αυτοδίδακτοι sushi makers εκεί έξω και ορισμένοι κάνουν και πολύ καλή δουλειά.

Αλλά όπως με κάθε τέχνη, για να την εξασκήσεις σωστά, πρέπει να την μάθεις και σωστά. Και ο Αντώνης, ο οποίος ήταν μάγειρας τα τελευταία 10 χρόνια, έκανε ακριβώς αυτό.

Το sushimou είναι ένα προσωπικό blog – project το οποίο ξεκίνησε τις ημέρες πριν φύγει για την Ιαπωνία. Όχι μόνο για να ενημερώνει για τις κινήσεις του εκεί. Αλλά και γιατί το sushimou (έχει και Facebook και Twitter) είναι ένα project που είναι σε εμβρυακή φάση αλλά ο ίδιος ο Αντώνης σκοπεύει να το εξελίξει με την επιστροφή του στην Αθήνα. Σε μια χώρα άλλωστε στην οποία υπάρχει τρομερή αφθονία σε φρέσκο ψάρι, είναι λίγο χαζό το sushi να είναι κάτι ελιτίστικο και πανάκριβο. Και αυτό ουσιαστικά είναι το κενό που θα προσπαθήσει ο Αντώνης να καλύψει στην αγορά. Σε ένα “μικρό και προσιτό σουσάδικο” όπως λέει εκείνος, για να μπορείς να δοκιμάζεις κι εσύ τα όσα θαυμαστά έμαθε να φτιάχνει.

Ήταν από τα πιο ευχάριστα read του καλοκαιριού. Βλέπεις τον Δεκαπενταύγουστο εμείς ήμασταν σε άδεια και ο Αντώνης ήταν στο Τόκυο. Παλιοζωή

Και στα ελληνικά νησιά όμως φάνταζαν πολύ ωραία όσα εκτυλίσσονταν στην άλλη άκρη του πλανήτη. Μου άρεσε να αράζω στην Τζια και να διαβάζω μερικά παραπάνω πράγματα για το nigiri. Να χαζεύω φωτογραφίες από το Obon, το βουδιστικό τριήμερο αφιερωμένο στις ψυχές των προγόνων.

Να πεινάω βλέποντάς τον να απλώνει τα υλικά στην πλάκα για το okonomiyaki. Να θέλω να κλείσω εισιτήρια για Tokyo να πάω κι εγώ να στηθώ στην ουρά στις 04:30 το πρωί για να φάω στο sushi dai. Να τον βλέπω να τυραννιέται πάνω από έναν πάγκο εργασίας.

Παρακολουθώ το sushimou από το πρώτο post. Και διαβάζοντας τα κείμενα που έχει αναρτήσει ως σήμερα γεννιούνται άμεσα δύο θανάσιμα αμαρτήματα. Ο φθόνος για όσα ζει καθημερινά σε μία πόλη και μία χώρα τόσο μακριά από τα δικά μας δεδομένα. Και η λαγνεία (ακόμα περισσότερο κι από την λαιμαργία) για όσα βλέπεις φωτογραφημένα και θα ήθελες να τα έχεις μπροστά σου για να τα καταβροχθίσεις.

Γιατί δεν λέω. Ωραία και εξαιρετικά τα maki, τα nigiri και τα sashimi που βλέπεις να φτιάχνουν Ιάπωνες και Έλληνες σεφ στην Ελλάδα, σε έναν άτυπο διαγωνισμό εντυπωσιασμού στον οποίο έχουν λάβει όλοι μέρος για το ποιος θα στήσει την πιο οπτικά κολάσιμη ποικιλία sushi. Λες και είναι ποικιλία για ούζο. Αλλά αν είναι κάτι που έχω μάθει διαβάζοντας για το sushi, βλέποντας το αριστουργηματικό Jiro’s Dreams of sushi και μιλώντας με ανθρώπους που το αγαπούν πραγματικά, είναι ότι η ουσία του sushi βρίσκεται στην απλότητα, τη μεθοδικότητα και τον σεβασμό στα υλικά.

Αυτά φαίνεται να διδάσκεται καθημερινά και ο Αντώνης στο Tokyo και είναι ο λόγος για τον οποίο γράφω με τέτοια όρεξη για το νέο του project. Ελπίζοντας πολύ σύντομα όχι μόνο να μας μιλήσει για αυτά αλλά και όσα έβλεπα σερβιρισμένα προς χάριν των καθηγητών του, να σερβίρονται σε ένα μαγαζί κάπου στην πόλη. Από το αλμυρό μέχρι το γλυκό.

Για την τέχνη του sushi και για όσα αποκόμισε από το ταξίδι του στην Ιαπωνία, θα μιλήσω πολύ σύντομα μαζί του, με την επιστροφή του στην Ελλάδα. Σκεφτόμουν να τον ρωτήσω από τώρα μερικά πράγματα. Για το μαχαίρι με το όνομά του σκαλισμένο πάνω του, για τις δοκιμασίες στη σχολή, για τους δασκάλους του, για την ψαραγορά στο Tokyo, για το πώς γίνεται να φτιάξεις μία λωρίδα ραπανιού 40 εκατοστών και με πάχος τέτοιο ώστε να βλέπεις μέσα από αυτό.

Αλλά είπα να κρατήσω τις ερωτήσεις μου για να τις κάνω μαζεμένες όταν επιστρέψει. Για να μου δείξει όσα θα φέρει από την Ιαπωνία, για να μου πει από κοντά αυτά που βίωσε.

Αλλά θα σταματήσω τα ψέμματα. Θα κάνουμε την συνέντευξη από κοντά για να μου φτιάξει λίγο sushi.

“Arigato Gozaimasu”