Δεν υπάρχουν μόνο τα σπαγγέτι

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν μερικές χιλιάδες δρομέων που βρίσκονται στην τελική ευθεία της υδατανθράκωσης ενόψει του Μαραθωνίου και των άλλων μικρών αγώνων που θα ήθελαν να είναι Μαραθώνιος αλλά δεν είναι. Για τους δρομείς, είναι μια τεράστια υπόθεση το να φορτώσουν υδατάνθρακες πριν τον αγώνα. Για τους υπόλοιπους που είτε τρέχουν μικρότερη απόσταση είτε δεν τρέχουν καθόλου, αυτή η μέρα είναι μια φανταστική αφορμή για μακαρονάδες.

Αλλά αυτό που με βασανίζει είναι ότι η πρώτη επιλογή μας ως έθνος είναι το σπαγγέτι.

Παίρνοντας από τον πατέρα μου έχω κι εγώ τις δικές μου εμμονές. Και μία από αυτές είναι ξεκάθαρα τα σπαγγέτι. Τα οποία στηρίζω τόσο φανατικά λες και κάποιος από το οικογενειακό μου δέντρο τα ανακάλυψε παλιά στο Τέξας. Αλλά ως άνθρωπος που πειραματίζομαι στην κουζίνα και θέλω να γνωρίζω νέες γεύσεις και πιάτα, έχω κάνει εδώ και πολύ καιρό την υποχώρηση να ρίχνω κι άλλα ζυμαρικά στο νερό που βράζει.

Όχι γιατί βαρέθηκα τα σπαγγέτι αλλά γιατί είναι τέτοια η ποικιλία σε αυτό το υπέροχο διατροφικό είδος που είναι τουλάχιστον κρίμα να αρκείσαι σε αυτά. Όπως σε κάθε ελληνικό νησί οφείλεις να ανακαλύπτεις τις παραλίες του, όπως σε κάθε κορίτσι οφείλεις να ανακαλύπτεις κάθε εκατοστό του κορμιού της, όπως σε κάθε μουσείο οφείλεις να πας και στις πιο απόμερες γωνιές του, έτσι και στα μακαρόνια και στα ζυμαρικά γενικότερα, οφείλεις να δοκιμάσεις τα πάντα. Ή τουλάχιστον σχεδόν τα πάντα.

Μπορεί να μην τρως τα ολικής αλέσεως που είναι τα τελευταία 2 χρόνια η μόδα. Εγώ θα σου πρότεινα να τα δοκιμάσεις για να καταλάβεις τη διαφορά που κάνουν και δεν κάνουν σε ένα πιάτο. Το “δεν κάνουν” το λέω γιατί πολύ τα κατηγορούν ως άνοστα ή τα απορρίπτουν απλά γιατί είναι ολικής. Ίσα ίσα που έχουν τη δική τους μαγεία και σε κάνουν να νιώθεις ότι τρως ένα πιάτο πιο ελαφρύ, πιο θρεπτικό. Άσε που είναι τόσος ο κόσμος εκεί έξω που στηρίζει φανατικά τα ολικής που θα βρεις σίγουρα παρέα.

Αλλά σήμερα δεν ήθελα να σου πω για τα ολικής. Ήθελα να γράψω για όλα εκείνα τα σχήματα, μεγέθη και “περίεργα” των ζυμαρικών που χάνεις, όταν τρως αποκλειστικά και μόνο σπαγγέτι.

Και θα ξεκινήσω με τα ίδια τα σπαγγέτι. Μακριά μακαρόνια αν προτιμάς. Ώπα ώπα, μικρή παρένθεση να πω ότι το έχουμε χάσει λίγο στη χώρα με τις ονομασίες των ζυμαρικών. Ο καθένας τα λέει όπως θέλει αλλά η ουσία είναι ίδια. Είτε το πεις λαζάνι, είτε το πεις linguini, είτε το πεις fusilli, είτε το πεις βίδα, είτε το πεις τριβελάκι, το ζυμαρικό δεν αλλάζει.

Πάμε πίσω στα μακριά ζυμαρικά. Βλέπεις υπάρχουν τα αγαπημένα σε όλους σπαγγέτι που παίζουν στα νούμερα 5 και 6 ανάλογα τι μάρκα προτιμάς. Αλλά η παλέτα του σπαγγέτι και των μακριών ζυμαρικών ανοίγεται και τα spaghettini, τα ζυμαρικά για παστίτσιο, τα τρυπητά μακαρόνια, τα  linguini, τα bucatini, τα λαζάνια (εδώ να δεις μπέρδεμα) ακόμα και τα πάρα πολύ λεπτά ζυμαρικά (πάντα γελάω με αυτούς που τα λένε μαλλιά αγγέλου).

Ακόμα δηλαδή κι αν δεν συμπαθείς τα κοντά ζυμαρικά ή τα διάφορα άλλα σχήματα, οφείλεις να παραδεχτείς ότι ας πούμε το κοκκινιστό θέλει πιο χοντρό μακαρόνι. Ή ότι τα θαλασσινά μπορείς να τα φας με spaghettini καλύτερα (αν και εγώ τα προτιμώ με linguini). Ή ακόμα κι ότι το πάρα πολύ λεπτό μακαρόνι έχει κι αυτό τη χάρη του αν θες να παίξεις με όξινες γεύσεις.

Αλλά ο πραγματικός λόγος που ήθελα να γράψω αυτό το κείμενο είναι τα άλλα ζυμαρικά. Τα κοντά. Που έχουν τη δύναμη να παίξουν με τη σάλτσα πολύ καλύτερα από οποιοδήποτε σπαγγέτι. Οι penne rigate θα παγιδεύσουν μια καλή κόκκινη σάλτσα ή κάποιο pesto στις γραμμώσεις τους ενώ το fusilli aka βίδα aka τριβελάκι θα κρατήσει όλη τη σάλτσα πάνω του αντί να την αφήσει να γλιστράει και να μένει στο πιάτο.

Για να μην πούμε ότι τα συγκεκριμένα δύο κάνουν φανταστικές σαλάτες ζυμαρικών. Παίζω άπειρες φορές στο γραφείο με έτοιμες βρασμένες πέννες ή τριβελάκι και πετάγομαι στον μανάβη ή το σούπερ μάρκετ για να δω με τι θα τα συνοδεύσω σε μια κρύα σαλάτα.

Το κοφτό μακαρονάκι μπορεί να μην είναι το προσωπικό αγαπημένο αλλά έχει συνδεθεί με το χταπόδι περισσότερο κι απ’ ότι έχει συνδεθεί μαζί του η ελληνική θάλασσα. Και είναι στο χέρι σου να ανακαλύψεις κι άλλες συνταγές με κοφτό μακαρόνι ή κοφτό μισό.

Το φιογκάκι (κατά κόσμον φαρφάλες) είναι το αγαπημένο των παιδιών λόγω σχήματος και βλέπεις πολλές μαμάδες να παίζουν και με το κοχύλι ή την αχιβάδα. Προσωπικά προτιμώ το φιογκάκι από αυτά τα τρία γιατί πιάνεται καλύτερα στο πηρούνι και βασικά γιατί δείχνει ωραίο οπτικά στο πηρούνι.

Τα ριγκατόνι τα προτιμώ περισσότερο σε μακαρονάδες φούρνου αλλά και σε κόκκινες σάλτσες με bacon και άλλα ψιλοκομμένα κρεατικά. Τα ριγκατόνι κάνουν πάντα ένα εντυπωσιακό πιάτο και οφείλεις να τα σεβαστείς.

Άφησα τις ταλιατέλες για το τέλος γιατί είναι προσωπικά αγαπημένες και τις χρησιμοποιώ πάρα πολύ. Είτε σε μακαρονάδες στο τηγάνι με γαρίδες και άλλα θαλασσινά είτε σε μακαρονάδες φούρνου με αλλαντικά και κρέμα γάλακτος είτε σε μια καρμπονάρα.

Τα ζυμαρικά συγκαταλέγονται στα μεγαλύτερα δώρα της φύσης στον άνθρωπο και το να ανακαλύπτεις κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό στο πιάτο σου, το θεωρώ μέρος όλης αυτής της υπέροχης ιεροτελεστίας ανάμεσα σε εσένα και το φαγητό. Την επόμενη φορά που θα απλώσεις το χέρι στο ράφι να πάρεις spaghetti, πάρ’ το, αλλά ρίξε μια ματιά και τριγύρω και πειραματίσου. Το στομάχι σου θα σε ευγνωμονεί.