Δεν υπήρξες παιδί αν δεν έχεις παίξει στα ‘Αηδονάκια’

Απόγευμα Σαββάτου 21 Νοεμβρίου 1985. Ο εξάχρονος Αλέκος φοράει χαρούμενος το πράσινο χοντρό μπουφάν και τα αθλητικά παπούτσια του και μπαίνει τρέχοντας στον σκαραβαίο του πατέρα του, Θανάση. Είναι η αγαπημένη του στιγμή μέσα στο μήνα, όχι μόνο επειδή θα καθίσει μπροστά και θα νιώσει για λίγο μεγάλος, αλλά επειδή το αυτοκίνητο έχει προορισμό τα ‘Αηδονάκια’, στην άνοδο της Κηφισίας. Λίγο μακριά από τα Πατήσια και η διαδρομή τον ζαλίζει, αλλά χαλάλι. Μια βόλτα με τα συγκρουόμενα, πάντα ως πιστός συνοδηγός του μπαμπά και μια διαδρομή με τη ρόδα θα τον ανταμείψουν. Παγωτό απαγορεύεται να φάει μέσα στο χειμώνα, αλλά και το μαλλί της γριάς είναι μια χαρά λιχουδιά. Για τον συνονόματο ‘Αλέξανδρο’ πάλι, είναι ακόμα μικρός σύμφωνα με τον μπαμπά. Θα τρομάξει και θα ζαλιστεί.

Βράδυ Παρασκευής 15 Μαρτίου 1991. Τον 16χρονο Αλέκο τον φωνάζουν πια Αλέξανδρο, αλλά το συνονόματο τρενάκι το σνομπάρει, είναι πια πολύ μεγάλος για παιχνίδια με σχήμα σκουληκιού. Μόλις κατέβει από το λεωφορείο για να συναντήσει την Αλίκη, έχει στο μυαλό του μόνο τη ρόδα. Όταν αυτή φτάσει στο ψηλότερο σημείο της, με θέα τα φώτα της Κηφισίας, θα προσπαθήσει να δώσει και να πάρει πίσω το πρώτο φιλί της ζωής του. Ελπίζει να μην τρομάξει και ζαλιστεί.

Μεσημέρι Κυριακής, 17 Ιουνίου 2012. Ο Αλέξανδρος παρκάρει το καινούριο μοντέλο του σκαραβαίου στο πάρκινγκ του λούνα παρκ, το οποίο βρίσκεται πια στο απέναντι ρεύμα της Κηφισίας και μαζί με τον εξάχρονο γιο του, Θανάση, τρέχουν για τα συγκρουόμενα. Αυτή τη φορά, κάθεται στη θέση του οδηγού. Πριν πάνε για τα παγωτά χωνάκι, περνάνε μια βόλτα και από τον ‘Αλέξανδρο’. Ο μικρός Θανάσης είναι πιο θαρραλέος από τον μπαμπά του και κάθεται αναπαυτικά στο πράσινο κάθισμα του σκουληκιού. Όταν αυτό πάει γρήγορα, κλείνει ασυναίσθητα τα μάτια του και στο μυαλό του έρχεται η εικόνα του παππού του, ο οποίος θα τον βλέπει από ψηλά και θα τον καμαρώνει, που ούτε τρομάζει, ούτε ζαλίζεται.

(φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)

Τρεις διαφορετικές γενιές, περισσότερα από 30 χρόνια, ένα σημείο αναφοράς που τις ενώνει. Ένα λούνα παρκ στο Μαρούσι, το οποίο βρίσκεται εκεί από το 1981 κι έχει φιλοξενήσει χιλιάδες παιδιά και γονείς στους χώρους του, μαζί με τις ιστορίες τους. Κάθε παιδί που σέβεται τον εαυτό του, έχει ζητήσει από τους γονείς του να το πάνε ένα απόγευμα Σαββάτου στα ‘Αηδονάκια’, για μια βόλτα στα τρενάκια του, για τα συγκρουόμενα, για το σκουλήκι, για τη σκοποβολή, για το ποπ κορν και το παγωτό. Κακά τα ψέμματα, πρόκειται πια για ένα σύγχρονο μνημείο της πόλης, ένα μέρος απ’ το οποίο ακόμα και απ’ έξω να περάσεις, δεν γίνεται να μην ρίξεις μία βιαστική ματιά μέσα και να χαμογελάσεις νοσταλγικά.

Δεν θυμάμαι πότε ήταν η πρώτη φορά που πήγα στα ‘Αηδονάκια’. Θυμάμαι όμως αμέτρητες βόλτες μου εκεί, πριν καν μετακομίσει απέναντι για χάρη της Αττικής οδού, το 2000. Με τον παππού και τη γιαγιά μου, του γονείς και τον αδερφό μου, τους κολλητούς μου. Με αγαπημένο μου παιχνίδι πάντα τον ‘Αλέξανδρο’, και από μια ηλικία και μετά τα συγκρουόμενα, επειδή το να οδηγάω με έκανε να αισθάνομαι μεγαλύτερος. Όταν έγινε 18 βέβαια, άργησα τρία χρόνια να πάρω δίπλωμα, τρέχα γύρευε. Τη ρόδα πάλι ποτέ δεν την συμπάθησα, μιας και έχω ίλιγγο και αποφεύγω τα μεγάλα ύψη. Σε αυτό παραμένω σταθερός μέχρι και σήμερα.

Υπάρχει κάτι ρομαντικό στην ατμόσφαιρα που επικρατεί στα ‘Αηδονάκια’. Μπορεί πια να υπάρχουν μεγαλύτερα και πιο σύγχρονα λούνα παρκ, όμως ένα θα είναι για πάντα συνυφασμένο με την παιδική μας ηλικία, με τις πρώτες μας βόλτες χωρίς τη συνοδεία των γονιών μας, με τα πρώτα μας ραντεβού. Εκείνα τα αθώα χρόνια που στις εξόδους σου δεν έφτανες στα όρια του εμετού επειδή έμπλεκες ποτά με σφηνάκια αλλά επειδή έκανες μια βόλτα παραπάνω σ’ αυτά τα παράξενα φλιτζάνια που χορεύανε και στα υπόλοιπα παιχνίδια που εκτόξευαν την αδρεναλίνη σου. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η πρώτη φορά που μπήκα σε κάποιο από αυτά, θυμάμαι όμως πως η τελευταία φορά που βρέθηκα στα ‘Αηδονάκια’ ήταν μόλις πριν από μερικές εβδομάδες, για τις ανάγκες μιας συνέντευξης. Και πριν καν μπω μέσα στο χώρο, και μόνο που είδα παρκάροντας τα παιχνίδια και τα φωτάκια, αισθάνθηκα μια παράξενη οικειότητα, σαν να μην πέρασε μια μέρα, λες και θα έρθει στο τέλος της ημέρας ο πατέρας μου να με πάρει να πάμε στο πατρικό μου, λες και θα περιμένω το λεωφορείο με τους κολλητούς μου ή θα πάρουμε φόρα για να τρακάρουμε τη σειρά με τα παρκαρισμένα συγκρουόμενα.

Τα τελευταία 37 χρόνια, έχουν αλλάξει πάρα πολλά. Τόσα, που φτάσαμε να εκτιμάμε όσα είναι σταθερά εκεί, σαν παρηγοριά, να μας γυρνάνε σε ένα μέρος πιο ασφαλές και χαρούμενο. Ο ‘Αλέξανδρος’, η ρόδα, τα συγκρουόμενα, είναι ακόμα εκεί λοιπόν, σαν πιστοί φίλοι, έτοιμοι να σου χτυπήσουν την πλάτη και να σου πουν “έλα για μια βόλτα ακόμα, σου υπόσχομαι ότι για μερικά λεπτά δεν θα σε απασχολήσει τίποτα, όπως και τότε, παρά μόνο ίσως ο φόβος του αν θα ζαλιστείς και θα τρομάξεις”.

Εκτός από τα παιχνίδια όμως, τα τελευταία 26 χρόνια βρίσκεται στα ‘Αηδονάκια’ και μια συμπαθέστατη κι ευγενική φιγούρα, ο κύριος Ηλίας Ηλιόπουλος. Ξεκίνησε σαν χειριστής των παιχνιδιών και πλέον είναι υπεύθυνος του χώρου, έχοντας δει χιλιάδες παιδιά να περνάνε από εκεί. Μπορεί να μην έκανε δικά του παιδιά, όμως όπως μου λέει, βλέπει όλα τα παιδιά που τριγυρνάνε ευτυχισμένα στο λούνα παρκ σαν δικά του και συγκινείται όποτε κάποιος σημερινός γονιός του λέει ότι τον θυμάται από την εποχή που τον πήγαιναν εκεί βόλτα οι δικοί του γονείς.

Και ο ίδιος ο κύριος Ηλίας, παραδέχεται ότι η μετακόμιση του λούνα παρκ το 2000, δεν ήταν το μόνο που άλλαξε. “Έχουν αλλάξει πάρα πολύ σε σχέση με παλιά, το μαγαζί πια έχει γίνει παιδότοπος, κάποτε είχαμε και παιχνίδια για μεγαλύτερες ηλικίες, τις οποίες πλέον δεν έχουμε, έρχονται γονείς με παιδιά κατά κύριο λόγο” θα μου πει, εξηγώντας ότι οι εφηβικές ηλικίες δεν βρίσκονται πια  στο ‘κοινό’ των ‘Αηδονακίων’. Η κρίση πάντως δεν έχει επηρεάσει τόσο την επιχείρηση, αφού ειδικά τα Σαββατοκύριακα εξακολουθεί να αποτελεί αγαπημένο προορισμό για γονείς και παιδιά, έστω κι αν αυτοί που το επισκέπτονταν τρεις φορές την εβδομάδα, πλέον πάνε μία το μήνα και αν. Σημασία έχει ότι πάνε. Άλλα παιδιά φοβούνται να μπουν στα τρενάκια, άλλα μοιάζουν ατρόμητα. Δεν είναι όλα τα παιδιά ίδια, όμως στο ότι μια επίσκεψη στα ‘Αηδονάκια’ είναι η ιδανική έξοδος συμφωνούν, διαχρονικά.

Ο κύριος Ηλίας πάντως, όταν βρίσκει λίγο χρόνο, μια βόλτα με τον ‘Αλέξανδρο’ ή τα συγκρουόμενα θα την πάει, γιατί κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Τα ‘Αηδονάκια’ είναι ένα σύγχρονο μνημείο το οποίο έχει ακόμα πολλά να δώσει. Και όταν ένα Σάββατο σε λίγα χρόνια, το παιδί μου με ρωτήσει πού θα τον πάω να παίξουμε, θα ξέρω τι να του απαντήσω.