Εφιάλτης: Πήγαμε σε εστιατόριο που προσπάθησε να αλλάξει ο Έκτορας Μποτρίνι

Ουσιαστικά η εκπομπή πρόκειται για την ελληνική εκδοχή του ‘Kitchen Nightmares’, που ξεκίνησε να παρουσιάζει ο γνωστός σεφ Gordon Ramsey στο αμερικανικό δίκτυο Fox το 2007. Στόχος αυτού του μαγειρικού ριάλιτι είναι να καταφέρει ο σεφ-παρουσιαστής να αναστήσει ένα εστιατόριο που παραπαίει. Μέσα σε τέσσερις ημέρες πρέπει να αλλάξει τον χώρο, τον κατάλογο, αλλά και το φαγητό, προκειμένου η επιχείρηση να αποκτήσει και πάλι πελατεία.

Σε ένα από τα τελευταία χρονικά επεισόδια που είδαμε στην τηλεόραση, ο Έκτορας Μποτρίνι επισκέφτηκε ένα εστιατόριο, το οποίο βρισκόταν στη σκιά της Ακρόπολης. Δεν θα αποκαλύψουμε το όνομά του. Εξάλλου, ούτε στις εκπομπές αναφέρονται ονόματα. Το επισκεφτήκαμε ένα απόγευμα Τρίτης και αρχίσαμε να σημειώνουμε συν και πλην στις τρεις κατηγορίες, στις οποίες έβαλε το χέρι του ο γνωστός σεφ.

Ο χώρος

Καλό θα ήταν να δεις και το επεισόδιο για το οποίο μιλάμε, προκειμένου να βρίσκεσαι 100% μέσα στο κείμενο. Ο Έκτορας, λοιπόν, επισκέφτηκε ένα εστιατόριο, το οποίο βρίσκεται σε ένα από τα καλύτερα σημεία της πρωτεύουσας. Κάτι που το διαπιστώσαμε κι εμείς. Ένα σημείο από το οποίο περνούν καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι, ντόπιοι, αλλά και τουρίστες (οι τελευταίοι φέτος σε μικρότερο βαθμό).

Το μαγαζί όταν πρωτοπήγε ο σεφ παρέπεμπε σε χώρο άλλης δεκαετίας. Λες και ήταν ξεχασμένο κάπου στα ’70s ή ακόμα και ’80s. Θύμιζε ένα από αυτά τα χαρακτηριστικά καφέ-εστιατόρια-μπαρ-σνακ-βιβλιοπωλεία που συναντάς στη μέση κάποιου μεγάλου αυτοκινητόδρομου. Καμία σχέση με το σήμερα. Αυτό ήταν που σχολίασε αμέσως και ο Μποτρίνι. Οι καρέκλες και τα τραπέζια επίσης σε έκαναν να νιώθεις πως βρίσκεσαι περισσότερο σε ένα φαστφουντάδικο, παρά σε ένα καλό εστιατόριο στην περιοχή της Ακρόπολης.

Το μαγαζί είχε εντελώς διαφορετική εικόνα όταν φτάσαμε. Για την ακρίβεια, είχε αυτή που βλέπεις στη φωτογραφία από πάνω. Μια εικόνα που είδαμε και στο τέλος του επεισοδίου. Ο Έκτορας Μποτρίνι αποφάσισε να μετατρέψει τον χώρο σε ένα σύγχρονο εστιατόριο για θαλασσινά στο κέντρο της Αθήνας. Το κεντρικό χρώμα από καφέ έγινε γαλάζιο, μπήκαν άλλα τραπέζια και καρέκλες, τα οποία ταίριαζαν με τη φιλοσοφία του εστιατορίου, ενώ εκμεταλλεύτηκαν άριστα και τον όμορφο εξωτερικό χώρο.

Αυτό που ξέχασε, όμως, να ‘διορθώσει’ η παραγωγή της εκπομπής ήταν οι τουαλέτες, οι οποίες έμειναν στο 1980. Πορτοκαλοκόκκινα πλακάκια, παλιές πόρτες, αλλά και γκράφιτι στις πόρτες, ρίχνουν τη συνολική βαθμολογία του χώρου, η οποία σε αντίθετη περίπτωση θα ήταν καλύτερη.

Βαθμολογία χώρου: 7/10

Ο κατάλογος

Από τα highlights του συγκεκριμένου επεισοδίου ήταν όταν ο σερβιτόρος έφερε τον κατάλογο στον Μποτρίνι και ήταν όλα γραμμένα στα κορεάτικα. Δεν ξέρω τι και πόσα από αυτά που βλέπουμε στον ‘Εφιάλτη στην Κουζίνα’ είναι ‘στημένα’ και δεν θα ασχοληθώ καθόλου με αυτό κομμάτι. Σίγουρα κάποια πάντως είναι λίγο τραβηγμένα προς την υπερβολή, όπως αυτό το σκηνικό. Ας μην ξεφεύγουμε, όμως, από το θέμα.

Ο κατάλογος του μαγαζιού πριν τις αλλαγές του σεφ ήταν σαν αυτούς τους καταλόγους που σου έφερναν στις ταβέρνες πριν κάποιες δεκαετίες. Ένα τεράστιο βιβλίο με πολλές σελίδες, στις οποίες έβλεπες γιγάντιες φωτογραφίες φαγητών και μέσα μπορούσες να βρεις τα πάντα. Από πίτσες και μακαρονάδες, μέχρι παστίτσιο, κρεατικά και θαλασσινά. Ένα τεράστιο φάουλ, το οποίο ο Μποτρίνι επισήμανε αμέσως στους ιδιοκτήτες.

Σήκωσε, λοιπόν, μανίκια και τους άλλαξε ριζικά τον κατάλογο. Πέταξαν τα ‘βιβλία’ και όταν κάτσαμε στο τραπέζι είδαμε να μας φέρνουν ένα νέο, σύγχρονο μενού, με όμορφη γραμματοσειρά και βασισμένο στη νοοτροπία της επιχείρησης.

Μέσα βρήκαμε πιάτα που είχε προσθέσει ο Έκτορας Μποτρίνι, όπως τη ναξιώτικη πατατοσαλάτα με χταπόδι, το  Fish&Chips a la Greek, το λαβράκι αλά σπετσιώτα με αμπελοφάσουλα, αλλά και τη συνταγή που είδαμε να φτιάχνει και on camera, το περίφημο καλαμάρι σαν κρύο τσιγαρέλι (μια κερκυραϊκή παραλλαγή του Μποτρίνι).

Στα αρνητικά εδώ πρέπει να πω πως το μενού παρέμενε αρκετά μεγάλο (ήταν τρεις σελίδες), ενώ δεν έφυγαν ποτέ τα κρεατικά, όπως το αρνάκι κλέφτικο, τα σουτζουκάκια και η σταβλίσια χοιρινή μπριζόλα. Ε, αν είσαι sea food restaurant, αυτά μάλλον δεν χωρούν στον κατάλογο. Ακόμη κι αν θέλεις να τραβήξεις τουρίστες παρέχοντας περισσότερες επιλογές. Κάτι δεν πάει καλά όταν συμβαίνει αυτό.

Βαθμολογία καταλόγου: 5/10

Το φαγητό

Και πάμε τώρα στο βασικότερο. Το φαγητό. Sorry, αλλά εδώ τα σχόλια δεν θα είναι καθόλου καλά. Επέλεξα να παραγγείλω το γεμιστό καλαμάρι, το οποίο ήταν και η ‘συνταγή της εβδομάδας‘ από τον Μποτρίνι. Όταν το πρότεινα στην κυρία που μας έπαιρνε παραγγελία εκείνη τη στιγμή, μου αντιπρότεινε την μπαλοτίνα κοτόπουλο με σάλτσα γραβιέρας. Δεν ξέρω γιατί. Αγχώθηκα λίγο, αλλά είχα πάει αποφασισμένος να πάρω το συγκεκριμένο πιάτο και δεν θα άλλαζα γνώμη με τίποτα.

Όταν είδα το επεισόδιο, αυτό το γεμιστό καλαμάρι μου φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρον. Σύμφωνα με τις οδηγίες του σεφ η γέμιση έχει σπανάκι, μαρούλι, φρέσκο ψιλοκομμένο κρεμμύδι, λίγο άνηθο, αλάτι, ξύσμα από λεμόνι και ελαιόλαδο. Το καλαμάρι γεμίζεται με τα υλικά και ψήνεται σε αντικολλητικό τηγάνι. Στη συνέχεια, σερβίρεται σε πιάτο μαζί με μια σως από γιαούρτι. Αυτό που παρουσίασε ο Έκτορας Μποτρίνι στον ‘Εφιάλτη στην Κουζίνα’ είναι αυτό που βλέπεις στην πάνω φωτογραφία. Σε εμένα ήρθε αυτό που βλέπεις κάτω.

Από την εικόνα του και μόνο καταλαβαίνεις ότι έχει ψηθεί περισσότερο απ’ όσο θα ‘πρεπε. Ήταν πιο σκληρό, αρκετά στεγνό, ενώ βρήκα υπερβολική και την ποσότητα της γέμισης, η οποία ξεχείλιζε και υπερκάλυπτε τα πάντα. Το χειρότερο όλων, όμως, ήταν η γεύση της γέμισης. Πραγματικά, δεν έχω ξαναφάει στη ζωή μου πιο πικρό πράγμα. Κάτι πήγαινε λάθος με το συγκεκριμένο πιάτο και ασφαλώς δεν κατάφερα να το τελειώσω.

Έφτασα σε σημείο ακόμη και να αμφισβητώ την αίσθηση της γεύσης μου κι έτσι ζήτησα τη βοήθεια της φίλης και συν-foodie Κλέλιας από το Ladylike, η οποία είχε έρθει μαζί μου σε αυτό το ρεπορτάζ, προκειμένου να δοκιμάσει τα πιάτα του εστιατορίου. Είχε κι εκείνη την ίδια ακριβώς άποψη με εμένα για τη γέμιση του καλαμαριού. Ήταν λες και το μαρούλι το οποίο χρησιμοποιήθηκε δεν ήταν φρέσκο και είχε πικρίσει. Δεν είπα κάτι εκείνη την ώρα. Αν μου τύχαινε σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, θα το είχα γυρίσει πίσω.

Το δεύτερο πιάτο που πήραμε δεν ήταν του Έκτορα. Επιλέξαμε το τηγανητό ψαράκι ημέρας με τσιπς και μαγιονέζα κάπαρης-λάιμ. Η αθερίνα, η οποία έφτασε στο τραπέζι μας ήταν ΟΚ, όμως τα περισσότερα τσιπς ήταν καμένα ή διπλοτηγανισμένα. Για την τιμή τους, αλλά και το χώρο του εστιατορίου πλέον, αυτά τα πιάτα δεν μπορούν να σταθούν και σίγουρα θα πρέπει να γίνουν κι άλλες αλλαγές. Δεν κάνουμε όλοι για όλα άλλωστε. Να πω και το θετικό, όμως; Θα το πω. Αφού ζητήσαμε το λογαριασμό, ήρθε ως κέρασμα ένα πιάτο με λουκουμάδες, το οποίο ήταν καλύτερο απ’ όλα όσα δοκιμάσαμε.

Ο Έκτορας έφυγε από το εστιατόριο αφήνοντάς το γεμάτο με κόσμο και με την ελπίδα ότι θα ‘συνεχίσει έτσι’. Εμείς καθίσαμε εκεί για περίπου μιάμιση ώρα, από τις 7 παρά μέχρι τις 8 και κάτι, όμως στην αρχή ήμασταν μόνοι μας, ενώ μετά από λίγο ήρθαν 2-3 τουρίστες για μια μπύρα. Δίνω ως ελαφρυντικό για την έλλειψη κόσμου το γεγονός ότι ήμασταν εκεί μεσοβδόμαδα και σε κακή ώρα. Ίσως τα πράγματα να είναι εντελώς διαφορετικά ένα βράδυ Σαββάτου. Δεν ξέρω. Ίσως. Επίσης, φαντάζομαι πως το εστιατόριο στηρίζεται περισσότερο στους τουρίστες εξαιτίας της τοποθεσίας του, όμως θα πρέπει να δώσει σημασία και στους ντόπιους αν θέλει όντως να πάει καλά και να μην επιστρέψει στην προηγούμενη απραξία του.

Σε μια εποχή που ο πελάτης θέλει να έχει πραγματική αξία ακόμη και το τελευταίο λεπτό που πληρώνει σε έναν χώρο εστίασης, κάθε λεπτομέρεια μπορεί να κρίνει την επιτυχία ή την αποτυχία μιας επιχείρησης. Και όταν κάποιος επιλέγει να μείνει στη δεκαετία του ’80, το κοινό απλά θα τον προσπεράσει.

Βαθμολογία φαγητού: 3/10