Ένα Oneman δείπνο αλά ιταλικά

Η ιδέα ήταν απλή και σαφής. Να μαζευτούμε ένα βράδυ σε ένα σπίτι να φάμε ωραία ιταλικά πιάτα και να χτίσουμε μια ολόκληρη βραδιά γύρω από την ιταλική κουλτούρα, τον ιταλικό κινηματογράφο, το ιταλικό ποδόσφαιρο, το ιταλικό στιλ και ό,τι άλλο μας ενώνει με τη γείτονα χώρα. Κι επειδή το Σπίτι του Oneman είναι ακόμα στα σκαριά, το σπίτι το οποίο θα φιλοξενούσε αυτή την κομπανία έμελλε να είναι το δικό μου όπως θα δεις και στο βίντεο παρακάτω.

Το γιατί επιλέξαμε αυτή η βραδιά να είναι ιταλική και όχι κάτι άλλο, είναι ξεκάθαρα γιατί οι δεσμοί του καθενός από εμάς με την Ιταλία και ακόμα περισσότερο με το ιταλικό φαγητό είναι άρρηκτοι. Είναι οι γεύσεις, οι μυρωδιές και οι αναμνήσεις που είναι χαραγμένες σε όλους μας. Από τα αλλαντικά στις σάλτσες που έγιναν διάσημες στο μυαλό μας κι από τον καφέ και τα γλυκά στα ιταλικά τυριά που συντροφεύουν κάθε πιάτο μας. Τυριά όπως το αυθεντικό ιταλικό τυρί Grana Padano, το οποίο θα δεις να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στις συνταγές στο βίντεο.

(Βίντεο: Δήμητρα Μπαμπαδήμα)

Η λογική ήταν να φτιάξω κάτι για όλους αλλά και ένα ξεχωριστό πιάτο για κάθε έναν από τους καλεσμένους. Έχω μαγειρέψει αρκετές φορές για παρέα και είναι μια διαδικασία που την απολαμβάνω πολύ κάθε φορά. Αυτό που δεν είχα σκεφτεί είναι πόσο πιο απαιτητικό είναι να μαγειρεύεις έξι διαφορετικές συνταγές. Ειδικά όταν έχεις έξι τύπους οι οποίοι στέλνουν απειλητικά μηνύματα για το πόσο πεινάνε.

Οι συνταγές λοιπόν ήταν διαφορετικές, θα τις αναλύσω περισσότερο παρακάτω. Αυτό όμως που έδενε όλες τις γεύσεις μεταξύ τους, ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε όλα τα πιάτα, ήταν η γεμάτη γεύση του σκληρού τυριού Grana Padano. Αυτή η γεύση που είναι εκεί πότε για να πρωταγωνιστεί και πότε για να συμπληρώνει τις υπόλοιπες γεύσεις στο πιάτο. Το Grana Padano ήταν ο επίτιμος καλεσμένος του Italian Dinner, είτε τριμμένο πάνω στα ζυμαρικά, είτε ως αναπόσπαστο μέρος της συνταγής και της σάλτσας, είτε σε πιο εύπλαστες μορφές είτε φυσικά ως βασιλιάς των ορεκτικών σε χοντρά κομμάτια για να γεμίζει το στόμα από τη γεύση που προέρχεται από μια αργή διαδικασία παλαίωσης.

Θα πω αλήθεια ότι τις συνταγές που θα έφτιαχνα, τις είχα αποφασίσει από πριν. Κι ήταν όλα πιάτα που θα μπορούσαν να γίνουν σε σύντομο χρονικό διάστημα, με λίγα υλικά και να ικανοποιηθούν οι καλεσμένοι μου. Για εμένα εξάλλου, η βάση της ιταλικής κουζίνας είναι ακριβώς αυτή. Το να χρησιμοποιείς στα πιάτα λίγα και πολύ ποιοτικά υλικά. Η τελειότητα προέρχεται από τις απλές γεύσεις, όχι από τις σύνθετες.

Την αυθεντική καρμπονάρα, την οποία έκανα με spaghetti, χοντροκομμένο guanciale, αυγό και φρεσκοτριμμένο ιταλικό τυρί Grana Padano, την πάσαρα εύκολα στον Θοδωρή Δημητρόπουλο. Έναν μερακλή των γεύσεων που ήμουν σίγουρος ότι θα εκτιμήσει αυτές ακριβώς τις γεύσεις στο πιάτο του. Το άλλο ευκολάκι ήταν ο Ηλίας Αναστασιάδης για τον οποίο ξέρω ότι έπρεπε να ετοιμάσω κάτι απλό με ευφάνταστο όνομα. Οι παπαρδέλες alfredo δεν θα έχαναν ποτέ. Παπαρδέλες στο τηγάνι με μπόλικο βούτυρο και μια γενναία δόση Grana Padano που έρχεται να δέσει με το βούτυρο και να δημιουργήσει μία φανταστική σάλτσα γεμάτη γεύση.

Η Έρρικα Ρούσσου είναι γνωστή περίεργη με το φαγητό και ήταν βέβαιο εξαρχής ότι δεν θα της άρεσε η μακαρονάδα αν δεν την έκανα όπως ο παππούς της. Διάλεξα να της φτιάξω Linguine al pesto με το pesto φτιαγμένο στο γουδί με φρέσκα φύλλα βασιλικού, λάδι, κουκουνάρι και τριμμένο Grana Padano. Ο Γιώργος Μυλωνάς από την άλλη, δεν είναι περίεργος στο φαγητό αλλά είναι εκείνος ο οποίος θα τολμήσει το κάτι παραπάνω. Γι’ αυτό και οι penne putanesca ήταν φτιαγμένες αποκλειστικά για εκείνον. Με φρέσκια ντομάτα, λίγο πελτέ για να δέσει η σάλτσα, κάπαρη και ελιές. Απέφυγα να του βάλω τις αντζούγες που επιβάλλει η συνταγή για να μην πιέσω πολύ τα όριά του αλλά τον επιβράβευσα με μια μεγάλη δόση από τριμμένο Grana Padano πάνω στη σάλτσα.

Ο Κωνσταντίνος Αμπατζής ήταν ο μόνος που είχε κάνει παραγγελιά, όταν του ανακοίνωσα τις συνταγές. Ήθελε το ριζότο μανιταριών και θα το είχε. Σίγουρα το πιο μπελαλίδικο πιάτο της βραδιάς μιας και το ριζότο θέλει αρκετή προσοχή της ώρα του βρασίματος. Φρέσκα μανιτάρια, ρύζι για ριζότο, σβήσιμο με κρασί κι ύστερα βράσιμο σε ζωμό κότας. Ένα όμως είναι το μυστικό για το καλό ριζότο και αυτό προϋποθέτει δύο υλικά. Είναι η τελευταία πινελιά που κάνει το ριζότο να πήξει ιδανικά και να νοστιμέψει. Μία μεγάλη κουταλιά βούτυρο και άφθονο τυρί τριμμένο πάνω από το σκεύος στο οποίος βράζει το φαγητό.

Για το τέλος άφησα την αγαπημένη μου bucatini amatriciana, η οποία προοριζόταν για το επιλεκτικό πηρούνι της Ιωσηφίνας Γριβέα. Κρεμμύδι άτακτα χοντροκομμένο, ζουμερά κομμάτια guanciale και σάλτσα ντομάτας, δένουν ιδανικά με το τρυπητό ζυμαρικό και ανυπομονούν να πέσει πάνω τους άφθονο Grana Padano.

Για ιταλική μπάλα μιλήσαμε, για ιταλικό κινηματογράφο τους άκουσα να χαζοσυζητάνε κάτι όσο μαγείρευα. Μέχρι και ποιοι είναι οι αγαπημένοι μας Ιταλοί είπαμε, με τα ονόματα των Pirlo, Malezani και Παλομπαρίνι να κερδίζουν αρκετές ψήφους για διαφορετικό λόγο ο καθένας. Όσα άλλα ζησαμε εκείνο το βράδυ, τα είδες στο βίντεο παραπάνω.

Ή μήπως δεν τα ζήσαμε ποτέ;