Εσύ θα έτρωγες τις ζωγραφιές της κόρης σου;

Η μαγειρική καταλαμβάνει μεγάλο κομμάτι στην καθημερινότητα ενός άνδρα. Και στην ζωή του γενικότερα. Η πλειοψηφία των ανδρών θυμούνται (ευελπιστώ) να κάθονται στον πάγκο της κουζίνας της γιαγιάς και να την χαζεύουν να ψιλοκόβει το άνηθο. Ανακαλούν στην μνήμη τους τις φορές που ίδρωσαν κάτω από τον απορροφητήρα προσπαθώντας να ενθουσιάσουν κάποια από τις σχέσεις τους. Χαμογελούν με παιδική αφέλεια όταν η γυναίκα της ζωής τους, επικροτεί τις επιδόσεις τους στην μαγειρική.

Καμία όμως από αυτές τις μικρές μαγειρικές χαρές ενός άνδρα δεν συγκρίνεται με τις απολαυστικές ώρες που προσηλώνεται πάνω από τον φούρνο για να αποζημιώσει την αναντικατάστατη αδυναμία του. Την κόρη του. Κάθε του πιάτο, κάθε του δημιουργία κινείται γύρω από τον άξονα της ανταπόδοσης. Είναι ένας έξτρα τρόπος να της εκμυστηρευτεί το ”σ’ αγαπώ”.

Ο Takafumi Ozeki είναι ένα από τα δυνατά χαρτιά της Ιαπωνικής κωμωδίας. Πρόσφατα, απέκτησε και μία δεύτερη ιδιότητα. Έγινε μπαμπάς. Ένας υπέροχος μπαμπάς. Ο κοσμητικός τίτλος υπέροχος δεν του αποδίδεται τύποις. Τον έχει κερδίσει με το σπαθί του. Ή για να είμαστε δίκαιοι με το μαχαίρι που χρησιμοποιεί στο μαγείρεμα.

Τι κάνει λοιπόν τόσο ξεχωριστό τον Ιάπωνα κωμικό; Απεικονίζει στα πιάτα του τις ξεκαρδιστικές ζωγραφιές της κόρης του. Δεν σταματάει όμως εκεί. Χωρίς να ‘πειράξει’ ούτε στο ελάχιστο τις νόστιμες ζωγραφιές, τις αδειάζει στα πολύχρωμα τάπερ που της έχει αγοράσει και μόνο τότε-να τονιστεί το μόνο- έχει την άδειά του να επιβιβαστεί στο σχολικό. Όπως εξηγεί ο ίδιος, η ανταμοιβή του δεν είναι άλλη από το χαμόγελο και το ‘φαγωμένο’ τάπερ που παραλαμβάνει κάθε βράδυ, την ίδια ώρα. Έξω από το σπίτι του.

Σε προκαλούμε να μάθεις από τον Takafumi. Και σε δεύτερο στάδιο να τον μιμηθείς. Να θυμάσαι πως το χρωστάς στα δύο ζωηρά ματάκια που χάνονται στην αγκαλιά σου, όποτε γυρνάς κουρασμένος από το γραφείο. Προτού φορέσεις την ποδιά σου και μπεις στο πεδίο της μάχης, πάρε μία γεύση από την ‘τέχνη’ του.

Ο Πίκατσου καλύπτει το ρύζι της μικρής και αγνοεί το μπρόκολο. Αναμφίβολα, ένα έξυπνο κόλπο του μπαμπά για να μην γουργουρίσει ούτε κατά διάνοια η κοιλίτσα του κοριτσιού του.

Η πανδαισία κρεάτων που περιλαμβάνει το τάπερ θα ήταν άνοστη χωρίς το Kung-Fu Panda. Τον καλοφαγά του ζωικού βασιλείου. Διαβασμένος ο μπαμπάς. Μπράβο του!

Το εξημερωμένο τσιτάχ δείχνει να πεινάει. Μην απελπίζεσαι μικρή μου. Δεν θα κάνουμε την χάρη να του παραχωρήσουμε το ρυζάκι και τον τόνο σου. Χαζοί είμαστε; Μπρόκολο θα φάει. Άλλωστε, είναι προσχεδιασμένο το έγκλημα.

Ο Γούντι ο Τρυποκάρυδος επανέρχεται δυναμικά στο προσκήνιο, με μία βέβαια αναγκαστική υποσημείωση. Δεν ζωντανεύει ξανά στην ελληνική οθόνη. Αλλά για καλό σκοπό στην μακρινή Ιαπωνία. Για να χορτάσει ένα κοριτσάκι που πηγαίνει στον παιδικό σταθμό.

Η παιδική μας ηλικία αποδεικνύεται μία τεράστια απάτη. Μία τεράστια φούσκα. Ο αξιαγάπητος Γουίνι -ο αιώνια λατρεμένος μας αρκούδος- δεν τρελαίνεται μόνο για βαζάκια με μέλι. Ξερογλείφεται επίσης και για την ιαπωνική κουζίνα. Όσο να πεις, διακρίνουμε απροσδόκητα γούστα.

Τελικά, στην κουζίνα των μπαμπάδων τα υλικά και οι γεύσεις αποκτούν άλλη βαρύτητα. Άλλη υφή. Χάρη στην αγάπη που κρύβουν. Ακόμη και οι μουντές μέρες του σχολείου, θα μπορούσαν να γίνουν φωτεινές. Και μπορούν να γίνουν. Αρκεί ένα τάπερ, μία αγκαλιά και μία μπαμπαδίστικη έμπνευση.