Έχεις πολλά καρβέλια να φας στο Artοπωλείον

Τελευταία ακούω πολλά και διάφορα του τύπου “αυτοί που πήραν τα βουνά,” “η ποιότητα ζωής,” “πόσο γρήγορα τρέχουν τα πράγματα,” “οι ρυθμοί,” “τα τροφίμα.” Διαβάζω ότι δε θα αδυνατίσω ποτέ, ότι “το γυμναστήριο δε φτάνει” και άλλα τέτοια για τη ζωή στην πόλη που γενικά με βρίσκουν πολύ σύμφωνο.

Και με έβρισκαν ακόμα πιο σύμφωνο πριν από κάμποσα χρόνια, εποχή Ολυμπιακών, που αποφάσισα ότι η ζωή στη Αθήνα δεν είναι για μένα, ότι δε γουστάρω κόρνες, καυσαέριο και τέλος πάντων δεν την παλεύω με την τόση τσιμεντίλα αυτής της πόλης. Τότε που έκανα το δικό μου “πήρα τα βουνά” που ήταν περισσότερο “πήρα το καράβι για την Κρήτη”.

Θυμάμαι, όμως, να με βρίσκουν σύμφωνο και μετά την επιστροφή μου από το Νησί. Για πολλούς λόγους. Βλέπεις σε αυτά τα δύο χρόνια εντρύφησα στην τέχνη του καλού φαγητού και ξετρύπωσε κάθε μικρή γωνιά με ποιοτική κρητική κουζίνα – είναι αυτονόητο νομίζω ότι στην Κρήτη δεν ψάχνεις για σκούφους”.

Έφτασα μέχρι τα πιο απίθανα χωριά για ένα αντικρυστό, στις πιο απίθανες ταβέρνες για ένα καλό πιλάφι.  Δεν μου αρέσουν ούτε τα αυτοαναφορικά, ούτε η έπαρση, αλλά εκείνη την εποχή καλύτερο οδηγό για τη Δυτική Κρήτη από εμένα δύσκολα έβρισκες. Κάποιοι φοιτητές, ίσως, αλλά μέχρι εκεί.

Και όταν γύρισα συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να φάω έξω. Δεν μπορούσα. Ήθελα αλλά δεν μπορούσα. Οι μπριζόλες μου φαίνονταν ξύλινες, οι μερίδες παιδικές, τα ζυμαρικά για πέταμα, οι ντομάτες πιπεριές, οι πατάτες πλαστικές και γενικά όλο αυτό το στιλάκι της ξεπέτας απαράδεκτο.

“Δηλαδή ρε φίλε,” έλεγα τότε, “έχεις μαγαζί και σερβίρεις αυτά; Κονσέρβες του εμπορίου; Πράγματα που μπορώ να βρω στο μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου τα χρεώνεις είκοσι και τριάντα το κεφάλι; Δηλαδή, εσύ τι πουλάς, το πεζοδρόμιο;” Από μέσα μου βεβαίως, αλλά τα ‘λεγα.

Αυτό που με πείραζε περισσότερο, όμως, ήταν το ψωμί. Είχα μάθει σε αυτό το μαγικό κρητικό καρβέλι των δύο κιλών και γι’’ αυτό μάλλον ένιωσα κάτι σαν ανακούφιση όταν βρέθηκα στο Artoπωλείον, ένα μικρό μαγαζί  στο Θησείο (Ηρακλειδών 25) που έχει διδακτορικό στο συγκεκριμένο θέμα. Κανονικό ψωμί ρε φίλε.

(Ακολούθησέ μας στο Foursquare για να διαβάζεις tips για τα μαγαζιά που επισκεπτόμαστε)

Που κόβεις κομμάτι και ο ατμός σου φέρνει στη μύτη τη μυρωδιά του. Που τρως και νιώθεις αυτή την ανεπαίσθητη ξινίλα του ζυμωτού. Αυτό που τρώγεται και σκέτο. Που του βάζεις τριμμένη ντομάτα, γραβιέρα, λάδι κι αλάτι και είναι πιο νόστιμο από το κυρίως πιάτο. Που όταν είναι ζεστό είναι μια μπάρα ενέργειας στο Nintendo της ζωής.

Στο Artoπωλείον καταρχήν θα πάρεις ένα μάθημα πως δίνεις αξία σε ένα μικρό χώρο στο κέντρο της Αθήνας. Πως βάζεις ξυλοπαλέτες, ψηφιδωτά δάπεδα, ασπρόμαυρες φωτογραφίες από “Χοντρό και Λιγνό” μέχρι Rolling Stones μέχρι να αποκτήσει αυτή τη σύγχρονη arty diy αισθητική που έχουν τα μαγαζιά του κέντρου.

Και δεν είναι ότι το Artοπωλείον είναι μόνο ψωμί. Βλέπεις το μαγαζί το έχουν φτιάξει, η Χρύσα και η Φαίη, δύο κοπέλες που αντί να “πάρουν τα βουνά” προτίμησαν το ντοκιμαντέρ “κάνω την κρίση ευκαιρία”.  Και είπαν να φέρουν κάτι που τελευταία λείπει αρκετά από την πόλη. Προϊόντα με σπιτική ποιότητα.

Εκεί θα βρεις μικρές λαγάνες, κριτσίνια ελιάς, πολύσπορα ψωμιά, γαλακτοκομικά προϊόντα από την Επίδαυρο (Τραχειά), γλυκά κουταλιού και μαρμελάδες από τη Δράμα (Κοκκινόγεια), βότανα Πηλίου (Πορταριά), μπαχαρικά, αρωματικό τσάι. Χανιώτικα κριθαροκούλουρα, σπιτικά ζυμαρικά Κρήτης.

Γ’ αυτό σου λέω, έχεις πολλά καρβέλια να φας στο Artoπωλείον.

Το Artοπωλείον βρίσκεται στο Θησείο, Ηρακλειδών 25