Φάγαμε στους ‘Θεσσαλούς’ ή αλλιώς στο ‘Γεύση ανίκατε μάχαν’

Είχα ακούσει για τους Θεσσαλούς καιρό τώρα. Από τη Μελίνα, με το αλάθητο κριτήριο. Έλα, ξέρεις τη Μελίνα. Αποκλείεται να μην την ξέρεις. Όλοι έχουμε μια ‘Μελίνα’, τον άνθρωπο που ξέρει πάντα αυτά τα μαγαζιά. Ξέρετε, αυτή που σε κάνει να κοκκινίζεις από το κακό σου γιατί κάνει τις συζητήσεις με άλλους να εξελίσσονται έτσι:

– Πάμε εκεί, έχω ακούσει ότι είναι δυνατό.

– Ναι πάμε, μου το έχει πει και η Μελίνα.

– ΝΑΙ ΡΕ ΓΑ@$&, ΑΛΛΑ ΣΤΟ ΕΙΠΑ ΚΑΙ ΕΓΩ.

Τίποτα δεν με κάνει να πάω από το μηδέν στο Έρικ Κάρτμαν σε λιγότερο χρόνο. Τίποτα χειρότερο από το να μη δέχονται την άποψη μου για φαγητό. Respect my authoritah!

Που ήμασταν; Α, ναι. Και της βγάζω το μαχαίρι…

…

…

(Συγγνώμη για αυτό)

…

…
 

(είναι καλύτερο όταν το λες in person, αλήθεια)

…

…

Που ήμασταν; Α, ναι. Στους Θεσσαλούς. Στον Βοτανικό, δηλαδή. Σε ένα στενό πριν η Καβάλας γίνει η γέφυρα που νομίζεις ότι οδηγεί απευθείας στην Ακρόπολη. Ο χώρος περιέχει όλα τα συστατικά που θα σε κάνουν να το λατρέψεις. Τα τραπέζια απλώνονται σε δύο δωμάτια και μια αυλή, που ανοίγει το καλοκαίρι και κλείνει τον χειμώνα, ή τις ημέρες που βρέχει (καλή ώρα).

Στα μέσα δωμάτια οι τοίχοι είναι γεμάτοι φωτογραφίες από συναυλίες. Μια κοντινή του Μπακιρτζή, Αλεξίου, Μελίνα Κανά, έναν που δεν ξέρω, μια που κάτι μου θυμίζει και έναν που σίγουρα βλέπω για πρώτη φορά στη ζωή μου. Ζεστός χώρος και προσεγμένος. Και το πιάνο στη γωνία συνθέτει μια εξαιρετική φωτογραφία για instragram, που μαρτυρά την ευαίσθητη πλευρά σου. Όχι εγώ, ένας φίλος μου. Όχι σοβαρά ένας φίλος μου. Πρέπει να έβγαλε 5 φωτογραφίες εκείνο το βράδυ. Εγώ από την άλλη σπάνια βγάζω φωτογραφίες σε τέτοιες περιστάσεις. Είμαι πολύ απασχολημένος με το να τρώω.

Οι επιλογές στον τοίχο, πάντως, δεν είναι τυχαίες. Παραγγείλαμε με Σωκράτη Μάλαμα. Φάγαμε με τον ‘Ελάχιστο Εαυτό’ του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ζητήσαμε λογαριασμό με το ‘Ακούω την Αγάπη’ από τις Τρύπες. Δεν ξέρω τα γούστα σας, αλλά εμένα μου φάνηκε υπέροχο. Γιατί έδενε απόλυτα. Για να είμαι ειλικρινής το ‘ξερα.

Όπως επίσης ήξερα ότι πολλές φορές στους Θεσσαλούς οι βραδιές εξελίσσονται σε αυτοσχέδια live που μπορεί να ξεκινήσουν από ρεμπέτικα και να καταλήξουν σε live. Unplugged φάση που θα ζήλευε και ο Κομπέιν, η οποία συχνά εξελίσσεται σε γλέντι κανονικό. Δεν το έχω ζήσει, αλλά με τέτοια φάβα με πάπρικα είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα το πετύχω.

Το όλο πνεύμα του μαγαζιού δημιουργεί μια οικειότητα. Λίγο η ευγένεια του προσωπικού, λίγο ο ζεστός χώρος, λίγο η μουσική, λίγο η παρεΐστικη ατμόσφαιρα, δεν θέλει και πολύ. Εξάλλου, στους Θεσσαλούς θα βρεις κόσμο στην ηλικία σου (μου δηλαδή), θα βρεις μεγάλους, θα βρεις μικρούς. Το μόνο που δεν θα βρεις είναι ‘κατηγορία’ για να τον περιγράψεις. Και αυτό είναι κάτι καλό για τα δικά μου μέτρα.

Χώρος; Check! Ατμόσφαιρα; Check! Μουσική; Check! Από φαγητό τι γίνεται, όμως; Το φαγητό είναι το υπερατού του μαγαζιού. Κατάλογος μικρός και μανιτζέβελος. Κι αν ισχύει ότι πρώτα χορταίνει το μάτι και μετά το στομάχι, τότε κινδυνεύεις να σκάσεις μόνο και μόνο διαβάζοντας τις επιλογές.

Ήμασταν μιλημένοι οπότε παίξαμε ένα σύστημα με προτάσεις ανθρώπων που ήξεραν (μανιτάρια) και δικές μας πινελιές, όπως οι πατάτες με σκόρδο και δενδρολίβανο, τα χοιρινά μπριζολάκια με την σάλτσα που σκοτώνει, τα ντολμαδάκια… Και φυσικά η καλύτερη φάβα που δοκίμασα ποτέ. Ω Θεοί! Καιρό είχα να φάω τόσο καλό φαγητό. Με την υποσημείωση βέβαια ότι το ‘χει το σκορδάκι του. Η κουζίνα είναι βαριά γενικά, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα κάτι κακό. Ποιον κοροϊδεύω, εμένα δεν με πείραξε ποτέ αυτό. Γεύση ανίκατε μάχαν.

Θα μπορούσα να γράψω έναν μικρό Θούριο για τα μανιτάρια ή τα χοιρινό που έλιωνε στο στόμα. Για τον βουβαλίσιο καβουρμά, τις ομελέτες ή τα λουκάνικα Τρικάλων. “Να ‘χαμε να λέγαμε και να ‘χαμε να πούμε”, όπως θα αναφωνούσε ο μεγάλος θεωρητικός της διανόησης και του γκανιάν, κύριος Αυγολέμονος. Το θέμα είναι να δοκιμάσεις. Προϊόντα αποκλειστικά ελληνικά, από διάφορες περιοχές της Ελλάδας και ναι αναμενόμενο η Θεσσαλία έχει την τιμητική της.

Εξάλλου και ο ιδιοκτήτης, που είχε ξεκινήσει πρώτα από το απέναντι, είναι από τα Τρίκαλα και συστήνεται ως ‘Θεσσαλός’. Αυτός φέρει όλη την ευθύνη (και τον αποθεώνουμε για αυτό) για τον χώρο, την κουζίνα, αλλά και την ατμόσφαιρα. Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι το συγκεκριμένο μαγαζί έχει φανατικό κόσμο.

Νέα υποσημείωση: διάλεξε προσεκτικά την ώρα που θα το επισκεφτείς διότι κρατήσεις το κατάστημα δεν δέχεται. Το πολύ πολύ να καθίσεις προσωρινά στον μεγάλο πάγκο απέναντι από τη μπάρα και να κοιτάς την ταμπέλα ‘Παράκαμψη’. Μην ανησυχείς, όμως, βρίσκεσαι στο σωστό μέρος.

Θεσσαλοί: Μελενίκου 2, Βοτανικός