Γιορτάζουμε τα 25 χρόνια TGI Fridays™ μέσα από τρεις διαφορετικές εποχές και αφηγήσεις

Χάρης Σταύρου – ‘90s
Είμαι παιδί των 80’s, μεγάλωσα στα 90’s και ό,τι κι αν συμβεί στο υπόλοιπο της ζωής μου, αυτή η δεκαετία θα παραμείνει η αγαπημένη μου. Στη διάρκειά της γνώρισα τον κόσμο, στη διάρκειά της λάτρεψα το μπάσκετ που έγινε τελικά η καθημερινότητά μου, στη διάρκειά της συναντήθηκα με τα TGI Fridays™ που ήταν, είναι και θα είναι για πάντα ο αγαπημένος μου προορισμός για συγκεκριμένες περιστάσεις.

Στα TGI Fridays™ πάντα ένιωθα σαν στο σπίτι μου. Χάρη στο ευγενικό και χαμογελαστό προσωπικό του; Χάρη στα χρώματα και στο περιβάλλον του; Σίγουρα χάρη και στα δύο. Μεγάλωσα όμως με συγκεκριμένα πιάτα, τα οποία επιλέγω ακόμη και σήμερα και μεγάλωσα συνδυάζοντας κάθε επίσκεψη με τη διεξαγωγή ενός μεγάλου αθλητικού event.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που επισκέφθηκα ένα TGI Fridays™ σαν να είναι χθες. Το εννοώ, για κάποιο λόγο αυτή είναι μία ανάμνηση που δεν έχει ξεθωριάσει στο μυαλό μου. Θυμάμαι τι έφαγα, θυμάμαι πότε άλλαξαν οι “συνήθειές” μου, θυμάμαι και πότε ερωτεύτηκα τις μαργαρίτες και τις έκανα αναπόσπαστο μέρος του φαγητού μου. Όλοι συνδυάζουμε εικόνες και μυρωδιές με συγκεκριμένες εποχές και για εμένα τα τέλη των 90’s, ως παιδί γυμνασίου ακόμη τότε, μου πρόσφεραν και αυτή την ξεχωριστή σχέση που κρατάει μέχρι και σήμερα. Μία μερίδα Fridays™ Signature Glazed Ribs έμοιαζε πάντα με “δώρο” για εμένα και ακριβώς έτσι αισθανόμουν όταν έβλεπα ανθρώπους γύρω μου να κάνουν την ίδια επιλογή με εμένα.

Η BBQ Chicken Salad μπήκε λίγο πιο μετά στις συνήθειές μου και δεν βγήκε ποτέ από αυτές. Το ίδιο και τα Cheddar Cheese Nachos, τα οποία δεν μπορώ ποτέ να προσπεράσω. Βασικά, δεν θέλω να τα προσπεράσω γιατί τα έχω στο μυαλό μου ως το απόλυτο ορεκτικό για να συνδυάσω τη μαργαρίτα μου. Και ειλικρινά τώρα, πως μπορεί κάποιος να μην τα βάλει στο τραπέζι του;

Είμαι άνθρωπος της συνήθειας και όταν αυτή συνδυάζεται με ποιότητα και όμορφο περιβάλλον, με καλό φαγητό και με δροσιστικό κοκτέιλ, αισθάνομαι ευτυχισμένος. Το λέω και το εννοώ ότι νιώθω ευτυχισμένος, γιατί πέρα από το γεγονός ότι δεν μου αρέσει να αλλάζω τις συνήθειές μου, μισώ και το να τις αλλάζουν και όσοι βρίσκονται στο μυαλό μου με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Τα TGI Fridays™ δεν μπήκαν ποτέ σε αυτή τη διαδικασία, ήταν πάντα εκεί για να προσφέρουν το άριστο και τίποτα λιγότερο.

Στον επόμενο κρίσιμο αγώνα της Λίβερπουλ, ξέρω ποια οθόνη θα κοιτάξω και ποιο τραπέζι θα με υποδεχθεί. Θα είναι το ίδιο στο οποίο πηγαίνω εδώ και σχεδόν δυόμιση δεκαετίες. Και σε αυτό το τραπέζι θα υπάρχει μαργαρίτα, δίπλα στα Fridays™ Signature Glazed Ribs, στην BBQ Chicken Salad και στα Cheddar Cheese Nachos τα οποία μπορώ να φάω σε ποσότητες… κουβά. Αγαπημένα μου TGI Fridays™, μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό;

Κωνσταντίνος Αμπατζής -μεταίχμιο ‘00s και ‘10s

Οι τάσεις δε λειτουργούν ποτέ με προβλέψιμο τρόπο. Υπάρχουν τάσεις φωτοβολίδες, που για 1-2 χρόνια σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους και μετά εξαφανίζονται (αλήθεια, θυμάστε τα fidget spinners;), υπάρχουν τάσεις που μεσουρανούν, χάνονται ανεξήγητα και κατόπιν κάνουν θριαμβευτική επιστροφή μασκαρεμένες ως βίντατζ και υπάρχουν και τάσεις που είναι διαχρονικές.

Στα τέλη των ‘00s και στις αρχές των ‘10s για παράδειγμα, άρχισαν να μπαίνουν για τα καλά στη ζωή μας τα smartphones. Και όπως κάνω πάντα, ως late adopter που είμαι (αρχικά δεν ήθελα καν κινητό), τα σνόμπαρα, θεωρώντας ότι δεν είναι πια και τόσο απαραίτητα. Μέχρι να πέσει στα χέρια μου από σπόντα το πρώτο μοντέλο και από τότε να μην μπορώ να το αποχωριστώ από τα χέρια μου (όχι το ίδιο μοντέλο, εξελίχτηκα). Καλά πήγε αυτό. Μέσα στα 00s ήρθαν για πρώτη φορά στη ζωή μας και τα social media, τα οποία επίσης σνόμπαρα για καιρό, αφού δε θεωρούσα ότι έχουν κάτι να μου προσφέρουν. Πλέον, κι ας μην το παραδέχομαι πάντα, περνάω αρκετές ώρες την ημέρα σκρολάροντας μέχρι να εξαντλήσω το timeline μου. Και μόλις εξαντληθεί, πάλι από την αρχή.

Εκείνα τα χρόνια όμως, είχε καθιερωθεί και μία τάση την οποία ούτε σνόμπαρα, ούτε αμφέβαλλα ποτέ για εκείνη. Μιλάω φυσικά για τα Fridays, τα οποία μετά το θερμό καλωσόρισμα του ελληνικού κοινού, μέσα στη δεκαετία των 00s έγιναν πια ένα love brand και ένας σίγουρος προορισμός για παρέες από διαφορετικά ηλικιακά γκρουπ.

Κάπως έτσι κι εμένα, αμέτρητα βράδια αλλά και μεσημέρια με έβρισκαν με την παρέα μου σε κάποιο από τα καταστήματα των Fridays. Είχαν αναπτυχθεί μάλιστα και ιεροτελεστίες. Τα βράδια της Δευτέρας, αντί να γυρίζουμε σπίτι μετά τη σχολή για να μιζεριάσουμε, δίναμε πάντα ραντεβού στο κατάστημα του Κολωνακίου για μπίρες (με την κανάτα) και τα πιάτα που είχαν ήδη μπει στις καρδιές και τις συνήθειές μας.

Αλλά επειδή εκεί που με συμφέρει είμαι early adopter, αγκάλιασα από την αρχή και τις προσθήκες εκείνης της περιόδου που έμελλαν να γίνουν κλασικές. Potato Twisters, Dynamite Shrimps & Chicken Fajita, 3 πιάτα που μάς συστήθηκαν τότε και σε αντίθεση με άλλες τάσεις της εποχής, όπως τα χαμηλοκάβαλα παντελόνια (Παναγία μου), καθιερώθηκαν και αγαπιούνται μέχρι σήμερα.

Σήμερα, με τα Fridays να έχουν συμπληρώσει 25 χρόνια στη χώρα μας, μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι ήταν μια τάση που ήρθε για να μείνει και να εξελιχθεί σε love brand. Κι ένας προορισμός γνώριμος και φιλόξενος για μένα, από την εφηβεία μου μέχρι και τα 36 μου.

Την επόμενη φορά που θα βρεθώ σε ένα κατάστημα Fridays για να δω αγώνα, ξέρω ήδη ότι θα ξεκινήσω την παραγγελία μου με Potato Twisters. Και βλέπουμε.

Ιωσηφίνα Γριβέα – ‘10s έως τη σύγχρονη εποχή των TGI Fridays™

Οι τάσεις δεν βγάζουν ποτέ απόλυτο νόημα. Ένα-δυο χρόνια πριν για παράδειγμα τα dad shoes είχαν γίνει το νο.1 trend στα sneakers μεταξύ των high fashion μοντέλων, ενώ άνθρωποι που δεν είχαν καβαλήσει ποτέ στη ζωή τους ποδήλατο κυκλοφορούσαν νύχτα-μέρα με bike shorts. Άβυσσος η ψυχή μας.

Η υιοθέτηση, ωστόσο, των trends που έχουν staying power σε συνδυασμό με την αφοσίωση στα all time classics όπως έχουν πετύχει διαχρονικά τα TGI Fridays, είναι ένας αξιόπιστος τρόπος για να κερδίζει κανείς όλες τις γενιές. Το έχω ζήσει κυριολεκτικά από το ξεκίνημά τους, όταν οι φίλες της μεγαλύτερης αδερφής μου με έπαιρναν με το αυτοκίνητο και με πήγαιναν στα TGI Fridays για να βιώσω από κοντά τα αμερικανικά diners που ζήλευα στα teen movies, και το ζω ακόμα που πλέον η αλυσίδα έχει γίνει ένα love brand, σταθερό μέσα σε χρόνια τεράστιας αβεβαιότητας. Και πάντα Instagrammable, ε!

Εάν έχεις φάει το τέλειο πιάτο και δεν το κάνεις story, έχεις φάει καν; Προφανώς ναι, και δεν στήριξα ποτέ αυτή την υποχρεωτικότητα των απανταχού foodies, όμως κακά τα ψέματα. Το φαγητό δεν περνάει πλέον μόνο από το στομάχι αλλά και από το highlight reel των social media. Το μενού αλλά και το κλίμα των TGI Fridays, τόσο φιλόξενα και εορταστικά πάντοτε, ζητούν να τα απαθανατίσεις και να τα μοιραστείς με τους φίλους σου.

Εκτός από το trend του μοιράσματος αυτού, τα TGI Fridays αφουγκράστηκαν και την ανάγκη μας να πάρουμε layers γεύσεων με ένα υγιεινό twist, μία στροφή στο wellness που εκφράστηκε πιο πολύ από ποτέ από τα ‘10s ως το σήμερα. Πάρε ας πούμε για παράδειγμα το trend των bowls που το Wall Street Journal είχε σωστά προβλέψει το 2018  ότι είχε έρθει για να μείνει. Η ιδέα πίσω από την τάση είναι ένα πλήρες γεύμα σε ένα μπολ φαγητού που χορταίνει το μάτι, με συστατικά που ποικίλλουν, από δημοφιλή superfoods ως το twist που δίνουν τα TGI Fridays με το Ginger Green Bowl: Ζεστή τρίχρωμη κινόα με μπρόκολο στη σχάρα, αβοκάντο, καβουρδισμένα αμύγδαλα, φρέσκια μέντα, μαριναρισμένα ψητά τοματίνια, φύλλα γαλλικής σαλάτας, γλυκοπατάτα και Ginger dressing, με την πρωτεΐνη που προτιμάς περισσότερο – ψητές γαρίδες, σολομό στη σχάρα, μοσχαρίσιο κρέας ή ψητό κοτόπουλο.

Ένιωσε επίσης την ανάγκη μας για νέες γευστικές περιπέτειες με αέρα exclusivity όπως αυτή που προσφέρει η τρούφα. Οι τρούφες βραβεύονται από τους επαγγελματίες της μαγειρικής και τους λάτρεις του φαγητού σε όλο τον κόσμο για το μοναδικό πικάντικο άρωμα, τη γήινη γεύση και τη σπανιότητά τους. Στα TGI Fridays δηλώνει παρουσία με το Truffle Parmesan Burger – μοσχαρίσιο burger, καπνιστό τυρί Gouda, mushrooms ragout, Truffle Parmesan sauce, ρόκα, yuzu juice, σπανάκι και Truffle Mayo σε ψωμί brioche. Δεν είναι πιάτο που θα φανταζόμουν ότι θα έτρωγα όταν ξημεροβραδιαζόμουν μικρότερη στο κατάστημα του Φλοίσβου, αλλά γι’ αυτό βγαίνω ακόμα στα TGI Fridays – επειδή 25 χρόνια μετά εξακολουθούν να προσαρμόζονται στους επισκέπτες τους.

Έχουμε φυσικά και την ανατροπή σε μία κλασική, όπως είναι για τα αμερικανικά μενού, επιλογή. Τα tacos δηλαδή, ένα πιάτο που ξεπήδησε από τα ορυχεία αργυρού στο Μεξικό του 18ου αιώνα για να ταξιδέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες στις αρχές του 20ού και να μπολιαστεί με αμερικανικά συστατικά. Η βερσιόν των TGI Fridays, τα Chicken and Peppers Tacos, φτιάχνονται με 4 πίτες αλευριού με μαριναρισμένο κοτόπουλο σωταρισμένο με κρεμμύδια και πιπεριές, Queso Cheese sauce, pico de gallo και φρέσκο guacamole.

Κάπως έτσι λοιπόν, με αυτό το πάντρεμα του παλιού με το νέο, έφτασε ένα μαγαζί που είχε ανοίξει το 1965 στη Νέα Υόρκη ως singles bar – το πρώτο μάλιστα που είχε χρειαστεί φράγματα για να διαχειρίζεται τις ορδές των επισκεπτών του – να εφευρίσκει τα γεμιστά potato skins το 1974 το 1974 και να κάνει τον γύρο του πλανήτη με τις γεύσεις του.