Η ιεροτελεστία του μεσημεριανού τάπερ

Μπορούμε να κάνουμε δεκάδες συζητήσεις για αυτά τα πλαστικά, γεμάτα εκπλήξεις δοχεία. Ποια είναι τα καλύτερα στο να αποθηκεύουν τα φαγητό αλλά και να πλένονται εύκολα; Πώς γίνεται να τα ξεχνάς στο γραφείο σου, συνήθως στοιβαγμένα σε έναν σωρό; Η πιο σοβαρή κουβέντα βέβαια που θα μπορούσε να γίνει για αυτά σε αυτή τη ζωή είναι τι νόστιμο θα βάλουμε μέσα.

Κι αν στα περισσότερα σπίτια φροντίζουν οι μαμάδες ώστε του κανακάρη τους και της πριγκηπέσσας τους να έχουν μόνο τα καλύτερα, στα σπίτια των εργένηδων και των ζευγαριών, η υπόθεση είναι πάρα πολύ σοβαρή και καμιά φορά φέρνει καυγάδες. Υπάρχουν όμως και κάποια ταπεράκια εκεί έξω που φιλοξενούν πεντανόστιμο, σπιτικό  φαγητό στο εσωτερικό τους και  δεν κοστίζουν για να τα κάνεις δικά σου, γιατί η εταιρεία Pitsos, ένα όνομα που έχει συνδεθεί σε κάθε σπίτι με το σπιτικό φαγητό εδώ και τόσες δεκαετίες, αποφάσισε να σου πει #steiletaperaki.

Από τη Δευτέρα 29 Οκτωβρίου και για 2 εβδομάδες, θα μπορείς να μπαίνεις στο https://steiletaperaki.gr/ και αναλόγως την περιοχή που σε ενδιαφέρει, να στέλνεις σπιτικό φαγητό σε εκείνους που αγαπάς. Αν αγαπάς τον εαυτό σου περισσότερο από όλους, μπορείς να το στείλεις απλά σε εσένα. Και θα σου έρθει και εσένα φαγητό με μαχαιροπήρουνο και όλα όσα χρειάζεσαι για να κάνεις το δικό σου προσωπικό μεσημεριανό party. Θα σου έρθει, όπως έφτασε και σε εμάς, στα γραφεία μας, πριν λίγες ημέρες, παρέα με την φανταστική @mamatsita.

Με αφορμή αυτή την ενέργεια, είπαμε να μοιραστούμε μερικές δικές μας σκέψεις σχετικά με αυτή την ιερή στιγμή του μεσημεριανού.

Δέχεται bullying για το φαγητό του, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Τα άλλα παιδάκια στη δουλειά με κοροϊδεύουν. Σε κάθε επίσκεψη στους γονείς μου, φροντίζω να προμηθεύομαι τις απαραίτητες ποσότητες φαγητού, για να βγάλω ένα μεγάλο κομμάτι της εβδομάδας. Μόνο που τα ταπεράκια αυτά, όταν πια φτάνουν μέχρι το γραφείο, άλλοτε είναι τεράστια μα περιλαμβάνουν μικρές ποσότητες φαγητού κι άλλοτε είναι τεράστια και γεμάτα φαγητό που είναι αδύνατο να καταναλωθεί από έναν άνθρωπο, με αποτέλεσμα να γελάνε σε βάρος μου και να με σχολιάζουν 🙁 Πέρα από την πλάκα πάντως, η ιεροτελεστία του μεσημεριανού φαγητού είναι ίσως η καλύτερη στιγμή της εργασιακής μου ημέρας, αφού μαζευόμαστε όλοι και σχολιάζουμε τα πάντα, ενώ συνήθως συνοδεύω τα φαγητά μου με ό,τι ωραίο βρω από το μεσημεριανό των συναδέλφων. Πάντα τέτοια.

Το μέγεθος μετράει για τον Χρήστο Χατζηιωάννου

Το διαχρονικό μου πρόβλημα για το μεσημεριανό στο γραφείο είναι αν θα έχω αρκετό φαγητό να χορτάσω όχι απλά την πείνα μου, αλλά και το μάτι μου. Είναι πραγματικά πάμπολλες οι φορές που η μερίδα του φαγητού που μού έχω βάλει το πρωί μού έχει χαλάσει τη μέρα. Αλλά κάθε μα κάθε μεσημέρι, όταν έρθει η στιγμή του φαγητού όλες οι έννοιες και οι σκοτούρες σβήνουν γιατί η ώρα του φαγητού είναι ιερή. Δεν έχω πραγματικά πιο απολαυστική ώρα από εκείνη που καθόμαστε με τους υπόλοιπους στο τραπέζι, ανοίγει ο καθένας το δικό του ταπεράκι και περνάμε 2 λεπτά να σχολιάζουμε ο ένας το φαγητό του άλλου. Ένα τέτοιο τραπέζι στήσαμε και πριν λίγες ημέρες όταν η @mamatsita επισκέφθηκε τα γραφεία μας κι αυτά γέμισαν από ζεστό σπιτικό φαγητό, σε χορταστικότατες μερίδες για το μάτι και την ψυχή μου. Κι απ’ ό,τι κατάλαβα θα έχουν πολλοί την ίδια ευκαιρία να γευτούν αυτό το φαγητό απλά στέλνοντάς το στους αγαπημένους τους με το #steiletaperaki. Για όλες τις φορές που το φαγητό σου σε απογοήτευσε, για όλες τις φορές που η μερίδα ήταν πιο μικρή, για όλες τις φορές που το ξέχασες στο σπίτι και παρήγγειλες, κάνε μια χάρη στον εαυτό σου, εκμεταλλεύσου την ενέργεια της Pitsos και #steiletaperaki εκεί που αγαπάς.

Την πιάνουν οι ευαισθησίες της την Ιωσηφίνα Γριβέα

Αφού επιβεβαιώσω τη γελοιοποίηση που υφίσταται συχνά ο Αμπατζής και αφού ενώσω τη φωνή μου με όσους τον κατακρίνουν, έχω να δηλώσω πως το φαγητό είναι παρηγοριά. Ναι, είναι απόλαυση και είναι και ανάγκη όταν 5 τουλάχιστον ημέρες της εβδομάδας δεν είσαι σπίτι ή σε κάποιο εστιατόριο για να γευματίσεις σαν άνθρωπος. Αλλά στο περιβάλλον της δουλειάς είναι αυτό που μας σηκώνει από τον υπολογιστή και μας βάζει όλους στο ίδιο τραπέζι. Σε αναγκάζει κι αυτό και το στομάχι σου να κάνεις διάλειμμα και να πεις δυο κουβέντες για να αποφορτιστείς. Εάν, δε, το φαγητό του είναι μαμαδίσιο, όπως αυτό που μας έφερε η @mamatsita με αφορμή το #steiletaperaki της Pitsos, κατεβαίνει αλλιώς. Διάλεξα τυχαία κοτόπουλο με χυλοπίτες και αποζημιώθηκα. Για τις επόμενες δύο εβδομάδες θα αποζημιώνονται και οι δικοί μου άνθρωποι από το steiletaperaki.gr.

Τρώει με τις κότες ο Κώστας Μανιάτης

Ο μόνος λόγος που δεν δέχομαι bullying όπως ο Αμπατζής είναι γιατί δεν προλαβαίνει κανείς να με δει τι φέρνω απ’ το σπίτι. Τρώω στις 12.00 με 12.30 κάθε μέρα, όταν ακόμα οι άλλοι σκέφτονται τι καφέ να παραγγείλουν και η ιεροτελεστία του μεσημεριανού φαγητού με βρίσκει μοναχούλη. Κι ευτυχώς δηλαδή, γιατί συνήθως το δικό μου μεσημεριανό -αν δεν είναι απ’ τη μαμά- θα περιέχει δύο κομμάτια κατεψυγμένου σνίτσελ, λίγο ρύζι από σακουλάκι που βράζει σε 15 λεπτά και για γαρνιτούρα καλαμπόκι από φρεσκότατη κονσέρβα. Γι’ αυτό, λοιπόν, όταν η @mamatsita επισκέφτηκε το γραφείο και μας έφερε λαχταριστό μαμαδίστικο φαγητό να για να απολαύσουμε, κάτι γουργούρισε μέσα μου. Διάλεξα το μπριάμ με μεγάλη περηφάνια, και είμαι έτοιμος πλέον να εκμεταλλευτώ το @mamatsita επισκέφτηκε το γραφείο και μας έφερε λαχταριστό μαμαδίστικο φαγητό να για να απολαύσουμε, κάτι γουργούρισε μέσα μου. Διάλεξα το μπριάμ με μεγάλη περηφάνια, και είμαι έτοιμος πλέον να εκμεταλλευτώ το #steiletaperaki, όχι τόσο γιατί αγαπάω αυτόν που θα του στείλω το ταπεράκι, όσο γιατί θα τον ΥΠΟΧΡΕΩΣΩ να μου ανταποδώσει τη μεγάλη χάρη που θα του κάνω. Τέτοιος είμαι.

Πολίτιμος λίθος για τη Ναστάζια Καπέλλα

Συνάδελφος από το contra.gr είπε τις προάλλες ότι θα έπρεπε να βιντεοσκοπούνται τα μεσημεριανά του Oneman, και πράγματι έχει δίκιο. Θα επιβεβαιώσω τους άλλους με το πόσο ουάου τέλεια περνάμε στο φαΐ. Το new year resolution μου (εννοείται για new year μετράει ο Σεπτέμβρης) ήταν να φέρνω κάθε μέρα ταπερίνο που θα έχω μαγειρέψει και να μην παραγγέλνω απέξω. Το κράτησα για μία ολόκληρη εβδομάδα και μετά υπέκυψα στο απέξω. Οπότε, όποιος διαβάζει αυτές τις γραμμές, ας μου #steiletaperaki παρακαλώ πολύ.

Food for small talk για τον Αντώνη Τζαβάρα

Δεν έχω υπολογίσει ακριβώς τους μήνες, αλλά πρέπει να είναι καμιά 15αριά. Οπότε, ας πούμε ότι είμαι 15 μήνες καθαρός. Μετά από δύο δεκαετίες στις οποίες το ντελίβερι ήταν η αυτόματη και σχεδόν αποκλειστική επιλογή μου για φαγητό στη δουλειά, τον τελευταίο ενάμισι χρόνο παίρνω τη θέση μου στο τραπέζι ανάμεσα στους συναδέλφους του Oneman και εμφανίζω περήφανα το σπιτικό μου φαγητό, που έτσι για αλλαγή δεν περιέχει τοξίνες και κορεσμένα λίπη. Θα μπορούσα να γράψω πολλά για τη διαφορά του να τρως σπιτικό φαγητό στη δουλειά αντί για ‘απ’ έξω’, αλλά θα αρκεστώ σε ένα βιωματικό συμπέρασμα: όσο πιο προσεγμένο είναι το φαγητό, τόσο καλύτερο γίνεται συνολικά το διάλειμμα για το γεύμα. Ίσως μετράει το γεγονός ότι ξέρεις ότι αυτό που τρως το έφτιαξε με αγάπη κάποιος που θέλει πραγματικά να σε προσέξει, οπότε το προσέχεις κι εσύ λίγο παραπάνω. Τρως πιο αργά, το απολαμβάνεις, το σχολιάζεις, χωρίς να το επιδιώκεις συμπεριφέρεσαι στην κουζίνα του γραφείου όπως περίπου θα συμπεριφερόσουν στην κουζίνα του σπιτιού σου. Με κάποιον μαγικό τρόπο, η σπιτική γεύση δημιουργεί σπιτική ατμόσφαιρα. Οπότε, ταπεράκι para siempre.