Η ιστορία του BACARDI είναι εμποτισμένη με πάθος για το ρούμι (Part 2)

Μιλήσαμε για τα πρώτα χρόνια της οικογένειας Bacardi στην Κούβα, για το πώς το ρούμι BACARDI κατάφερε όχι απλά να ξεχωρίσει και να αναδειχθεί, αλλά κυρίως πώς κατάφερε παρά τα εμπόδια που έμπαιναν στο δρόμο του, να μείνει ζωντανό χάρη στο πάθος των ανθρώπων του. Φτάνοντας στην πέμπτη δεκαετία του 20ου αιώνα, το BACARDI έχει βρει τη θέση του στη διεθνή αγορά και τίποτα δεν φαίνεται ικανό να ανακόψει την πορεία του. Ποιος είπε όμως ότι η Κούβα ήταν ποτέ ένα ήσυχο νησί;

Η εικόνα που έχει ο μέσος Δυτικός για την Κούβα είναι κάπως συγχυσμένη. Κάτι έχει ακούσει για τον Φιντέλ Κάστρο, είναι βέβαιος ότι ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα είναι Κουβανός (και όχι Αργεντίνος που είναι κανονικά), γιατί τον βλέπει πάντα στα μπλουζάκια δίπλα σε μια σημαία της Κούβας και κατά τα άλλα βλέπει το νησί ως τον παράδεισο του πούρου, του ρούμι και της καλής ζωής. Το τρίτο ισχύει σε μεγάλο βαθμό και είναι μάλιστα ο λόγος για τον οποίο συρρέουν εκατομμύρια τουριστών κάθε χρόνο για να βρουν, ως άλλοι Αμερικανοί στρατιώτες των αρχών του περασμένου αιώνα, διασκέδαση και ποτό.

Λίγοι όμως είναι εκείνοι που έχουν διαβάσει για τα χρόνια των αναταραχών, τα χρόνια του Μπατίστα και του Κάστρο. Ή ακόμα σημαντικότερα για τη δική μας εξιστόρηση, τι επιπτώσεις είχαν όλες αυτές οι αναταραχές στις επιχειρήσεις που βρίσκονταν στην Κούβα.

Το BACARDI ήταν μέσα σε όλα στη ζωή των Κουβανών. Συνυφασμένο με τα έθιμα και τις παραδόσεις του τόπου, έβαζε κάθε χρονιά το δικό του λιθαράκι χτίζοντας τόσο τη δική του ιστορία όσο και εκείνη της Κούβας. Από την καθημερινότητα στα ποτήρια των Κουβανών μέχρι το καρναβάλι και τις παρελάσεις, το BACARDI ήταν παντού.

Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, αναλαμβάνει τα ηνία της εταιρείας ένας άνδρας που έμελλε να αφήσει το στίγμα του στο BACARDI. O Jose “Pepin” Bosch, ήταν σύζυγος της εγγονής του Don Facundo Bacardi. Και ήταν εκείνος ο οποίος κατάφερε με μερικές πολύ έξυπνες κινήσεις τα επόμενα χρόνια να κρατήσει το BACARDI ζωντανό μπροστά στις προκλήσεις που αντιμετώπιζε. Ήταν βέβαιο ότι το BACARDI είχε βρει έναν ισχυρό άνδρα για την προάσπισή του.

Ο Pepin Bosch οδήγησε την εταιρεία σε ασφαλή νερά σε μια περίοδο δύσκολη και ταραχώδη για το νησί. Η εταιρεία έφτασε ακόμα και να δεχθεί επίθεση από τις δυνάμεις του Batista πριν καν εκείνος ανέλθει στην εξουσία. Ήταν σαφές ότι ο Batista θα ήταν εχθρός της οικογενείας τα επόμενα χρόνια. Όχι όμως ικανός να δαμάσει την οικογένεια Bacardi και όσα ήταν διατεθειμένοι να κάνουν για το ρούμι τους.

Τόσο η οικογένεια Bacardi όσο και οι άνθρωποι που δούλευαν για εκείνη, θεωρούσαν το αποστακτήριο, δικό τους σπίτι.

Ο Pepin Bosch έξυπνα σκεπτόμενος, έδρασε άμεσα και προστάτευσε την πνευματική ιδιοκτησία και τη μυστική συνταγή του BACARDI, μεταφέροντάς τα μακριά από την Κούβα υπό το φόβο νέων επιθέσεων. Το 1952, ο Fulgencio Batista παίρνει τελειωτικά την εξουσία στα χέρια του. Η οικογένεια αρχίζει να νιώθει την πίεση του δικτάτορα και όπως πολλές άλλες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις του τόπου, βλέπει μια κάποια ελπίδα για την επαναδημοκρατικοποίηση της Κούβας στο πρόσωπο του Φιντέλ Κάστρο. Ο Bosch μαζί με άλλους οικονομικά ισχυρούς Κουβανούς, στήριξε οικονομικά τους επαναστάτες του κινήματος της 26ης Ιουλίου. Η επανάσταση κατά του Μπατίστα ήταν επιτυχημένη και ο Κάστρο ήταν στην εξουσία. Αλλά η μαύρη ημέρα για την ιστορία του BACARDI δεν θα αργούσε να έρθει.

Στις 14 Οκτωβρίου του 1960, η Επαναστατική Κυβέρνηση της Κούβας ανέλαβε παρανόμως τον έλεγχο όλων των ξένων περιουσιών και σχεδόν 400 εταιρειών Κουβανικών συμφερόντων χωρίς καμία αποζημίωση. Το μυστικό συστατικό του BACARDI δεν έπεσε στα χέρια των Αρχών μόνο από λάθος μιας και οι αξιωματικοί του στρατού κατευθύνθηκαν στα γραφεία πωλήσεων του BACARDI και όχι στην έδρα της εταιρείας, δίνοντας χρόνο στους Maestros de Ron να καταστρέψουν τα στοιχεία που είχαν πρωτύτερα φυγαδεύσει από τη χώρα.

Η οικογένεια Bacardi δεν μπορούσε να παραμείνει στην Κούβα. Με τη μυστική συνταγή του BACARDI να είναι πια ασφαλής στο εξωτερικό μετά την προνοητική κίνηση του Bosch, η οικογένεια ξεκίνησε μια σειρά δικαστικών κινήσεων. Έπρεπε να διασφαλιστεί ότι το brand name BACARDI θα έμενε αποκλειστικά στα χέρια της οικογενείας, μιας και στις εγκαταστάσεις πίσω στο Santiago είχε ήδη αρχίσει να παράγεται ένα παράνομο ρούμι με την επωνυμία BACARDI, χωρίς φυσικά τον συγκεκριμένο τύπο μαγιάς που έκανε το αυθεντικό BACARDI τόσο ξεχωριστό. Με τις πρώτες δικαστικές αποφάσεις σε ΗΠΑ και άλλες χώρες να βγαίνουν υπέρ της οικογενείας Bacardi, το ρούμι ήταν πλέον και επίσημα εξόριστο αλλά ασφαλές.

Δύο χρόνια μετά την εκδίωξη από την Κούβα, το BACARDI έδειχνε διατεθειμένο να κοιτάξει μόνο μπροστά και γιόρταζε τα 100 του χρόνια στις εγκαταστάσεις στο Πουέρτο Ρίκο.

Ο Bosch ξεκίνησε άμεσα ένα κύμα εξάπλωσης σε νέες αγορές. Η παραγωγή στηριζόταν πλέον αρκετά στη μονάδα στο Πουέρτο Ρίκο αλλά μέσα στα επόμενα χρόνια η εταιρεία κατάφερε να ανοίξει εγκαταστάσεις στη Βραζιλία, τις Μπαχάμες, τον Καναδά, την Μαρτινίκη, τον Παναμά και την Ισπανία. Η Κουβανική επανάσταση όχι μόνο δεν νίκησε την εταιρεία αλλά επιτάχυνε την ανάπτυξή της.

Το Πουέρτο Ρίκο είχε αγκαλιάσει όπως ήταν φυσιολογικό την οικογένεια Bacardi. Η βάση εκεί ήταν ασφαλής με το νέο αποστακτήριο και τα γραφεία, τα οποία ονομάστηκαν La Catedral del Ron (Ο Καθεδρικός Ναός του Ρούμι) από τον τότε Διοικητή του Πουέρτο Ρίκο, να αποτελούν το εφαλτήριο των προσπαθειών της οικογενείας για το μέλλον.

Όμως η φήμη και η δυναμική του BACARDI δεν γνώριζαν σύνορα. Τα δεινά των τελευταίων ετών όσο μεγάλα και φαινομενικά αξεπέραστα κι αν ήταν, δεν στάθηκαν εμπόδιο στην πορεία της οικογένειας. Το πάθος τους για το ρούμι, το πάθος τους για αυτό που είχαν οικοδομήσει στην Κούβα, ξεπερνούσε πλέον κάθε γεωγραφική έννοια. Τα χρόνια που ακολουθούν μέχρι σήμερα δεν έχουν τα εμπόδια του παρελθόντος. Κι αυτό γιατί η εταιρεία συνέχισε ακάθεκτη την πορεία της και με ανθρώπους στο τιμόνι της παθιασμένους ώστε να της δώσουν την θέση που της άξιζε.

Φτάνοντας στο σήμερα, το BACARDI έχει να επιδείξει στην υπεραιωνόβια ιστορία του κάποια ποιοτικά χαρακτηριστικά. Εκείνα που δεν επέτρεψαν σε κανένα εμπόδιο, είτε αυτό ήταν φυσική καταστροφή, είτε ήταν ένας πόλεμος, είτε ήταν ένας διωγμός, να μπει στο δρόμο του και να τον ανακόψει. Είναι το πάθος των ανθρώπων του, το πάθος της οικογένειας Bacardi για το ρούμι και τις αξίες που έδωσε to 1862 ο Don Facundo Bacardi στην πρώτη φιάλη που έφερε την εμβληματική νυχτερίδα.

Έχουν περάσει 152 χρόνια από εκείνη την πρώτη φιάλη κι όμως η φλόγα της οικογένειας καίει άσβεστη και οδηγεί όλους εκείνους που αγαπούν το BACARDI όχι μόνο για τη γεύση του αλλά και για εκείνα τα ιστορικά, εμβληματικά και δυναμικά στοιχεία που κουβαλά μαζί του. Το BACARDI είναι οι άνθρωποί του, είναι η ιστορία του, είναι το πάθος του.