Η μοναξιά του bartender

Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια να πίνω ένα ποτό στην μπάρα του τότε Pere Ubu με φίλους. Και έτυχε να ακούσω έναν από τους bartender τον οποίο δεν γνώριζα προσωπικά να λέει το εξής σε μία κοπέλα: “το βράδυ μετά τη δουλειά έχω να πάω σπίτι να διαβάσω. Διαβάζω για την τεκίλα αυτόν τον καιρό. Θέλει πολύ διάβασμα αυτή η δουλειά, δεν είναι τόσο απλή”. Και θυμάμαι να γελάω και να σχολιάζω στην παρέα μου κάτι του τύπου “κοίτα τι βρήκε να πει στην κοπέλα για να την ρίξει, για να φανεί ψαγμένος”.

Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που στέκονται πίσω από μια μπάρα, θα έλεγαν πράγματι αυτή την ατάκα απλά για καμάκι. Αλλά όσο περνούν τα χρόνια και γνωρίζω ανθρώπους που αφιερώνουν τη ζωή τους στο bartending και όσο εδραιώνονται στην συνείδηση του community πλατφόρμες εκπαίδευσης όπως το World Class, ξέρω πλέον ότι υπάρχει μία κάστα ευφάνταστων και δημιουργικών ανθρώπων – θα ήθελα να τους ονομάσω Avengers του Fine Drinking – οι οποίοι ζουν και αναπνέουν για να εξελίσσονται χρόνο με το χρόνο για αυτό που αγαπούν.

Θυμίζω ότι τη Δευτέρα 15 Ιουνίου διεξάγεται ο ελληνικός τελικός του φετινού World Class. Το βράδυ εκείνης της ημέρας θα γνωρίζουμε ποιος ή ποια θα εκπροσωπήσει τη χώρα μας στον παγκόσμιο τελικό, τον Σεπτέμβριο στο Cape Town της Νοτίου Αφρικής. Οι 12 φιναλίστ είναι αλφαβητικά οι: Δήμητρα Αντωνακοπούλου (360 cocktail bar), Νίκος Αρσλάνογλου (Shark), Τάσος Γιέχος (Selini bar), Δημήτρης Γούζιος (Mosaiko bar), Στέφανος Δραγανιδάκης (The Clumsies), Τεό Καϊσίδης (Osterman), Μανώλης Λυκιαρδόπουλος (Theory bar), Δημήτρης Μαγγλάρης (Tokyo bar), Νίκος Μπάκουλης (The Clumsies), Βαγγέλης Προυσαεύς (Hakassan), Λορέττα Τόσκα (Theory Bar), Κώστας Χατζηαββάς (Recipe bar).

Και επιστρέφω στο θέμα μου. Έχω 3-4 άτομα στο χώρο τα οποία τα θεωρώ φίλους μου. Και τους οποίους παρακολουθώ εδώ και μερικά χρόνια στην εξέλιξή τους, σε αυτά που προσφέρει ο καθένας από το δικό του bar στην μεταμόρφωση του bartending στην Ελλάδα, σε όσα θαυμαστά δημιουργούν πότε από ανάγκη για υστεροφημία και διάκριση είτε συνηθέστερα γιατί κοιμούνται και ξυπνάνε με την ιδέα να κάνουν κάτι ξεχωριστό. Και πλάι σε αυτούς τους λιγοστούς, τοποθετώ και μερικούς από τους ανθρώπους που γνώρισα τον Απρίλιο, όταν ακολούθησα το δεύτερο burst του World Class και την θεματική “Cocktails and the Written Word”.

Κι αν τους γνωρίσεις όπως όλοι μας, πίσω από ένα bar να σου χαμογελούν και να σου ετοιμάζουν ένα ποτό, θα γνωρίσεις εκείνη την όψη που πλησιάζει την πεποίθηση του κόσμου για τους bartender. Ότι είναι κάτι τύποι που περνούν απλά εκπληκτικά από το πρωί μέχρι το βράδυ, περιτριγυρισμένοι από ωραίες γυναίκες και απαλλαγμένοι από τα γήινα προβλήματα των υπολοίπων. Αν όμως γνωρίσεις κάποιον από τους ανθρώπους για τους οποίους γράφω παραπάνω, θα συνειδητοποιήσεις ότι η άλλη όψη του νομίσματος έχει απίστευτη δουλειά, πολλές φορές ομαδική αλλά ακόμα περισσότερες μοναχική, πάνω από βιβλία, ποτήρια και συνταγές που κάτι δεν πάει καλά.

Η μοναξιά την οποία ανέφερα στον τίτλο είναι σε αυτά τα μερόνυχτα που κάνει ο καθένας από αυτούς για μία συνταγή. Για να πατήσει σε μία κλασική συνταγή, δίνοντας τη δική του ιδέα. Ή ακόμα και να πρωτοτυπήσει με κάτι που κοινό και συνάδελφοι δεν έχουν ξαναδεί. Και ναι, είναι πολύ μοναχική αυτή η αναζήτηση. Γιατί όσο κι αν το κουβεντιάζεις με φίλους bartenders, όσο κι αν το δουλεύεις με την ομάδα στο bar που είσαι, όταν δημιουργείς τα σιρόπια, όταν αρωματίζεις τα ποτά, όταν βρίσκεις τα βότανα και δοκιμάζεις ποιο κάθεται καλύτερα στην συνταγή σου, είσαι μόνος, εσύ και αυτό που θα δημιουργήσεις.

Και είτε γίνεται για να δημιουργήσεις τον νέο κατάλογο του bar σου είτε γίνεται για να δοκιμαστείς απέναντι σε άλλους bartender με σκοπό τη διάκριση, η διαδικασία είναι επίπονη και ίδια. Κι αν στο bar σου, καλύτεροι κριτές είναι οι πελάτες σου τους οποίους πρέπει να κερδίσεις, στο World Class πρέπει να κερδίσεις τη γνώμη κριτών, τη γνώμη ανθρώπων με άπειρα χρόνια στο χώρο.

Είδα γύρω στις 30 παρουσιάσεις το πενθήμερο που πέρασα παρέα με τον Justin Smyth και τον Tristan Stephenson, σε ένα burst από το οποίο αναδείχθηκαν οι έξι από τους δώδεκα φιναλίστ του ελληνικού τελικού. Κι αν μπορώ να σου πω ότι βρήκα ένα και μόνο ένα στοιχείο ανάμεσα σε όλους σχεδόν τους συμμετέχοντας, είναι αυτή η φλόγα στο βλέμμα τη στιγμή που άφηναν το ποτό μπροστά στους κριτές και περίμεναν τα σχόλιά τους. Ένα βλέμμα, σαν επιστέγασμα μιας πολύμηνης προσπάθειας, η οποία κατέληγε σε μία και μόνο στιγμή.

Μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων για το ποιοι έξι είχαν πάρει το εισιτήριο για τον τελικό, έτυχε να συναντήσω τρεις από τους άλλους συμμετέχοντες. Και με χαρά διαπίστωσα ότι παρά την πικρία που είχαν για το ότι δεν πέρασαν στην επόμενη φάση, είχαν μέσα τους το πείσμα να γίνουν ακόμα καλύτεροι. Όχι την επόμενη χρονιά στο επόμενο World Class, αλλά από το επόμενο κιόλας cocktail που θα σέρβιραν στο bar τους.

Σε αυτή την ομάδα ανθρώπων – αυτούς τους Avengers – δεν θα συναντήσεις ανθρώπους που τα παρατάνε. Θα συναντήσεις ανθρώπους που κάθε λεπτό που περνάνε στο World Class, το φέρουν μετά σαν παράσημο στο πέτο. Και κάθε συμβουλή από τους κριτές την κρατούν σαν μάθημα για κάθε επόμενη δημιουργία. Η ουσία άλλωστε του World Class είναι η εκπαίδευση και η γνώση. Μία αλυσίδα που μπορεί να ξεκινά από τους “ειδικούς” και τους κριτές αλλά φτάνει τελικά σε κάθε έναν από εμάς που πηγαίνει σε ένα bar και συναντά έναν bartender που μπορεί περήφανα να λέει “ήμουν κι εγώ στο World Class”.

Τη Δευτέρα κάνουμε το επόμενο βήμα για το World Class Bartender of the Year 2015, στο δρόμο για το Cape Town. Και είμαι σίγουρος ότι στο βλέμμα και των 12 φιναλίστ, θα δω ξανά αυτή τη φλόγα. Όχι από ανάγκη για διάκριση αλλά από αγάπη και πάθος για αυτό που κάνουν.

Μέσα από την ειδική World Class ενότητα του Oneman αλλά και και μέσα από τη σελίδα του World Class Greece στο facebook και από το hashtag #worldclassgreece, μπορείς να μαθαίνεις όλα όσα αφορούν το World Class.