Η Rieno κάνει τις άλλες πίτσες να μοιάζουν λίγες

Αυτό που διαχωρίζει μία πίτσα από την άλλη δεν είναι ούτε το ζυμάρι ούτε τα υλικά. Είναι η ιδέα, η ανάμνηση, η άποψη που έχει ο κόσμος για εκείνη. Είναι αυτή η εσωτερική ανάγκη για μία και μόνο μία συγκεκριμένη πίτσα κάθε φορά που θα σου πει κάποιος “δεν τρώμε μια πίτσα;”. Στην Ηλιούπολη αυτές οι εσωτερικές ανάγκες έχουν απαντηθεί πολλά χρόνια τώρα. Και έχει έρθει καιρός να μάθουν και οι υπόλοιποι κάτοικοι της πόλης ότι εκεί στα Νότια, υπάρχει η Rieno. Μια trattoria – pizzeria η οποία φτιάχνει την πίτσα όπως πρέπει και πλέον έχει αρχίσει να πειραματίζεται με γεύσεις και προϊόντα, δίνοντας το κάτι παραπάνω.

Αλλά όλα ξεκίνησαν από αγνή αγάπη για την πίτσα και τα μακαρόνια. Και είναι αυτές οι γεύσεις που προτιμούν εκείνοι που ξέρουν την Rieno τόσα χρόνια. Τις προάλλες που πήγαμε από εκεί για φαγητό, ρώτησα τους δύο Ηλιουπολίτες της παρέας, να μου πουν τι είναι για εκείνους η Rieno.

Ηλίας: “Η πρώτη Rienο που αγαπήσαμε ήταν στην άλλη πλευρά του δρόμου, σαφώς πιο όλντσκουλ από την τωρινή και με μικρότερο κατάλογο. Αλλά ήταν η Rieno της καρδιάς. Το σωστό είναι να μιλήσει ο φίλος κι αδερφός μου Μιχάλης για τις σπαγγέτι αλ όλιο που τσακίζει στη Ριένο όποτε γυρίζει στην Ελλάδα. Για να καταλάβεις το μέγεθος του κολλήματος, έρχεται μια φορά το χρόνο για ελάχιστες μέρες και η πρώτη του στάση είναι πάντα η Ριένο. Τους κολλητούς του τους βλέπει μετά, με γεμάτο στομάχι”.

Έρρικα: “Για εμάς η Rieno ήταν είναι και θα είναι μία απίστευτη μπολονέζ φούρνου. Από αυτήν τη μάθαμε, από αυτήν την εμπιστευόμαστε”.

Πάμε όμως να δούμε αυτά που δοκιμάσαμε όλοι μαζί εκεί. Γιατί δεν θέλαμε απλά να γευτούμε την κλασική πίτσα. Δεν θέλαμε απλά να δούμε αυτό που ήξεραν ήδη η Έρρικα και ο Ηλίας. Θέλαμε να δούμε τι διαφορετικό μπορεί να μας δώσει μια trattoria που κρατάει τις παραδόσεις αλλά θέλει λίγο να αλλάξει και τα δεδομένα. Αυτό που σε κερδίζει στα πιάτα που θα δεις παρακάτω είναι η έμφαση που δίνουν στα υλικά τους. Και το πώς ακόμα και το πιο απλό πιάτο αναδεικνύεται, ακριβώς γιατί η γεύση δεν είναι ανάγκη να είναι πολύπλοκη για να είναι υπέροχη.

Πάρε για παράδειγμα το κουβέρ που έρχεται στην αρχή. Γευστικό ζυμάρι, ψημένο στο φούρνο τους, με λάδι, μυρωδικά και πολύ νόστιμη παντζαροσαλάτα στο πλάι για να βουτάς. Είχα πολύ καιρό να δω κάτι έξυπνο σε τσίμπημα πριν έρθουν τα πρώτα.

Στις σαλάτες έχουμε από κλασικότατη καπρέζε με ντομάτα, μοτσαρέλα και σπιτικό πέστο βασιλικού μέχρι Ρόκα με αχλάδι ποσέ, τοματίνια και καβουρδισμένα καρύδια. Αλλά είπαμε να δοκιμάσουμε εκείνη την ανάμεικτη με καπνιστό σολομό, αβοκάντο, πράσινο μήλο, φινόκιο, τοματίνια και βινεγκρέτ εσπεριδοειδών.

Προφανώς και προσφέρθηκε μια κοπέλα να μοιράσει την σαλάτα. Αν περίμενα από τον Ηλία και τον Θοδωρή, ακόμα εκεί θα ήταν η σαλάτα. Τι εννοείς μπορούσα κι εγώ να σερβίρω;

Την προσοχή σας παρακαλώ. Ακολούθησε ένα πιάτο που βρήκε τον Θοδωρή ενθουσιασμένο (δεν τον βλέπεις εύκολα ενθουσιασμένο) και τους υπόλοιπους να χειροκροτούν τον σεφ για την έμπνευση και την εκτέλεση.

Ποικιλία άγριων μανιταριών στη σχάρα με καπνιστό μπέικον και μαλακό ανθότυρο. Ειλικρινά φανταστικός συνδυασμός, σαφέστατα το πιάτο που εξαφανίστηκε πιο γρήγορα από όλα.

Για την συνέχεια είχαμε φυσικά πίτσα. Ή μάλλον πεινιρλί. Ή βασικά κάτι πάρα πολύ ωραίο και χορταστικό. Μας το επιδεικνύει η Ιωάννα περιχαρής.

Δεν ήταν απλά το πολύ νόστιμο ζυμάρι. Ο συνδυασμός τυρί και bacon ήταν ούτως ή άλλως εκείνος που μιλά απευθείας στην καρδιά κάθε άνδρα που σέβεται τον εαυτό του. Κι εκεί είναι το μυστικό που έλεγα και παραπάνω. Η δυνατότητα στα απλά, στους μικρούς σνδυασμούς, εκεί που το κάθε υλικό οφείλει να αναδείξει τον εαυτό του. Και σε όλα αυτά τα καταφέρνουν εξαιρετικά.

Μικρό διάλειμμα στην πίτσα με ζυμαρικά. Η αλήθεια κύριοι δεν βρίσκεται στις μακαρονάδες που τρως μόνο σάλτσα. Αν και οι πληροφορίες ήθελαν καρμπονάρα και αματριτσιάνα να μοιράζουν απλόχερα γαματοσύνη στην Ηλιούπολη. Εμείς παίξαμε πιο απλά με μία Cacio e Pepe. Σπαγγέτι βουτύρου με παρμεζάνα και φρεσκοτριμμένο πιπέρι.

Μας έλεγες και χορτασμένους αλλά υπήρχε συνέχεια. Η πίτσα κοτόπουλο ήταν σίγουρα η πλέον ιδιαίτερη από τις επιλογές αλλά κι εκείνη που έκανε τη διαφορά. Κρέμα γάλακτος, κοτόπουλο, μανιτάρια, κάρυ και τριλογία τυριών.

Σε μια γωνιά του τραπεζιού όμως είχε έρθει κι ένα πιάτο το οποίο το αφήσαμε πρώτα να φωτογραφηθεί πριν δοκιμάσουμε.

Ριζότο Barbabietola Rossa το είπαν εκείνοι. Ένα ριζότο με πουρέ παντζαριού και χωριάτικο λουκάνικο. Η υφή ήταν πάρα πολύ καλή και το παντζάρι μία πάρα πολύ ευχάριστη εναλλαγή στα κλασικά ριζότο που δοκιμάζεις παντού. Αν και αν κρίνουμε από το ορεκτικό με τα μανιτάρια, λογικά και το ριζότο μανιταριών τους θα είναι πολύ καλό.

Το γλυκό που θα δεις στην επόμενη φωτογραφία είναι ένα είδος trend ας το ονομάσουμε έτσι στην πόλη. Είναι ένα καλτσόνε με μέσα σοκολάτα. Και ναι έρχεται ζεστό από το φούρνο και σε καλεί να το κόψεις για να μυρίσει όλη η Ηλιούπολη σοκολάτα.

Το chocorello που φιγουράριζε πιο πίσω ήταν το ιδανικό σοκολατένιο κλείσιμο σε μία βραδιά.

Είναι πάντα υπέροχο να τιμάς την παράδοση και να αγαπάς ένα μαγαζί για εκείνα που σου έχει προσφέρει τόσα χρόνια. Αλλά το ακόμα πιο σημαντικό είναι να βλέπεις αυτό το μαγαζί να εξελίσσεται και να πρωτοτυπεί με πιάτα και γεύσεις.

Περικλέους 1, Ηλιούπολη, τηλ: 2109718751