Η Θεσσαλονίκη έχει τον τρόπο να τα κάνει όλα να μοιάζουν μοναδικά

Συνηθίζω να αποφεύγω τις συζητήσεις εκείνων που συγκρίνουν τις δύο μεγαλύτερες πόλεις της χώρας μας. Ξέρεις, εκείνες τις ατέρμονες κουβέντες για το πώς λέγεται το κάθε τι, πού θα φας καλύτερα και ποια ομάδα έκανε το μπάσκετ το εθνικό μας σπορ. Και τις αποφεύγω όχι γιατί βαριέμαι να αντιδικώ αλλά γιατί κάθε πράγμα σε αυτή τη ζωή, κάθε τι που απολαμβάνεις, κάθε τι που ζεις, κρίνεται από τις συνισταμένες που το καθορίζουν. Εκείνα τα στοιχεία γύρω του που μπορεί να μην αλλάζουν τη μορφή ή την οντότητά του αλλά το κάνουν να μοιάζει διαφορετικό.

Μπαίνοντας στις 15 Νοεμβρίου το βράδυ στο Βελλίδειο, τη νύχτα που το World Class Fine Drinking Thessaloniki άνοιξε και επίσημα τις πόρτες του στο κοινό, είδα ένα γνώριμο σκηνικό. Κι όχι απλά γιατί έχω υπάρξει δύο συναπτά έτη στο Fine Drinking της Αθήνας αλλά γιατί η αισθητική και η λογική που διέπει το World Class τα τελευταία χρόνια, ντύνει κάθε ένα από αυτά τα event με όλα εκείνα τα στοιχεία που το αναδεικνύουν στην κορυφαία “γιορτή” του ποτού, του cocktail, του τρόπου απόλαυσης των spirits.

Αυτό που έκανε αυτό το “γνώριμο” σκηνικό να είναι στα μάτια μου τόσο διαφορετικό αυτή τη φορά, θα το δούμε λίγο παρακάτω. Πρώτα, θα πούμε τι έγινε στην πόλη, τι είναι το Fine Drinking, όπως το ζήσαμε εμείς.

Για τρεις ημέρες φιλοξενήθηκαν στο Βελλίδειο σε rotation 24 bar της Θεσσαλονίκης που συμμετείχαν στο Fine Drinking.  Την ίδια ώρα που “εντός έδρας”, το κάθε bar από αυτά τα 24 στην πόλη, περίμεναν τους φιλοξενούμενούς τους με έναν κατάλογο ειδικά διαμορφωμένο για το event. Τι έκαναν όμως στο Βελλίδειο; Κάθε ένα από τα bar “αγκάλιαζε” ένα από τα αγαπημένα ποτά. Το ρούμι Zacapa, την τεκίλα Don Julio, τις βότκες Ketel One και Ciroc, το gin Tanqueray No. Ten και τα ουίσκι Johnnie Walker Gold Label, Talisker, Cardhu και Bulleit. Και είχαν τη χαρά αλλά και την ευθύνη να δημιουργήσουν με βάση αυτά τα spirits, εκείνα τα cocktail αλλά και εκείνες τις εμπειρίες που ταιριάζουν στο Fine Drinking.

Τι σημαίνει όμως “fine” όσον αφορά την απόλαυση και την εμπειρία; Αρκεί μια καλή εμφάνιση; Είναι η επισημότητα μία προϋπόθεση; Λέει κάτι η πολυτέλεια; Το Fine Drinking δεν είναι μία μάσκα που μπορείς να φορέσεις στο ποτό που σερβίρεις. Δεν είναι ένα σπρέυ που θα ψεκάσεις για να μεταμορφώσεις την εμπειρία σε κάτι μοναδικό. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι που το υπηρετούν, οι άνθρωποι που συνάντησα πίσω από τις μπάρες τις ημέρες που βρέθηκα στην Θεσσαλονίκη, είναι οι ίδιοι που βλέπω τα τελευταία χρόνια να κοπιάζουν για μια θέση στην 12άδα του World Class, οι ίδιοι που πετυχαίνω στα σεμινάρια και τις διαλέξεις, εκείνοι που πηγαίνουν κάθε χρόνο τον πήχη πιο ψηλά.

Μπορούμε να συζητάμε επί ώρες τι σημαίνει σωστό και λάθος στο cocktail ή ένα long drink. Εκείνο που δεν σηκώνει ιδιαίτερη κουβέντα είναι ότι εκείνο που φτάνει τελικά σε εσένα και όσα έχεις βιώσει τα λεπτά πριν φτάσει το ποτό σου ή όσα θα βιώσεις απολαμβάνοντάς το, συνιστούν ένα σύνολο εμπειριών. Και κάθε φορά που στεκόμουν μπροστά σε ένα από τα μπαρ στο Βελλίδειο, ένιωθα ότι ήμουν κι εγώ μέρος μιας μοναδικής εμπειρίας.

Δεν θα σταθώ πολύ στα cocktail που δοκίμασα. Είχα την χαρά να ανακαλύψω μερικά διαμάντια ανάμεσα σε εκείνα που έφτασαν μπροστά μου. Είδα bartender να πειραματίζονται με επιτυχία με τον καφέ. Είδα άλλους να κάνουν ιδανικό pairing στα ποτά τους. Και άλλους να πράττουν τα απολύτως βασικά αλλά να κερδίζουν τις εντυπώσεις ακριβώς για αυτό. Γιατί δεν προσπάθησαν να εντυπωσιάσουν με κάτι φαντεζί.

Η γενική αίσθηση στους συναδέλφους που ήμασταν παρέα στην Θεσσαλονίκη ήταν ότι τα ποτά – αν και είναι λάθος να τα βάζουμε όλα στον ίδιο κουβά – ήταν ένα βήμα πιο πίσω από εκείνα που δοκιμάσαμε πριν λίγους μήνες στην Αθήνα. Κάτι που θεωρώ απολύτως φυσιολογικό μιας και στην Αθήνα υπάρχουν bartender και μαγαζιά τα οποία τραβούν το όλο community μαζί τους προς την κορυφή.

Αυτό όμως που είχε το World Class Fine Drinking της Θεσσαλονίκης, ομολογώ ότι δεν το έχω ξαναδεί. Είχε δίψα, είχε πάθος, είχε λαχτάρα για αυτό το event. Στεκόσουν στη μέση της αίθουσας, κοιτούσες τριγύρω και έβλεπες όχι μόνο τους bartenders αλλά και τους επισκέπτες να περνούν το βράδυ της χρονιάς τους. Κι είναι αυτός ακριβώς ο ενθουσιασμός, αυτή η σπίθα στα μάτια που με κέρδισε από την πρώτη στιγμή.

Συνειδητοποιούσαν όλοι στην αίθουσα ότι αυτό που συνέβαινε ήταν μεγαλύτερο από εκείνους. Ναι, ήταν απλά άλλο ένα event ποτού για μερικούς, ήταν άλλο ένα βράδυ πίσω από την μπάρα για κάποιους άλλους. Αλλά ήταν τόσο μα τόσο περισσότεροι εκείνοι που έβλεπαν σε αυτή την εκδήλωση την ευκαιρία να αποδείξουν κάτι στους εαυτούς τους και τον κόσμο τριγύρω.

Το έχω γράψει και για τις δοκιμασίες στο World Class. Για τους κριτές με τους οποίους γυρνούσα τα bar ή ακόμα και για εμένα που θα βρισκόμουν σε 40 bar μέσα σε λίγες ημέρες, κάθε παρουσίαση από κάποιον bartender ήταν άλλη μία σύντομη εμπειρία πριν έρθει η επόμενη. Αλλά για τον bartender που παρουσίαζε ήταν μία από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής του. Και ως τέτοια έπρεπε να την σεβόμαστε.

Έτσι και σε αυτό το event. Πέρασαν τόσοι και τόσοι bartender από τα μάτια μας αλλά για κάθε έναν από αυτούς, το ότι ήταν εκεί, το ότι είχαν βγει από την μπάρα της καθημερινότητάς τους για να στήσουν κάτι για εμάς, ήταν μοναδικό. Και οι πιο πολλοί έδειχναν να το απολαμβάνουν λεπτό προς λεπτό.

Κι αν το καλοσκεφτείς νομίζω ότι αυτή η λαχτάρα ήταν πάντα καλά κρυμμένη στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Κι απλά περίμενε τις κατάλληλες συνθήκες για να εμφανιστεί. Στο Fine Drinking ήταν όλα εκεί. Οι υπέροχοι άνθρωποι, τα υπέροχα spirits και μια υπέροχη πόλη να τους φέρει όλους κοντά.

Την σχετική μελαγχολία της γιορτής που τελείωσε, σβήνει η σιγουριά ότι το Fine Drinking είναι πλέον και επίσημα κομμάτι της ζωής της Θεσσαλονίκης. Είναι κάτι που θα συναντάμε στα bar, τα ποτά και τους ανθρώπους που το γνώρισαν παρέα μας στο World Class Fine Driking Thessaloniki.

Μπορείς να ενημερώνεσαι από την σελίδα του World Class στο Facebook και το hashtag #worldclassgreece για όλα τα νεότερα στον κόσμο του Fine Drinking.