Η τυρόπιτα του Μάμ είναι εθνικό κειμήλιο

Αν προσπαθούσε κάποια στιγμή μία στατιστική υπηρεσία να καταμετρήσει όλες τις τυρόπιτες που παράγονται ημερησίως στην Αθήνα, σίγουρα θα έχανε τον μπούσουλα τριγυρνώντας σε στενά της πόλης, παραδρόμους και λεωφόρους. Αν όμως η εντολή ήταν να εντοπίσει την πιο νόστιμη και συνάμα ιστορική τυρόπιτα της πόλης, θα βλέπαμε τους στατιστικολόγους μαζεμένους στη γωνία της Πανεπιστημίου με την Ιπποκράτους, στο Μάμ.

Κι αποφάσισα σήμερα, μετά από τόσα χρόνια που αγαπώ αυτή την τυρόπιτα να μιλήσω για αυτή. Ξεπερνώντας το γεγονός ότι το “Μαμ” έχει τόνο αλλά και το ότι έχουν βάλει και ένα “2” δίπλα στο όνομα για να υποδηλώνεται ότι αυτό το μαγαζί ήρθε δεύτερο μετά από το έτερο “Μάμ” στη γωνία της Πεσματζόγλου με τη Σταδίου.

Κι όταν λέω ότι το ένα προηγήθηκε του άλλου, μιλάω για αρχαία ιστορία, αν σκεφτείς το πόσο εύκολα ανοίγουν και κλείνουν τα μαγαζιά τις τελευταίες δεκαετίες. Το δεύτερο Μάμ κλείνει φέτος 50 χρόνια ζωής (από το 1963 παρακαλώ), όπως μου είπε ο Σπύρος, ιδιοκτήτης του Μάμ που πέτυχα στη βόλτα μου εκεί. Το άλλο λέει το είχε ανοίξει ο πεθερός του το 1958 με άλλη ονομασία πρώτα για να γίνει και αυτό Μάμ μερικά χρόνια μετά.

Το γιατί βάζει τόνο στο όνομα δεν τον ρώτησα. Ούτως ή άλλως τον πέτυχα βιαστικά, με 6 τυρόπιτες και 4 κασερόπιτες στη σακούλα μου.

Άρχισα να τον ρωτάω πράγματα χωρίς να του πω ότι θέλω να γράψω κάτι για το μαγαζί του. Και εκείνος απαντούσε πρόθυμα για τα πρώτα χρόνια του μαγαζιού.

Μου είπε ότι από τότε ήταν η τυρόπιτα που έκλεβε την παράσταση. Αυτή που μέχρι και σήμερα αποτελεί σήμα κατατεθέν του καταστήματος. Αυτή που μου έμαθε κι εμένα ο πατέρας μου κάθε φορά που είχε να περπατήσει από το γραφείο του μέχρι το Συμβούλιο της Επικρατείας και εγώ πρόθυμα πήγαινα τη βόλτα μαζί του γιατί ήξερα ότι η βόλτα περιελάμβανε τυρόπιτα. Εκείνος τώρα πια προτιμά την κασερόπιτα. Εγώ νομίζω ότι στο συγκεκριμένο μαγαζί θα μείνω για πάντα πιστός στην τυρόπιτα.

(Ακολούθησέ μας στο Foursquare για να διαβάζεις tips για τα μαγαζιά που επισκεπτόμαστε)

Αυτή που ο Σπύρος την πουλάει 1 ευρώ πια. Την έριξε λέει την τιμή λόγω κρίσης. Δεν φεύγουν πια τόσες τυρόπιτες όσο έφευγαν παλιά. Αυτόν τον καιρό θα είναι επιτυχία μου λέει να φύγουν 200 τυρόπιτες. Και μάλιστα όταν χειμωνιάσει λίγο, όταν κρυώσει λίγο ο καιρός. Τη δεκαετία του 80 έφευγαν στις καλές μέρες ακόμα και 1000 τυρόπιτες.

Γιατί το Μάμ ήταν ανέκαθεν το μέρος που θα πήγαινες για τυρόπιτα. Κι αν δούλευα εκεί κοντά αντί για το Παγκράτι, νομίζω ο Σπύρος θα με έβλεπε καθημερινά να περνάω από το μαγαζί του να πάρω μία τυρόπιτα.

“Δεν έχει πολύ τυρί” είπε ένας περίεργος στο γραφείο την ώρα που έμπηγε τα δόντια του στην τυρόπιτα και το πρόσωπό του φωτιζόταν από τη γεύση. Οι υπόλοιποι έτρωγαν στοργικά τις δικές τους τυρόπιτες. Και έκοβαν άλλο ένα κομμάτι, έπαιρναν άλλη μια δαγκωνιά, ζήλευαν τη δική μου τελευταία μπουκιά που προστάτευα από τα κοράκια.

Και στην τυρόπιτα και στην κασερόπιτα, το μυστικό του Μάμ είναι στη ζύμη. Η οποία νιώθεις ότι έχεις σιγοψηθεί μέσα σε έναν φούρνο φτιαγμένο από τυριά. Είναι τόσο γευστικό και ιδανικά λαδωμένο το ζυμάρι του που θα μπορούσα να το μασουλάω όλες τις ώρες που κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή.

(και οι φακές του Πάνου εκεί αριστερά)

Είναι χορταστική η τυρόπιτα. Ακόμα πιο χορταστική η κασερόπιτα. Αλλά τον σκοπό τους τον επιτυγχάνουν και οι δύο. Το είδα στις φάτσες των παιδιών στο γραφείο. Το βλέπω στο φανάρι της Ιπποκράτους και στους κουστουμάτους που μασουλάνε βιαστικά την τυρόπιτά τους. Το θυμάμαι σαν τώρα να κρατάω πιτσιρικάς την τυρόπιτα στο χέρι και να νιώθω ότι κρατάω το πιο πολύτιμο αγαθό του πλανήτη.

Πολλά έχουν αλλάξει από εκείνη την εποχή. Ευτυχώς κάποια πράγματα μένουν ίδια.

Διεύθυνση: Πανεπιστημίου 34 και Ιπποκράτους / Πεσματζόγλου και Σταδίου, Αθήνα