Ένας καναπές ήταν το καλύτερο πράγμα που μου συνέβη το 2019

Μένω μόνη μου (δηλαδή με συγκάτοικο) από το 2012, το να πάρουμε όμως έναν σοβαρό καναπέ ήταν κάτι που είχαμε αναβάλει για καιρό. Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου, και ένα όμορφο απόγευμα του φετινού Μαρτίου, ξεκινήσαμε αποφασισμένες για τα ΙΚΕΑ.

Η απόφαση ήταν δύσκολη και οι καναπέδες ήταν πολλοί, γι’ αυτό και χρησιμοποιήσαμε τη δύναμη των σόσιαλ μίντια, κάνοντας ένα poll στους followers μας.

Ήμασταν λοιπόν ανάμεσα στον καναπέ ΚIVIK και στον καναπέ GRONLID. Πρώτα κάναμε ένα poll ανάμεσά τους και η ετυμηγορία του κοινού ήταν υπέρ του GRONLID. Και στη συνέχεια κάναμε ψηφοφορία ανάμεσα στο πισινί και το γκρι χρώμα (προσφέρεται ακόμα σε σκούρο κόκκινο, σε μπεζ και σε λευκό) και το κοινό ψήφισε πισινί.

Έτσι πήραμε τον καναπέ και από εκείνη τη μέρα δεν έχουμε σταματήσει να τον εκθειάζουμε σε φίλους και γνωστούς. Εκτός από το ότι είναι τεράστιος, είναι και σούπερ αναπαυτικός.

Το χρώμα του μου αρέσει τόσο πολύ που πήρα το ίδιο και σε μπολ και έβαψα και τα μαλλιά μου στο ίδιο, για να ταιριάζουν. Για τα μαλλιά -αν ενδιαφέρεστε- δεν έχω να σας βάλω λινκ, γιατί η βαφή είναι diy σύνθεση δική μου.

Για να ταιριάζουν με τον καναπέ (όπως καταλαβαίνετε ο καναπές αποφασίζει πια για τη ζωή μας) πηράμε και μία σύνθεση από τέσσερα πινακάκια από το ΙΚΕΑ, μπροστά από τα οποία μου αρέσει πολλές φορές να κάθομαι και να διαβάζω ποίηση.

Εντάξει το παραδέχομαι. Το τελευταίο με την ποίηση δεν ισχύει. Χρησιμοποίησα την ποιητική συλλογή ποιητική αδεία για την αισθητική της φωτογραφίας. Αν διαβάσω, στον καναπέ θα το κάνω και αυτό.

*Φωτογραφίες: Νίκος Κατσαρός

Το φωτιστικό κάτω από τους πίνακες αν και υπάρχει και αυτό σε φυστικί, το έχω σε μαύρο, γιατί το είχα πάρει το 2012, όταν πρωτομετακόμισα, και τότε δεν με είχαν κυριεύσει τα θέλγητρα του καναπέ.

Δεν θα σε πάρει κανείς από εμένα.