Ξέρεις στα αλήθεια τι τρως όταν βγαίνεις έξω;

Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια οι επιλογές για φαγητό έξω έχουν πληθύνει σε απολαυστικό βαθμό. Πια μπορείς απλά να σκεφτείς μια κουζίνα από οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη και σίγουρα υπάρχει ένα μαγαζί που μπορείς να την δοκιμάσεις. Το comfort food, όπως πρέπει να λέγεται και όχι fast food, έχει φύγει από τις μεγάλες αλυσίδες και το βρίσκεις σε κάθε γειτονιά δίπλα από το σπίτι σου. Όμως τελικά ξέρουμε τι τρώμε, ξέρουμε τι κρύβεται πίσω από όλες αυτές τις λιχουδιές και αν πληρούν τα standards ποιότητας; Ξέρουμε τι πρέπει να ψάξουμε και αν δεν το βρίσκουμε εύκολα να ρωτήσουμε;

Μάλλον όχι. Προχθές είχα λάβει μια πρόσκληση για φαγητό από κάτι φίλους. Η πρόταση έλεγε ότι θα πάμε για burgers στα Fridays μιας και αυτή την εβδομάδα δεν είχε Champions League και έπρεπε κάπως να πνίξουμε τον πόνο μας. Μαζευτήκαμε όλοι μαζί γύρω από το τραπέζι και παραγγείλαμε μεγάλα ποτήρια coca cola. Λατρεύω αυτό το νόημα που κάνεις στο σερβιτόρο για το refill. Με κάνει απίστευτα ευτυχισμένο. Αφού ηρεμήσαμε από αυτή την πρεμούρα που δεν θα σου κρύψω, είχε όλο το τραπέζι, σα να το είχαμε συνεννοηθεί, ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε τους καταλόγους.

Εκείνη την στιγμή μου ήρθαν δεκάδες απορίες στο μυαλό. Κοιτούσα συνταγές και ήθελα να ξέρω τι από που προέρχεται κάθε ένα συστατικό, αν πληροί τα standards ποιότητας και ποια είναι η προέλευσή του. Κοίταγα τα burgers ήθελα να ξέρω από τι κρέας προέρχονται, ήθελα να ξέρω οι sauces πως φτιάχνονται, τα ψωμάκια που ψήνονται και οι πατάτες με τι λάδι τηγανίζονται. Το ξέρω ότι με περνάς για τρελό και αλλά θέλω να ξέρω τι τρώω. Πρέπει όλοι να ξέρουμε τι τρώμε. Το ότι τρώμε έξω και όχι στο σπίτι μας δεν πρέπει να επιτρέπει σε κανέναν να μας προσφέρει χαμηλότερης ποιότητας πιάτα. Πρέπει να είναι ισάξιας ποιότητας, αν όχι ανώτερης. Και πρέπει αυτό να είναι αυτονόητο και όχι να το θεωρούμε σπάνιο. Πρέπει τα μαγαζιά εστίασης να πληρούν τις απαραίτητες προυποθέσεις, όπως ας πούμε έχω δει ότι κάνουν τα Fridays.

Θυμάμαι από μικρό να μου λένε οι γονείς μου “μην τρως μπιφτέκι όταν βγαίνεις έξω, δεν ξέρεις τι βάζουν”. Ποτέ δεν κατάλαβα πως μπορεί να σκέφτεται ένας ιδιοκτήτης μαγαζιού εστίασης για να μην προσφέρει την ανώτατη ποιότητα που διαθέτει στους πελάτες του. Δέχομαι ότι υπάρχουν πολλοί που δεν το κάνουν, αλλά φαίνεται ποιοι είναι αυτοί. Μερικές φορές δεν μπορείς να ξεγελάσεις τον πελάτη και περισσότερο τον ουρανίσκο του. Και δεν έχει σημασία το μέγεθος της επιχείρησης. Υπάρχει η πεποίθηση ότι τα μικρά μαγαζιά προσφέρουν καλύτερη ποιότητα αλλά πίστεψέ με βάση τα όσα έχουν δει τα μάτια μου δεν υπάρχει τίποτα που να το διασφαλίζει αυτό. Μερικές φορές τα μεγάλα μαγαζιά σου προσφέρουν περισσότερα εχέγγυα για το τι φτάνει στο τραπέζι σου.

Στον κατάλογο που κρατούσα στα χέρια μου ανέφερε ότι τα burgers έχουν 100% φρέσκο μοσχαρίσιο μπιφτέκι. Εκείνη την στιγμή θέλησα να μάθω περισσότερα και ρώτησα τον σερβιτόρο. Με πληροφόρησε ότι “το μπιφτέκι δεν είναι  κατεψυγμένο, αλλά προέρχεται από ολόκληρα κομμάτια φρέσκου, μοσχαρίσιου κρέατος, χωρίς προσμίξεις.  Τηρούνται όλοι οι απαραίτητοι έλεγχοι, για να εξασφαλίζουμε ότι διατηρεί αναλλοίωτη την ποιότητα και τη γεύση του”. Μία από τις μεγαλύτερες μάστιγες στην εστίαση και ειδικά στο μπιφτέκι είναι ότι η νομοθεσία επιτρέπει να ‘βαφτιστεί’ φρέσκο ένα μπιφτέκι αν και έχει προέλθει από κατεψυγμένο κιμά. Για αυτό τον λόγο πρέπει να ρωτάς και διαβάζεις πίσω από τα ψιλά γράμματα για να μάθεις όλη την αλήθεια. Και μετά ρώτησα και για τα ψωμάκια των burgers και πήρα την απάντηση ότι “παρασκευάζονται καθημερινά από υλικά υψηλής ποιότητας χωρίς συντηρητικά και παραδίδονται την ίδια μέρα στα καταστήματά”. Ρώτησα, έμαθα και σίγουρα έκανα την προσπάθειά μου για να μάθω καλύτερα αυτό που θα φτάσει στο πιάτο μου.

Επειδή τον είδα ότι με χαμόγελο είχε απαντήσεις για όλες μου τις ερωτήσεις είπα να αντλήσω μια πληροφορία για την οποία πραγματικά θα πλήρωνα. Αυτές οι sauces τι προέλευση έχουν; Και πήρα την “πληρωμένη” απάντηση ότι είναι όλες σπιτικές, φτιάχνονται καθημερινά στην κουζίνα με διαλεχτά υλικά.

Όσα φτάνουν στο πιάτο μας πρέπει να έχουν περάσει από τον κατάλληλο ποιοτικό έλεγχο. Από την πρώτη ύλη που είναι θέμα επιλογής προμηθευτών μέχρι την εκπαίδευση του προσωπικού που παρασκευάζει το κάθε πιάτο. Εδώ στην Ελλάδα όταν βλέπουμε κάποιο πιστοποιητικό ποιότητας ή κάποιο σύστημα ασφάλειας τροφίμων (HACCP) το περνάμε σαν να είδαμε απλά μια ταμπέλα που έγραφε κάτι. Αλλά αυτή η ταμπέλα θα έπρεπε να υπάρχει σε κάθε ένα μαγαζί και να απαιτούμε να υπάρχει.

Το σημαντικό από αυτή την μίνι ανάκριση ήταν ότι ένιωσα μια πλήρη βεβαιότητα οτι δεν φοβούνται να μου ανοίξουν είτε μεταφορικά είτε ακόμα και κυριολεκτικά την πόρτα της κουζίνας και να δω με τα μάτια μου τι συμβαίνει όσο παρασκευάζεται το γεύμα μου. Αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος για οποιοδήποτε μαγαζί εστίασης και πρέπει να θεωρείται αυτονόητο και όχι πολυτέλεια. Πρέπει πάντα να απαιτούμε την μάξιμουμ ποιότητα σε πρώτες ύλες, σε παρασκευή αλλά και ελέγχου  και αν δεν την έχουμε να διαλέγουμε το επόμενο. Πρέπει να ρωτάμε και να ψάχνουμε το τι τρώμε και όχι να βγάζουμε μόνοι μας συμπεράσματα. Πρέπει να ξέρουμε τι τρώμε και πρέπει να τρώμε μόνο να καλύτερα.