Let it Be στο “Κουτούκι του Στάικου”

Τι γίνεται όταν βρίσκεσαι σε ένα μαγευτικό τοπίο, κάθεσαι να φας σε ένα ωραίο ταβερνάκι σηκώνεις τον κατάλογο και την ώρα που διαβάζεις… ελάφι με δαμάσκηνα και σως πορτοκάλι, σιγοτραγουδάς “…whisper words of wisdom… Let it Be”. Τότε απλά βρίσκεσαι στο διάσημο κουτούκι του Στάικου γνωστός και ως ο Έλληνας σωματοφύλακας της Elizabeth Taylor!

Κάποια πράγματα στην ζωή μας ποτέ δεν τα καταλαβαίνεις μέχρι να τα ζήσεις και όταν τα ζεις, δυσκολεύεσαι να τα πιστέψεις. Μια τέτοια εμπειρία ήταν αυτή στην Αρχαία Φενεό Κορινθίας, στη λίμνη Δόξα, μόλις 150 χλμ από Αθήνα και 30 χλμ από την γνωστή χειμερινή (και όχι μόνο) απόδραση, τα Τρίκαλα Κορινθίας.

Το ONEMAN βρέθηκε σε εκείνο το μαγευτικό μέρος της χώρας μας και όπως καταλαβαίνετε, λόγω της περιέργειας μας, μπήκαμε στο αμάξι, πήραμε τον χάρτη ανά χείρας και ξεχυθήκαμε τώρα με ένα i10 στα βουνά και τα λαγκάδια. Εμείς και τα αγροτικά… Αφού δεν μείναμε πουθενά, πάλι καλά.

Κάνοντας τις βόλτες μας σχεδόν σε όλο το βουνό, μας προέτρεπαν οι ντόπιοι να πάμε στην Λίμνη Δόξα. Άντε να πάμε, “μπορεί να βγει κάποιος καλός ταξιδιωτικός οδηγός για το ONEMAN” σκεφτήκαμε, αμ δε, ακόμα καλύτερο! Κοιτώντας τον χάρτη, δεξιά υπήρχαν και επιγραφές-διαφημίσεις από ταβέρνες και όπως καταλαβαίνετε το φαγητό είναι το ευαίσθητο σημείο μας και δεν είναι καθόλου μείον μας.

Τραβώντας προς την Δόξα λοιπόν, ψάχναμε το ταβερνάκι που θα κλείσει όμορφα η μέρα. Ξαφνικά βλέπω σε μια επιγραφή σε… δέντρο “Το διάσημο Κουτούκι του Στάικου”, κοιτάω στον χάρτη βλέπω την μικρή φωτογραφία και την θέα που είχε και λέω εκεί θα πάμε! Πηδάω κεφάλαια (σας αφήνω να γνωρίσετε μόνοι σας το μαγευτικό τοπίο), και φτάνουμε στον Στάικο.

Βλέπω δύο μαγαζιά, μου κάνει εντύπωση, μπαίνουμε στο ξύλινο το οποίο είναι μέσα όμορφα διακοσμημένο γεμάτο παράθυρα για να βλέπεις την λίμνη την ώρα που βουτάς τις πατάτες μαζί με φέτα. (Έτσι σκέφτηκα εκείνη την στιγμή). Καθόμαστε, ήταν ακόμα μια παρέα έρχεται η πoλύ ευγενική σερβιτόρος μας δίνει κατάλογο, παράλληλα εγώ στα αυτιά μου άκουγα… Ροκ. Και σκεφτόμουν ΄”τι γίνεται εδώ; Δεν παίζει να είναι αλήθεια”. Ανοίγω τον κατάλογο και αρχίζουν τα σάλια μου να τρέχουν. Όλα καλά και ελκυστικά και ξαφνικά Ελάφι με δαμάσκηνα και σος πορτοκάλι… Αγριογούρουνο, Ζαρκάδι, Κόκορας κρασάτος, χοιρινό λεμονάτο, Παστιτσάδα (με κέρδισε από την πρώτη ματιά), ντοματοκεφτέδες… όπα γίναμε!

Και ξαφνικά Beatles και Let it Be… Που είμαι; Απίστευτος συνδυασμός που δεν τον βρίσκεις ούτε στην Αθήνα! Τοπίο, ξεχωριστά πιάτα, απόλυτη μουσική… Αν και από γεύση σκίζει, βρήκαμε το απόλυτο θέμα. (Έτσι σκεφτόμαστε στο ONEMAN). Έρχεται η κοπέλα, δίνουμε παραγγελία (Παστιτσάδα, Ελάφι με ποτρτοκάλι, ντοματοκεφτέδες, πατάτες, σαλάτα με πόσα λαχανικά, ρόδια, τυρία και μισό κιλό λευκό)

Και τώρα αρχίζει το καλό…

Αφού δίνουμε παραγγελία, ξαφνικά σκάει τύπος ψηλός, με ύφος ψαρωτικό και λέει στην κοπέλα με βραχνιασμένη φωνή: “Για να δω τι πήραν;” Όπα, εδώ είμαστε. Εγκρίνει την παραγγελία, φεύγει η κοπέλα μας λέει καλή όρεξη παιδιά (από την αρχή ένιωσες οικειότητα μαζί του).

Φεύγουν, αρχίζει και παίζει Scorpions ε δεν γίνεται λέω, τι είναι εδώ; Κοιτάω γύρω μου και βλέπω ασπρόμαυρες φώτο από σταρ του Χόλιγουντ μιας άλλης εποχής. Έρχονται τα φαγητά, δοκιμάζω… Απίστευτες γεύσεις! Σκέφτομαι τώρα μια μπουκιά και βγάζω φώτο. Έλα όμως που η μπουκιά ήταν από την Παστιτσάδα και εκεί έσβησαν όλες οι σκέψεις από το μυαλό και έμεινε μόνο μια… ΦΑΕ! Την μανία του πιρουνιού προσπάθησα να την σβήσω με μια γουλιά κρασί… Τι το ήθελα; Τι Κρασί είναι αυτό; Νέκταρ; Σταματάω εδώ την περιγραφή του τραπεζιού και συνεχίζω…

Αφού απολαμβάνω θέα με φουσκωμένο στομάχι, λέω ο τύπος που έχει το μαγαζί, κρύβει μεγάλη ιστορία, θέλω να την μάθω. Έρχεται κοντά στο τραπέζι μας ρωτάει: “Όλα καλά;” Λέω σούπερ όλα των ρωτάω: “Είστε ο κύριος Στάικος; “Θες να τσακωθούμε ρε φίλε;“ Μου λέει. “Δημήτρης είναι το όνομα μου, Δημήτρη θα με λες”

“Ωραία Δημήτρη, πιάσε ποτήρι κάτσε στο τραπέζι γιατί ξέρω ότι κρύβεις μεγάλη ιστορία και θέλω να την μάθω”. Με κοιτάει… “Είσαι μάγκας ρε φίλε, θα κάτσω”. Δεν ξέρω πραγματικά, αν η ιστορία που άκουγα, ήταν καλύτερη από αυτό που είχα ζήσει πριν από λίγο. Δεν θα σας αποκαλύψω τίποτα, παρά θα σας δώσω λέξεις κλειδιά: Αμερική, Σωματοφύλακας, Χόλιγουντ, Αστέρες, καταχρήσεις… Μια ιστορία… βιβλίο και χολιγουντιανή ταινία μαζί!

Σταματάω εδώ, δεν λέω κάτι άλλο, δεν σχολιάζω κάτι άλλο, παρά το μόνο που θα σας πω είναι ότι η ιστορία είναι αληθινή γιατί όπως και εσείς θα σκεφτείτε “Αλήθεια είναι αυτό τώρα;” Έτσι έκανα και εγώ και πήρα τις φώτο και τις προσωπικές ευχαριστήριες επιστολές στα μούτρα μου και ησύχασα…

Πάτε χωρίς δεύτερη σκέψη, ακόμα και για μονοήμερο και αφού φάτε απίστευτα, ζητάτε από τον Δημήτρη, τον σωματοφύλακα της Elizabeth Taylor ντε, αυτόν, να σας πει την ιστορία του… Δεν θα πάτε στο Κουτούκι του Στάικου μόνο για φαΐ ή μόνο για την ιστορία της ζωής του, θα πάτε και για τα δύο!

ΥΓ: Μέχρι και σήμερα έχω στο ψυγείο τρία δάχτυλα από το λευκό νέκταρ που το ονομάζει αυτός κρασί. Τόσο μου έμεινε δυστυχώς και επειδή τελειώνει, σύντομα θα επισκεφτώ τον φίλο μου τον Δημήτρη (έτσι θα νιώσετε όταν φύγετε από εκεί) για να απολαύσω θέα, φαΐ και να γεμίσω μια “νταμιτζάνα” από το κρασί του.

ΥΓ1: Εύκολα είναι ο τρίτος λόγος που πρέπει να πάτε… ΤΟ ΚΡΑΣΙ ΤΟΥ.

ΥΓ2: Πιστεύω πως συμφωνείτε, ότι το τελευταίο πράγμα που μπορείς να ακούσεις σε ταβέρνα που βρίσκεται σε ορεινό χωριό της Ελλάδας, είναι Beatles. Αυτή η σκέψη, ήταν το έναυσμα…

ΥΓ3: Καμιά αναφορά στις τιμές γιατί πολύ απλά στην εποχή μας αυτές οι (χαμηλές) τιμές δεν υπάρχουν. Το ίδιο μαγαζί στην Κηφισιά, θα έπρεπε να κλείσεις τραπέζι δυό βδομάδες πριν και να ξεκινούσες με 40 ευρώ το άτομο.

ΥΓ4: Δύο παρέες ξεκινήσαμε και όσο μίλαγε ο Δημήτρης το μαγαζί γέμισε, απλά.