Μάθαμε κι από cupcake

Σκέψου ένα παιδί να πίνει για πρώτη φορά Coca – Cola. Δεν ξέρω τι θα πιει. Δεν μπορεί να συγκρίνει. Είτε του αρέσει είτε όχι, μέση οδός σπάνια υπάρχει. Και κάπως έτσι νομίζω ήταν και η συνολική μας αντιμετώπιση μέχρι τώρα απέναντι στα διάφορα “δυτικού τύπου” γλυκά που έφτασαν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια ή που πολλαπλασιάστηκαν σε προσφορά μέσα στα τελευταία χρόνια.

Γιατί ναι, όταν ήρθαν για πρώτη φορά cupcakes στην Ελλάδα, χαιρόσουν που απλά έτρωγες cupcakes. Δεν ήξερες αν τα συγκεκριμένα ήταν καλά ή κακά. Δεν είχες κανένα μέτρο σύγκρισης. Απλά περηφανευόσουν στους γύρω σου ότι έτρωγες cupcakes. Το ίδιο έγινε και με το frozen yogurt, το ίδιο και με την μανία με τα αμερικάνικου τύπου donuts την τελευταία διετία.

Και όσο κι αν υπάρχει κόσμος που δεν τα συμπαθεί αυτά τα γλυκά, όσο κι αν υπάρχουν πολέμιοι κάθε είδους νέου γλυκίσματος που προσπαθεί να μαγέψει τον ελληνικό οισοφάγο, υπάρχει μια αρκετά μεγάλη μερίδα του κόσμου που όχι απλά έχει συμπαθήσει όλα αυτά τα νεοφερμένα γλυκίσματα αλλά δείχνει και να τα προτιμά.

Το πάρα πολύ καλό της αυξημένης προσφοράς είναι το γεγονός ότι εμείς πλέον μπορούμε και δοκιμάζουμε, συγκρίνουμε και επιλέγουμε εκείνα που κάνουν τη διαφορά.

Αυτά και άλλα πολλά περί επιχειρηματικότητας και της δυνατότητας τέτοιου είδους γλυκών να αποτελέσουν μία καλή εναλλακτική σε ελληνικά γλυκά, συζητούσα με τον Δημήτρη από το Αλευροκίνητο στον Γέρακα. Ο οποίος φρόντισε το τραπέζι της κουζίνας μας να γεμίσει από cupcakes, brownies και μπάρες ρυζιού με επικάλυψη.

Ποτέ δεν λέμε όχι σε γλυκά, αυτός είναι ένας κανόνας γραμμένος στο DNA του άνδρα από καταβολής της ανθρωπότητας.

Και στα άτομα που παρήλασαν από την κουζίνα για να βουτήξουν λαίμαργα σε κάποιο από τα cupcakes ή τα υπόλοιπα γλυκά, έβλεπα πάντα μία τάση για συζήτηση. Αν και συνήθως αυτό οφείλεται στο ότι θέλουν να παραμείνουν άλλο λίγο στην κουζίνα για να πάρουν και δεύτερο.

Αυτή τη φορά όμως όχι. Δεν ήταν για αυτό. Όλοι είχαν κάτι να πουν. Για την κρέμα στο carrot cake, για τα μπισκότα στο brownie, για εκείνο το red velvet που είχαν φάει κάποτε και θυμήθηκαν τώρα δοκιμάζοντας αυτό. Ο Έλληνας έγινε έμπειρος και στα cupcakes. Θα μου πεις το κατάλαβες αυτό στην κουζίνα της εταιρίας σου; Προφανώς και όχι.

Αλλά μου αρέσει που έχουμε άποψη πλέον για αυτά. Που λες στον άλλον ότι το τάδε γλύκισμα έχει επικάλυψη από φυστικοβούτυρο και δεν στραβώνει τη μούρη λέγοντάς σε Αμερικανάκι. Που έχει άποψη για το αν το φυστικοβούτυρο είναι ωραίο ή όχι. Που το red velvet δεν είναι τίτλος Άρλεκιν στο κομοδίνο της γιαγιάς του αλλά μία γεύση που αναγνωρίζει.

Και όταν περάσεις από αυτό το στάδιο που αναγνωρίζεις και συγκρίνεις, μπορείς να φτάσεις να το ψάξεις και λίγο περισσότερο. Για το καλό σου δηλαδή. Ας πούμε ο Δημήτρης είχε φέρει και κάτι πολύ ωραία cupcakes με bitter σοκολάτα, τα οποία ήταν φτιαγμένα χωρίς βούτυρο και ζάχαρη. Κι ακόμα κι αν αναρωτιόμουν πώς αυτό στεκόταν σε μορφή κέικ, εκείνος έγνεφε ότι δεν είναι απολύτως απαραίτητα.

Τα συγκεκριμένα cupcakes μού φάνηκαν να το πω “σπιτικά”. Σαν να μην ήταν πια αυτό το απόμακρο γλυκό που δεν ξέρω και τόσο πολύ πώς δημιουργείται. Μιλώντας με έναν άνθρωπο που φτιάχνει cupcakes και μαθαίνοντας για το εργαστήρι στο οποίο φτιάχνει καθημερινά όλα τα γλυκά του, καταλαβαίνεις πόσο λάθος είναι να θεοποιείς τα cupcakes, το frozen yogurt, τα donuts ή οτιδήποτε άλλο απλά και μόνο επειδή υπάρχει.

Είναι θετικό να ψυρίζεις το φαγητό σου. Να έχεις άποψη για αυτό και να συγκρίνεις. Σε μία πόλη που κάθε τι καινούριο θεωρείται αυτόματα πρωτοποριακό και γαμάτο, καμιά φορά πρέπει να αράξεις, να δοκιμάσεις και να συγκρίνεις. Όχι γιατί πρέπει ντε και καλά να τρώμε όλοι cupcakes. Αλλά για να μπορείς να ξέρεις ότι αυτό που φτάνεις στο στομάχι το δικό σου και των φίλων σου που το προσφέρεις, είναι ένα καλό cupcake.

Σαν αυτά από το Αλευροκίνητο που τελείωσαν πριν λίγο και μας έπιασε λίγο στερητικό…