Μερακλίδικος και παγωμένος

Το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι διαφήμιση. Αν και δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να ήταν διαφήμιση, εννοώ να ήμουν εγώ προσωπικά αποκλειστικός χορηγός του Frio και να πίνω όλη τη μέρα, από τώρα που άνοιξε ο καιρός μέχρι το τέλος του Οκτώβρη που θα κλείσει πάλι ο καιρός και θα επιστρέψω στα καπουτσίνο και τους γαλλικούς μου.

Αλλά ο Χατζηιωάννου έχει πολύ σωστά πει ότι στο ΟΝΕΜΑΝ θα γράφουμε πάντα για φαγητά, ποτά και τα συναφή που μας αρέσουν και θα καταγράφουμε (λιγότερες φορές γιατί στη γεύση δεν χωράει η πολλή γκρίνια και η μιζέρια) όσα δεν μας αρέσουν. Οπότε, με το παπικό ok του έτερου γευσιγνώστη της παρέας (υπάρχει και το βαρύ πυροβολικό, ο Κοκκίνης και ο αιώνια πιστός στον ουρανίσκο του Freddos) μπορώ να γράψω ό,τι θέλω για το Frio του Λουμίδη.

Πώς ξεκίνησε ο κεραυνοβόλος έρωτάς μου

Την περασμένη Παρασκευή ο Πάνος, η Μαρία και η Πόλα έριξαν την ιδέα, κάπου στο απόγευμα (τα απογεύματα της Παρασκευής να ξέρεις πέφτουν οι καλύτερες για χαλάρωση και αποσυμπίεση ιδέες) «να πάρουμε να δοκιμάσουμε παγωμένο, φρέντο, ελληνικό». «Frio δηλαδή» είπε ένας από τους τρεις (και καλά «το ξέρω») για να μην μπερδευτούμε με το freddo καπουτσίνο.

Όμως, για να καταλάβει κάποιος καλύτερα για τι μιλάω τόση ώρα, να πω ότι ο Frio είναι σαν τον freddo, μόνο που κάτω από το χτυπημένο γάλα κρύβεται ο ελληνικός καφές, αυτός που ζητάς με δύο ή τρεις φουσκάλες, ανάλογα με το πόσο μερακλής είσαι. Αν δεν τον παραγγείλεις απ’ έξω (δεν έχει παντού, δεν ξέρω που έχει, εμείς έχουμε βρει στο γραφείο café που φτιάχνει), μπορείς να τον φτιάξεις και σπίτι.

Tutorial

Ψήνεις ένα διπλό ελληνικό, τον περνάς από το φίλτρο του ελληνικού για να φύγει το κατακάθι και αφού ρίξεις στη συνέχεια δύο-τρία παγάκια μέσα (μπορείς να τα χτυπήσεις κιόλας για να τα κάνεις θρύμματα) επιλέγεις αν θες γάλα (ιδανικά φρέσκο και χτυπημένο) και ζάχαρη.

Αν θες την άποψή μου, θες και τα δύο. Πρώτον με το γάλα νιώθεις τον ελληνικό διαφορετικό από όσο έχεις συνηθίσει, αλλά πάρα (πάρα είπα) πολύ ωραίο. Και επίσης η ζάχαρη είναι ψιλοαπαραίτητη. Δεν τον θες τον ελληνικό σκέτο, είναι κάπως σκληρός σαν γεύση, πικρός πολύ.  Αν τον πίνεις black καλύτερα στον κρύο σου να βάλεις, έστω μισή ή μία κουταλιά για να «σπάσει».

Βασικά, όμως κάνε ό,τι καταλαβαίνεις. Δικός σου είναι ο καφές.

Γιατί να κερατώσω το freddo μου

Στην Ελλάδα, υπάρχει πλέον η απόλυτη κυριαρχία του παγωμένου καπουτσίνο ή εσπρέσο. Μάλιστα σε κάποια δήθεν μαγαζιά των νοτίων π.χ. προαστίων δεν θα συναντήσεις ούτε φραπέ στον κατάλογο (κάτι που είναι τουλάχιστον γελοίο). Εννιά στους δέκα θα παραγγείλουν freddo καπουτσίνο ή εσπρέσο το καλοκαίρι, ακόμη και αν δεν έχουν την παραμικρή ιδέα ή γευστική ικανότητα να καταλάβουν τη διαφορά από το ένα χαρμάνι στο άλλο.

Όμως, δύο-τρεις ρουφηξιές από παγωμένο ελληνικό καφέ θα σε πείσουν ότι φέτος στην παραλία θα είσαι με την εφημερίδα, το περιοδικό, το iPad (αν έχεις) και το Φρίο σου.

Greeks do it better…