Μια βραδιά ‘νοσηλείας’ στην Β’ Παθολογική

Τα ελληνάδικα δεν είναι ο χώρος μου. Κι αυτό είναι ένας πολύ μετριοπαθής τρόπος να το θέσω. Θεωρητικά, η εκκλησία είναι περισσότερο ο χώρος μου και η τελευταία φορά που πήγα ήταν στον γάμο του αδερφού μου το 2009. Άρα ψιλοκαταλαβαίνεις. Γενικώς, ‘δεν είμαι καθόλου της φάσης’ όπως θα έλεγε ένας πιο cool τύπος, αλλά αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που πήγα.

Εντάξει, είχα δεχθεί και έντονη ενδοοικογενειακή πίεση, αφού ο συγκάτοικος μαζί με έναν κολλητό μας έτρεχαν για τσεκ-απ στην Β’ Παθολογική ήδη 4 Σάββατα συνεχόμενα! Και τους περιποιούνταν ένας τύπος με ρόμπα θεράποντος ιατρού. Και στους τοίχους είχε σταυρούς από νοσοκομεία. Και στην ταμπέλα του μαγαζιού έγραφε ‘Εφημερεύει’. Έπρεπε να το δω με τα μάτια μου.

Η Β’ Παθολογική που στο group της στο Facebook συστήνεται ως ελληνάδικο-ξεφτιλάδικο βρίσκεται στο 130 της Πειραιώς, εκεί που πριν απ’ αυτήν βρισκόταν το W Backstage. Μην με ρωτήσεις τι ήταν αυτό, θα σε γελάσω, φαντάζομαι ότι θα έχει κάποια σχέση με το W που είναι μεσοτοιχία με την Παθολογική. Αλλά κανείς δεν συζητάει για το W τις τελευταίες εβδομάδες.

Αν εξαιρέσεις την λευκή φωτεινή επιγραφή νοσοκομείου με τον κόκκινο σταυρό και το μεγάλο ‘Β’ Παθολογική’, όλα είναι σχεδόν κανονικά απέξω. Ένα ψηλό, καλοντυμένο κορίτσι για υποδοχή, δύο επίσης σενιαρισμένοι νεαροί δίπλα της και ένας ‘προαύλιος χώρος’ που θα τον έλεγες και πρώην γκαράζ. Τα επείγοντα συμβαίνουν μέσα.

Το entourage μου αποτελούνταν από τους δύο σεσημασμένους ‘παθολογικούς’ μου φίλους, ακόμη έναν με έμφυτη ροπή στα ξεφτιλάδικα, δύο κορίτσια και το κορίτσι μου, που -καλά το είχα καταλάβει- έχει μια ευρεία γκάμα γνώσεων ακουσμάτων από Arcade Fire μέχρι τα παλιά, ‘καλά’ του Γιώργου Λεμπέση. Το απέδειξε περίτρανα στην Παθολογική, ξέροντας πάνω από τα μισά τραγούδια.

Το club είναι αρκετά μικρό (για να έρχεται ο κόσμος πιο κοντά και να ανταλλάσσει νταλκάδες ενδεχομένως), αρκετά ζεστό (μάλλον για τον ίδιο λόγο) και απόλυτα ελληνικό. Τόσο απόλυτα που ακόμη και σε τραγούδια τύπου (γενικά) Στικούδη που μπορεί να λάχει να τα χώσει ένας MC στα αγγλικά, το part με τα αγγλικά σφάζεται με το βαμβάκι από τον dj και πάμε στο επόμενο ελληνικό. Σύμπτωση; Έτυχε ίσως την μοναδική φορά που πήγα; Δεν νομίζω.

Το αγόρι με το περίεργο κούρεμα που παίρνει παραγγελίες και φέρνει ποτά φοράει κι αυτό τη ρόμπα του και ‘γράφει τα φάρμακα’ για τους πελάτες. Στο παραλληλόγραμμο μπαρ ακριβώς στη μέση του μαγαζιού, μια ψηλά ξανθιά (αρχετυπική) μπαργούμαν, ένας γεροδεμένος μπάρμαν που (τον) ήξεραν και τα τασάκια και μια πιο κοντή μπαργούμαν που στο δρόμο κάποιος θαρραλέος θα της έλεγε ‘Μαριάντα Πιερίδη, εσύ;’ βάζουν ποτά, βασικά ΧΟΡΕΥΟΥΝ και στο επαναλαμβανόμενο τσακίρ κέφι ραίνουν τα πλήθη με χαρτοπετσέτες. Εδώ είμαστε.

(Να σημειωθεί ότι το concept του συγκεκριμένου ελληνάδικου εξυπηρετούν πιστά και τα εβδομαδιαία σταθερά του πάρτι. Ήτοι, τα ‘Bypass’ τις Πέμπτες, τα ‘Χωρίς Σάλιο’ τις Παρασκευές και τα ‘Πυρετόστ το Σαββατόβραδο’ -“τι άλλα, Μάρκο Σεφερλή;”- τα Σαββατόβραδα)

Από τη 1 μέχρι τις 2 παρά, ξέρω περίπου το ένα στα δέκα τραγούδια. Κάτι VEGAS, κάτι Σαμπάνηδες που θα ‘χω ακούσει πλαγίως σε κάνα ταξί ή όταν ο συγκάτοικος μερακλώνει στο δωμάτιό του, κάτι γίνεται. Ο κόσμος χορεύει. Μερικά κορίτσια έχουν βγάλει τα τακούνια για να χορέψουν πιο άνετα. Γενικά τα κορίτσια είναι ντυμένα λες και την επομένη έρχεται επιβεβαιωμένα το Τέλος και τα αγόρια λες και παίζουν στον Παναθηναϊκό, έχουν μόλις πάρει το 7ο και βγήκαν στα μπουζούκια να το γιορτάσουν. Αυτός είναι ο πήχης.

Από τις 2 μέχρι τις 3, ξέρω περίπου το ένα στα δεκαοχτώ. Τι κι αν ο θεράπων dj παίζει μόνο τα ρεφρέν; Αρχίζω σιγά σιγά να χάνω το νόημα της (πειραματικής) ύπαρξής μου εκεί. Παρ’ όλ’ αυτά, όλο το μαγαζί δείχνει να κατανοεί, να περιμένει, να χορεύει με αυτή τη βροχή από φρέσκα (σ.σ. μην περιμένεις παλιό, κλασικό σκυλάδικο) λαϊκά, ημι-τσιφτετελέ άσματα και τελικά να ζεσταίνεται για την Ανάσταση. Για την γιατρειά του. Για την ώρα του Παντελή Παντελίδη. Ακόμα και στίχοι-γροθιά στο μαχαίρι όπως ‘Βαρέσαμε Διάλυση/Κι Αυτό δεν Παίρνει Ανάλυση’ έκαναν πέρα να περάσει.

Αν έκανα το μοιραίο λάθος και λύγιζα εκεί κατά τις 3, θα έχανα την πεμπτουσία της Β’ Παθολογικής. Τη στιγμή που όλοι οι θαμώνες έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους όταν εισάγονται εσπευσμένα στην κλινική. Τη στιγμή που ο dj βάζει 4 τραγούδια Παντελίδη μέσα σε 25 λεπτά.

Είναι η Κιβωτός των χιλιάδων νταλκαδιασμένων, παρατημένων ανδρών που βρήκαν παρηγοριά στο πονεμένο έργο του. Ίσως το μοναδικό prop που λείπει από το μαγαζί να είναι ένα εικονοστάσι για να προσεύχονται οι συγγενείς των αρρώστων στην Άγια Εικόνα Του.

Μετά την κορύφωση με τη χορήγηση του φαρμάκου, μπορούσα(;) ξανά να πατήσω στα πόδια μου και να βγω στην Πειραιώς. Με όλο τον σεβασμό για την προσφορά (στο λαϊκό τραγούδι) καλλιτεχνών όπως ο Χάρης Κωστόπουλος, ο Πάνος Κιάμος, ο Sotis Volanis και ο Δημήτρης Γιώτης, ο κόσμος κλείνει κρεβάτι στην Παθολογική για να εξεταστεί από τον κύριο Παντελίδη. Fair και επίκαιρο enough.

Βγήκα από το club κατά τις 4 παρά, χαιρέτησα την ευγενέστατη ‘πόρτα’ και έστρωσα αυτό το awkward χαμόγελο που έχεις μετά από μια awkward εμπειρία. Περιμένοντας ταξί, έβγαλα από την τσέπη του μπουφάν τη λίστα με τα 100 μεγαλύτερα challenges της ζωής μου και έσβησα το ‘Ένα Βράδυ στην Β’ Παθολογική’.

Η ατμόσφαιρα και η νύχτα μύριζαν W. Όχι όπως το club. W όπως στο Win.

(Χάλια…)

Συνταγογράφηση και δωρεάν εξετάσεις στο @illanastasiadis