Mission possible. Μια αποστολή κρεατοφαγίας στο Λονδίνο

Λένε ότι η “ευτυχία φυτρώνει στα πιο απίθανα μέρη”. Κι αν δεν το λένε, το λέω εγώ. Όπου “ευτυχία” σημαίνει ένα αξέχαστο τσιμπούσι επιπέδου τελευταίας σελίδας Αστερίξ με γουρουνόπουλα στο τραπέζι και Κακοφωνίξ στο δέντρο. Κι όπου “απίθανο μέρος” σημαίνει μια Βικτωριανή εκκλησία στο Ανατολικό Λονδίνο. Ακριβώς… Η εμπειρία στο “MΕΑΤmission” είναι κάτι διαφορετικό από το… πάω έξω να βάλω κάτι στο στόμα μου. Και ο λόγος επιβεβαιώνει αυτό που λένε (όχι εγώ, το λένε κι άλλοι) ότι όποια πέτρα κι αν σηκώσεις θα βρεις έναν Έλληνα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν χρειάζεται να σηκώσεις πέτρα. Βρίσκεις τον Γιάννη Παπουτσή στην κουζίνα.

Μεγαλωμένος στο Νότιο Λονδίνο ο Yianni Papoutsi ξεκίνησε με το MEATwagon, που είναι ότι ακριβώς λέει το όνομα του: μια καντίνα. Αντί για το ελληνικό “βρώμικο”, όμως, έφτιαχνε μπέργκερ. Και ερωτώ; Πως μπορείς να μη λατρέψεις ένα μαγαζί που έχει για moto το “η ζωή δεν πρέπει να είναι ένα ταξίδι προς τον τάφο, στο οποίο οδηγούμε το σώμα μας με ασφάλεια, αλλά περισσότερο ένα ταξίδι, μέσα σε ένα σύννεφο καπνού, όπου το σώμα μας εξαντλημένο θα φωνάξει: “Θέε μου, τι βόλτα!”.

Αυτό ακριβώς.

Εν αρχή, λοιπόν, ήταν το MEATwagon. Ακολούθησε ο συνεταιρισμός με τον Scott Collins και εγένετο το “MEATmarket” στο Covent Garden, στη συνέχεια το “MEATliquor” στην οδό Welbeck, για να φτάσουμε -τέσσερα χρόνια μετά-  στο “MEATmission”, το διαμάντι στην κορώνα της Βασίλισσας Ελισάβετ του junk food.

Το “MEATmission” δεν παίζει… Βρίσκεται στην καρδιά του East London, της πιο ανήσυχης και δημιουργικής γωνιάς του Λονδίνου, μια ανάσα από τη Hoxton Square. Εδρεύει σε μια παλιά Βικτωριανή εκκλησία, έχει μεγάλες τάβλες στο κέντρο, ασυνήθιστα ψηλά τραπέζια στο πλάι και ένα επιβλητικό μπαρ στο κέντρο. Η μουσική δυνατή και ο φωτισμός χαμηλός. Κι η διακόσμηση; Κάτι από μπαρ του Τέξας, αυτά με τον μηχανικό ταύρο στη μέση (αλλά με την καλή έννοια) και κάτι από… ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετικό από ότι έχεις συναντήσει ξανά. Ίσως να φταίει το βιτρό στο παράθυρο. Ίσως…’

Τα απίθανα μέρη που λέγαμε. Και τα προηγούμενα βήματα του Παπουτσή είχαν γίνει σε ασυνήθιστα και άκρως ενδιαφέροντα σημεία.“Το MEATliquor” σε πάρκινγκ αυτοκινήτων και το MEATmarket σε αγορά. Γενικά κυνηγάμε εγκαταλελειμμένα μέρη, αυτά που δεν αγαπάει κανείς” όπως εξηγεί ο ίδιος.

Περίεργος χώρος, αλλά όχι και περίεργο μέρος. “Η Hoxton & Shoreditch είναι κυψέλες νέων πραγμάτων τον τελευταίο καιρό. Υπάρχει έντονη νυχτερινή ζωή και πολλές δημιουργικές τάσεις. Τα τελευταία χρόνια έχει μεγάλη άνθιση η περιοχή, οπότε για μας ήταν απόλυτα λογικό να ανοίξουμε εδώ ένα μαγαζί”, τόνισε ο Παπουτσής που μεγάλωσε στο Νότιο Λονδίνο και δούλεψε στα παρασκήνια θεατρικών ομάδων για περίπου 15 χρόνια, μια δουλειά που του επέτρεψε να γυρίσει τον κόσμο.

Μια εμπειρία που τελικά αποδείχτηκε πιο χρήσιμη, ακόμη κι από το να κάνει μαθήματα μαγειρικής. “Είμαι αυτοδίδακτος” όπως παινεύεται, έχοντας για παράσημα την παράδοση της ελληνικής κουζίνας. “Μεγάλωσα τρώγοντας σουβλάκια στο δρόμο” θυμάται εξηγώντας κατά κάποιο τρόπο το πως λάτρεψε το street food και το ψήσιμο στα κάρβουνα, ένας συνδυασμός που παραμένει “φονικός” ακόμη και πολλά χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα.

Πολλές επιρροές από τη χώρα μας, πάντως το μενού δεν έχει. Είναι κυρίως αμερικάνικο και ο κόσμος το λατρεύει. Σύμφωνοι, οι Άγγλοι δεν έχουν ιδέα από φαγητό, αλλά τα καλά νέα είναι ότι στο Λονδίνο οι… Άγγλοι είναι η μειοψηφία. “Στη Βρετανία μπορείς να φας καλύτερα, γιατί υπάρχουν μαγαζιά με ελληνική κουζίνα, με ινδική, με κινέζικη, με ιταλική, με γαλλική, με νοτιοαμερικάνικη, με γιαπωνέζικη, με ότι θέλεις. Το Λονδίνο έχει γίνει η γαστρονομική πρωτεύουσα του κόσμου τα τελευταία χρόνια…” όπως λέει ο Παπουτσής. Και έχει δίκιο. Μα τις άγιες chilli cheese fries!

Ως κάτοχος του τίτλου στον περίφημο διαγωνισμό χοτ-ντογκ του Oneman.gr σε ξορκίζω. Ευχή και κατάρα: αν βρεθείς στο Λονδίνο να πας στο MEATmission. Αν σ’ αρέσουν τα καυτερά να πάρεις τις πατάτες με το λιωμένο τυρί, το τσίλι και τα χαλαπένιος. Αν δεν σ’ αρέσουν, να μάθεις να τρως. Το μενού έχει καυτερά κοτόπουλα, roast beef (σε διάφορες παραλλαγές) και τα monkey fingers (κοτόπουλο), γερμανικό λουκάνικο με κάρι, χοτ-ντογκ και μπέργκερ. Πολλά μπέργκερ με πιο ξεχωριστό από όλα το “dead hippie” με το διπλό μπιφτέκι. Μαγεία!

(Ο Τζόνι που μας πήγε)

Τρομερά μπιφτέκια, λιωμένα τυριά, καυτερές γεύσεις και πρωτότυπες συνταγές. Από αυτές που δεν σκέφτονται οι σεφ, αλλά οι άνθρωποι που τους αρέσει να τρώνε. Με την απλοϊκή έννοια του όρου: λουκάνικο = γαμάτο, κάρι = γαμάτο . Συνδυασμός των δύο = πιο γαμάτος. Γενικά η όλη φάση του MEATmission είναι τέτοια. “Να βάλουμε εδώ λιωμένο τυρί”; Ας βάλουμε… Ποιος λέει όχι σε τέτοιες ερωτήσεις.

Σε αυτή τη Βικτωριανή εκκλησία άπαντες είναι πιστοί του δόγματος ότι “πρώτα χορταίνει το μάτι” και το αποτέλεσμα είναι φαντασμαγορικό. Παίζει ρόλο και ο εξίσου εντυπωσιακός τρόπος σερβιρίσματος. Σε ένα δίσκο. Όλα. Χύμα. Γιατί; “Διότι τα πιάτα δεν ταιριάζουν με το ύφος της κουζίνας μας. Είναι πιο χαλαρό έτσι και σε προτρέπει να μοιραστείς το φαγητό σου με την παρέα”. Όλα και όλα, Γιάννη, εδώ θα τα χαλάσουμε. Ι don’t share food που λέει και ο Τζόι ο Τριμπιάνι.

Αμήν.