My Poster Sucks: Όταν η αγάπη για το κρασί γίνεται pop αφίσες και μπλούζες
Ο Gianluca Cannizzo εκφράζεται καλύτερα μέσα από τις αφίσες, τονίζει πως τα natural wines δεν αφορούν μόνο ό,τι βρίσκεται στο ποτήρι και πιστεύει πως το κρασί πρέπει να είναι pop.
- 22 ΝΟΕ 2021
Στον κόσμο των natural wines, η αισθητική παίζει τόσο σημαντικό ρόλο ώστε μερικές φορές είναι το artwork εκείνο που μας επηρεάζει στην επιλογή ενός μπουκαλιού περισσότερο από ότι το ίδιο το κρασί. Η κοινότητα που έχει δημιουργηθεί από τους υποστηρικτές των φυσικών κρασιών βρίσκει κοινά σημεία σε indie περιοδικά όπως το Pipette Magazine, το Glou Glou και το Wine Zine. Εκτός όμως από τις εκδόσεις, οι οινόφιλοι έχουν στη διάθεσή τους είδη διακόσμησης, ακόμη και ρούχα, που φέρουν την υπογραφή καλλιτεχνών με χιούμορ και αγάπη για το αντικείμενο τους. Ένας από αυτούς είναι και ο Ιταλός Gianluca Cannizo, που έχει ως βάση του το Τορίνο.
Ένας δημιουργικός άνθρωπος, δηλαδή, που ειδικεύεται στη γραφιστική και την εικονογράφηση και βρίσκεται πίσω από το My Poster Sucks. Ο Gianluca Cannizo ανακάλυψε το πάθος του για το σχέδιο πριν από τριάντα χρόνια, αφού για τον ίδιο το να εκφράζεται μέσα από τις αφίσες είναι ο καλύτερος τρόπος επικοινωνίας.
Μάλιστα, είναι και ιδρυτικό μέλος του LABORATORIO ZANZARA, ενός κοινωνικού συνεταιρισμού που στήθηκε για να αναπτύσσει και να ενθαρρύνει τη δημιουργικότητα σε άτομα με ψυχικές ασθένειες, ενώ παράλληλα προωθεί τη δουλειά τους.
Ένα τεύχος του Pipette Magazine ήταν η αφορμή για να γνωρίσω τη δουλειά του Gianluca και να τον αναζητήσω στο Instagram. Τόσο τα posters όσο και τα T-shirts του αποτυπώνουν εικόνες από την pop κουλτούρα, την αγάπη για το κρασί, καθώς επίσης την ελευθερία και τον ενθουσιασμό που νιώθει κανείς όταν μπαίνει στον υπέροχο κόσμο των natural wines.
Και κάπως έτσι, μιλήσαμε για την ιδέα του My Poster Sucks, την έμπνευση πίσω από τα σχέδιά του και την κουλτούρα του κρασιού, αφού σχεδιάζει και ετικέτες.
Η ιδέα πίσω από το project
Πώς προέκυψε το My Poster Sucks;
Το πάθος μου για τις αφίσες γεννήθηκε πριν από σχεδόν 30 χρόνια στη Γαλλία, στην Γκρενόμπλ, όπου κατά τη διάρκεια μιας πρακτικής άσκησης σε ένα “Affichichiste” ανακάλυψα τη δυνατότητα να ασχολούμαι με τα γραφικά και την επικοινωνία, διατηρώντας ανέπαφο το κομμάτι του συγγραφέα. Η αφίσα για μένα είναι αυτός ο χώρος, είναι χώρος επικοινωνίας, είναι χώρος έκφρασης. Ένα όχημα που μετρά πάνω από έναν αιώνα και εξακολουθεί να αποτελεί εργαλείο καινοτομίας.
Το όνομα My Poster Sucks γεννήθηκε τυχαία, όταν πριν από λίγα χρόνια μια φίλη μού ζήτησε να κάνω μια μικρή προσωπική αφίσα στο ατελιέ της, και έτσι για πλάκα και κατά τύχη βρήκα ένα όνομα, λίγο αυτό-περιφρονητικό, μια υπενθύμιση ότι είμαστε ατελείς.
Αγάπη, κρασί, αφίσες. Φαίνεται να είναι οι τρεις αγάπες σου. Πώς τις συνδέεις;
Αυτά είναι τα τρία θέματα με τα οποία ασχολούμαι περισσότερο. Είναι οι θεματικές της ζωής και της καθημερινότητάς μου, και τελικά είναι η ζωή μου. Τα συνδέω με ειρωνεία και λίγη μελαγχολία, νομίζω μπορείς να τα καταλάβεις και τα δύο στα έργα μου.
Ως εικονογράφος, πού αναζητάς έμπνευση όταν σχεδιάζεις μια αφίσα ή μια ετικέτα κρασιού;
Νομίζω ότι η πιο δύσκολη άσκηση είναι να μην αποκτήσεις μια μανιέρα στη δουλειά σου, καθώς αυτό ελλοχεύει πάντα. Οι εμπνεύσεις μου είναι τυχαίες, οι λέξεις δίνουν συχνά σημαντικό ρόλο, το παιχνίδι που βγαίνει από αυτό και η οπτική ιδέα που μπορεί να κάνει αυτό το παιχνίδι να λειτουργήσει.
Η εικονογράφηση και το οπτικό μέρος είναι στην υπηρεσία αυτού του παιχνιδιού, της δημιουργικότητας και γίνονται το μέσο για να το ενισχύσουμε και να πάρουμε ιδέες.
Η κουλτούρα του κρασιού
Βλέπουμε μια αναδυόμενη οινική σκηνή σε παγκόσμιο επίπεδο, που αφορά φυσικά και βιολογικά κρασιά. Ποια η γνώμη σου;
Νομίζω ότι αν η μόδα κάνει όλο και περισσότερο κόσμο να το συνειδητοποιήσει, αυτό είναι εντάξει, γιατί τα θέματα που θίγουν τα φυσικά κρασιά δεν είναι μόνο στο ποτήρι, αλλά συνδέονται κυρίως με τη γη, τη γεωργία, την κατανάλωση και τις ευθύνες μας απέναντι στη φύση.
Η δουλειά σου συνδυάζει οινική και pop κουλτούρα. Πιστεύεις ότι στις μέρες μας, το κρασί αποτελεί κομμάτι της δεύτερης;
Πιστεύω ότι το κρασί χρειαζόταν μια νέα ζωή για να φτάσει σε όλους, για να επιστρέψει στο επίκεντρο της διασκέδασης, με έναν πιο αποδομημένο παιχνιδιάρικο τρόπο. Το κρασί ως τόπος συνάντησης, και δεν αναφέρομαι μόνο στο κρασί αλλά στο να είμαστε μαζί. Το κρασί ανήκει σε όλους, το κρασί πρέπει να είναι pop.
Το αγαπημένο σου μέρος για κρασί στο Τορίνο;
Χωρίς αμφιβολία, το εστιατόριο Consorzio. Έχει μια λίστα κρασιών που είναι ένα γράμμα για να στείλεις στον Άγιο Βασίλη. Εκεί πλησίασα αυτόν τον κόσμο πριν από 10 χρόνια και από εκεί ξεκίνησαν όλα, χάρη και στον Obama (ο πρώην Αμερικανός πρόεδρος ενέπνευσε τη σειρά Americano Vergano).
Κι ένα αγαπημένο μότο;
Δεν έχω αγαπημένο μότο, αλλά, το 2013 οργάνωσα ένα εργαστήριο για μαθητές με τον Isidro Ferrer, και κράτησα κάτι από τα λόγια του που με εντυπωσίασε πολύ: «Μια κακή ιδέα που γίνεται καλά, είναι παγίδα».
