Να παίζει το “Τρανζίστορ”

Η πρώτη μου γνωριμία με το Τρανζίστορ ήταν εντελώς τυχαία. Καθ’ οδόν για τα Σερμπέτια (είχα μια λιγουρίτσα) και καθώς παρατηρούσα ίσως το πιο extreme κομμωτήριο της Αθήνας (μην δουν αφάνα αμέσως να την κουρέψουν), το πέτυχα τυχαία. Ο καφές, έγινε φαγητό και το φαγητό… ποτό. Και το Τρανζίστορ στέκι.

Ψυρρή είχα σταματήσει να πηγαίνω από την εποχή του “Vibe”, καθώς οι δρόμοι του τις ημέρες αιχμής είχαν γίνει απροσπέλαστοι από φοιτητόκοσμο (κυρίως). Το Τρανζίστορ, όμως, είναι πολύ καλή αφορμή για να επισκεφτεί κανείς και πάλι την περιοχή, άσε που είναι μια ανάσα από άλλες εξαιρετικές επιλογές απογευματινές, βραδινές ή πολύ βραδινές, καθώς η Κολοκοτρώνη και η πλατεία Αγίας Ειρήνης απέχουν λίγα μόνο στενά και ουσιαστικά το μοναδικό “σύνορο” που τους χωρίζει είναι η Αθηνάς.

Στο θέμα μας, όμως… Το καλό με το Τρανζίστορ είναι ότι υποστηρίζει όλες τις εποχές και όλες τις ώρες. Είναι αειθαλές με άλλα λόγια: με τραπεζάκια και πάγκους έξω, αλλά και με έναν πολύ ζεστό χώρο μέσα για τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Η διακόσμηση παραπέμπει σε βιομηχανικό στυλ και έχει χειροποίητα αντικείμενα με καλλιτεχνικές αναφορές.

Ασφαλώς κι η παραπάνω περιγραφή ανήκει σε άλλον (συγκεκριμένα στη Φανή που α) είναι του επαγγέλματος και β) έμαθε το μαγαζί από μένα) γιατί η δική μου θα ήταν απλά ένα “ωραία διακόσμηση”. Αυτό μου βγάζει χωρίς να γνωρίζω τι στυλ είναι. Μ’ αρέσουν τα τραπέζια που δείχνουν παλιά, τα νοσταλγικά αντικείμενα που είναι τοποθετημένα στους τοίχους, τα ξύλινα σκαμπό που παραπέμπουν σε άλλες εποχές, οι ζωγραφισμένες χάρτινες σακούλες δίκην φωτιστικών και το γεγονός ότι κάθε γωνιά του μαγαζιού μοιάζει τόσο διαφορετική από την άλλη. Που να πας και στο πατάρι, δηλαδή…

Το “παντός καιρού και εποχής” γίνεται και “παντός ώρας” και αυτό είναι σπάνιο για μαγαζιά του κέντρου. Να βρίσκεις ευκαιρία δηλαδή να πας ένα απόγευμα καλοκαιριού, ένα κυριακάτικο χειμωνιάτικο μεσημέρι ή το βράδυ του Σαββάτου. Για καφέ ή σπιτική λεμονάδα (η Ελένη -που επίσης το έμαθε από μένα- λέει ότι είναι εκπληκτική), για ποτό, ακόμη και για φαγητό. Πρωτότυπες συνταγές γύρω από την ελληνική κουζίνα (και όχι μόνο) περιέχονται στο μενού και στα πιάτα ημέρας. Λίγες επιλογές και καλές. Και φθηνές, όπως τα ποτά.

Ένα μαγαζί που είναι ανοιχτό -με την μεταφορική έννοια- όλη την ημέρα, είναι λογικό να μαζεύει πολύ και διαφορετικό κόσμο. Από μεγάλες παρέες, ζευγάρια, ως και ολόκληρα θέατρα της γύρω περιοχής που συρρέουν όταν πέσει η αυλαία. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι Παρασκευές και Σάββατο το μαγαζί μεταμορφώνεται από ωραίο-μαγαζάκι-για-καφέ-φαγητό σε κατάμεστο μπαρ που μένει “ξύπνιο” μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Παρασκευές και Σάββατο; Γράψτε λάθος. Δεν είναι τυχαίο ότι την περασμένη Δευτέρα που μαζευτήκαμε για κάτι γενέθλια, ο κόσμος όσο περνούσε η ώρα γινόταν ολοένα και περισσότερος και ανανεωνόταν συνεχώς. Σε σημείο που όταν φύγαμε λίγο πριν τις 02.00 νιώσαμε “οι μεγάλοι που αφήνουν τους νέους να διασκεδάσουν”.

Όσο για τον κόσμο; Πολυθεματικός, ως οφείλει ένα μαγαζί που σέβεται τον εαυτό του. Νεολαίοι και καλλιτέχναι χορεύουν δίπλα-δίπλα υπό τους ήχους μιας (επίσης) πολυσυλλεκτικής μουσικής, που αλλάζει κάθε βράδυ ανάλογα με τον DJ. Και ναι προφανώς το Τρανζίστορ παίζει και αμερικάνικα.

Το ίδιο συστήθηκε ως “Bistroteque” και θα συμφωνούσα, αν γνώριζα ακριβώς τι σημαίνει η λέξη. Αυτό που ξέρω είναι ότι μου αρέσει.