Νύχτα: Τι γίνεται τελικά σ’ αυτήν την Αργυρούπολη;

Οι παλμοί στην Αργυρούπολη, μια συνοικία που πάντα μου προκαλούσε κατάθλιψη γιατί πηγαίναμε αναγκαστικά κάθε Κυριακή στο σπίτι της γιαγιάς μου για να φάμε κι εγώ έχανα τα αθλητικά, ήταν πάντα πιο συχνοί στην πλατεία της Αγίας Τριάδας. Εκεί, στα καφέ που έχουν ριζώσει γύρω από την εκκλησία, στα χωμένα και μη φαστφουντάδικα, στα αξιοπρεπή εστιατόρια και στις τίμιες μπιραρίες. Ελάχιστα έχουν αλλάξει στο χάρτη του nightlife της περιοχής. Το καινούργιο είναι ότι πλέον στην Αργυρούπολη συρρέει για να διασκεδάσει κόσμος από όλη την Αθήνα. Κόσμος ακόμη κι απ’ τη Βούλα.

Ένα πειστικό δείγμα του τι γίνεται στην Αργυρούπολη είναι η ώρα που γίνεται αυτό το “τι”. Το βασικό δοκάρι του οικοδομήματος λέγεται Deja Vu, βρίσκεται επί της Μαρίνου Γερουλάνου και απλώνεται σαν μύθος στα Νότια Προάστεια. Βασικά λάθος, αυτό δεν είναι νέο. Το νέο είναι ότι έστω και σαν όνομα, χωρίς να το ‘χουν πατήσει ποτέ (έτσι είναι οι μύθοι άλλωστε) το ξέρουν και στο Περιστέρι και στην Ανάκασα και στα Πατήσια και στη Βούλα. Και στη Γλυφάδα.

Το Deja Vu είναι ένα after ελληνάδικο, από αυτά που τα κορίτσια στο τσακίρ κέφι ανεβαίνουν όπου βρουν (τραπέζι, μπάρα, καρέκλες) και χορεύουν και αφού ξημερώσει. Χορεύουν επίπεδο “Αγαπώ, αγαπώ μια πιτσιρίκα”, αλλά κανένα πρόβλημα. Ο κόσμος θέλει να ξεσκάσει και τα σχετικά. Σίγουρα δεν είναι και το πιο “εύκολο” μαγαζί, αλλά το ότι εγκαταλείπεις την πλατεία μπαίνοντας στο πρώτο ταξί της πιάτσας και ο οδηγός σε ρωτάει πρώτα αν είχε κόσμο το Deja Vu και μετά που πηγαίνεις είναι ένα σημείο των καιρών. Και της (νέας;) Αργυρούπολης.

Συζητώντας με τον Μάνο Μίχαλο, σεσημασμένο Γλυφαδιώτη (εσχάτως κάτοικος Βούλας) και μύστη μεταξύ άλλων και των Νοτίων Προαστείων, έμαθα ότι η Αργυρούπολη ήταν κάτι σαν άβατο για τους παροικούντες τη Βουλιαγμένης από το σήμα της Ολυμπιακής και μετά. Γλυφαδιώτες και Βουλιώτες, για να το πω με τρόπο, δεν την καταδέχονταν και τόσο. Σήμερα, αν τύχει και αναφερθεί η λέξη “βάφλα” σε ακτίνα που μπορεί να την “πιάσει” το αυτί του Μάνου, θα επέμβει με τη στεντόρεια φωνή του, θα απαιτήσει ησυχία και στη συνέχεια θα πει το ποίημα: “Βάφλα μόνο από το In Situ. Με νουτέλα, μπισκότο, καπρίς και παγωτό βανίλια”. Ακούγεται υπερπαραγωγή. Είναι κάτι παραπάνω.

Σαφώς και η συγκυρία της οικονομικής κρίσης με το συμμάζεμα που συνεπάγεται (τόσο στη χρήση του πορτοφολιού όσο και στις μεγάλες ξενικές απαιτήσεις του ακριβού nightlife) έπεισε τον κόσμο να ξαναπροτιμήσει τη γειτονιά του, ή τις γειτονιές γενικότερα. Αυτή είναι ίσως και η βασικότερη εξήγηση της τάσης. Το άλλο μισό του μυστικού είναι η “χαρτογράφηση” της περιοχής που συνάδει απόλυτα με τη στροφή στην παρέα και όχι τη στροφή στην πρώτη γκομενοπαρέα που θα κάτσει κοντά σου σε κάποιο mainstream club.

Η “χαρτογράφηση” αυτή, ουσιαστικά δηλαδή το είδος των μαγαζιών που βρίσκονται στην περιοχή, είναι φτιαγμένη για παρέες. Δεν είναι ότι οι κλασικές μπιραρίες της Αργυρούπολης κατεδαφίστηκαν και ανεγέρθη κάτι άλλο στη θέση τους. Η Σχεδία (αν μπορείς να καταλήξεις ότι πρόκειται για μπιραρία) είναι εκεί, το ίδιο και το Ερωτηματικό και το Vale Vale. Και η πελατεία τους το ίδιο. Με αυξητικές τάσεις.

Ως προς τα του φαγητού, όσο ειδήμων μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που ζυγίζει 63 κιλά εδώ και 10 χρόνια κι έχει περισσότερες ιδιοτροπίες παρά αδυναμίες στο φαγητό, η περιοχή είναι υπερ-πλήρης. Από γνωστά συμβατικά φαστοφουντάδικα μέχρι τη μποτρινική La Pasteria (ναι, αυτήν που όλοι αγαπάνε να μισούν), την Ελιά για πιο προσεγμένη μεζεδοκατάσταση και το πάντα σημαντικό Piazza di Pasta. Μιας και ο συνειρμός είναι οι συνταγές, μία που δείχνει να μην αλλάζει, αλλά και ταυτόχρονα να μην προσθέτει στο up της περιοχής είναι αυτή των καφετεριών(;) που βρίσκονται στη σειρά επί της Γερουλάνου πριν πέσεις πάνω στην πλατεία. Όπως και να ‘χει, κι αυτές μονίμως γεμάτες είναι.

Αν, βέβαια, η Αργουρούπολη και όλος ο χαμός τους τελευταίους μήνες ήταν μαγαζί, αυτό θα ήταν ο Αρούκατος, ένα υβριδικό καφενείο που συνδυάζει όλες τις αρχές που -θεωρητικά- χάρισαν τη… δόξα στην περιοχή. Η χαρά της παρέας (μιλάμε για πολλές, ΠΟΛΛΕΣ ατόφιες κοριτσοπαρέες), φθηνό, αλλά όχι φτηνό και με έμφυτη προδιάθεση να γίνει στέκι (βοηθάει σημαντικά και το ντεκόρ).

Η Αργυρούπολη είναι η βαθμιαία επικράτηση του εργατικού έναντι του ταλαντούχου πλην ψωνισμένου. Κι επειδή η εποχή δεν είναι για φιγούρες (όχι ότι δεν θα δεις ακόμη και Porsche να κάνουν κύκλους στην πλατεία), η Αργυρούπολη είναι για την εποχή. Ό,τι πρέπει. Ο κόσμος το έχει καταλάβει ήδη.

Αποδείξεις και ονόματα

Deja Vu, Λ. Γερουλάνου 84, τηλ. 210-9946226

In Situ, Χρυσ. Σμύρνης 29, τηλ. 210-9920027

Σχεδία, Λ. Γερουλάνου 109, τηλ. 210-9631748

Ερωτηματικό, Λ. Γερουλάνου 72, τηλ. 210-9932848

Vale Vale, Αλεξιουπόλεως 26 & Ηπείρου, τηλ. 210-9965903

La Pasteria, Λ. Γερουλάνου 58, τηλ. 210-9945772

Ελιά, Λ. Γερουλάνου 85, τηλ. 210-9960100

Piazza di Pasta, Δωδεκανήσου 1 & 28ης Οκτωβρίου, τηλ. 210-9936188

Αρούκατος, Πόντου 28, τηλ. 211-0128791