Ο Αλέξανδρος Γκικόπουλος παίζει κρυφτό με τα cocktail σου

Η πρώτη φορά που συνάντησα τον Αλέξανδρο ήταν σε ένα event πάνω σε κάποιο γιγαντιαίο ιστιοπλοϊκό στο οποίο έφτιαχνε ποτά παρέα με άλλους 3-4 bartender. Και είναι αλήθεια ότι πάντα σε αυτά τα event, σποτάρω εκείνον που θεωρώ ότι θα ασχοληθεί περισσότερο με το ποτό μου. Σποτάρω εκείνον που φαίνεται να αγαπά λίγο περισσότερο από τους υπόλοιπους αυτό που κάνει. Αυτή η εικασία που έκανα για τον Αλέξανδρο πριν μερικά χρόνια, έβγαινε αληθινή κάθε φορά που τον έβλεπα πίσω από μία μπάρα να σε υποδέχεται με ένα χαμόγελο. Κάτι ήξερε όταν λίγη ώρα αργότερα στην συνέντευξη, μου έλεγε ότι “Καλός bartender είναι ο χαμογελαστός”.

Ο Γκικόπουλος είναι από τους ανθρώπους που θα σε κάνουν να νιώσεις άνετα. Θα νιώσεις ότι είναι φίλος σου. Ότι για αυτό το χρονικό διάστημα που θα ασχοληθεί μαζί σου και με την λογική ή παράλογη απαίτησή σου από εκείνον, θα είστε παρέα. Ο Γκικόπουλος είναι από τα πολύ καλά παιδιά του bartending τα 10 χρόνια που ασχολείται με αυτό. Κι αν δούλευε σε πρωινή εκπομπή, είναι σίγουρο ότι θα έγραφαν ότι αυτό βγαίνει προς τα έξω.

Πίστευα ότι ο άνθρωπος αυτός γεννήθηκε μέσα στο bar. Αλλά δεν έχει ασχοληθεί μόνο με αυτό στη ζωή του. “Για πολλά χρόνια ήμουν κλεισμένος σε ένα γραφείο, εκτελώντας χρέη λογιστή παράλληλα με τη ζωή του bar. Αυτό που κάνω τώρα νομίζω είναι αρκετά πιο ενδιαφέρον. Και αρκετά πιο δημιουργικό από εκείνη τη σχετικά πιο “μίζερη” απασχόληση”.

Προσπαθώ να τον φανταστώ να του δίνω τα βιβλία μου για την εφορία. Αλλά όχι. Δεν μου κολλάει. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει έστω μια ταύτιση ανάμεσα στα δύο επαγγέλματα. Αν υπάρχει στα cocktail η λογική που υπάρχει και στους αριθμούς. “Κι εδώ πολλά πράγματα είναι στάνταρ, είναι λογικά. Το μόνο που δεν υπάρχει είναι όριο στον πειραματισμό. Βέβαια πολλοί δεν βάζουν όριο στον εαυτό τους και το παρακάνουν. Οφείλεις να πειραματίζεσαι μέσα σε λογικά πλαίσια, να διατηρείς τη χρυσή τομή ώστε να είναι ωραία αυτά που πίνουμε. Κάποιοι ξεφεύγουν από την χρυσή τομή και ενώ κάποιες από τις δημιουργίες τους είναι εντυπωσιακές σε εμφάνιση, χάνουν το νόημα στη γεύση και την ουσία”.

Το cocktail θεωρώ ότι έχει φτάσει σε ένα μικρό ταβάνι. Ο Αλέξανδρος φαίνεται να διαφωνεί. Προφανέστατα γνωρίζει καλύτερα. “Το cocktail βρίσκεται στην άνθησή του για μένα. Πιστεύω ότι τώρα είναι που θα γίνει το μεγάλο ξέσπασμα. Ο κόσμος ουσιαστικά “εκπαιδεύεται” από εμάς και ζητά να πιει κάτι καινούριο κάθε φορά. Εμείς έχουμε πολλή όρεξη για νέα πράγματα, έχουμε δημιουργικότητα. Και είναι και οι εταιρείες που με τις ενέργειές τους στηρίζουν πολύ την άνθηση αυτή”.

Τον ρωτάω πώς του φαίνεται το γεγονός ότι όλοι πλέον θέλουν να ανοίξουν ένα κοκτειλάδικο και πώς θα γίνει να μην βλέπουμε μαγαζιά με κακά cocktail. “Είναι σαν να είναι στόχος να υπάρχει ένα cocktail bar ανά οικογένεια. Δυστυχώς δεν γίνεται να μαζευτούμε κάπου και να συμφωνήσουμε σε μία κοινή πορεία. Είναι σαν τις ομάδες μπάσκετ. Η κάθε ομάδα έχει τη δική της λογική”. Κι είναι αλήθεια ότι σε κάθε bar υπάρχει μια ολόκληρη ομάδα πίσω από τον κάθε Γκικόπουλο. “Υπάρχει ομάδα στο bartending. Πίσω από εμένα και τον κάθε bartender υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων η οποία οφείλει να δουλεύει αρμονικά. Η ομάδα που θα στήσει το μαγαζί, που θα βγάλει τη βάρδια, θα μαζέψει και θα πάει μετά να πιει μια μπίρα”.

Πιστεύω ότι είναι ένας άνθρωπος που βγάζει εμπιστοσύνη και στην ομάδα του και στον πελάτη. Και αυτό είναι κάτι που κερδίζεται καθημερινά. “Πλέον οι περισσότεροι πελάτες όταν με βλέπουν πίσω από το bar δεν κοιτούν τον κατάλογο. Αφήνονται στα χέρια μου για το τι θα πιουν”. Αναρωτιέμαι αν θα πει σε κάποιον που του παραγγέλνει μια βλακεία ότι αυτό που ζητά δεν πρέπει να το πιει. “Θα το πω σε κάποιον αν αυτό που παραγγέλνει δεν ταιριάζει ή δεν είναι ωραίο. Δεν θα πω κάτι σε κάποιον που μου ζητά μια βότκα λεμόνι. Θα πω σε κάποιον που μου ζητάει Baileys με Coca-Cola και ετοιμάζεται για πυρηνική σχάση στο στομάχι του”.

Τον ρωτάω ποια είναι τα δικά του αγαπημένα cocktail και ποτά. “Καλά για εμένα είναι τα πικρά. Συνήθως τρέφω τον ουρανίσκο μου με μπίρες και τεκίλες. Πίνω τεκίλα σκέτη δίπλα στη μπίρα. Αγαπημένο ποτό επίσης είναι το Campari σόδα. Έχω πιει τόσο πολύ που πλέον δεν μου φαίνεται καν πικρό”. Κι από cocktail, τι βαριέται να φτιάξει; “Δεν βαριέμαι να φτιάξω κάποιο cocktail. Προτιμώ όμως να φτιάχνω tiki style cocktail. Zombie, Mai Tai…”. Του λέω για την αγάπη που έχω για το Old fashioned και άλλα κλασικά cocktail. “Όλα τα cocktail έχουν ξεκινήσει από κάτι κλασικό. Πάνω σε αυτά αρχίσαμε κι εμείς να εκτελούμε συνταγές και να πειραματιζόμαστε. Κάποιες ιδέες μας είναι βασισμένες στα κλασικά cocktail. Είναι ένας κύκλος πολλές φορές όλο αυτό. Από τα κλασικά στα πιο σύγχρονα και πίσω στα κλασικά”.

Τον θυμάμαι σε διάφορους διαγωνισμούς bartending. Σε άλλους να τα πηγαίνει εξαιρετικά και σε άλλους όχι τόσο. “Είναι καθαρά το να βρεθείς σε καλή μέρα και να είσαι εκείνη τη στιγμή καλύτερος από εκείνους δίπλα σου. Οι διαγωνισμοί που γίνονται από τις εταιρείες ποτών είναι μια καλή κίνηση για να αναδειχθούν τα ποτά και είναι και ένα καλό πάρτι για εμάς. Αλλά ο ουσιαστικός διαγωνισμός είναι κάθε μέρα στο bar σου”.

Και τον διαγωνισμό στο bar του τον κερδίζει πανηγυρικά.