O Γκοτζίλα ζει και μαγειρεύεται

Ψύχραιμος ή όχι, δίκαιος ή μη, ο κανόνας ‘Το φαγητό που θα φας την πρώτη ημέρα είναι το καλύτερο που θα φας για το υπόλοιπο της θητείας σου στο κέντρο εκπαίδευσης’ που είναι ο πρώτος της λίστας με τους 78 για την πρώτη μέρα στο στρατό είναι η κοινή αντίληψη σχετικά με την ποιότητα του φαγητού στο κέντρο ή στη μονάδα.

Φαντάζομαι ότι υπάρχουν μονάδες που σερβίρουν φοβερό φαγητό εκεί έξω και αναγνώστες που έχουν υπηρετήσει σε αυτές τις μονάδες και όλος ο χαμός για το καλτ φαγητό του στρατού τους ακούγεται σα γυναικουλίστικη γκρίνια. Δεκτό. Πόσοι είστε όμως ρε παιδιά; Τρεις; Τέσσερις;

Δέκα;

*Στις έντεκα (23.00) πάντως έχουμε live chat για το 6ο επεισόδιο του Game of Thrones, μην ξεχνιέστε…

Όπως ακριβώς η σκοπιά έχει ανακηρυχτεί με το σπαθί της σε διάφορες διεθνείς εκθέσεις και ημερίδες ως ‘ό,τι πιο άχρηστο σκάρωσε ο ανθρώπινος νους’, έτσι και ο θεσμός του φαγητού στο στρατό έχει σημαδευτεί από γλαφυρές εικόνες που δεν έχουν σχέση με τραπέζια, δίσκους και κουβέρ.

Πασούλες, άντε κάνα κολπάκι για να μην πέσει η μπάλα το κοτόπουλο κάτω και ελάχιστες κεφαλιές από τους δίκαια λεγόμενους σιδεροκέφαλους.

7-8 ώρες μετά, το ίδιο κοτόπουλο θα σερβιριστεί στον δίσκο σου με ρυζάκι, λίγη σαλάτα (καλά όχι πάντα) και ένα χοντρό πορτοκάλι τοποθετημένο σε ένα αστείο κενό που έχει ο δίσκος το οποίο μετράει σαν υποδοχή του φρούτου. Αδέξιοι τύποι σαν εμένα δεν έμπαιναν καν στον κόπο να πάρουν το πορτοκάλι, γιατί μέχρι να βρουν σε ποιο τραπέζι μαζεύτηκαν οι φίλοι τους, το πορτοκάλι έχει πέσει δέκα φορές.

(μοριακή γαστρονομία)

Έκανα φαντάρος στην Καλαμάτα, στη Λάρισα, στο Διδυμότειχο και στην Αθήνα. Στην Αθήνα έτρωγα στο σπίτι μου. Αν δεν έτρωγα στο σπίτι μου, παραγγείλαμε απέξω. Αν δεν παραγγείλαμε απέξω, τρώγαμε από τα χέρια του φανταστικού Μάριου. Πολύ μπιφτέκι, πολλή πίτσα τις Κυριακές, πολλή φακή τις Παρασκευές και πολύ μπριάμ τις Τετάρτες.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, τα πράγματα ήταν αναμενόμενα μια χαρά στην Αθήνα.

(Επιμορφωτική παρένθεση: Με την ευρεία έννοια, γκοτζίλα είναι το κρέας στον στρατό. Άλλοι λένε μόνο το συσκευασμένο κρέας-ζαμπονάκι. Άλλοι το μοσχάρι. Άλλοι μόνο το χοιρινό και άλλοι το κοτόπουλο. Δεν είναι καιρός για διαχωριστικές γραμμές. Γκοτζίλα είναι το κρέας στο στρατό με σφραγίδα δεκαετίας που μεσουρανούσε η Σωτηρία Μπέλλου)

Και στη Λάρισα καλά ήταν τα πράγματα. Η πλάκα ήταν στο Διδυμότειχο. Το μεγαλείο του τι σημαίνει φαγητό στο στρατό αναδείχτηκε σε μια μονάδα 10-12 φαντάρων σε μια βουνοπλαγιά λίγο έξω απ’ την πόλη.

(ας πιούμε τίποτα, γιατί από φαγητό άστα)

Δεν φημίζομαι για το πόσο πολύ τρώω. Έχει αποδειχτεί περίτρανα στους διαγωνισμούς του ΟΝΕΜΑΝ που με αφήνουν να πάρω μέρος μάλλον για να διασκεδάσουν και να τους ανοίξει περισσότερο η όρεξη. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν συνηθίζω να περνάω μέρες νηστικός. Δεν είναι το χόμπι μου.

(Ωπ.

Μισό λεπτό.

Υπάρχει και σχετικό λήμμα για το κρέας-γκοτζίλα στη Βικιπαίδεια.

Κλάμα.)

Το θέμα είναι αλλού. Ζητώ προκαταβολικά την κατανόηση του Στέφανου Τριαντάφυλλου που θα τοποθετηθώ στη θεματική ενότητα ‘Φαΐ’ και συνεχίζω.

Δεν το έμαθες από μένα, αλλά το φαγητό είναι δύο εκατομμύρια πράγματα. Από απαραίτητο μέχρι τέχνη. Από νόστιμο μέχρι φαντασία. Η μαγεία που συμβαίνει σχεδόν σε κάθε τίμιο στρατόπεδο της χώρας (είπαμε, υπάρχουν και εξαιρέσεις) είναι ότι ο μάγειρας ή η κατάσταση ή όλα μαζί παίρνουν ένα πιάτο φαγητό και του αφαιρούν ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ενδιαφέρον.

Η μαγεία πάει περίπατο. Είναι σαν να βάζεις τον Tony Stark να κάνει μαγκιές χωρίς τη στολή του Iron Man ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Πόσο ξύλο να ρίξει;

(ένα εστιατόριο)

Ακούω κι εγώ τη φωνή του φίλου μου του Άκη, που υπηρετεί το τελευταίο εξάμηνο σε ένα στρατόπεδο που δε θυμάμαι, να λέει κάτι του στιλ “Γράψε ό,τι θες, εγώ έχω πάρει ήδη 9 κιλά στο στρατό”. Ας μην πέσουμε σ’ αυτήν την παγίδα, Άκη.

Το να παχύνεις στο στρατό είναι πιθανότερο κι απ’ το ότι ο Τζιώλης θα ξεκινήσει βασικός στο Μουντιάλ. Είναι μια αλήθεια που είμαστε εδώ να δεχτούμε και να αναλύσουμε. Μόνο που αυτό με τα παραπάνω κιλά δεν χρειάζεται ανάλυση.

Τρως κάθε μέρα, τις ίδιες ώρες, υπάρχει το ΚΨΜ, υπάρχει ο Στεργίου και τα σάντουιτς (άλλο θέμα αυτό, 1000 λέξεις μόνο του) ή τα γλυκά του και υπάρχει και το τιμημένο ντελίβερι. Όχι τίποτα άλλο δηλαδή, αλλά να μην χάσουμε και την επαφή με αξίες όπως η μυρωδιά και η γεύση του φαγητού.

Η γεύση βασικά…

Ας δούμε καμιά ταινία τώρα.