O Kimon φτιάχνει το καλύτερο πασχαλινό τσουρέκι

Όλα ξεκίνησαν ένα χρόνο πριν. Τότε, Μεγάλη Πέμπτη είχα γράψει για το τσουρέκι του Karaköy Güllüoğlu στο κέντρο της Αθήνας. Τότε ο Χρήστος Χατζηιωάννου μου είχε πει “Είναι το καλύτερο τσουρέκι που έχεις φάει ποτέ”, χτυπώντας με στην πλάτη. Πήγα κι εγώ, άνοιξα λαίμαργα την ζελατίνα,  βούτηξα το χέρι μου μέσα και έκοψα μια χεριά. Ήταν όντως ξεχωριστό. Έγραψα το άρθρο κάνοντας το καθήκον μου και τα λοιπά είναι απλά ιστορία. Θα ήταν ιστορία βασικά, αν δεν είχε γράψει ο Autokrator αυτό το σχόλιο κάτω από το κείμενο.

“Καλά φάτε τσουρέκι από τον αυθεντικό πολίτη ΚΙΜΟΝ στα Α.Πατήσια και μετά μου λέτε για Gulloglou klp”

Με στοίχειωσε αυτό το σχόλιο. Το κράταγα μέσα μου ένα χρόνο και περίμενα καρτερικά να έρθει το επόμενο Πάσχα για να δοκιμάσω το τσουρέκι του Κίμον. Θα μου πεις, δεν μπορούσες βρε άνθρωπε να πας την επόμενη να πάρεις ένα και να φας; Όχι θα σου απαντήσω. Ήθελα κάτω από τις ίδιες συνθήκες, μέσα στο ίδιο κατανυκτικά πνεύμα -λέμε τώρα- να βουτήξω το χέρι μου στην σακούλα και να φάω μια χεριά τσουρέκι. Και αυτό έκανα όπως αντιλαμβάνεσαι

Πήγα πριν δύο μέρες στον Κίμον με μεγάλο το αίσθημα ντροπής μέσα μου. Βλέπεις στην γειτονιά δαύτη έχω μεγαλώσει και μέχρι τώρα δεν είχα πάρει μυρωδιά την ύπαρξή του ενώ όσους ρωτούσα τον ήξεραν. Περίεργο πολύ το γεγονός αν αναλογιστείς ότι μόλις στρίψεις στην Θεοτόκη στο τέρμα Πατησίων και πολύ πριν φτάσεις στο μαγαζί μοσχοβολάει τσουρεκοαρώματα όλος ο δρόμος. Φτάνω στο νούμερο δύο και βλέπω ένα μικρό μαγαζί και κόσμο να βγαίνει με σακούλες -πληθυντικός όχι ενικός- και όλες να έχουν τσουρέκια μέσα. Μια ταμπέλα με προειδοποιεί “ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΤΣΟΥΡΕΚΙ ΜΟΝΟ ΚΙΜΟΝ”.

Μπαίνω μέσα και είχε τρία άτομα η ουρά. Στήνω αυτί και ακούω την μπροστινή κυρία να λέει στην πωλήτρια “Μου είπε ο εγγονός μου, γιαγιά πότε θα μου φέρεις εκείνο το ωραίο τσουρέκι να φάμε”, η άλλη από πίσω έλεγε “Ήρθα πήρα και χθες, το έφαγα και το κατευχαριστήθηκα”. Μέσα στο μυαλό μου ανεβαίνει πολύ ο πήχης. Η μύτη μου πάει να σπάσει και με μια κλεφτή ματιά κοιτάω στο εργαστήριο. Όλοι οι πάγκοι γεμάτοι τσουρέκια, πλεξούδες και κουλούρες ολούθε. Ένας μικρός τσουρεκοπαράδεισος.

-Μια πλεξούδα παρακαλώ

-7,60 είναι. Να το τυλίξω;

-Όχι ευχαριστώ.

Έτρεξα σπίτι να το δοκιμάσω. Όπως κατάλαβες δεν νηστεύω ή έστω μπορείς να πεις ότι θυσίασα την νηστεία για χάρη του σκληρού ρεπορτάζ. Πραγματικά τα αρώματά του μόλις άνοιξα την σακούλα ξεχύθηκαν λες και άνοιξες μπουκαλάκι κολόνιας. Βάζω το χέρι μέσα, κόβω ένα κομμάτι και αφράτο, πολίτικο τσουρέκι προσγειώνεται στο στόμα μου. Το βούτυρο, το μαχλέπι μα πάνω από όλα η μαστίχα που είναι έναν τόνο πιο έντονη από τα άνοστα τσουρέκια που βρίσκεις τριγύρω. Η γεύση του μαγευτική, η υφή του τέτοια ώστε να σε προκαλεί σαν διάβολος τις άγιες τούτες μέρες να το βουτήξεις σε ένα ποτήρι γάλα το πρωί που μόλις έχεις ξυπνήσει. Γενικά αυτό το τσουρέκι είναι αμαρτία. Γλυκιά πολίτικη αμαρτία.

Βλέπεις η ιστορία του Κίμον έχει ψωμί. Πάει χρόνια αυτή η κολόνια και συγκεκριμένα από το 1943. Τότε στην συνοικία της Κωνσταντινούπολης Pangalte ο παππούς Παντελής (Παντίας) Κομνηνός άνοιξε ένα ζαχαροπλαστείο με το όνομα Tadlan. Το 2002 ο «Κίμον» αποφάσισε να πάρει τις συνταγές και να ανοίξει ένα μικρό μαγαζάκι στο τέρμα της Πατησίων. Αυθεντικές πολίτικες γεύσεις με υλικά που κάνουν οικοδομικά τετράγωνα να μοσχοβολάνε.

Μετά από λίγες ώρες η πλεξούδα είχε εξαφανιστεί. Στην τελευταία μπουκιά τρεις ανθρώπους σκέφτηκα. Τον Χρήστο Χατζηιωάννου που θέλω να πάω και να τον χτυπήσω στην πλάτη λέγοντάς του  “Είναι το καλύτερο τσουρέκι που έχεις φάει ποτέ”. Τον τρισμέγιστο Autokrator που με οδήγησε στον Κίμον και στον ίδιο τον Κίμον που με υψηλο επίπεδο αυτογνωσίας έγραψε έξω από το μαγαζί του  “ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΤΣΟΥΡΕΚΙ ΜΟΝΟ ΚΙΜΟΝ”

Πόσο δίκιο και πόσο δίκαιο!

Πολίτικα Γλυκόσματα “Κίμον” Θεοτόκη 2, Άνω Πατήσια