Ο Μπαρμπαδήμος ξέρει από κεμπάπ, σουτζούκια και παστουρμάδες

Το μήνυμα ήταν λακωνικό: “πρέπει να πάμε στον Μπαρμπαδήμο”. Από αυτά που καταλαβαίνεις αμέσως πως πρόκειται για κάτι σοβαρό. Άλλωστε, ο Άγγελος δεν παίζει ποτέ όταν μιλάμε για φαγητό. Ήταν αυτός που μας ξεσήκωνε στα 18 να πάμε να ξεκοιλιαστούμε στον “Πήγασο” στην Καλλιθέα (όπου φεύγαμε είτε σηκωτοί, είτε κουτρουβαλώντας), ή καταπίναμε πρώτα χιλιόμετρα και μετά καλαμάκια στην Ερυθραία και στον Βαρκαρώτα.

Για να λέει ο Άγγελος “πρέπει να πας να φας εκεί”, έπρεπε να πάω να φάω εκεί. Και πήγα (με τον Μίχαλο, μπας και μάθει να τρώει). Και το σίγουρο είναι ότι θα ξαναπάω. Και θα ξαναφάω.

Μπαρμπαδήμος, λοιπόν. ΤΟ κεμπαπτσίδικο. Για αυτό άλλωστε και η διεύθυνση του στο ιντερνέ είναι αυτή ακριβώς: kebabtzidiko.gr. Απλό, λιτό, δωρικό url που τα λέει όλα. Για την ακρίβεια όχι όλα, γιατί τελικά θα βρεις πολλά περισσότερα από όσα φαντάζεσαι.

Δεν θα συναντήσεις μόνο, δηλαδή, το καλύτερο κεμπάπ Αττικής, Πειραιώς και περιχώρων (σαν τον παλιό καλό “Καράμπαμπα” δηλαδή), αλλά και επιλογές που θα σε κάνουν να δακρύσεις σαν κοριτσόπουλο μπροστά από τον κατάλογο.

Έχουμε και λέμε: ε-κ-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ό  σις κεμπάπ. κοτόπουλο με πάπρικα λουκούμι που κανονικά θα έπρεπε να σερβίρεται με παγωτό, σουβλάκι τυλιχτό με παστουρμά καμήλας (να κάτι που δεν συναντάς συχνά) και κορυφαίο -επαναλαμβάνω: ΚΟΡΥΦΑΙΟ- σουτζούκι.

Και για τον έναν, αυτόν εκεί πίσω, εσένα-εσένα – σε βλέπω, που λες “έλα μωρέ” να σου πω την εξής ιστορία. Ο Μπαρμπαδήμος αποφάσισε να βάζει τα πάντα τόσο σε μερίδες, όσο και σε τυλιχτά. Το έκανε με τον παστουρμά, το έκανε με μαεστρικό τρόπο με το σουτζούκι. Ναι, μόνο που δεν σταμάτησε εκεί, αλλά το πήγε ένα βήμα παραπέρα. Έβαλε μέσα φέτα. Ναι, φέτα. Οι προσευχές ετών εισακούστηκαν. Ο Μπαρμπαδήμος σκέφτηκε “Πως μπορώ να κάνω αυτό το γαμάτο σουβλάκι πιο γαμάτο; Ας βάλω μέσα κάτι εξίσου γαμάτο. Φέτα”. Το τερμάτισε.

Στα συν οι ευγενικοί και εξυπηρετικοί σερβιτόροι (σε σημείο που νομίζεις ότι το πρωί είναι νηπιαγωγοί), ενώ σημαντική και καλοδεχούμενη η τακτική που ακολουθείτε στο μενού. Γενικά σε αφήνει να παίξεις. Έχει δηλαδή την “αναποφάσιστη” μερίδα (ποικιλία από διαφορετικά κρέατα: κοτόπουλο, σις κεμπάπ, κεμπάπ κτλ) ή ακόμη και τις μισές, για αυτούς που θέλουν να φάνε λίγο (ή πολύ – καλή ώρα) από όλα. Οπότε ο καθένας έχει την επιλογή να κάνει κλεφτοπόλεμο και να παίξει σε πολλά ταμπλό χωρίς να εκτεθεί (ούτε οι μερίδες, ούτε τα σουβλάκια είναι πολύ μεγάλα) ή να πάει “αέρα πατέρα” και να βαρέσει στο ψαχνό.

Γενικά σε κερδίζει. Τουλάχιστον το ένα από τα δύο μαγαζιά, αυτό που επισκέφτηκα εγώ στην Νέα Σμύρνη (Αιγαίου και Σπαθάρη 2, πίσω από τον Άγιο Σώστη – βοήθεια μας). Το άλλο στο Πασαλιμάνι (Ακτή Μουτσοπούλου 64) πρέπει να είναι το πρώτο, γιατί αυτό φιγουράρει στο δωρικό site που λέγαμε με moto το “για να λέμε τα σύκα, σύκα… και το σουβλάκι, σουβλάκι”.

Όπως και να ‘χει το της Νέας Σμύρνης σε κερδίζει με το καλημέρα. Τύπου παλιό μπακάλικο με τα σουτζούκια και τα άλλα κρέατα παρατεταγμένα απ’ έξω, ενώ από κάτω στον μαυροπίνακα είναι γραμμένες οι προτάσεις του καταστήματος. Μια από αυτή είναι το τίμιο “γιαουρτοσκόρδιον” aka τζατζίκι. Πολύ καλό και στη light έκδοση του (ζητώ συγγνώμη, κότεψα εκείνο το βράδυ), όπως και οι πατάτες, γιατί τελικά οι λεπτομέρειες είναι που κάνουν τη διαφορά. Όχι ότι τη χρειάζεται ο Μπαρμπαδήμος. Έχει πάρει το πρωτάθλημα από τα αποδυτήρια. Και στη φιέστα των πανηγυρισμών βγάζει κι ένα εκμέκ και σε αποτελειώνει, βάζοντας βάσεις για το repeat.

Ακολούθησέ μας στο Foursquare να βλέπεις πού πηγαίνουμε και τι τρώμε.