Ο Νίκος Μπέλλης κάνει latte art στο καφέ σου για να βλέπει χαμόγελα

Time. Είπα στον Νίκο Μπέλλη μόλις πάτησα το rec στο μαγνητοφωνάκι και αρχίσαμε να μιλάμε. Είναι το σύνθημα στους διαγωνισμούς για να αρχίσει να μετράει ο χρόνος. Εγώ καθόμουν έξω από την μπάρα του Mind the Cup  και εκείνος από μέσα όπως συμβαίνει τα τελευταία 3 χρόνια. Ο Νίκος φέτος κέρδισε το πανελλήνιο δαιγωνισμό latte art και ετοιμάζεται για να εκπροσωπήσει την χώρα μας στο παγκόσμιο. Όμως σχέδια στην κούπα σου κάνει γιατί του αρέσει πάνω από όλα να σε βλέπει να χαμογελάς.

Ο Νίκος ξεκίνησε το 2009 από ένα μαγαζί στο Κολωνάκι εντελώς τυχαία. Μέχρι τότε, δούλευε σα μηχανικός σε ένα συνεργείο αλλά επειδή έκλεισε βρέθηκε μπροστά του ο καφές. “Δούλευα πρωί και στην αρχή δεν μου άρεσε και πολύ. Δέχτηκα επειδή δεν είχα κάτι καλύτερο εκείνη την περίοδο. Όσο ήμουν εκεί έκανα τα πρώτα σεμινάρια για τον καφέ με τον Στέφανο Δοματιώτη (Παγκόσμιος πρωταθλητής στο Brewers Cup 2014). Και αυτός ο άνθρωπος με έκανε να δω τον καφέ αλλιώς και να ανοίξει το μυαλό μου. Από εκεί ξεκίνησα να ψάχνομαι μόνος μου. Μόνος μου εννοώ να κάνω latte art. Να καίω γάλα από τις επιχειρήσεις προσπαθώντας να μάθω. Έβλεπα βιντεάκια, και έκανα ότι μπορούσα”.

“Μετά πήγα σεζόν στην Νάξο στο Yazoo. Η πρόταση έγινε από τον Χρήστο Λουκάκη (3ος στον παγκόσμιο διαγωνισμό barista 2014) που δούλευε δίπλα και με πρότεινε να πάω. Ήταν ένα ρίσκο αλλά είχα ακούσει ότι τα παιδιά ασχολούνται με τον καφέ και πήγα. Εκεί γνώρισα τον Νίκο Γερανάκη (ένας εκ των τριών ιδιοκτητών του Mind the cup και είχαμε τρομερή χημεία. Μετά γύρισα και έπιασα για 6 μήνες δουλειά στο Περιστέρι στο Μπουρνάζι. Ήταν η περίοδος που ήμουν πολύ πωρωμένος. Και μετά λόγω του Νίκου ήρθα στο Mind the cup”. Τον ρωτάω πως έγινε αυτή η επιλογή με τον καφέ και δεν προτίμησε το βράδυ με τα cocktails και την διασκέδαση “Πάντα προτιμούσα το πρωί από το βράδυ. Σε εκείνα τα πρώτα σεμινάρια κάτι ξύπνησε μέσα με τον καφέ”.

Η κουβέντα αναπόφευκτα οδηγείται στους διαγωνισμούς. Ο Νίκος ξεκίνησε πριν 4 χρόνια και ο τρόπος ήταν ιδανικός και για να τον πωρώσει αλλά και για να τον πεισμώσει. Συνήθως κάπως έτσι γίνεται και κατακτάς πράγματα και στόχους. “Ο πρώτος διαγωνισμός ήταν της bar academy το 2012. Το είδα στο internet και πήγα. Δεν το λέω σε κανέναν και αρχίζω να προπονούμαι μόνος μου. Στα 22 άτομα βγήκα 3ος. Πηγαίνω την ίδια χρονιά στο Πανελλήνιο της scae  και τρώω τα μούτρα μου. Απογοητεύτηκα. Τότε ήταν και η πρώτη χρονιά που κέρδισε η Τάνια (τρεις συνεχόμενες φορές πανελλήνια πρωταθλήτρια στο latte art 2012, 2013, 2014) και κατάλαβα ότι δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα και αν δεν προπονηθείς δεν γίνεται να διακριθείς”.

“Μετά ξεκινάω στο Mind the cup και γνωρίζω τον Χρήστο Καβράκο, έναν άνθρωπο πολύ σημαντικό για την πορεία μου. Με πίστεψε και με βοήθησε να εξελιχθώ. Επόμενη χρονιά, επόμενος διαγωνισμός. Έκανα λίγο καλύτερη προπόνηση. Τότε πήρα την 4η θέση. Την επόμενη χρονιά (2014) βγαίνω δεύτερος. Πολύ προπόνηση και βοήθεια από την εταιρία Karoulia που είχε φέρει και τις μηχανές Simonelli”.

“Όταν κάνεις για λίγο καιρό προπόνηση και ανεβαίνεις εκεί, βγάζεις αυτό που έχεις δουλέψει καλά και λες time. Είναι τρομερό το συναίσθημα. Βλέπεις τα σχέδια σου και είναι εντάξει, η προπόνηση σου έχει αποδώσει. Γιαυτό δεν με πείραξε που βγήκα δεύτερος. Ήξερα ότι η Τάνια είναι η Τάνια. Ήταν η τρίτη χρονιά που το έπαιρνε”. Φέτος όμως το άγχος ήταν σίγουρα περισσότερο. Το όνομα του Νίκου είχε ακουστεί στον χώρο περισσότερο “Φέτος, πολύ άγχος, πολύ βάρος. Δούλεψα πολύ και επαγγελματικά. Πολύ βοήθεια από τον Karoulia και πάλι αλλά και από την ομάδα barista του mind the cup που προπονούμασταν μαζί και βελτιωνόμασταν μαζί”. Και τελικά μετά από τρεις προσπάθειες ο Νίκος νίκησε “Το πίστευα. Δεν είπα ποτέ προς τα έξω ότι θα πάω να νικήσω αλλά μέσα μου το πίστευα”.

“Ξεκίνησε όλο ωραίο φέτος. Στο latte art δεν μιλάς πολύ. Αλλά πρέπει να παρουσιαστείς στην αρχή. Το σλόγκαν μου φέτος ήταν ότι κάνω latte art γιατί βλέπω χαμογελαστούς ανθρώπους και αυτό με κάνει χαρούμενο. Σκεφτόμουν να πω έξυπνα πράγματα, αλλά προτίμησα να πω την αλήθεια. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα τρελάθηκα. Στον ημιτελικό τα είχα πάει πολύ καλά. Στον τελικό έπαιζα τελευταίος. Πολύ ψυχοφθόρο. Δεν ήθελα να βλέπω τους προηγούμενους. Έλεγα άντε να παίξω να τελειώνω. Από τις 11 το πρωί έπαιξα το απόγευμα τελικά. Όταν ανακοίνωνε τα αποτελέσματα έμεινα στην τελική διάδα πάλι με την Τάνια όπως και πέρσι. Μόλις ανακοίνωσε τον νικητή τα είδα όλα. Τρομερό συναίσθημα. Ίσως από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου”.

Είχα παρακολουθήσει μια από τις προπονήσεις του Νίκου και πραγματικά είχα εντυπωσιαστεί από τα σχέδια του. “Φέτος ήθελα να δώσω ζωή στην κούπα. Ήθελα να μιλάω. Την πρώτη κούπα μου την παρομοίασα σαν έναν κήπο. Και στην τρίτη κούπα έκανα το σχέδιο που πιστεύω μου έδωσε την νίκη. Είναι η αντανάκλαση των κύκνων στην λίμνη. Ρίσκαρα φέτος πολύ. Αλλά η ομάδα όλη με βοήθησε και μου έδωσε την ώθηση να ρισκάρω”. Αυτή η νίκη του δίνει την δυνατότητα να παίξει στο παγκόσμιο που φέτος θα γίνει στην Σουηδία 16 – 18 Ιουνίου στο Γκέτεμποργκ. “Ακόμα δεν έχω άγχος. Όταν κερδίζεις το πανελλήνιο είσαι ευχαριστημένος. Δεν σταματάω όμως. Πήρα αυτοπεποίθηση αλλά πάω περισσότερο εκεί να το χαρώ. Σίγουρα θα αγχωθώ αλλά ελπίζω περισσότερο να το χαρώ”.

Το σχέδιο με το οποίο ο Νίκος κέρδισε τον διαγωνισμό

Μας έχουν διακόψει αρκετές φορές γιατί πρέπει να φτιάξει κάποια παραγγελία. Βλέπω τον Νίκο σε κάθε κούπα να φτιάχνει και ένα σχέδιο και να την παρουσιάζει στον πελάτη με χαμόγελο. Μόλις επιστρέφουμε στην κουβέντα του λέω ότι πολλοί αυτό που κάνει το θεωρούν ανούσιο. Σχέδια πάνω στον καφέ. “Ισχύει. Έλα εγώ καφέ θέλω να πιώ, θα σου πει κάποιος. Το latte art όμως είναι η έξω όψη του καφέ. To latte art που θα σου προσφέρει ένα μαγαζί σε έναν cappuccino είναι σαν ένα ρούχα που εκτός από ποιοτικό και ζεστό θέλεις να είναι και ωραίο εμφανισιακά. Νιώθεις αλλιώς όταν είναι κάτι ωραίο στην όψη. Νομίζω ότι το πακέτο έχω έναν καλό καφέ και στον σερβίρω με ένα ωραίο σχέδιο είναι ότι καλύτερο και για τον πελάτη. Του προσφέρει χαμόγελο”. Και αυτό ακριβώς κάνει ο Νίκος Μπέλλης κάθε πρωί μέσα από τον καφέ.

Time.