Ο Πάνος Κανατσούλης ξέρει τι δουλειά θέλει για να είσαι από τους καλύτερους στον κόσμο

Το βράδυ της 17ης Μαίου, η ιστορία έγραψε ότι ο Έλληνας World Class Bartender of the Year 2017 είναι ο Πάνος Κανατσούλης από το The Clumsies. Είναι εκείνος που αναμετρήθηκε στο pop up challenge με τους Θάνο Ιωάννου και Αλέξη Στεπτσένκο από το bar Odori Vermuteria di Atene για τη θέση στον Παγκόσμιο Τελικό του Mexico City. Και είναι ο πανάξιος νικητής.

Το κείμενο αυτό όμως είχε γραφτεί κυριολεκτικά λίγη ώρα πριν από την ανακοίνωση του τελικού αποτελέσματος. Γιατί; Ακριβώς για να δώσει την αξία που πρέπει όχι μόνο στον νικητή, ως συνήθιζα τις άλλες χρονιές που παρακολουθούσα πιστά το World Class αλλά για να δώσει υπεραξία στην τριάδα που έφτασε μέχρι το τέλος αλλά και τη δωδεκάδα του φετινού ελληνικού τελικού. Τον ίδιο ακριβώς τίτλο θα έγραφα για το Θάνο και τον Αλέξη, χωρίς αυτό να μειώνει σε τίποτα κανέναν από τους τρεις.

Ειλικρινά δεν έχει τόση σημασία για εμένα, σαν απλό παρατηρητή, ποιος από αυτούς τους τρεις θα φτάσει στον Παγκόσμιο Τελικό, αν και είχα τις προτιμήσεις και τις αδυναμίες μου. Ακριβώς γιατί μόνο και μόνο που βρέθηκαν σε αυτό το σημείο, που βρέθηκαν σε τόσο υψηλό επίπεδο ώστε να αξιώνουν μία θέση στο αεροπλάνο της ελληνικής αποστολής στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, έχουν ήδη καταφέρει κάτι σπουδαίο.

Να τα βάλουν πρώτα και σημαντικότερα με τον ίδιο τους τον εαυτό, να τον ξεπεράσουν και να σταθούν μπροστά σε μερικούς κριτές παγκόσμιου βεληνεκούς να πουν τη δική τους ιστορία.

Την πρώτη χρονιά που τριγυρνούσα τα bar με τους κριτές, αυτό το πανίσχυρο δίδυμο, τους Γιώτη Αγγελίδη και Άντζελα Μαριδάκη, Reserve Brand Ambassadors της Diageo Hellas, αλλά και την Πηνελόπη Ζαούδη στην οποία χρωστώ τη γνωριμία μου με αυτό το μαγικό κόσμο, στεκόμουν τρομακτικά ψαρωμένος απέναντι στους bartenders και αναρωτιόμουν γιατί τρέμει το φυλλοκάρδι τους, γιατί βγάζουν τόση ψυχή μέσα σε μια εξιστόρηση, μέσα σε ένα ποτό. Για να καταλάβω πολύ γρήγορα ότι κάτι το οποίο για εμάς μπορεί να είναι ένα πεντάλεπτο της ημέρας μας, για εκείνους είναι μια ολόκληρη ζωή επίπονης δουλειάς.

Από εκείνη τη στιγμή πριν μερικά χρόνια, έμαθα να σέβομαι τους ανθρώπους που στέκονται απέναντι στους κριτές, εκείνους που τολμούν να μπουν σε σύγκριση, εκείνους που ρισκάρουν ένα στραπάτσο που θα τους κάνει να φανούν κάπως στα φιλόδοξα αφεντικά τους, σε εκείνα τα αφεντικά που δεν καταλαβαίνουν τι θα πει World Class.

Ξέρω, είναι πολλοί εκείνοι οι οποίοι θεωρούν αυτή τη δουλειά απλή, κουραστική αλλά απλή. Αλλά όπως και σε κάθε δουλειά, υπάρχουν κάποιοι που ματώνουν τη φανέλα, έτσι και σε αυτή υπάρχουν εκείνοι που πειραματίζονται, διαβάζουν, ιδρώνουν, ξοδεύουν χρόνο και χρήματα για να γίνουν οι καλύτερες εκδοχές του εαυτού τους. Αυτούς τους ανθρώπους βλέπω κάθε χρόνο να περνάνε στη δωδεκάδα του World Class, αυτούς τους ανθρώπους σέβομαι.

Το ότι οι τρεις υποψήφιου του τελικού challenge προέρχονται από το The Clumsies και το Odori, μόνο τυχαίο δεν είναι. Ακριβώς είτε γιατί προέρχονται από τα σπλάχνα και το φυτώριο μιας οικογένειας που αγαπά παθολογικά αυτή τη δουλειά και έχει καταφέρει να βάλει την Ελλάδα στον παγκόσμιο χάρτη του bartending, είτε γιατί ήταν αρκετά ικανοί ώστε να γίνουν νεότερα μέλη αυτής της οικογένειας.

Θα ήμουν άδικος όμως αν δεν μιλούσα και για τα άλλα bar. Πολύ άδικος. Γιατί η δουλειά που γίνεται στο Baba au rum, στο Noel, στο Spoiled, στο A for Athens, στο Ark και σε τόσα άλλα γνωστά και άγνωστα bar της πόλης, δείχνει ένα πολύ απλό πράγμα. Ότι το bartending community στην Ελλάδα είναι πλέον τόσο ισχυρό που τους εκπροσώπους κάθε χρονιάς στους διεθνείς διαγωνισμούς θα τους βρίσκουμε στις λεπτομέριες. Και θα βαρεθούμε εμείς οι δημοσιογράφοι να ακούμε στις συνεντεύξεις ότι για το πόσο ψηλά βρίσκεται αυτή τη στιγμή η χώρα μας.

Αυτό που κατάφερε ο Μανώλης Λυκιαρδόπουλος με την πέμπτη θέση στο Cape Town πρόπερσι αλλά και όσα έχει προσφέρει αυτή η χρυσή γενιά των bartender που προηγήθηκαν είναι μία κληρονομιά τεράστια για την ελληνική σκηνή. Και είναι αυτή η κληρονομιά που “αναγκάζει” τόσα παιδιά κάθε χρόνο, να βγαίνουν από το comfort zone τους και τα εύκολα χρήματα και να κυνηγούν το όνειρο.

Πέρυσι είχα τη χαρά να βρεθώ δίπλα στην ελληνική αποστολή στο Miami. Και να ζήσω από κοντά το μέγεθος αυτού που ονομάζουμε World Class. Τα μικρά μαθήματα που διαβάζετε φέτος όλη τη χρονιά στο Oneman, οι συμβουλές και οι συνεντεύξεις, είναι το υπέροχο οικοδόμημα που έχτισε η ομάδα της Diageo για τους bartenders και τους λάτρεις των spirits στη χώρα.

Είναι πάντα χαρά να βλέπεις την ευτυχισμένη φάτσα του νικητή. Και να ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι ακόμα κι αν εκείνη τη στιγμή δεν το συνειδητοποιεί, αυτός ο άνθρωπος θα φέρει με τη σειρά του ακόμα περισσότερο κόσμο κοντά στο bartending και θα κάνει ακόμα περισσότερους πιτσιρικάδες του bartending να πιστέψουν στο όνειρο.

Ο Πάνος είναι ένας πάρα πολύ εργατικός bartender. Κι όσα είδα από εκείνον τα τελευταία δύο χρόνια που τον παρακολουθώ, με κάνουν να έχω μεγάλη σιγουριά για το τι θα δούμε από εκείνον στο Mexico City. Αρκεί ο ίδιος να καταφέρει να καταπολεμήσει το άγχος του. Αυτό που κρατάω είναι το πείσμα του όταν πέρυσι έχασε στον τελικό, το πώς δούλεψε και πάλι πολύ σκληρά για να βρεθεί για άλλη μια χρονιά στο pop up challenge κι αυτή τη φορά να το κάνει δικό του.

Το Oneman θα είναι δίπλα στο World Class όπως κάθε χρονιά και θα στηρίξει τον Έλληνα World Class Bartender of the Year στο ταξίδι του προς τον Παγκόσμιο Τελικό. Και θα είναι δίπλα στην υπέροχη αυτή πρωτοβουλία που ξεκινά από σήμερα κιόλας, το Athens Fine Drinking και δίνει την ευκαιρία σε όλους να γνωρίσουν την εμπειρία του Fine Drinking στο Παλαιό Χρηματιστήριο Αθηνών.

Θα τα πούμε εκεί μέχρι τις 27 Μαΐου. Για να γιορτάσουμε την νίκη του Πάνου και να μυηθούμε για άλλη μια φορά στην αγαπημένα κουλτούρα των spirits και του Fine Drinking. Για περισσότερα από το World Class σου προτείνουμε να ακολουθήσει και τη σελίδα του στο Facebook.