Οι τρεις σωματοφύλακες της σωστής μακαρονάδας

Δεν θα ‘πρεπε να κάνει εντύπωση σε κανέναν, δηλαδή ούτε στον Χρήστο, ούτε στον Κωνσταντίνο, ούτε στη σκηνοθέτιδα Δήμητρα, ούτε σε εμένα, το γεγονός ότι αυτό το γλυκό πρωί του Ιουνίου, οι ουρανοί αποφάσισαν να ανοίξουν όπως δεν άνοιξαν ολόκληρο το χειμώνα. Αυτό που πηγαίναμε να κάνουμε ήταν προκλητικό. Ήταν μια ύβρις προς τη φύση και τον συνάνθρωπο. Οι τρεις γενναίοι θα ανοίγαμε το ebook Misko ΣΥΝΤΑΓΕΣ (για iOS | για Android) και θα μαγειρεύαμε. Εντάξει φίλε, σταμάτα να είσαι τόσο περίεργος δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου, θα πεις.

Μικρές, αλλά σημαντικές λεπτομέρειες:

1) O Χρήστος ξέρει να μαγειρεύει. Ο Κωνσταντίνος κι εγώ δεν ξέρουμε καν να τρώμε.

2 )Σαν να μην έφτανε η από πάνω λεπτομέρεια, η προσπάθεια των δύο επικίνδυνα ασχέτων με την κουζίνα θα φυλακιζόταν για πάντα στην κάμερα της Δήμητρας Μπαμπαδήμα, και θα τη δημοσιεύαμε σε αυτό το άρθρο.

3) Τη δημοσιεύουμε, μη ανησυχείς. Να τη!

Όπως καταλαβαίνεις, πριν πιάσουμε το τάμπλετ (πολύ βολικότερο το να βλέπεις τις συνταγές από το τάμπλετ, θα με ευγνωμονείς για το tip) και ξεσκονίσουμε τις συνταγές μέχρι να βρούμε τις πιο εύκολες και ρεαλιστικές για τις μηδενικές μας δεξιότητες, μαζευτήκαμε στο σαλόνι του Χρήστου, αγκαλιαστήκαμε και οι τρεις όπως γινόταν κάποτε στα τάιμ-άουτ και είπαμε με μια φωνή το σύνθημα:

“Όλοι για έναν και ο Χρήστος για όλους”.

Η Δήμητρα τρόμαξε από την ένταση της φωνής μας και παραλίγο να της πέσει η κάμερα από τα χέρια. (Καμία σχέση, η Δήμητρα είναι dude, πιο ψύχραιμη κι απ’ τον Καμπούρη το ’87).

Day Tripper

Θέλοντας εμφανώς να μας χαλαρώσει, ο αρχιμάγειρας Χρήστος έβαλε μια συλλογή των Beatles στο φανταστικό του πικάπ. Δεν μας χαλάρωσε. Δεν πειράζει, το άγχος μας κάνει καλό. Δεν απέβαλαν και κάνα παίχτη μας για να αγχωθούμε όπως ο Δανιήλ στο Ελλάδα-Γερμανία.

Η αποστολή ήταν σαφής και με τρία σκέλη: Ένας θα έφτιαχνε γαριδομακαρονάδα με σπαγγέτι, ένας μακαρόνια με κιμά και ένας πένάκι με σάλτσα χωριάτικης σαλάτας. Όλοι ξέραμε ποιος θα έφτιαχνε τη γαριδομακαρονάδα. Ο Κωνσταντίνος πήρε τα μακαρόνια με κιμά, εγώ πήρα τις πένες, γιατί είμαι μεγάλος φαν της χωριάτικης.

Η συμφωνία κυρίων που υπογράψαμε με το πενάκι μου (see what I did there?) ήταν ότι θα εκτελέσουμε παράλληλα τις τρεις μακαρονάδες. Για να μη βαριόμαστε. Και γιατί οι δύο απ’ τους τρεις ήμασταν πιο άχρηστοι κι από κλειστό βενζινάδικο.

Α Hard Day’s Night

Ήταν φανερό ότι οι διαδικασίες είχαν ξεκινήσει. Το νερό πήρε βράση πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο παίρνει στην κουζίνα μου και το πενάκι βούτηξε στη φωτιά. Ο Κωνσταντίνος προσπαθούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του και ο Χρήστος περιφερόταν στο χώρο με τη σιγουριά του επαΐοντα, δηλαδή του “πήξτε καημένα, εγώ θα χρειαστώ βία δωδεκάμιση λεπτά για να εκτελέσω τη συνταγή”. Δικαίως.

Ο Κωνσταντίνος είχε βρει ρυθμό στο κόψιμο, εγώ σούρωσα το πενάκι πάνω απ’ το νεροχύτη και μαζί, χέρι-χέρι θα λέγαμε, ρίξαμε καινούργιο νερό στη φωτιά. Οι Beatles τραγουδούσαν απερίσπαστοι απ’ το βάθος, γιατί μάλλον δεν έφταναν οι μυρωδιές ως εκεί. Ο Χρήστος, αφού έριξε μια ματιά στη συνταγή του στο ebook, άρχισε να κινείται με ρυθμούς άγνωστους στην ανθρωπότητα και από ευγένεια μόνο, ζητούσε τη βοήθειά μας για μικροπράγματα.

Η μοίρα (και η απλότητα των συνταγών) τα έφερε έτσι που ξεθάρρεψαν και οι πιο ακατάλληλοι.

Για να καταλάβεις, επήλθε μια στιγμή που δουλεύαμε και οι τρεις ταυτόχρονα. Ο Αμπατζής έφτιαχνε τον κιμά αφού τσιγάρισε πρώτα το κρεμμυδάκι του, ο Χρήστος έφτιαχνε μια σάλτσα που παραλίγο να αναστήσει τις γαρίδες κι εγώ ένα βουνό από λαχανικά για να κόψω. Χάθηκα για λίγο στο τάμπλετ (μέγα έπος ότι υπάρχουν και βίντεο με την εκτέλεση των συνταγών), είδα ότι ο κύριος που την εκτελεί έχει κομμένα τα πάντα εκτός από τις ελιές και ξεκίνησα. Στο αγγουράκι είχε πλάκα.

Έκοβα σε κυβάκια, με τη φοβερή μέθοδο που φέρει την υπογραφή μου και λέγεται ‘κόβε τα πάντα στα δύο, και αν είναι ακόμα μεγάλα, επανάλαβε μέχρι να μοιάζουν με μικρά κυβάκια’.

Please Please Me

Το θαυμάσιο για εμάς -και ίσως όχι τόσο θαυμάσιο για το σενάριο του άρθρου- είναι ότι δεν υπήρχε καμία ανατροπή και κανένα μαύρο σύννεφο (μετά την καταιγίδα έξω) στον ουρανό της απόπειρας να φτιάξουμε μακαρονάδες.

Με την απαραίτητη σοβαρότητα, την καθοδήγηση της dude, σκηνοθέτιδος Δήμητρας και το ebook της Misko που μας έλυνε τα χέρια πριν προλάβουν να μπλεχτούν μεταξύ τους, οι συνταγές εκτελέστηκαν και η ανωριμότητα μας χτύπησε κόκκινο τη στιγμή που έπρεπε να ποζάρουμε δίπλα τους. Ή τέλος πάντων, με ένα απειλητικό πιρούνι μέσα τους, μετά στο στόμα μας, μετά στην κάμερα.

Μια πολύ σημαντική στιγμή ήταν και αυτή που λικνιστήκαμε και οι τρεις (καθένας με τον χαρακτηριστικό του χορό) στις μελωδίες των Beatles. Εννοώ ότι το παν ήταν να το ευχαριστηθούμε. Όπερ και εγένετο. With A Little Help of Our Friends.

Πριν σας ευχηθούμε ένα καλό βράδυ, ας ακούσουμε τι έχουν να πουν οι άλλοι δύο πρωταγωνιστές του βίντεο. Κωνσταντίνε, ο λόγος σε σένα:

“Δεν μαγειρεύω συχνά. Όχι, δεν θα το ρίξω στους τρελούς ρυθμούς της εβδομάδας και την έλλειψη χρόνου. Η πικρή αλήθεια είναι ότι βαριέμαι να μαγειρέψω. Βαριέμαι τη διαδικασία, το πλύσιμο των σκευών, το ότι πρέπει να ιδρώσω με λίγα λόγια για το φαγητό μου, ενώ συνήθως προτιμώ να το βρίσκω -με κάποιο μαγικό τρόπο- έτοιμο. Φτιάχνοντας όμως μακαρονάδα στην κουζίνα με τον Χρήστο και τον Ηλία, θυμήθηκα ότι η μαγειρική τελικά μπορεί να έχει πλάκα. Ειδικά όταν φτιάχνεις φαγητό με παρέα και αυτό που λερώνεις είναι τα σκεύη και η κουζίνα του Χρήστου και όχι τα δικά σου. Αν είναι πάντα έτσι, μου φαίνεται θα αρχίσω να μαγειρεύω συχνότερα. Χρήστο το Σάββατο το μεσημέρι θα είσαι σπίτι;”.

Και ναι, ο Χρήστος πήρε την πάσα και κάρφωσε ιδανικά:

“Ο μόνος λόγος που εμπιστεύτηκα την κουζίνα μου στους δύο αυτούς εξαιρετικούς σεφ, είναι ότι ήμουν σίγουρος ότι έστω με λίγη βοήθεια από το MISKO ΣΥΝΤΑΓΕΣ, θα καταφέρουν να διαπρέψουν. Και τα κατάφεραν. Ο Κωνσταντίνος βασικά ήταν πολύ ανώτερος των προσδοκιών, μαέστρος του μαχαιριού, πιονέρος του κιμά. Ο Ηλίας είναι ο Ηλίας. Μπορεί να μην έχεις τις γνώσεις ή την πείρα στην κουζίνα αλλά θα δώσει και την ψυχούλα του για να βγει καλό αυτό το οποίο θα δοκιμάσει να φτιάξει. Για τη γαριδομακαρονάδα μου, θα πω χωρίς έπαρση, ότι ήταν ένα μικρό ποίημα. Κι ας κάηκαν λίγο αυτές οι κότες οι συνάδελφοί μου από τη σάλτσα. Αν δεν έχει λίγο πιπέρι η ζωή, τι να την κάνουμε”;