Οικογενειακή ‘εκδρομή’ στα Gazi College

Μερικές φορές η γυναίκα μου έχει δίκιο. Ούτε ο all you can eat Κυριακάτικος μπουφές στο Ινδικό της γειτονιάς μου, ούτε τα ψιλο-gourmet πιάτα στο καινούργιο μοδάτο bar resto στην πλατεία Αγίας Ειρήνης είναι κατάλληλο περιβάλλον για να πάμε να φάμε οικογενειακά (μόνοι ή με φιλικά ζευγάρια που επίσης έχουν παιδιά). Τις περισσότερες φορές, όμως, απλώς το χρησιμοποιεί ως δικαιολογία για να μην πάμε κάπου που θέλω.

Για την ακρίβεια, από τότε που γεννήθηκε η κόρη μου, πριν 5 1/2 χρόνια, πρέπει να έχω ακούσει τη φράση ‘Και το παιδί, τι θα φάει;’ πάνω από 100 φορές. Άσε που, ακόμη και όταν είμαι προετοιμασμένος να της απαντήσω, έχοντας π.χ. βρει online τον κατάλογο ενός εστιατορίου, έχει ως back up και καμία δεκαρία ακόμη ‘δολοφονικές για την έξοδο’ ατάκες. Στη λογική ‘Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να φάει το παιδί εδώ’, ‘Δεν είναι καθόλου φιλικό το περιβάλλον για παιδιά’, ‘Πας καλά που θα πάμε κάπου που δεν έχει καν τηγανητές πατάτες; (σ.σ. Με αυτό συγκεκριμένα μου ακύρωσε την προηγούμενη εβδομάδα ένα ψαγμένο ψαράδικο στις Τζιτζιφιές) και ‘Σιγά μην της δώσω μπιφτέκι σε ταβέρνα. Ποιος ξέρει από τι είναι φτιαγμένος ο κιμάς’

Όλα αυτά μέχρι την πρώτη φορά που πήγαμε στο Gazi College Γλυφάδας (στου Πειραιά, που έχω πάει 1-2 φορές με φίλους, ήταν μια χαρά γεμάτο από φοιτητές. Ενώ στο πρώτο, στο Γκάζι, επειδή δεν κυκλοφορώ κέντρο, βρέθηκα μόνο επειδή μου έδωσε εκεί το ραντεβού για τη συνέντευξή μας η Τζένη Μπότση). Και πάλι με κακή διάθεση ξεκίνησε το έτερον μου ήμισυ, στη λογική ‘τραβάτε με και ας κλαίω’, αλλά με το που μπήκαμε μέσα κάπως γλύκανε.

Το πρώτο ‘χτύπημα’ ήταν το περιβάλλον που θύμιζε εστέτ σχολική τάξη, με βιβλιοθήκες γεμάτες βιβλία (αληθινά βιβλία, βιβλία που το παιδί μπορεί να πιάσει, να ξεφυλλίσει και να περάσει την ώρα του), υδρόγειες σφαίρες, μαυροπίνακες και vintage επιτραπέζια που βρίσκονται κάτω από το γυαλί των τραπεζιών (σ.σ. μέχρι και στις τουαλέτες η διακόσμηση παραπέμπει σε σχολείο, με την κεντρική προθήκη να είναι γεμάτη μολύβια που αιωρούνται στον αέρα). Με άλλα λόγια, αν και προφανώς δεν ήταν αυτός ο στόχος, το παιδί, κάθε παιδί, αισθάνεται οικεία όταν μπαίνει εδώ.

Το δεύτερο ήταν η ‘δεν έχουμε τίποτα να κρύψουμε’ ανοιχτή κουζίνα με higlight την κόκκινη μηχανή κοψίματος αλλαντικών (ναι, ακόμη και αυτά εδώ κόβονται-‘όλα in house’, που έλεγαν στο χωριό μου), τις προθήκες με τα λαχταριστά γλυκά και τις πιατέλες με τα cookies.

Και το τρίτο και βασικότερο το ίδιο το -ο ορισμός του comfort food- μενού. Τόσο multi culti που η σύζυγος δεν είχε τίποτα να μου προσάψει (κάτι σπάνιο, ως ανήκουστο). Συγκεκριμένα η ίδια εστίασε στο Asian Basket (που περιλαμβάνει ποικιλία από δημοφιλή ασιατικά fingerfood), στα chicken noodles και τον σολομό teriyaki, εγώ ίδρωσα μέχρι να αποφασίσω αν προτιμώ το κλασσικό black angus Βig Βoss burger ή τις Μεξικάνικες fajitas και τα παιδιά της παρέας, αφού εξαφάνισαν σε χρόνο dt μια pizza μαργαρίτα, έπεσαν με τα μούτρα στο σπιτικό σουβλάκι πίτα (διπλό χοιρινό μέσα σε τορτίγια), την μακαρονάδα bolognese (ναι, η σύζυγος πείστηκε ότι ήταν κάτι παραπάνω από ΟΚ ο κιμάς εδώ) και ένα club sandiwch με φιλέτο κοτόπουλο αντίστοιχα. Κλέβοντας, επιπλέον, και το American Hot dog του φίλου μου του Θωμά που αναγκάστηκε να το παραγγείλει ξανά.

Εννοείται πως δεν έμεινε τηγανητή πατάτα (φρέσκια φυσικά) ούτε για δείγμα. Όπως εννοείται πως κανένα από τα παιδιά δεν είχε σκοπό να κουνηθεί αν δεν έτρωγε κάτι γλυκό και λαχταριστό (βλέπε από vanilla and chocolate chip muffin, κρέπα και βάφλα μέχρι oreo chocolate cake, banoffee και snickers cake).

Με άλλα λόγια, περάσαμε καλά. Και πήγαμε ξανά. ‘Προσηλυτίζοντας’ στην πορεία και άλλα ζευγάρια που είχαν το ίδιο πρόβλημα. Το να μπορούν δηλαδή να βρουν ένα μέρος που να καλύπτει την αισθητική τους (βλέπε όχι ταβέρνα, σουβλατζίδικο ή της σειράς ιταλικό-τα καλά ιταλικά έχουν ‘δύσκολα’ για τα παιδιά πιάτα), να έχει αρκετά multi culti μενού που να μην γκρινιάζει κανένα μέλος της παρέας και που να σερβίρει από πρωινό (δυνατό το Croque Madame που έρχεται σερβιρισμένο πάνω στο φρεσκοψημένο ζυμωτό ψωμί) έως, καθώς προχωράει η μέρα, πολύ καλά cocktail.

Και όλα αυτά σε τρεις eateries που, προς αποφυγή παρεξήγησης, σε καμία περίπτωση δεν αυτο-προσδιορίζονται ως family restaurants. Ίσως απλώς, αυτοί οι τρεις φίλοι που τα έφτιαξαν, να είχαν και εκείνοι το ίδιο πρόβλημα με τις δικές τους γυναίκες. Και, ασυνείδητα, να φρόντισαν να δώσουν πειστική απάντηση στο ‘Και το παιδί τι θα φάει ερώτημα’ που βρίσκεται στο πυρήνα κάθε ‘που θα πάμε να φάμε αυτό το ΣΚ’ οικογενειακής Παρασκευάτικης σύσκεψης.

Info-Gazi College Γλυφάδας, Γρηγορίου Λαμπράκη 5 (επίσης Περσεφόνης 53, Γκάζι, Γρηγορίου Λαμπράκη 117, Πειραιάς), www.gazicollege.gr