Όλα είναι δρόμος. Ακόμα και στο burger

Για τους φανατικούς των burger – όχι εγώ ένας φίλος μου – το γεγονός ότι έχουν ανοίξει τόσα καταστήματα που τιμούν το burger, είναι το καλύτερο νέο την τελευταία τριετία. Κι αυτό γιατί οι καλές επιλογές είναι πλέον σε πολλές γειτονιές της πόλης.

(Φήμες θέλουν να μην συμβαίνει το ίδιο στη Θεσσαλονίκη, με φωτεινή εξαίρεση το Pax, παρακαλώ κάποιος να επιληφθεί του θέματος)

Την Παρασκευή το βράδυ πήγα στο 310 Street Food & Bar στο Νέο Ψυχικό μαζί με τον Ηλία Αναστασιάδη και τον Θέμη Καίσαρη, αυτές τις εξέχουσες προσωπικότητες. Το συγκεκριμένο μαγαζί είναι στέκι του Θέμη και σε κάθε mini επίσκεψή του στο γραφείο, είχε και μια ιστορία να μας πει για κάποιο burger, για κάποια πίτσα που έφαγε εκεί. Είναι να μην ακούσουμε για φαγητό γενικά. Το μικρόβιο φυτεύτηκε και το ραντεβού ορίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες δύο μηνών.

Ήξερα μόνο το όνομα τόσον καιρό κι αυτό όχι ολόκληρο. Street food. Και φυσικά ως λάτρης της συγκεκριμένης κατηγορίας, σκεφτόμουν φαγητό δρόμου και έτρεχε το σαλάκι. Αυτό που βρήκα στα τραπέζια του συγκεκριμένου μαγαζιού ήταν κάτι καλύτερο από αυτό.

Ο χώρος μοντέρνος και μεγάλος. Οι σερβιτόροι όλοι πολύ ευγενικοί και ντυμένοι με μαύρα σε ένα μπέρδεμα από ιταλική τρατορία, εστιατόριο της Νέας Υόρκης και νεωτερικό bistro της Αθήνας.

Τα μυαλά μας μόνο ήταν αλλού. Του Ηλία στο Κ44 που θα πήγαινε μετά το φαγητό να παίξει μουσική, εμένα σε ένα αυτοκίνητο με προορισμό τη Βασιλίτσα και του Θέμη δεν είμαι σίγουρος σε τι. Συγχρονιστήκαμε όμως. Και δεν θα αναφερθώ πολύ στις συζητήσεις που έγιναν πάνω από το φαγητό με τις δύο αυτές εξέχουσες προσωπικότητες γιατί αναλωθήκαμε πολλή ώρα να λέμε για μπάλα και τα επερχόμενα (τότε) Όσκαρ οπότε λίγη σημασία έχουν αυτά που είπαμε. Οφείλω όμως να σου πω για αυτά που φάγαμε.

Είχαμε πάει με σκοπό να δοκιμάσουμε burger. Τίποτα άλλο δεν υπήρχε στο μυαλό. Αλλά βλέποντας τον κατάλογο, σκεφτήκαμε ότι θα ήταν κρίμα να μην παίζει μία πίτσα στη μέση μέχρι να έρθουν τα burger. Το “ποια πίτσα θα πάρουμε” ευτυχώς το άφησαν σε εμένα γιατί η λέξη “salsiccia” σηκώθηκε από τον κατάλογο και τρύπωσε στον εγκέφαλο. Μιλάμε για ιταλικό λουκάνικο από χοιρινό και spoiler alert στην συγκεκριμένη πίτσα ταίριαζε φοβερά με τα μανιτάρια και την πολύ νόστιμη σάλτσα ντομάτας.

Οι δύο συνδαιτημόνες μασούλησαν χαρωπά 2 κομμάτια ο καθένας και συνέχισαν να συζητούν ζωηρά. Το μόνο που έκανα ήταν να πετάξω λάδι στη φωτιά της συζήτησης ώστε να ξεχάσουν για λίγο το φαγητό και να καταφέρω να φάω εγώ 4 κομμάτια. Το γνωστό 4-2-2.

Αλλά εντάξει, δεν είχαμε έρθει στο δάσος για τη στάση στο ρυάκι. Είχαμε έρθει για κυνήγι. Το κυνήγι του τέλειου burger.

Ο Θέμης έπαιξε πολύ δυνατά (που λέει κι ο συμπαρουσιαστής του στην Superball, Παντελής “τιτάνας” Βλαχόπουλος). Παρήγγειλε ένα Argentinian burger με τσένταρ, bacon, κρεμμύδι, μαρούλι, ντομάτα και σάλτσα chimichouri. Το burger της παραπάνω φωτό. Ομολογώ ότι θα ήταν η σίγουρη επιλογή μου αν δεν έβλεπα σε ένα άλλο burger από κάτω το ευαίσθητο σημείο μου. (Που είναι μείον μου). (Sorry).

Το English burger που παρήγγειλα με περρίσια χαρά είχε τηγανητό αυγό. Και κάπου εκεί σταματούν όλες οι συζητήσεις για το ποιο burger θα πάρω. Πάντα αυτό με το τηγανητό αυγό. Το bacon, το μαρούλι και η μαγιονέζα έρχονταν να δράσουν ως wingmen στο αυγό. Το bacon γιατί ταιριάζουν τόσο πολύ στη γεύση, το μαρούλι για να δροσίσει τη φάση και η μαγιονέζα για να μπερδευτεί με το αυγό και τα υγρά του bacon, να πάρει το χρώμα τους και να απογειώσει το πιάτο.

Πριν περάσουμε καν στο burger του Ηλία, θα σας πω λίγο για το μπιφτέκι στο burger. Νόστιμος κιμάς που φώναζε ότι το κρέας είναι σίγουρα καλό. Ψημένος ιδανικά ώστε το μπιφτέκι να λιώνει στη μπουκιά στο στόμα. Χωρίς κρεμμύδι και άλλα που θα έκαναν το μπιφτέκι να ξεχωρίζει παράλογα από το σύνολο. Απλά ιδανικό.

Ο Ηλίας έπαιξε όμως αλλιώς όπως βλέπεις στη φωτό παραπάνω. Και γι’ αυτό φρόντισα να πω νωρίτερα για το μπιφτέκι. Πήρε το Crispy Chicken Burger με bacon, μαρούλι, ντομάτα και μαγιονέζα ρόκας. “Μυρίζει πολύ ωραία το burger μου. Είναι πρώτη φορά που το λέω αυτό για ένα burger”. Εντάξει, θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες για τον τρόπο που ο Ηλίας εκφράζεται για το φαγητό αλλά ας μην το κάνω τώρα αυτό. Στο τέλος απλά δήλωσε κουνώντας το δεξί χέρι σε κυκλικές κινήσεις “αυτή η μαγιονέζα ήταν το κάτι άλλο”. Ευχαριστούμε Ηλία για την σκαρμούτσεια προσέγγιση.

Εξακολουθήσαμε να λέμε για μπάλα (πρωτότυπο) και να οργανωνόμαστε για το live blog που κάναμε κατά τη διάρκεια της φετινής απονομής των βραβείων Όσκαρ. Το γλυκό που επέλεξα να έρθει στο τραπέζι ήταν μια τάρτα σοκολάτας. “Μην το παρακάνουμε” σκέφτηκα και άκουσα δυο γριες και τρεις γέρους να γελούν στον ύπνο τους στις διπλανές πολυκατοικίες. Ωραία σοκολάτα, μαστιχωτή όσο πρέπει σε μία τάρτα με το παγωτό να έρχεται να δέσει ιδανικά στο γλυκό.

Χαζεύοντας τον κατάλογο σκέφτηκα ότι θα επιστρέψω κάποια στιγμή στο 310 Street Food & Bar. Είτε για να καθήσω στα τραπέζια του είτε για να περάσω να πάρω φαγητό μετά τη δουλειά. Για τα ψητά μανιτάρια και τις μίνι τυροκουλούρες. Για την coleslaw και την carbonara. Για το Apple Crumble και το Souffle πορτοκάλι. Για τα cocktail που έβλεπα να πηγαινοέρχονται στα διπλανά τραπέζια.

Θα τα πούμε εκεί…