Πάρε κι εσύ μια γεύση Βραζιλίας

Άλλοι έχουν ταλέντο στη μπάλα και αυτή τη στιγμή διεκδικούν το κύπελλο του Μουντιάλ στη Βραζιλία και άλλοι έχουν ταλέντο στο φαγητό και διεκδικούν τον τίτλο του καλοφαγά στην Ελλάδα. Αυτή η μεσημεριανή εξόρμηση του ONEMAN είχε όμως και κάτι από Μουντιάλ.

Στα T.G.I. Friday’s® μάς υποδέχτηκε όπως βλέπεις το δικό τους team Brazil και μας εξήγησαν ότι μέχρι και τα τέλη Ιουλίου, υπάρχει και ο Taste of Brazil κατάλογος παρέα με τον κανονικό. Κι επειδή τον κανονικό τον έχουμε τιμήσει δεόντως, είπαμε να παίξουμε μόνο Βραζιλιάνικα. Sorry Diego.

Μεσημέρι και μάλιστα on duty αλλά μας είπαν ότι η Caipirinha πάει εξαιρετικά με νέα πιάτα οπότε έπρεπε να δοκιμάσουμε. Εις διπλούν.

Υπεύθυνη κατανάλωση Caipirinha υπό τους ήχους macho συζητήσεων. Αν δεν κάνω λάθος ο Ηλίας ρωτάει κάτι για κάποια που παντρεύτηκε. Έξοχα.

Αλλά δεν ήρθαμε εδώ για να πούμε για γάμους. Όσο έντονη κι αν ήταν αυτή η συζήτηση που κάναμε, όπως βλέπεις.

Όπως και να το κάνουμε, αφού φας, αφού πιεις τις caipirinha σου, αφού ξεδιψάσεις με την Coca Cola, για να παρακολουθήσεις την μπάλα σωστά, τις θες τις παγωμένες Heineken σου να έρχονται δυο δυο στο τραπέζι. Πάμε να δούμε τι θα φας πριν τις μπίρες.

Ξεκινάμε με φανταστικές γαρίδες μαγειρεμένες σε καυτερή σάλτσα ντομάτας και γάλα καρύδας, σερβιρισμένες πάνω σε ρύζι με μυρωδικά. Moqueca De Camaroes.

Το λόγο παίρνει ο Θοδωρής Δημητρόπουλος: “Λοιπόν εγώ γενικά δεν είμαι των πολύ περίεργων και άπαξ και μάθω κάτι συνεχίζω να προχωράω προς αυτό ακόμα και τοίχο να μας βάλεις ανάμεσα. Θα κουτουλάω στον τοίχο σαν ζόμπι. Χρειάζονται πολύ συγκεκριμένοι συνδυασμοί πραγμάτων για να μου αποσπάσουν την προσοχή και να γυρίσω το κεφάλι προς την άλλη. Ας πούμε γαρίδες είναι ένα από αυτά τα πράγματα. Γάλα καρύδας ένα άλλο. Καυτερή σάλτσα ένα τρίτο. Το συγκεκριμένο σετάκι με ενθουσίασε από τα μούτρα και δε με απογοήτευσε σε κανένα σημείο. Τσούζει λίγο, λιγάκι, όσο πρέπει, είναι καυτερό χωρίς να σε γδέρνει κιόλας δηλαδή. Θες να απλώσεις τη σάλτσα της γαρίδας πάνω σε όλο το ρύζι, του οποίου τα μυρωδικά έτσι κι αλλιώς το κάνουν εξωτικό. Κρατς η γαρίδα, γλίστρημα το ρύζι με το γάλα καρύδας και τη σάλτσα του. Και τσιμπηματάκι σου αφήνει, και πηχτή γεύση. Αυτές οι μικρές αντιθέσεις είναι, ε ξέρεις, κάτι για αλατοπίπερα θα έλεγα τώρα, αλλά ποια αλατοπίπερα, γαρίδες με γάλα καρύδας είναι η φάση”.

Δεύτερο πιάτο που ήρθε, Παραδοσιακές βραζιλιάνικες κροκέτες São Paulo Coxinhas γεμισμένες με μίγμα κοτόπουλου, τυρί κρέμα, καρότο και κρεμμύδι. Συνοδεύονται με sour cream με ξύσμα λεμονιού. Όποιος αγαπάει το λεμόνι στις κρέμες είτε μιλάμε για αλμυρό όπως εδώ ή για γλυκό όπως π.χ. στα αγαπημένα μου mini lemon pies με τα οποία πασαλείβονται κάθε φορά τα μούσια μου, θα ξέρει πόση διαφορα μπορεί να κάνει λίγο ξύσμα λεμονιού σε αυτό το πιάτο.

Ο κροκετολόγος Ηλίας Αναστασιάδης έχει κάτι να συμπληρώσει: “Γενικά έχω ένα θέμα με τις κροκέτες, το οποίο κρατάει από τα πρώτα πάρτι του δημοτικού και συνεχίζεται ως τώρα με τα πάρτι είναι και καλά πιο σοβαρά. Σαν θεωρία αλλά και σαν πράξη, η κροκέτα είναι ό,τι πιο φιλικό προς το μάτι (μου) φτιάχτηκε ποτέ σε φαγητό. Ο κατάλογος του TGI Friday’s με τα βραζιλιάνικα έχει σαφώς πιο βαριά χαρτιά (βλέπε το Maracana Grilled Chicken που εξαφάνισα αργότερα), αλλά η μαγεία κρύβεται στις λεπτομέρειες, δε λένε; Το σχήμα τους φέρνει σε αυτές τις πέτρες του κέρλινγκ σε σμίκρυνση, δηλαδή σχεδόν στρογγυλές με ένα ‘κοτσάνι’ από πάνω και η ζύμη είναι όση χρειάζεται για να κάνει το σκριν και να προστατεύσι το εσωτερικό της. Κοτόπουλο, λίγη ντομάτα και τυρί κρέμα. Το μοναδικό πρόβλημα με τις κροκέτες και εμένα είναι ότι μου φαίνεται σταθερά πανδύσκολο να σταματήσω στη μία και ότι σε συναντήσεις σαν κι αυτήν στα Friday’s, πιέζομαι πολύ για να τα καταφέρω και να μην βουτήξω”.

Refill στις Caipirinha, refill στις κοακόλες και συνεχίζουμε στα κυρίως. Η διαδικασία γνωστή. Πρώτα φωτογραφίζουμε, μετά δοκιμάζουμε, αργότερα σας λέμε τη γνώμη μας. Μόνο που το “φωτογραφίζουμε” δεν άρεσε σε όλους. Φανερά δυσαρεστημένος ο Ηλίας Αναστασιάδης που έπρεπε να περιμένει.

Αν δεν τον ήξερα θα έλεγα ότι είχε στραβώσει που είδε η άλλη μεριά του τραπεζιού να γεμίζει με εντυπωσιακό τρόπο, χάρη στις σούβλες που προσγειώθηκαν μπροστά σε εμένα, τον Θοδωρή και τον Πασχάλη. Χοιρινό μοσχάρι 2-1 σε ένα κλειστό παιχνίδι αλλά θα τα πούμε στη συνέχεια.

Για να δούμε τα πιάτα. Εκκίνηση με το Maracanã Grilled Chicken, δύο φιλέτα κοτόπουλου μαριναρισμένα σε μπύρα, επικαλυμμένα με φρεσκοτριμμένο ginger, πάπρικα και ψημένα στην σχάρα. Σερβιρισμένα με ρύζι αρωματισμένο με γάλα καρύδας και μπαχαρικά. Στην παρέα Pineapple Pico de Gallo και αρωματικό Chimmichuri.

Θα δώσω τον λόγο στον Στέλιο Αρτεμάκη ο οποίος βλέπεις πώς είχε πάρει πολύ σοβαρά τη δουλειά του.

“Να σου εξηγήσω τη σχέση μου με το βραζιλιάνικο. Μια φορά έχω φάει σε εστιατόριο, μπουφέ φάση, τα δοκίμασα όλα. Τηγανητές μπανάνες, χοιρινά από τη ζούγκλα, κοτόπουλα που χόρευαν το χορό της βροχής. Όλα. Και η εικόνα που σχημάτισα ήταν κάτι μεταξύ Ρομπίνιο και Αντριάνο, εντυπωσιακά ταλέντα αλλά αποτέλεσμα σίγουρα κατώτερο του αναμενομένου. Πάντα υπήρχε κάτι σαν επίγευση που με χαλούσε τελείως. Και πάντα ήταν κάτι εντελώς βραζιλιάνικο, κάποιο μαρινάρισμα, κάποιο μυρώδικο από τον Αμαζόνιο, κάποιος συνδυασμός κρέατος και φρούτου που δεν κολλούσε. Να το πω αλλιώς. Πήγα αρνητικά προκατειλημένος. Και έπεσα πάνω σε Νεϊμάρ. Πλακίτσα έκαναν τα βραζιλιάνικα του TGI Friday’s. Το Maracanã Grilled Chicken που δοκίμασα ήταν απίστευτα γευστικό, το γάλα καρύδας έδινε μια απαλή εσάνς στο ρύζι και τα μπαχαρικά έδιναν τη spicy χροιά που χρειαζόταν ένα τέτοιο πιάτο. Βραζιλιάνικο, spicy αλλά δροσερό. Μπαλίτσα και αποτέλεσμα. Γεύση και χορταστικές μερίδες. Νεϊμάρ σου λέω”.

Ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης πιο δίπλα με το ίδιο πιάτο, ύφος OSS 117 και χαμόγελο τύπου “έχω κάνει την καλύτερη επιλογή γατάκια” έπαιξε δυνατά και αθόρυβα.

Για να δούμε τι είχε να πει: “Άσε με να σου εξηγήσω κάτι. Εγώ είμαι οπτικός τύπος. Εξηγούμαι. Ναι μεν η γεύση είναι η πεμπτουσία του πιάτου, ο ουρανίσκος έχει την τελευταία λέξη αλλά εγώ θέλω να κάνω οπτικό έρωτα με το πιάτο πριν το καταβροχθίσω Αυτό ακριβώς έγινε με το Maracanã Grilled Chicken. Το είδα, με είδε και τέλος. Δύο φιλέτα τα οποία ούρλιαζαν ότι είχαν ξεκουραστεί σε ωραία μαρινάδα πριν πέσουν ηρωικά στην σχάρα. Σαν βάση ένα ρύζι, με χρώμα βγαλμένο από την εμφάνιση της Βραζιλίας (το γάλα καρύδας και τα μπαχαρικά φταίνε) και δύο πολύχρωμα μπολάκια. Το ένα με Pineapple Pico de Gallo, που σημαίνει ότι είχε ανανά (φακ γέα!) και το άλλο με αρωματικό Chimmichuri, μίγμα από βότανα σε λάδι. Αφού το κοίταξα αρκετές φορές, έπιασα το πιρούνι και δοκίμασα. Το κοτόπουλου, ήταν όσο ζουμερό έπρεπε, το ρύζι όσο εξωτικό έδειχνε το χρώμα του και τα μπολάκια η απαραίτητη πινελιά που χρειαζόταν για συνοδεία. Ιδιαίτερη μνεία στο Chimmichuri που σε ταξιδεύει με απευθείας πτήση Λατινική Αμερική”.

Περνάμε στην απέναντι μεριά. Στις σούβλες. Θα ξεκινήσω εγώ με τη μοσχαρίσια σούβλα. Churrasco Beef Skewer το λεγόμενο. Ένα μοσχαρίσιο σουβλάκι με φρέσκο ανανά ψημένο στην σχάρα. Σερβίρεται με ρύζι με μυρωδικά. Συνοδεύεται με Pineapple Pico de Gallo, Chimmichuri και παραδοσιακή βραζιλιάνικη Farofa.

Θα σου πω γιατί είχα το καλύτερο πιάτο από τους υπόλοιπους. Το μεγάλο στοίχημα είναι βέβαια το μοσχάρι. Κι από τη στιγμή που ήταν νόστιμο και τρυφερό το μοσχάρι, πώς να χάσεις; Ο ψημένος ανανάς μου αρέσει πάρα πολύ καθότι στο ψήσιμο φεύγει η όποια πικράδα του (έφαγα και του Θοδωρή τον ανανά). Κι από κει και πέρα έριξα όλο το Pico De Gallo και τη Farofa στο ρύζι και το ανακάτεψα. Η βραζιλιάνικη κουζίνα είναι γεμάτη χρώμα και γεύσεις. Και οφείλεις να τις χαρείς στο έπακρο. Η υφή της Farofa μαζί με τη δροσιά του Pico de Gallo και τη νοστιμιά του πιπεράτου μοσχαριού, δημιούργησαν ένα πολύ ωραίο αποτέλεσμα.

Τελειώνουμε με τα φαγητά με λίγα λόγια για την χοιρινή σούβλα.

Ο λόγος στον Πασχάλη Κασίδη: “Η βραζιλιάνικη κουζίνα είναι “must” τώρα με την πρόκριση στους 16. Churrasco Pork Skewer ονομάζεται η πρώτη μου επαφή με τη Βραζιλία πέρα από τους αγώνες της διοργάνωσης. Το βλέπω στον κατάλογο και ξέρω από την πρώτη στιγμή ότι αυτό θα είναι το πιάτο μου. Είμαι από τους μεγαλύτερους φαν του χοιρινού, αρκεί να είναι καλομαγειρεμένο. Ξεπροβάλει μέσα από την κουζίνα και είναι απέναντι μου, σεβόμενος τον εαυτό μου κρατιέμαι να μην ορμήξω. Η φωτογραφία βρίσκεται εδώ, γιατί κάποιες φορές τα λόγια είναι περιττά, όπως στην ευφάνταστη παρουσίαση του πιάτου. Σαν μια ιεροτελεστία ετοιμάζω τα κομμάτια για τη μεγάλη ώρα. Από το κόψιμο ακόμα φαίνεται ότι έχω στο πιάτο μου ένα μαλακό και ζουμερό χοιρινό. Η πρώτη μπουκιά με ικανοποίησε, όμως κάτι έλειπε. Δεν μπορούσα να αγνοήσω αυτό το αίσθημα ότι κάτι μου ξεφεύγει. Κόβω μικρότερο κομμάτι και εφοδιάζω το πιρούνι μου με το συνοδευτικό Chimiccuri και λίγο ρύζι μαγειρεμένο με γάλα καρύδας. Αποστολή εξετελέσθη, η διαφορετικότητα της πρότασης με είχε ήδη κερδίσει”.

Το γλυκό ήρθε απλά να δροσίσει λίγο τη φάση γιατί είχαμε ψιλοσκάσει όλοι. Coconut Mango Strawberry Panna Cotta.

Από τον τίτλο καταλαβαίνεις και όλα τα στοιχεία του γλυκού τα οποία έδεναν ομολογουμένως πάρα πολύ σωστά μεταξύ τους. Ήμουν λίγο σκεπτικός για μία Panna Cotta στην οποία θα ξεχώριζε το mango (τι ωραίο το mango) αλλά ήταν πάρα πολύ ωραία και ελαφριά.

Να πούμε εδώ ότι τα T.G.I. Friday’s® τρέχουν έναν διαγωνισμό αλά Brazil. Πώς θα πάρει μέρος; Φωτογραφίζεις το Brazilian πιάτο σου με τρόπο που θα μας ταξιδεύει σε εξωτικά μέρη. Ακολουθείς στο Instagram @tgifridays.gr και ανεβάζεις τη φωτογραφία σου στο Instagram, με hashtag #FridaystasteofBrazil και διεκδικείς διάφορα γευστικά δώρα.

Το γεύμα εργασίας (ποιον κοροϊδεύουμε;) έλαβε τέλος και έπρεπε να γυρίσουμε στο γραφείο. Γυρίσαμε όλοι σκασμένοι και χωθήκαμε στις οθόνες και τα ακουστικά μας. Υπό τους ήχους του Home από Edward Sharpe και Magnetic Zeros σε ατελείωτο repeat, ξαναέζησα όλο το γεύμα φτιάχοντας τις φωτογραφίες και γράφοντας για έναν κατάλογο που θα έχει τόσο ωραία στοιχεία που εύκολα θα έμενε και μετά το Μουντιάλ. Προσωπικά θα πρότεινα όλα τα Pico de Gallo να έχουν κι ανανά.

Όπως και να ‘χει, λέμε να πυκνώσουμε τις μεσημεριανές μας αποδράσεις στα T.G.I. Friday’s® του Κολωνακίου. Κοντά είμαστε παιδιά, μην χανόμαστε.