Πατώντας σταφύλια: Μια διονυσιακή εμπειρία στη Νάουσα

Το σπάσιμο από τις φούσκες στα πλαστικά σακουλάκια -αλήθεια, έχουν συγκεκριμένο όνομα;- που λειτουργούν ως περιτύλιγμα ηλεκτρικών συσκευών. Όσο πατούσα τσαμπιά από σταφύλια με ανεβασμένα τα μπατζάκια μέσα σ’ ένα ξύλινο βαρέλι σκεφτόμουν πως μέχρι πριν λίγα δευτερόλεπτα το να σπάω τις συγκεκριμένες φούσκες ήταν το πιο αγχολυτικό πράγμα στον κόσμο. Μετά από μερικές δεκάδες άτσαλα πατήματα κι όσο ο χυμός από τις ρόγες μπλε σταφυλιών μεθούσε τα πόδια μου, συνειδητοποιούσα πως αν κάθε Έλληνας πατούσε για πέντε λεπτά την ημέρα σταφύλια, τότε θα μειωνόταν η κατανάλωση ηρεμιστικών και αντικαταθλιπτικών στη χώρα κατά 80%.

Για να βρεθώ μέχρι το γόνατο σ’ ένα βαρέλι όπως το παραπάνω ένα μεσημέρι Παρασκευής στη Νάουσα, το μόνο που χρειάστηκε ήταν ν’ απαντήσω θετικά στην πρόσκληση του κτήματος Kir-Yianni της οικογένειας Μπουτάρη, στο Γιαννακοχώρι Ημαθίας. Προφανώς, η 48ωρη επίσκεψη μου στην περιοχή, πέρα από το πάτημα σταφυλιών και τον τρύγο που είχε προηγηθεί, περιλάμβανε ξενάγηση στο συγκεκριμένο κτήμα, οινογνωσία, βορειοελλαδίτικo φαγητό και δεκάδες ποτήρια λευκού, κόκκινου και ροζέ κρασιού.

Η Νάουσα είναι η δεύτερη, μετά τη Βέροια, μεγαλύτερη σε πληθυσμό πόλη του νομού Ημαθίας με περίπου 20.000 κατοίκους. Το κλίμα της μαζί με αυτό της Φλώρινας και φυσικά της Σαντορίνης είναι ιδανικό για την καλλιέργεια αμπελιών. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως οι σημαντικότερες ετικέτες κρασιών προέρχονται από αυτές τις περιοχές.

Το κτήμα Kir-Yianni έχει έκταση 560 στρέμματα, στα 400 από τα οποία είναι φυτεμένα αμπέλια. Το συγκεκριμένο κτήμα βρίσκεται στους πρόποδες του Βέρμιου κι αποτελεί τη φυσική συνέχεια της ιστορικής σχέσης της οικογένειας Μπουτάρη με το κρασί, η οποία ξεκινά το μακρινό 1879. Τότε ο παππούς του Γιάννη Μπουτάρη (του Δημάρχου Θεσσαλονίκης) άρχισε να πουλάει κρασιά που αγόραζε από τοπικούς παραγωγούς για να έρθει ο Γιάννης Μπουτάτης περίπου 100 χρόνια αργότερα και να παράξει τα δικά του κρασιά στο κτήμα Kir-Yianni. Τη σκυτάλη πήρε το 1999 ο Στέλλιος, γιος του Γιάννη Μπουτάρη.

‘Ένα καλό κρασί γίνεται στο οινοποιείο, ένα μεγάλο κρασί γίνεται στο αμπέλι”. Αυτό ήταν ένα από τα άπειρα πράγματα που μας έμαθε ο Στέλλιος Μπουτάτης για το κρασί, όσο μάς ξεναγούσε στο κτήμα του και ο καλύτερος τρόπος για να το αντιληφθούμε ήταν να παρακολουθήσουμε -ή ακόμα και να εμπλακούμε κάποιες φορές- στα διάφορα στάδια παραγωγής.

Συμμετείχαμε στον τρύγο, πατήσαμε σταφύλια (ναι, είναι ό,τι πιο αγχολυτικό υπάρχει στον κόσμο), είδαμε τους εργαζόμενους στο κτήμα να επεξεργάζονται τα σταφύλια (προφανώς όχι αυτά που πατήσαμε), μπήκαμε στο χώρους με τα μεγάλα ξύλινα βαρέλια όπου ωριμάζει το κρασί και δοκιμάσαμε με τον ανάλογο μεζέ τις περισσότερες ετικέτες του κτήματος.

Δεν είμαι ο κατάλληλος να μιλήσω για οινογνωσία, αφού η επαφή μου μαζί της περιορίζεται στο ‘Sideways’. Ωστόσο, όσα μας είπε ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Οινοχόων, Ανδρέας Ματθίδης, όσο δοκιμάζαμε κρασιά μπορεί να μην με έκαναν να ξεχωρίζω τη ‘νότα μικροπύρηνων εσπεριδοειδών’, αλλά με βοήθησαν να καταλάβω πόσο άρρηκτα συνδεδεμένη είναι η σχέση του φαγητού με το κρασί.

Η ξενάγηση στο κτήμα έκλεισε μ’ ένα μεγαλοπρεπές τσιμπούσι που θα ζήλευαν και στο γαλατικό χωριό, αλλά λίγο νωρίτερα έγινε η αποκάλυψη του βασικού λόγου για τον οποίο είχαμε προσκληθεί στο Γιαννακοχώρι. Η αποκάλυψη του Μπλε Τρακτέρ#diplis. Το Μπλε Τρακτέρ, ένα ερυθρό ξηρό κρασί, το οποίο αποτελεί το τελευταίο δημιούργημα του κτήματος Kir-Yianni και ένα παλιό μπλε τρακτέρ, που έχει άπειρα ένσημα στο συγκεκριμένο κτήμα κι έδωσε το όνομα του στην ετικέτα.

”Ο οινοτουρισμός σε Ιταλία και Ισπανία έχει αναπτυχθεί σε τέτοιο βαθμό που τα αντίστοιχα κτήματα ζουν μόνο από τις επισκέψεις”, ανέφερε ο Στέλλιος στο τέλος της ξενάγησης. Η επίσκεψη στο κτήμα Kir-Yianni με έπεισε πως είναι θέμα χρόνου να συμβεί κάτι αντίστοιχο και στην Ελλάδα.