Γιατί το Πυρολίκι ήταν η πρώτη μου έξοδος για φαγητό μετά την καραντίνα

Το τελευταίο το αναφέρω γιατί η οδηγία ήταν πως στο Πυρολίκι τρως μπιφτέκι προβατίνας.

Ο εσωτερικός χώρος του εστιατορίου έχει την απλότητα που σε προϊδεάζει ότι η βάση έχει δοθεί στη γεύση. Όχι ότι δεν αγαπώ τα εστιατόρια που έχουν επενδύσει στη διακόσμησή τους, ίσα-ίσα. Βάσει εμπειρίας όμως, όταν βλέπω απλό σκηνικό και κουζίνα να δουλεύει ασταμάτητα, συνήθως σκέφτομαι ‘εδώ θα φάμε καλά’.

Είναι η νησιώτικη αυλή του που λατρεύω όμως στο Πυρολίκι. Ασβεστωμένη, με μπουκαμβίλιες, ξύλινα τραπεζάκια και ζεστό φωτισμό, η αυλίτσα είναι διακτινισμός στο αγαπημένο σου κυκλαδίτικο νησί. Ή και στην Κρήτη σωστότερα, απ’ όπου εμπνέεται και το μενού του μαγαζιού. Στο βάθος κήπος λοιπόν, στο κρυφό σου safe place όταν θα γίνεις θαμώνας.

Γιατί και εγώ δεν υπολόγιζα ότι θα αρρώσταινα με το Πυρολίκι. Εκείνη την πρώτη φορά που το επισκέφθηκα πριν δύο χρόνια σχεδόν, ακολουθούσα απλώς τις οδηγίες προς ναυτιλομένους που επικράτησαν στο τραπέζι. Δεν έχω αφήσει ποτέ άνθρωπο να παραγγείλει για μένα, ούτε καν τους γονείς μου σε ταβέρνα πριν πάω σχολείο, όμως ο φίλος μου ο Βασίλης είχε εκείνο το βλέμμα που φαντάζομαι ότι έχουν οι κανίβαλοι όταν μένουν νηστικοί στη φυλακή.

Θα δοκίμαζα το μπιφτέκι προβατίνας και τα σκιουφιχτά ζυμαρικά κι ας ήταν το τελευταίο πράγμα που θα έκανα στη Γη. Ήρεμα το έλεγε.

 

Η γιορτή είχε ξεκινήσει ήδη από τα ορεκτικά. Η σφακιανή πίτα με μέλι και σουσάμι ήταν όσο λεπτή έπρεπε, ο ντάκος με την τέλεια μυζήθρα και το λάδι ρόκας ακριβώς όσο μαλακός χρειαζόταν για να μη σου βγει η πίστη να τον μοιράσεις, και τις πατάτες baby με απάκι χοιρινό, πιπεριές και καραμελωμένο κρεμμύδι θα μπορούσα να τις παίρνω κάθε φορά για κυρίως πιάτο. Απλώς έχουν σκληρό ανταγωνισμό.

Όταν έφτασαν το μπιφτέκι και τα σκιουφιχτά και τα δοκίμασα, κατάλαβα γιατί αποφεύγω να γράφω για φαγητό παρ’ ότι είναι το προσωπικό μου σπορ. Πώς μπορείς να αποδώσεις γραπτώς τέτοιες θείες γεύσεις; Δεν μπορείς. Απλά δεν γίνεται. Κατάλαβα, επίσης, γιατί ο Βασίλης με κοιτούσε νωρίτερα σαν παρανοϊκός. Οι οδηγίες του ήταν απαραίτητες. Legacy. Μεταδίδονται αυστηρά και μόνο αυτούσιες. Όχι πως το Πυρολίκι υπολείπεται στο υπόλοιπο μενού.

Φορμαέλα Αράχωβας με ταρτάρ ντομάτας. Σταμναγκάθι τσιγαριαστό. Απάκι κοτόπουλο σβησμένο με πορτοκάλι. Λουκάνικο Τρικάλων με σάλτσα σπετσοφάι. Συκώτι μόσχου στη σχάρα με κανελόνι μελιτζάνες (και δεν τρώω καν μελιτζάνες!). Χταπόδι σχάρας με κρέμα γλυκοπατάτας ή/και καλαμάρι σχάρας με φάβα και τηγανητό κρεμμύδι.

Στα συστήνω όλα. Μόνο τα δύο νέα χορτοφαγικά τους πιάτα δεν έχω φάει ακόμα, το κεμπάπ από μαυρομάτικα φασόλια και το ριζότο με σπαράγγια, κολοκυθάκι και ξύσμα λεμονιού, στα συστήνω όμως και αυτά. Καλά θα τα κάνουν. Τίποτα δεν γίνεται μέτρια στο Πυρολίκι.

Όταν περνάει καιρός χωρίς να πάω, το μαγαζί μπαίνει στη λίστα με τα ‘έχω πεθυμήσει’. Όπως το πρώτο σου σπίτι. Τα παιδικά Σάββατο πρωί. Τη Lila Pause που άτιμα αντικατέστησες με άλλες σοκολάτες. Τη γιαγιά σου που έχεις να δεις καιρό. Έχω πάει στο Πυρολίκι μεσάνυχτα μετά από θέατρο γιατί ‘μου μύρισε’. Ένα μήνα μέσα στην καραντίνα, είχα ήδη ανακοινώσει πως η πρώτη μας στάση αν ποτέ βγαίναμε από το σπίτι θα ήταν εκεί.

Και πράγματι έτσι έγινε, με δύο φίλους κιόλας που δεν είχαν ξαναπάει. Είχα πλέον εγώ τον ρόλο του μέντορα. Τους εξηγούσα από το αμάξι πως ήξερα ήδη τι θα έτρωγαν. Δεν έφεραν αντίρρηση. Όταν τα δοκίμασαν, έβαλα τα γέλια. Mind blown. Κάπως έτσι ήταν το ύφος τους. Σαν να είχε ανοίξει το τρίτο τους μάτι. Ήξερα πως θα μετέδιδαν τις ιερές οδηγίες με ακρίβεια, όπως ακριβώς θα κάνεις και εσύ αφού τις ακολουθήσεις.

Θα βρεις το Πυρολίκι στη Μεγ. Αλεξάνδρου 117, στον Κεραμεικό. Μπορείς να κάνεις κράτηση στο 210 342 0293. Οι αποστάσεις μεταξύ των τραπεζιών της αυλής είναι ασφαλείς.