Πίσω από πολλές αγαπημένες μας στιγμές, βρίσκεται συχνά ένα ούζο

Η άνοιξη φαίνεται ότι μπήκε κι επίσημα, ο καιρός άνοιξε και ο ήλιος δίνει δυναμικό «παρών». Αυτό σημαίνει φυσικά ότι μπορούμε να καθόμαστε και πάλι έξω, απολαμβάνοντας τη λιακάδα παρέα με φίλους, μεζέδες και το αγαπημένο μας Ούζο 12, το οποίο μετράει λαμπρή ιστορία και αποτελεί ένα προϊόν 100% απόσταξης.

4 δημοσιογράφοι του OneMan, εκμεταλλεύονται τη λαμπρή αυτή περίσταση και θυμούνται τις δικές τους αγαπημένες στιγμές με το Ούζο 12.

Τάβλι με τον παππού στην αυλή, για τον Άκη Κατσούδα

Μία από τις πιο έντονες παιδικές μου αναμνήσεις ήταν όταν τα καλοκαίρια κατέβαινα στην αυλή του παππού μου για να παίξουμε τάβλι και να μου πει ιστορίες από τα παλιά. Η αυλή ήταν καλυμμένη από μια κληματαριά που δημιουργούσε παχύ ίσκιο, ενώ πάνω στο τραπέζι, με το παραδοσιακό τραπεζομάντιλο, υπήρχε ένα πιατάκι με δροσερούς μεζέδες και ένα ποτήρι Ούζο 12.

Εκείνο το ούζο ήταν το αγαπημένο του και πάντα φύλαγε στα πάνω ντουλάπια ένα μπουκάλι για να φιλεύει τους επισκέπτες. Όπως έλεγε, «κουβέντα χωρίς ουζάκι, δε γίνεται». Εκεί καθόμασταν με τις ώρες. Εγώ ούζο δεν μπορούσα φυσικά να πιω καθώς ήμουν μικρό παιδί, αλλά πού και πού τσιμπούσα κανένα μεζέ, όσο μου έλεγε ιστορίες από τα παλιά. Από τα πανηγύρια, τις χαρές και τα γλέντια που ποτέ δεν έλειπαν από το πρόγραμμα, όσο δύσκολα και αν ήταν τα πράγματα. Και όσο μίλαγε, έπινε και από μια γουλιά. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να λείπει από αυτή τη νοσταλγική κουβέντα ένα ούζο, από απόσταξη 100%, με ιστορία 142 χρόνων;

Πολλές από αυτές τις ιστορίες τις είχα ακούσει παραπάνω από μία φορές, αλλά ποτέ δεν τον διέκοπτα. Και αυτό γιατί κάθε φορά, η σπίθα στα μάτια του ήταν πάντα ίδια, λες και τα ζούσε όλα πάλι από την αρχή. Στο τάβλι φυσικά και έχανα. Δεν μπόρεσα ποτέ να τον κερδίσω. Δε με ένοιαζε αυτό, όμως. Ήξερα πως αυτές οι κουβέντες στην αυλή του παππού μου ήταν μοναδικές.

Το καλοκαιρινό ταβερνάκι δίπλα στη θάλασσα για τον Θοδωρή Κανελλόπουλο

Αν αποσυνθέσεις το ελληνικό καλοκαίρι τι θα σου μείνει; Σωστά σκεφτήκατε. Ο ήλιος, η θάλασσα και το ταβερνάκι δίπλα στο κύμα με τους μεζέδες και ένα ποτήρι Ούζο 12.

Το αυθεντικό, καθαρό και με πλούσια γεύση ούζο από 100% απόσταξη. Ποιος άλλωστε δεν έχει συνδέσει τα καλοκαίρια του, ειδικά αν έχει περάσει την ευαίσθητη ηλικία των 30, με το εθνικό μας ποτό στο χέρι; Ποιος δεν έχει κάτσει σε ένα τραπέζι με τους φίλους γεμίζοντας και τσουγκρίζοντας (ξανά και ξανά) το ποτήρι;

Α μπράβο. Απίστευτα πολλές καλοκαιρινές και μοναδικές στιγμές που απλά αν κλείσει κανείς τα μάτια, του έρχεται στο μυαλό η πλούσια γεύση του αποστάγματος και παράλληλα ωραίες στιγμές που τις έχει συνδέσει με τα αγαπημένα του πρόσωπα. Είτε αμέσως μετά τη θάλασσα, με τα αλάτια στο σώμα, είτε όταν πεινάς και θέλεις «απλά μωρέ κάτι να τσιμπήσεις», είτε σε κάποιο καλοκαιρινό πανηγύρι από αυτά που τόσο μας έχουν λείψει μετά από δύο χρόνια μες στην πανδημία είτε, τελικά, έτσι χωρίς λόγο αφού δεν μπορείς να παραμελήσεις την ιστορία του Ούζο 12, που ξεκίνησε το 1880 στην Κωνσταντινούπολη και 142 χρόνια μετά, αφού ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο, είναι εδώ και βρίσκεται πάντα έτοιμο να χυθεί σε ένα ποτήρι δίπλα σου.

Αμήν.

Η απελευθέρωση από την καραντίνα, για τον Άγγελο Κλάδη

Όλοι θυμόμαστε εκείνη τη δύσκολη περίοδο της δεύτερης καραντίνας: ένα ολόκληρο εξάμηνο που ζήσαμε κλεισμένοι στο σπίτι, προσπαθώντας να στριμώξουμε διασκέδαση, δουλειά και χαλάρωση σε λίγα τετραγωνικά. Όλοι θυμόμαστε, επίσης, τη μέρα που «απελευθερωθήκαμε». Ήταν Μάιος και ο καιρός ήταν ζεστός. Τα τραπέζια έξω από τα μαγαζιά ήταν ξανά γεμάτα, ο κόσμος γέλαγε με την καρδιά του και τσουγκρούσε, όπως παλιά.

Έμενα τότε στο κέντρο, οπότε ο δρόμος με έβγαλε σε ένα από τα αγαπημένα μου ταβερνάκια πάνω στην Βαλτετσίου. Κάτω απ’ τα πλατάνια και τις μουριές που είχε φυτέψει με τα χέρια του πριν από δεκαετίες ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού, κάθονταν πάνω από δέκα παρέες, άλλες στον ήλιο κι άλλες στη σκιά. Ένα τραπέζι σαν να περίμενε τη δική μας, για να συμπληρώσουμε αυτή τη χαρούμενη συγχορδία που μύριζε χωριό. Μόλις καθίσαμε, κοιταχτήκαμε και κάναμε απευθείας νόημα για παραγγελία: δύο καραφάκια Ούζο 12 και τρεις μεζέδες για τη γεύση.

Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που το μαγικό απόσταγμα έπεσε πάνω στον πάγο, αφήνοντας τον ήχο της ευτυχίας: κρακ. Η ιεροτελεστία είναι γνωστή και απαράβατη: δυο σβούρες το ποτήρι για να πάρεις το άρωμα λυκίσκου, ένα τσούγκρισμα με την παρέα και μετά έρχεται η πρώτη γλυκιά γουλιά, που ξυπνάει μνήμες από τα καλοκαίρια. Είναι η παράδοση που μεταφέρει η ετικέτα «Ούζο 12» από τον 18ο αιώνα (για την ιστορία, ήταν το πρώτο ούζο που εμφιαλώθηκε σε καραφάκι), αλλά και η γεμάτη γεύση από 100% απόσταγμα. Πώς να μην κάνει κρακ και η καρδιά σου;

H απόλυση από τον στρατό, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Μετά από μια θητεία στα Μέγαρα, δίπλα στο γραφικό λιμανάκι της Πάχης, η πολυπόθητη αστυνομική ταυτότητα είχε επιστρέψει και πάλι στα χέρια μου. Ήμασταν πια πολίτες και με τους φαντάρους που κάναμε παρέα στο στρατό, αποφασίσαμε πως πρέπει να το γιορτάσουμε.

Για πρώτη φορά λοιπόν, δεν φύγαμε σφαίρα από την πύλη με προορισμό τα σπίτια μας, αλλά βρεθήκαμε σε ένα από τα ταβερνάκια της Πάχης, να απολαμβάνουμε τον ήλιο, τους μεζέδες, τα καραφάκια με το Ούζο 12, το οποίο (μην το πείτε πουθενά) μας έκανε παρέα και κατά τη διάρκεια της θητείας και πάνω απ’ όλα την ελευθερία μας. Αυτή η ελευθερία είχε, όπως και πολλές άλλες ωραίες στιγμές της ζωής μας, τη γεύση του Ούζο 12.