Πώς ένας couch potato άνοιξε βήμα προς μια καλύτερη ζωή

Ας ξεκινήσουμε από μια διαπίστωση την οποία συνομολογεί το σύνολο των ανθρώπων που ζουν στον δυτικό πολιτισμό: η καθημερινότητα μας μοιάζει με ένα τρένο rollerocoaster, από εκείνα που τρέχουν πάνω-κάτω σε παράξενες, τρελές τροχιές. Τα σκοτάδια πάνε αγκαλιά με τις λαμπερές στιγμές και η μαγεία συναντά την απογοήτευση σε χρόνο dt. Κάπως έτσι έσβησε άδοξα η ενασχόληση μου με το cross training.

Χρειάστηκαν μόνο μερικές γνωριμίες με 20χρονους αθλούμενους οι οποίοι με αποκαλούσαν “κύριε Γιάννη” και κάποια βράδια όπου η κούραση μου από τη δουλειά συνάντησε την εξάντληση από το πρόγραμμα των ασκήσεων, ώστε να βρω ένα ζεστό καταφύγιο στο μέρος που ξεπερνάει όλα τα γυμναστήρια του κόσμου με τη γλυκιά του στατική αλήθεια: ο καναπές μου. Η καραντίνα μου έδωσε το ‘πράσινο φως’ για να προχωρήσω σε αυτή τη νέα επιλογή.

Δεν θα σου πω ψέματα: όταν ξεκίνησε η καραντίνα πίστεψα πώς μπορούσα μέσα στο σπίτι να γυμνάζομαι. Συγκεκριμένα πίστεψα πώς στα διαλείμματα των 3 κολατσιών με πραλίνα/βρώμη/φρούτα την ημέρα, θα μπορούσα να γυμνάζομαι για maximum δέκα λεπτά και να παραμείνω fit. Το αποτέλεσμα μπορεί να περιγραφεί μόνο ως μια πλήρης απογοήτευση Δεν θα ξεχάσω όμως εκείνο το βράδυ Σαββάτου στα τελειώματα της καραντίνας, όταν έκλεισα το laptop και γύρισα πλευρό στον καναπέ για να κοιμηθώ, διαπιστώνοντας πως είχα κλείσει 10 ώρες στην ίδια εμβρυακή θέση, έχοντας σηκωθεί μόνο για να ανοίξω την πόρτα και να πάρω το φαγητό μου από τον ντελιβερά. Εκείνο το βράδυ αποφάσισα πως έπρεπε να κάνω κάτι, έπρεπε να «ανοίξω βήμα» προς μια διαφορετική καθημερινότητα.

«Ανοίγοντας βήμα» προς ένα καλύτερο μέλλον

Το επόμενο πρωί, φόρεσα τα αθλητικά μου, έστειλα sms με αριθμό 6 (τότε μόνο έτσι τρέχαμε έξω) και βγήκα έξω. Ξεκίνησα να τρέχω, σαν να μην υπάρχει πουθενά γραμμή τερματισμού, ξεπέρασα την Μαρίνα Ζέα, έφτασα στην Φρεαττύδα, είχα στο νου μου μόνο τη θάλασσα και τον εαυτό μου να τρέχει μαζί με το κύμα, σαν μια κεντρομόλος δύναμη που σπάει την αδράνεια και την φθορά.

Τελείωσα την πρώτη μου μέρα με τρέξιμο, ασταμάτητο τρέξιμο, με μια δροσερή φρουτοσαλάτα και μια ΑΜΣΤΕΛ FREE. Όλα είχαν τη γεύση και την εικόνα και τις αντοχές ενός νέου ξεκινήματος, μιας νέας αρχής. Η ΑΜΣΤΕΛ FREE, πλούσια σε βιταμίνη Β και αντιοξειδωτικά, με λίγες θερμίδες και ‘γεμάτη’ γεύση, είναι το πιο δροσερό ποτό που μπορεί να επιλέξει ο κάθε αθλητής μετά από την προσωπική του άσκηση. Είναι μια ισορροπημένη επιλογή, ένας ιδανικός τρόπος για να ανοίξεις το βήμα σου, ξεπερνώντας τις φάσεις που το rollerocaster της ζωής σου έχει πιάσει χαμηλές ταχύτητες.

Άνοιξε βήμα: Ναι, αλλά γιατί;

Ένας αθλητής που δοκιμάζεται μέσα στις τέσσερις γραμμές του παρκέ, μπορεί να αντλεί έμπνευση για τη ζωή και τους καθημερινούς του αγώνες, από τον Michael Jordan ή τον LeBron James. Για μένα το τρέξιμο είναι μια προσπάθεια για να ορίσεις ξανά τον εαυτό σου, μια μεταμόρφωση του σώματος από στατική φιγούρα σε ένα αποτύπωμα ανέμου, που ξεπερνά με άνεση κάθε εμπόδιο και κάθε φθορά που το αφήνει πίσω. Δεν θα σου κρύψω πως το δικό μου πρότυπο για το τρέξιμο είναι ένας πραγματικός άνθρωπος-άνεμος, ο παραολυμπιονίκης Μιχάλης Σεΐτης, ο οποίος μέσα από τη νέα καμπάνια της ΑΜΣΤΕΛ FREE στην οποία πρωταγωνιστεί, ξεστόμισε μια κουβέντα που μου προκάλεσε δέος και γνήσιο θαυμασμό: “Τρέχω γιατί δε θα ήμουν εγώ, αν δεν το έκανα”.

Ο Σεΐτης μέχρι το 2013 έβλεπε μια συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες ως την απόλυτη εκτόξευση της αθλητικής του διαδρομής. Όμως ένα σοβαρό τροχαίο συνετέλεσε στον ακρωτηριασμό του ποδιού του. Ο Μιχάλης Σεΐτης όμως πάτησε ξανά στο στίβο. Έγινε άνεμος και ξεπέρασε όλα τα εμπόδια της διαδρομής του, δαμάζοντας κάθε πιθανό φόβο που θα μπορούσε να εμφανιστεί στην πορεία.

«Εσύ γιατί ανοίγεις βήμα;», μας ρωτάει ο Μιχάλης, κάνοντας το δικό του κάλεσμα σε όλους τους δρομείς να μπουν στο www.amstelfree.gr. Και να μοιραστούν το λόγο που αυτοί τρέχουν.

Τρέχοντας με χαμόγελο, μέχρι την γραμμή τερματισμού.

Κάθε μέρα κάνω τουλάχιστον τρία χιλιόμετρα τρέξιμο, κάτι που κάποτε για μένα ήταν βραχνάς. Σήμερα είναι μια μέρα χωρίς άγχος και με διαρκές χαμόγελο. Κάθε μέρα με τρέξιμο είναι μια αφορμή για να ‘σκουπίσω’ από την επιφάνεια του μυαλού μου όλους τους προβληματισμούς, όλες τις δύσκολες στιγμές και όλα τα ερωτήματα που μοιάζουν αναπάντητα. Με κάθε μέτρο διαδρομής που αφήνω πίσω μου, κάτι αλλάζει προς το καλύτερο, κάτι που έμοιαζε ‘βουνό’ και με γέμιζε με άγχος, οδεύει πλέον προς μια λύση και γίνεται άνεμος, που βλέπει μόνο μπροστά. Δεν ξέρω γιατί χαμογελάω κάθε φορά που βγαίνω για τρέξιμο, ίσως και να παίζει ρόλο το οτι ξέρω πώς με περιμένει μια ΑΜΣΤΕΛ FREE το βράδυ στο σπίτι, στην δικιά μου γραμμή τερματισμού.

#Anoiksevima

#Amstelfree