Πού είναι αυτή η Riviera;
Το προφιτερόλ και η μιλφέιγ είναι σαν τις απόψεις. Όλοι έχουν από ένα. Το θέμα είναι, να βρεις το καλύτερο.
- 17 ΟΚΤ 2012
Από τότε που, εδώ στα διπλανά και παραδιπλανά γραφεία κατάλαβαν, ότι στο ΟΝΕΜΑΝ αρέσει πρώτα να τρώει και μετά να γράφει (γιατί δεν “ζούμε” και πολύ, για να χρησιμοποιήσουμε το παλιό μότο του περιοδικού Free), άρχισαν οι προτάσεις, οι αντιπροτάσεις. Για παράδειγμα, ο Στέλιος Χαρτζουλάκης, έγκριτος δημοσιογράφος του Sport24.gr και ακόμη πιο έγκριτος γευσιγνώστης, ένας Ιντιάνα Τζόουνς των ανακαλύψεων του ουρανίσκου, μας λέει συχνά για ένα πεϊνιρλί, για ένα γλυκό, για κάτι που δοκίμασε (σε μεγάλη μερίδα δοκιμάζει πάντα) τέλος πάντων, και το οποίο πρέπει να δούμε και να τεστάρουμε, ώστε να πάρει το ONEMAN approved.
Αλλά δεν είναι μόνο ο Στέλιος. Όλοι λίγο πολύ, έχουν κάτι να πουν. Γι’ αυτό και πριν από καιρό, βρέθηκα σε μια συζήτηση για το ποιος έχει το καλύτερο προφιτερόλ και την καλύτερη μιλφέιγ. Στην ουσία, τα καλύτερα –τέτοια- γλυκά, τα έχει πάντα το ζαχαροπλαστείο που ξέρεις και εμπιστεύεσαι, το ζαχαροπλαστείο που μεγάλωσες παρακαλώντας τους γονείς σου να σου πάρουν κάτι ακόμη, το ζαχαροπλαστείο που σου έμαθε ο πατέρας σου, ένας φίλος σου, ή βρέθηκες κατά τύχη για να πνίξεις στη γλύκα του κανέναν απότομο και σκληρό χωρισμό.
Οπότε, είναι πολύ δύσκολο να πειστείς ότι υπάρχει κάτι καλύτερο, όσοι ξέρουμε πάνω από 4 ζαχαροπλαστεία, νομίζουμε ότι ξέρουμε τα πάντα). Προσωπικά, το ξεκαθάρισα και στα δύο διλήμματα. Είμαι του γλυκού. Ακόμη και στις κρέπες, θέλω λιωμένη σοκολάτα και όχι λιωμένα τυριά. Γι’ αυτό και ψάχνω συνέχεια για το κάτι παραπάνω, το κάτι καλύτερο, ένα γλυκό που θα μου δώσει κίνητρο για να πάω στο ζαχαροπλαστείο, ακόμη και αν πρέπει να οδηγήσω μισή ώρα.
Με το προφιτερόλ και τη μιλφέιγ, δεν έψαξα ποτέ. Με βρήκαν μόνα τους.
Οι συγκυρίες με έφεραν από μικρό μέσα στο Riviera του Παλαιού Φαληρού, να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτή η λευκή κρέμα ζαχαροπλαστικής, είναι δημιούργημα ανθρώπου και όχι ημίθεου. Και επειδή θέλω να λέω τον εαυτό μου team player, δεν κρατάω ποτέ τέτοια μυστικά μόνο για μένα (μόνο κομμάτια κρατάω πάντα για μένα) και θέλω να τα μοιράζομαι. Σε κάθε δουλειά, σε κάθε κοινωνικό κύκλο. Γι΄ αυτό και είχα πει στον Χαρτζουλάκη (και σε άλλους) ότι “θα φέρω στα γενέθλιά μου μιλφέιγ και προφιτερόλ και τότε συζητάμε).
Τα γενέθλια μου ήρθαν, τα 30 με αγκάλιασαν ζεστά και ειρωνικά ταυτόχρονα κι εγώ τα κοίταξα με απαξίωση και πήγα πρωί πρωί να παραλάβω τις τούρτες που βλέπετε στις φωτογραφίες. Ζεστές, φρέσκιες, έτοιμες από τα χαράματα από τον Γιάννη Καραπιπέρη, ο οποίος συνεχίζει μια πολίτικη παράδοση, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον μάγο του προφιτερόλ και της μιλφέιγ, τον πατέρα του, τον κύριο Στέλιο. Τα γλυκά του Riviera είναι από αυτές τις περιπτώσεις, που δεν ξέρει ο πολύς ο κόσμος. Λογικό. Αν μένεις στο Χαλάνδρι, γιατί να ξέρεις που ψωνίζουν εξαιρετικά κλεράκια στο Φάληρο; (γιατί η μιλφέιγ μπορεί να είναι η σταρ του μαγαζιού, αλλά υπάρχουν φοβεροί Β ρόλοι, όλα με συνδετικό κρίκο την ποιότητα, λόγω φιλοσοφίας της οικογένειας, που δεν κρατάνε 2η μέρα τα γλυκά τους).
Και φυσικά, ένα κείμενο δεν μπορεί να μεταδώσει μια γεύση, αλλά σίγουρα μπορεί να μεταδώσει μια εντύπωση, μια αίσθηση, ένα συμπέρασμα. Αυτό που βγάζεις, κοιτώντας τον κόσμο που τρώει για πρώτη φορά μια μπουκιά από το προφιτερόλ. Βλέπεις την απόλυτη ικανοποίηση, δέχεσαι την κλασική πια ερώτηση “που είναι αυτό το Riviera;” και νιώθεις μια πολύ ωραία νίκη.
Ειδικά, όταν έχεις αντιπάλους να κερδίσεις, όπως τον (ρεπόρτερ της ΑΕΚ στο Sport24.gr) Β. Κατσαϊτη και τον Χαρτζουλάκη. Η αξία και η εμπειρία στο φαγητό του ηττημένου, δίνει δόξα στον εδώ και 30 χρόνια αδύνατο νικητή…
