Πρέπει να βελτιώσουμε το street food της χώρας μας

Οδός Ερμού. Λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα. Τι θα πει το παιδάκι στη μαμά του την ώρα που περπατάει κάτω από τα λαμπιόνια; “Μαμά μαμά θέλω ένα σαλεπάκι”; Ή μήπως θα λαχαταράει να φάει κάστανα και καλαμπόκι; Εντάξει, συγκεκριμένα την εποχή των Χριστουγέννων μπορούσε τα προηγούμενα χρόνια ακόμα κι ένα παιδί στην Ελλάδα να βρει κάποιον πάγκο με μπισκότα και σοκολάτες. Αλλά ας μην κοιτάμε το δέντρο. Στο δάσος παρακάτω έχει στηθεί Γαλατικό τσιμπούσι.

Το σκεφτόμουν αυτό το προηγούμενο Σ/Κ που βρέθηκα στην Πράγα. Σε μια Πράγα που προσπαθούσε εμφανέστατα να σφίξει επιδερμίδα στους -7 και που δεν άργησε (λίγες ώρες μετά την βόλτα μου στο κέντρο) να στρωθεί στα λευκά. Η βόλτα όμως το πρωί του Σαββάτου έγινε κανονικά. Στους -7 αλλά με έναν ήλιο να βοηθάει την κατάσταση. Αυτό όμως δεν ήταν βόλτα. Ήταν ο δρόμος των πειρασμών όπως θα καταλάβεις παρακάτω.

Ήμουν ειλικρινά εκνευρισμένος που έβλεπα τέτοια αφθονία και ποικιλία κάθε 15 μέτρα στον δρόμο. Όχι στα μαγαζιά. Τα τσέχικα εστιατόρια, τα Burger King, οι pub και λοιπά φαστ φουντ δεν έλεγαν τίποτα μπροστά στις αλμυρές και γλυκές λιχουδιές που σε έκαναν να νιώθεις σαν παιδάκι μπροστά σε ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο γεμάτο δώρα.

Δεν ξέρω καν με τι σειρά να τα βάλω. Οπότε θα τα βάλω άτακτα. Όπως τα έβλεπα, όπως τα ήθελα, όπως τα λαχταρούσα…

Χοντρά κομμάτια πατάτας που μαγειρεύονταν σε βαθιά τηγάνια παρέα με κρεμμύδια, λαρδί και μυρωδικά. Κάποιοι έβαζαν κομμάτια χοιρινού μέσα. Κάποιοι απλά χοντροκομμένο bacon. Όπως και να ‘χει η μυρωδιά δεν σε άφηνε σε ησυχία. Αλλά ήταν νωρίς ακόμα. Δεν θα βούταγα από τόσο νωρίς.

Ούτε το πρώτο γουρουνάκι που εμφανίστηκε μπροστά μου ήταν το πρώτο στο οποίο θα ενέδινα. Ψημένο, καπνιστό, έτοιμο να φας τα κομμάτια του σαν τεράστιες φέτες ζαμπόν. Κάποιοι αντιδρούσαν βέβαια στην τόσο “ζωντανή” εικόνα του γουρουνιού την ώρα που το έκοβαν. Αλλά ποιον κοροϊδεύουμε; Κανίβαλοι είμαστε.

Ήδη είχα πάρει χαμπάρι ότι το χοιρινό ήταν το έδεσμα που έπαιζε περισσότερο στους πάγκους. Κοίταξα ψηλά, ευχαρίστησα τον Θεό της Λαιμαργίας και συνέχισα την πορεία μου. Λουκάνικα ρε φίλε. Παντού λουκάνικα…

Σε κάθε μορφή και σχήμα έτοιμα να μπουν σε ψωμάκια να γίνουν hot dog ή απλά να καθήσουν πάνω σε μια φέτα ζυμωτό ψωμί. Α ναι. Υπήρχαν και καλαμάκια κοτόπουλο. Αλλά ποιος ασχολείται με αυτά;

Η πατάτα όμως έμπαινε δυνατά ξανά στο παιχνίδι. Έβλεπα πολλές γυναίκες να κυκλοφορούν με ένα τεράστιο καλαμάκι που είχε καρφιτσωμένες πατάτες τηγανητές. Ροδέλες πατάτας που είχαν τηγανιστεί και είχαν περαστεί στο καλαμάκι. Να σαν αυτές που πέτυχα δίπλα σε κάτι καλαμπόκια.

Κάτι άλλοι έψηναν έναν χυλό σαν ζυμάρι σε επίπεδη πλάκα και το σέρβιραν με τριμμένο τυρί και ketchup. Με έχασαν στην ketchup.

Αλλά η ώρα πέρναγε. Και δεν είχαμε φάει τίποτα ακόμα. Τόσες φωτογραφίες και στο στομάχι τίποτα. Η κεντρική πλατεία ήταν γεμάτη κόσμο. Όλοι έπιναν ζεστό κρασί και καφέδες. Αλλά σε μια γωνιά υπήρχε ουρά. Μεγάλη ουρά. Και μα τον Τουτάτη αν ήταν ο Οβελίξ εκεί θα δάκρυζε από χαρά.

Πολλά γιγαντιαία κομμάτια χοιρινού στιφογύρναγαν πάνω από τα κάρβουνα και ένα μακελάρης έκοβε κομμάτια κατά παραγγελία. Κομμάτια που έμπαιναν στην ζυγαριά πριν παραδωθούν στον πελάτη.

Δίπλα τους, οι πατάτες που λέγαμε και προηγουμένως σε όλο τους το μεγαλείο. Καμία ουρά. Θα περίμενα μέχρι το τέλος του Κόσμου (χοχοχο) για αυτό το κολατσιό.

Ακόμα κι αν 400 γραμμάρια πατάτας και 550 γραμμάρια χοιρινό (το άτομο) είναι κολατσιό για 5 παιδιά και 3 δασκάλες.

Για το τέλος κράτησα το γλυκό της υπόθεσης. Ναι, υπήρχαν stand με σοκολάτες. Ναι, λίγο πιο πέρα υπήρχε υπέροχο περιπτεράκι με τα άπαντα του marzipan (πραγματικά πόσο δύσκολο είναι να κάνουμε γλυκά με marzipan ρε παιδιά;).

Αλλά η αποθέωση του γλυκού σε όλη την πόλη θύμιζε κάτι από Ελληνικό Πάσχα. Κι αυτό γιατί υπήρχαν πολλές σούβλες που γύρναγαν με μεγάλη ταχύτητα πάνω από τα κάρβουνα. Μόνο που αντί για αρνιά και κοκορέτσια, στις σούβλες υπήρχε τυλιγμένο ζυμάρι. Που γύρναγε και ψηνόταν γρήγορα πριν πασπαλειστεί με ζάχαρη και κανέλα. Σαν cinammon rolls αλλά ανώτερα.

Κοίτα τα τι όμορφα που γυρίζουν τα λουκουμαδοκοκορέτσια.

Οι πιο πολλοί τα προσέφεραν σκέτα. Ένας μερακλής πιο πάνω είχε και σωστό κράχτη στον πάγκο και τα παιδάκια μαζεύονταν ανά δεκάδες.

Για να επιστρέψω στο αρχικό μου επιχείρημα. Ότι πρέπει οπωσδήποτε να κάνουμε κάτι με το street food της χώρας μας.

Χαζοί είναι στο Λονδίνο που στα markets έχουν από Ινδικά και Κινέζικα μέχρι Μεξικάνικα. Ηλίθιοι είναι στην Ολλανδία και το Βέλγιο που σερβίρουν πατάτα τηγανητή με τριλογία από σως σε κάθε γωνιά. Βλαμμένοι είναι στη Γερμανία με τα λουκάνικα και τα εκατομμύρια γλυκά, τσουρέκια, κέικ κλπ;

Όταν στην Ελλάδα λέμε street food εννοούμε το βρώμικο ή τους μικροπωλητές. Σκέψου μόνο έναν κεντρικό δρόμο της Αθήνας τις γιορτές γεμάτο από κρεατόπιτες από την Κεφαλονιά, σκαλτσούνια από την Κρήτη, τυριά από την Μακεδονία, μεζέδες από τις Κυκλάδες, κρέατα από κάθε γωνιά της ελληνικής γης. Εγώ τον σκέφτομαι αυτόν τον δρόμο και πεινάω.

Πεινασμένοι και οδοιπόροι και στο @christoschatzi